Cubicle

Cubicle
By E.L. Minell

Mayo Taong 1985.
Ang pangalan ko ay Sammy. Isa akong senior high school student. Parehong abogado ang mga magulang ko kaya't ubod naman sila ng istrikto sa akin. Minsan lang ako kung lumalabas ng bahay tuwing weekends. Kadalasan kasi nasa bahay lang ako tuwing Sabado't Linggo. Isang Sabado, niyaya ako ng bestfriend kong si Jay na kumain sa labas kasama ang ibang kaibigan. Si Jay, ang kaibigan kong napakakwela. Walang nagdatingan kaya't kaming dalawa lang ang magkasamang maghapon. Nakakapagod ang paglalakad kaya't naisipan naming pumasok sa isang sinehan. Hapon na nang kami'y pumasok sa loob ng sine. Kaunti lang ang tao sa sinehan. Karamihan sa kanila'y mag nobya o kaya nama'y magbabarkada. Maiinip lang ako sa bahay kaya't pumayag akong sumama kay Jay. Sa sinehan, tawa ng tawa si Jay at panay ang kwento sa akin. Hindi siya nauubusan ng kinukwento. Samantalang ako naman ay pagod sa paglalakad. Hindi ko siya pinapansin. Marami na siyang naikwento sa akin at hindi ko man siya naiintindihan kahit na pinamumukha ko sa kanyang nakikinig ako. Napansin niya yatang medyo pagod ako't inaantok kaya siya'y nagsimulang tumahimik. Nang may katagalan sinuot ko na lang ang aking walkman. Binabaliwala ko ang palabas sa sine upang makapag-pahinga ng maayos. Pagod ako sa kakalakad at gustong makapahinga. Bago ako antukin ng tuluyan, naisipan kong pumunta sa CR at umihi. Binuksan kong dahan dahan ang pintuan ng CR. Malinis sa loob at maliwanag. Hindi tulad ng ibang CR, ito'y mabango at napakalinis. Puting-puti ang dingding at mga tiles sa paligid. Kulay skyblue naman ang kisame at ang pinto ng mga cubicles. Wala akong nakikitang tao sa loob. Habang binubuksan ko ang gripo upang maghugas ng kamay, napansin ko sa reflection ng salamin na gumagalaw ang pinto ng isa sa nakahilerang cubicles. Tatlo ang cubicle ng toilet at yung sa gitna ang aking tinutukoy. Inalis ko ang earphone ng walkman sa aking taenga at may narinig akong umiiyak. Boses ng isang babae ang umiiyak. Mukhang nagkukulong siya sa loob. Sa una'y inisip kong baliwalain na lang ito at umalis na lang ngunit kailangan ko ring umihi. Pumunta ako sa katabing cubicle sa kanan at doon ako umihi. Narinig niya akong umiihi at pumipito kaya't huminto sa pagiyak ang babae. Biglang nagsalita ang babae. Nanginginig pa nga ang kanyang boses,

"Sino ka? Anong ginagawa mo dito? Alam mo bang nasa CR ka ng babae?"

"No miss kayo ang nasa CR ng lalaki. Ano bang ginagawa mo dito at umiiyak ka? Eh nakakatawa naman ang palabas sa sinehan?" ang sagot ko sa kanya.

Tumahimik lang siya at hindi sumagot. Alam kong nasa CR ako ng lalaki dahil nakita ko ang sign sa pintuan. Nag flush na ako ng toilet at lumabas ako sa loob ng cubicle at pumunta malapit sa kanyang pintuan. Kinausap ko siya ulit.

"Wala ka bang balak lumabas diyan, lumipat man lang sa CR ng babae o bumalik sa sinehan?"

"Hayaan mo ako dito. Please hayaan mo na lang ako dito," ang kanyang malambing na tugon.

Panay pa rin ang pagiyak niya. Kinatok ko naman ang pintuan niya.
"Hay nako sabihin mo sa akin ang problema mo, kakausapin kita... please lumabas ka na diyan. Sino ka man."

Sa aking palagay siya'y isang malambing na babae, at tila'y kasing edad ko lang. Kung maririnig mo lang ang kanyang tinig.

"Please guy, sino ka man, hayaan mo na lang ako dito. Pakiusap lang." ang sabi niya sa akin.

"Oh sige kung yun ang gusto mo eh."

Lumabas ako sa C.R. at bumili ng makakain. Pumunta ako sa bilihan ng popcorn sa may entrance ng sinehan na parang magulo ang isip. Bumili ako ng popcorn at dalawang softdrinks in can. Mabilis na naibigay sa akin ang popcorn at wala akong sukli. Mabilis akong naglakad patungong pintuan papasok sa dilim. Ganon kasi ako kapag naglalakad parating mabilis. Didiretso sana ako sa aking upuan ngunit naalala ko yung babae sa CR kaya't naisipan kong yayain siya sa sine. Pumasok ako ulit sa loob ng CR. Nilapag ko ang dalawang softdrinks in can sa tabi ng lababo. Hawak ang popcorn, kinatok ko ang pinto ng gintnang cubicle dahil ito'y nakakandado. Naroon pa yata siya. Wala na akong naririnig na umiiyak.

"Hello? Nandiyan ka pa ba? Hello.... Miss? Lumabas ka na man na oh... Gusto mo sama ka sa akin sa loob? Manood ka na lang ng sine matatanggal ang lungkot mo. Miss heto oh may dala akong popcorn."

Sinubukan ko siyang makumbinsi. Wala akong idea kung bakit ko ginagawa ito. May narinig akong nagflush sa loob. Biglang may lumabas na lalaki sa cubicle. Nagtaka ang lalaki dahil may hawak nga akong popcorn. Nakakahiya dahil nagmukha akong wala sa sariling pag-iisip. Nagpaumanhin na lang ako matapos mapahiya sa lalaking nasa loob ng toilet room. Lumabas na siya ng CR. Akala ko'y lumabas na rin ng CR ang babae nang nakitang pumasok ang lalaking iyon kanina. Biglang nagsalitang muli ang babaeng umiiyak. "Hoy! Ikaw ba yan? Nandito ako."

Narinig ko ang kanyang boses sa kaliwang side na cubicle na nasa dulo. Maaring lumipat siya doon upang hindi na siya ulit mapapansin. Pumasok ako sa gitnang cubicle at sumampa sa toilet bowl. Napakalinis ng toilet bowl. Dumungaw ako sa itaas ng cubicle na pinaglalagyan niya. Nakita ko siya na nakaupo at umiiyak ng mahina. Inalok ko siya ng popcorn.

"Miss, popcorn oh. ..Wag ka nang umiyak. Gusto mo bang pumasok sa loob? Join us... o kung gusto mo naman pagusapan na lang natin ang iyong problema. Wag ka nang magkulong diyan. Mahirap naman ang ganito, nakatayo ako sa toilet bowl. Lumabas ka na diyan please."

Hindi ko maisip kung bakit ko siya inalok ng popcorn. Tumingala siya't tumingin sa akin. Napansin ko agad ang maganda niyang mukha. Nakabibighani ang kanyang mga mata. Tumayo na siya, inalis ang kandado ng kanyang pinto at lumabas. Bumaba naman ako sa tinutungtungan at lumabas ng cubicle. Nakatayo siya't nakatingin sa akin.

"Kilala ba kita? Bakit ka nagmamalasakit sa akin?"

"Hindi mo ako makikilala kung hindi ka magpapakilala. Lahat naman ng taong magkakilala, magkaibigan, o ano man ang relasyon nila, lahat naman sila'y hindi magkakilala bago sila nagpakilala sa isa't isa di ba?" ang sagot ko sa kanyang may pabiro't may halong lambing, kung makakatulong man iyon.

Hindi siya umimik. Tinanong ko siya,

"Bakit ka ba umiiyak? Ano ang dahilan? Baka makatulong ako."

Napakaganda talaga niya. Suot niya'y puting blouse at itim na palda. Mahaba't malambot ang kanyang diretsong buhok, maputi ang kutis at matangkad. Ngunit ang mukha niya'y nababalot ng kalungkutan. Namumula ang kanyang mga mata. Para bang sampung oras na siyang iyak ng iyak. Tumingin muna siya sa paligid ng kwarto, nagbuntong hininga't sinabing, "Masyadong komplikado ang problema ko eh. "

"Gaano kakomplikado?"

"Kung sasabihin ko sa iyo mapagkakatiwalaan ba kita?"

"Ikaw ang bahala. Gusto lang kitang tulungan kung may maitutulong man ako. May kinalaman ba yan sa pag-ibig? Boyfriend mo ba ang problema mo?"

Inilayo niyang bigla ang kanyang tingin sa akin at tumingin sa salamin. Siguro'y iniisip niyang inaalam ko lamang kung siya'y may nobyo na o wala pa. Sa totoo lang nakakainlove talaga siya sa unang tingin pa lang ngunit hindi iyon ang dahilan kung bakit ko naitanong sa kanya kung tungkol ba iyon sa nobyo. Siya'y may dugong intsik kung pagmamatyagan mo siya ng mabuti. Matagal siyang hindi umimik at bigla siyang umiyak ng kaunti. Tumingin siya ulit sa akin at nagsalita ng mahinahon.

"Nakita mo ba akong pumasok sa CR ninyo kanina? Nandito ka ba sa paligid nang makita mo akong umiiyak at pumasok sa CR?"

"Hindi. Bakit mo naman naitanong yun? Ano... sasagutin mo ba yung tanong ko sa iyo? Tungkol ba sa pag-ibig iyan? Tungkol ba sa boyfriend? Ok lang ba sa iyong itanong ko yun o baka nakukulitan ka na sa akin? Lalabas na lang ako kung gusto mo."

"Wag kang lumabas. Dito ka lang para may kasama muna ako. Tinanong ko sa iyo kung nakita mo ako bago pumasok dito para malaman ko kung sinadya mo lang pumasok dito para makilala lang ako. Kalimutan mo na yun. Gusto mo ba talagang malaman ang problema ko? Sasabihin ko sa iyo, promise me not to tell anyone ha."

"Sure. Hindi ko sasabihin kahit kanino. Wala naman siguro akong kilalang taong kilala mo."

"Well, ang kasama ko kasing pumasok dito sa sine ay yung boyfriend ko eh. Pumasok ako dito sa CR dahil tinatakasan ko siya. Ayaw ko nang umuwi sa amin."

Bigla ulit siyang umiyak na para bang hirap na hirap siya. Hinawakan ko siya sa balikat at tinanong ko siya. "Hindi ka ba pwedeng lumabas ng sine? May makakakita ba sa iyo? Saan ka uuwi kung hindi mo na gustong umuwi sa inyo? Pwede mo bang sabihin sa akin ang detalye kung bakit ayaw mo na sa boyfriend mo?"

"Hindi sa ayaw ko na ang boyfriend ko. Ayaw na ayaw ko na siya simula pa lang naming maging mag-boyfriend. Lintik na buhay ito!"

"Ha? Paano mo siya naging boyfriend kung ayaw mo sa kanya?" ang gulat kong itinanong sa kanya.

"Isang buwan ko siyang tiniis. Ipinilit kasi siya sa akin ng Mama ko eh. Alam mo kasi, pilit gustong maging milyonarya ng Mama ko. Nagtataka ako dahil siya ang may hawak ng buhay ko samantalang hindi nga siya ang nagpalaki sa akin. Ang Tito ko ang nagpalaki sa akin simula pa noong nawala ang Papa ko. Dahil nalaman ng Mama ko kung nasaan ako, inagaw niya ako sa Tito. Mahabang istorya. Magulo talaga ang buhay ko."

Tumahimik siya at kinakagat ang dulo ng kanyang mga daliri na tila'y nagiisip. Inabutan ko naman siya ng Pepsi Cola upang guminhawa ang pakiramdam niya. Kinuha niya ito at sa una'y nahirapan pa siyang buksan. Parang lumilipad ang kanyang isipan. Mukhang mabigat nga yata ang kanyang problema. Nanginginig pa ang kanyang mga kamay at pansin ang mga luhang dumadanak sa maganda niyang mukha.

"Miss, anong gagawin mo kung pumasok ang boyfriend mo dito sa CR ng lalaki? Makikita ka niya dito."

"Bahala na. Teka, paano na ang pinapanood mo sa sine? ....At saka.... Huwag mo na nga akong tawaging Miss, alam mo may name naman ako, tawagin mo na lang akong Marie. Ikaw?" Tinuro niya ako at itinaas ang kanyang kilay.

"Sammy. Sammy ang name ko. Huwag kang mag-alala sa mga problema mong iyan, parati namang may paraan para malutas ang problema di ba? I guess kaya ka umiiyak dahil sa hindi mo alam kung saan ka tutuloy pag-uwi mo. Wala ka bang kamaganak na matutuluyan? Huwag kang mag-alala sa akin, balak ko nga matulog lang sa sine dahil inaantok ako. Hindi ko naman gusto ang movie." Ngumiti ako ng kaunti.

"Bihirang bihira nga lang akong makalabas ng bahay sa sobrang higpit ni Mama," tugon niya. "Takot nga akong sumakay ng pampublikong sasakyan. Mahigpit siya sa lahat ng bagay pera lang kapag ang boyfriend ang nagsabing ilalabas ako. Ayaw ko talaga sa kanya, Sammy. Sinabi ng Mama na magpropropose na raw siya ngayon at dapat sagutin ko siya. Nakita ko sa bag ni Mike, ang boyfriend ko, kanina ang hinanda niyang singsing. Natatakot ako lalo na't 17 years old pa lang ako eh. Hindi ko alam ang gagawin ko. Ito lang ang chance para makatakas sa bahay. Hindi ko naman alam kung saan ako ngayon pupunta. Hindi ko alam."

Nagulat ako nang isinandal niya ang kanyang noo sa aking balikat. Nakakaawa naman talaga siya. Gusto ko siyang tulungan ngunit ano naman ang maitutulong ko? Siya'y nagpatuloy sa paglalahad ng kanyang kwento.

"Sa bahay, wala akong kakampi. Lahat sila'y sunod sunuran sa Mama. Dati nga'y naisipan ko nang lumayas pero naalala ko ang sinabi ng Tito na maraming ahas sa daan. Mahirap ang mabuhay ng ganito. Pakiramdam ko'y wala akong laya. Gusto kong mabuhay nang wala sila pero mukhang hindi ko naman kaya. Hindi pa sapat ang nalalaman ko sa buhay. Ginagamit ako ng Mama ko at ang masakit pa doon ay walang naniniwala sa akin. Kapag nasa harap siya ng iba naming kamag-anak, siya'y tila anghel. Napipilitan lang ako sa lahat ng ginagawa ko. Pakiusap, huwag mo muna akong iiwan. Ayaw ko lang mag-isa. Pasensya na sa iyo dahil magulo talaga ang isip ko sa ngayon."

Kinuha niya ang kanyang panyo sa kanyang shoulder bag at pinunasan ang mga luha sa kanyang pisngi. Siguro'y magulo nga ang kanyang isip dahil nagbago bigla ang kanyang desisyong makapagisa. Siguro naman ay mayroon nang nabubuong kaunting tiwala mula sa kanya. Nagulat naman ako nang kanyang sinabing,

"Anong laman ng Walkman mo?"

"Van halen." ang sabi ko sa kanya.

"Di ba maingay yun? Akala kong gusto mong matulog sa sine?"

"Maingay nga pero di mo ba kayang matulog ng maingay? Di mo ba kayang gawing malamig sa taenga ang nakakabinging musiko? Alam mo Miss mas maganda kung minsan mag cheer up ka kahit malungkot ang nangyayari sa iyo. Hindi lang naman ikaw ang taong namomroblema ng ganiyan. Tulad lang yan ng maingay na tunog." Uminom ako ng pepsi at nagpatuloy. "Baka kaya sinama ka ng boyfriend mo sa sine para libangin ka niya dahil mukhang malungkot ka everytime na kasama mo siya? Tama ba ako?"

"Sammy naman sabi ko sa iyo tawagin mo na lang akong Marie. Alam mo, hindi mo naman kilala ang boyfriend ko eh. Tulad nga ng sabi ko kanina komplikado rin ang problema ko. Pakiramdam ko, parang nakaposas ako at hindi makakilos o makahinga man lang ng maayos. Hirap na hirap ako eh." Bigla na naman siyang umiyak na parang may naalala. "Bakit nangyayari sa akin ito? Bakit hindi nila nirerespeto ang desisyon ko sa sarili kong buhay? May isip din naman ako ah. Minsan nag-away na kami ni Mama dahil dito. Hindi ako nakikipagaway kahit sa mga kalaro ko lang noong bata pa ako, pero minsan hindi ko na matiis. Hindi ko alam ang gagawin ko Sammy. Hindi ko alam." Iyak pa rin siya ng iyak na parang gulong gulo ang isip.

Naniniwala naman ako sa sinabi niyang hindi siya sanay makipag away kahit kanino dahil mapapansin mo sa kanyang salita't kilos na siya'y tipong mahinhin at malambing. Magulo ang kanyang isip. Halata sa kanyang mga sinasabi. Kapag nakatingin ako sa kanya'y parang nahuhulog nga ng mabilis ang loob ko. Sa kabila ng kanyang mga problema, parang nagugustuhan ko siya ng ganun kabilis. Ngunit napag-isipan ko rin namang may malaki siyang problema at ang kailangan lamang niya sa ngayon ay isang tunay na kaibigang masasandalan. Mahirap makakuha ng tiwala ang ibang tao at parang pinagkatiwalaan niya ako agad. Hindi ka rin magtataka sapagkat maaaring magulo lang ang isip niya sa ngayon. Siguro kapag nagtagal na at hindi na niya iniisip ang kanyang problema baka isa na lamang akong stranger sa kanya. Nagkwentuhan pa kami ng paulit ulit. Sa unang tingin ay parang matagal na kaming magkakilala. Nagdisisyon akong maging malapit sa kanya imbes na hayaan ko na lang siya sa kanyang sarili. Pakiramdam ko'y matagal ko na siyang kilala. Hinawakan ko siya sa kanyang balikat at sinabing, "Halika ako ang bahala sa iyo, lumabas na tayo dito sa CR kasi baka mamaya lang ay may pumasok na dito."

Lumabas naman kami ng CR at naglakad patungong Entrance. Ngunit nang kami'y nakalabas na sa pintuan ng sinehan, nakita niya si Mike na nagtatanong sa lalaking nagtitinda ng popcorn. Naka blue jeans at jacket siya. Mukhang 30 na ang kanyang edad.
Hinawakan ako ni Marie sa braso.

"Sam, si Mike yun. Itago mo ako dali!"

Mabilis akong hinatak ni Marie papasok sa kabilang pintuan ng sinehan at tinulak sa loob ng CR, sa CR ng babae. Sinabi niya sa aking, "pasensya na pero kailangan kong gawin yun".

Mukhang kinakabahan siya ng lubos. Hinatak niya ako ulit at pumasok kami sa isang cubicle sa dulo ng CR. May narinig kasi kaming mga babaeng nagkwekwentuhan at nagtatawanan patungong CR. Sa loob ng cubicle, kinandado ko ang pinto. Nakaka-ilang din dahil alam kong lalaki akong nasa comfort room ng mga babae. Rinig sa loob ng cubicle ang mga nagkwekwentuhan at nagtatawanang mga kababaihan sa loob ng Ladies Comfort Room. Magkaharap kami ni Marie sa loob ng cubicle. Tinitigan naman niya ako sa aking mga mata at siya'y bumulong, "Sammy, salamat sa lahat ha. Pasensya na sa lahat ng mga problema ko. Huwag ka na lang magpapa-apekto. Kung gusto mo pagkatapos lumabas ng mga tao, bumalik ka na sa inuupuan mo sa sine. Huwag mo sana akong kalimutan ha. Hayaan mo na lang ako dito. Hindi ko inaakalang may makikilala akong tulad mo. Napakabait mo naman sa akin ..."

Magsasalita pa sana siya ngunit may pumasok sa tabing cubicle. Tinitigan niya ako at bigla niya akong hinalikan sa labi. Hinawakan niya ako sa buhok habang hinahalikan at isinandal ang kanyang ulo sa aking balikat pagkatapos. Niyakap ko naman siya at hinaplos ko ang kanyang buhok. Nakakagulat ang pangyayaring iyon ngunit matamis ang kanyang mga halik. Medyo nagtagal ang mga tao sa loob ng CR. Hinalikan niya akong muli at sa pagkakataong ito, tinagalan namin ng kaunti. Mukhang nahulog nang tuluyan ang aking puso sa kanya. Kakaiba kasi talaga siya kung iisipin. Nang lumabas na lahat ng tao sa CR, inalis na niya ang kandado ng aming pinto. Umiyak siyang muli at nagsalita, "Sammy, huwag mo akong kalimutan ha. Hindi ko pa rin alam kung ano ang gagawin ko matapos ang lahat ng ito. Huwag mo na lang akong alalahanin. Magpapaalam ka na ba?"

Lumabas na kami ng cubicle. Pinunasan ko ang luha sa kanyang mga pisngi.
"Hindi kita iiwan Marie."

"Hindi ko maintindihan kung bakit kita hinalikan."

"Siguro ang nararamdaman ang mahalaga. Napakaganda mo, alam mo ba yun? Hindi ka nga nababagay sa akin. Huwag ka nang umiyak. Gusto ko ang nakikita kong lahat ng katangiang nasa iyo. Mabuti kang tao at hindi nababagay sa mundong ginagalawan mo. Alam mo pakiramdam ko, matagal na kitang kilala. Parang may koneksyon tayo sa isa't isa. Siguro'y iyon ang dahilan kung bakit mo ako hinalikan."

"Anong balak mo ngayon?"

"Halika, pumasok tayo sa loob ng sine. Naroon ang kaibigan kong si Jay, ipapakilala kita. Hindi na ako natatakot ngayong makilala ka ng lubos. May nagsabi sa akin, hindi mo makikilala ang isang babae kung hindi mo siya hahalikan. Hawakan mo ang aking mga kamay at huwag ka na ring matakot."

"May kasama ka pala! Bakit ngayon mo lang sinabi."

"Huwag kang mag-alala hindi naman siya nakaka-ilang kasama. Madaldal nga lang. Umupo tayo sa tabi niya, kung ayos lang sa iyo. Si Jay ang bestfriend ko. Nagsine lang kami dahil gusto kong magpahinga."

"Ayos lang sa akin. Gusto kitang makasama ng matagal. Gusto kong maramdaman ang nararamdaman mo. Gusto kitang kilalanin," ang sabi sa akin ni Marie.

Lumabas kami sa CR at naglakad na magkahawak ang mga kamay. Nawala ang aming takot kahit na makita man kami ni Mike magkahawak. Dumiretso na kami sa lugar kung saan naroon dapat si Jay. Wala na sa kanyang inuupuan si Jay. Siguro'y hinahanap niya ako. Umupo na lang kami sa bandang likuran at kaming dalawa lang ang tao sa parteng likuran. Kaunti lang kasi talaga ang mga nanonood ng sine. Sumandal siya sa akin at niyakap ko siya. Hindi namin inintindi ang pinapanood. Kami'y nagkwentuhan lang. Natapos ang palabas at naroon pa rin kami't magkayakap. Inihayag niya lahat ng kalungkutan sa kanyang buhay. Nakakaaliw rin naman siyang kasama dahil napakalambing niya. Mahigpit niya akong niyakap. Nakakatawang isipin sapagkat ngayon lamang kaming nagkakilala. Kung kami'y iyong papanoorin, parang matagal na kaming magnobyo. Ikinuwento rin niya sa akin lahat ng mga nangyari sa buhay niya matapos mamatay ang kanyang Papa. Nagbabasahan kami ng mga iniisip. Nalaman nga niya agad ang mga sekreto ko sa buhay. May mga pagkakataong hindi siya malungkot o umiiyak. Pinipilit ko siyang libangin. Hinawakan ko ang malambot niyang mga kamay at hinahalikan ko ito. Ayaw ko siyang makitang malungkot. Ginagawa ko ang lahat upang maiayos ang kanyang nararamdaman. Natapos muli ang palabas at magkasama pa rin kami. Parang ayaw na naming umalis sa kinalalagayan. Nang maisipan na naming lumabas, muli siyang nalungkot. Habang nasa lakaran kaming patungong entrance, hinalikan niya akong muli at hinawakan niya ako. Sinabi niya sa aking, "Huwag mo akong iiwan. Ayaw kong magisa na hindi ka kasama."

"Hindi kita iiwan. Gagawa ako ng paraan para hindi tayo magkahiwalay." Niyakap ko siya ng mahigpit at nagpatuloy na kami sa paglabas. Gabi na sa labas. Laking gulat ko nang makitang nasa labas si Jay.

Ninapitan kami ni Jay at pagulat niyang sinabing, "Pare, kanina pa kita hinahanap sa loob kaya dito na lang ako pumunta. Saan ka ba nanggaling? Tumawag ako sa bahay ninyo nag-aalala na nga ang mga magulang mo." Biglang napataas ang kilay niya sa pagkagulat na may kasama akong babae sa aking tabi. "Sino siya? Hindi ko alam na may kasama ka pala at nawala ka na lang bigla."

"Jay, pasensya na dahil iniwan kita sa loob. Siya si Marie, saka ko na sasabihin kung bakit ko siya kasama." Takang taka siya nang makitang magkahawak ang aming mga kamay.

"Hindi ko alam na may girlfriend ka pala," ang sabi ni Jay. Habang nagpapakilala si Jay kay Marie, sa hindi inaasahang pagkakataon biglang lumitaw si Mike. Masama ang kanyang timpla. Lumapit siya sa amin at binigyan niya ako ng masamang tingin.

"Bakit kani-kanino ka na lang sumasama Marie? Halika na at umuwi na tayo!" Ang pagalit na sinabi ni Mike kay Marie.

"Hindi na ako sasama sa iyo."

"Hindi ikaw ang masusunod. You are my fiancée! Don't make me mad, I'll drag you all the way home. Sa tingin mo magugustuhan ng Mama mo ito kung malalaman niyang sumasama ka kahit kanino? You don't wanna see me mad Marie!"

"Ang kapal ng mukha mo! I don't like you at hindi mo ako magiging fiancée kahit sa panaginip lang!" ang sinigaw ni Marie sa kanyang mukha.

"I'm sorry. Siguro lumabas na lang tayo ng sine at doon natin ito pagusapan," ang mahinahon ko namang pakiusap sa galit na galit na Mike. Pagkatapos, sinuntok niya ako sa mukha na parang tinamaan ako ng bloke ng semento. Matapos nito'y bumagsak ako sa lupa at tinadyak tadyak pa niya. Ang tanging naaalala ko ay ang tinig ni Marie na nakikiusap kay Mike. Napansin ko ring hinahatak niyang pilit sa braso si Marie at siya'y nasasaktan. Hindi na ako makatayo. Nang pinipigilan siya ni Jay, itinulak niya ito at biglang naglaban. Nasuntok naman si Jay sa kanyang tiyan. Nakita kami ng mga taong naglabasan sa kabilang sinehan. Para akong nahilo sa pagkakasipa sa akin at bigla akong nahimatay sa sahig.

Gumising na lamang ako sa likod ng kotse ni Jay at katabi ko si Marie. "Anong nangyari?" Ang tanong ko sa kanila. Si Jay ang nagpapatakbo ng sasakyan. Umuwi na pala siya at kinuha ang sasakyan upang sunduin ako kanina pa. Ayon sa kanya, naawa ang mga taong nakakita sa amin dahil mga mukha kaming high school kaya't ginulpi nila si Mike. Nagparagdag pa rito nang makita nilang sinasaktan si Marie. Isinama naman ni Jay si Marie sa sasakyan at binuhat nila ako. Biniro pa ako ni Jay na suntok lang pala ang makakapagpatulog sa akin. Hindi kami nagpaligoy ligoy pa at inihatid namin si Marie sa aking Tita upang doon muna manuluyan. Pagkauwi ko sa amin, ako'y pinagalitan at nagrounded pa ng aking mga magulang. Ikinuwento ko ang nangyari sa akin ngunit lalo lang akong pinagalitan. Sinabi ko rin ang tungkol kay Marie at napagsabihan lang ako na napakabata ko pa raw para umibig. Linggo ko sana kukunin si Marie sa aking Tita ngunit sabi sa akin ni Jay nang bumisita siya doon, Linggo pa lang nang lumayas si Marie doon at hindi man lang nag iwan ng sulat. Sa loob ng dalawang buwan, hindi ko alam kung ano na ang nangyari sa kanya. Parati kong iniisip na kung ako'y kanyang iniisip pa rin. Ngayon ko pa lang kasi naramdaman ang umibig ng tunay. Hindi ko inaakalang mangyayari sa akin ito. Ayaw ko siyang mawala nang tuluyan sa akin. Ngunit isang araw, binalikan ko ang sinehan at ang banyo kung saan ko siya unang nakita. Binuksan ko ang cubicle sa kanan, sa gitna, at nang buksan ko ang kaliwa, nakita ko ang petsang "August 3" at may nakasulat na, "I'm fine and I'm with my Uncle. I'll be here." sa malinis na pader ng CR. Kaya nandito ako ngayon ay para hintayin ang pagdating niya. Kung may makita ka mang babaeng may kagaya niya sa labas, pakisabing nandito ako sa loob at hinihintay siya.

June 18,2003
3:20 am

http://www.kwento.100megsfree5.com

Mga Maikling Kwento © E.L. Minell