tag:blogger.com,1999:blog-51004163735853995802024-02-09T02:23:44.558+08:00Mga Maikling Kwento Ni E.L. MinellFilipino Short Stories.kwentohttp://www.blogger.com/profile/16691227826301072748noreply@blogger.comBlogger9125tag:blogger.com,1999:blog-5100416373585399580.post-70878328348162421922014-11-08T21:49:00.002+08:002014-11-09T05:33:46.357+08:00Solo<span style="font-size: small;"><b><span style="color: #b45f06;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">Solo</span></span></b></span><br />
<i><span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">By </span></span><span style="font-family: Verdana,sans-serif; font-size: small;"><span style="color: #b45f06;">E.L. Minell</span></span>
</i><span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"></span></span><br />
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br />I</span></span>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><br /></span></span><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-SG</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><span style="font-size: small;">
</span><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Isang milyong taon mula ngayon.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Isang lalaki, isang binatang iika-ika, ang nagmamadaling
tumakbo salungat sa liwanag ng papalubog na araw. Pinanonood niya ang kanyang
anino at paminsan minsa'y tinatanaw niya ang gawing kalayuan. Siya ay nasa
malawak na disyertong mabato at mabuhangin. Halong pula at kulay abo ang buong
kalupaan. Saan man siya tumingin ay walang maaaninag na kakaiba sa paligid.
Nagkalat rin ang mga maitim na bato sa paligid. Ang lahat ay gawa sa buhangin,
bato, maliliit na burol, mga yungib o kaya'y mga bangin, ngunit kadalasa'y
patag na kalupaan lang na milya-milya ang haba ng natatanaw niya sa bawat
direksyon. Saan man siya dalhin ng kanyang paningin ay walang-hanggang kawalan.
Sa ibang dako naman ay mga nabubuong ulap ng alikabok. Tinatakpan ng hamog na
alikabok ang lahat ng madaanan. Maliban sa huni ng hangin, ang buong paligid ay
napakatahimik, walang senyales ng buhay.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Madungis at may mga punit ang maruming kulay asul na suot
niya-- ang gawa sa makapal na telang pang itaas na may mahabang manggas at
pantalon. Siya ay bumubulong na tila'y kausap ang sarili habang hawak ang
kaliwang siko nito. Tinignan niya at hinipan ng bahagya ang sugat sa siko sa
butas ng manggas ng kanyang damit dahil sa hapding ramdam sa pagkakagasgas
nito. Ang kaniyang mukha'y nababalot ng pagkayamot. Siya'y duguan at pagod na.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sa may kalayuan, sa dakong hilagang-silangan, natatanaw
niya ang kanyang binansagang "kulisap"-- isang maitim at malaking
bato. Tinawag niya itong kulisap sapagkat sa unang beses niyang nakita ito,
natuwa siya at inakala niyang isa itong kulisap. Siya'y natuwa muli nang makita
ito, ngunit may halong simangot sa kanyang mukha. Sa tagal ng kanyang nilakad,
sa loob ng anim na oras, siya ay nakabalik na at nagmamadali siyang makaabot
dito. Ang kulisap ay kanyang palatandaan dahil sa umpisa'y ito ang kanyang
batayan ng kalayuan, ang unang pinakamalayong lugar na inabot ng kanyang paa.
Ang tinatawag niyang kulisap ay gawa sa pitong pinagpatong patong na
naglalakihang patag na bato, kung saan ang anim na talampakang haba na
pinakamaitim at pinakamalaki ang nasa itaas. Sa malayo ay hugis insekto itong
nakadapo. Mula rito, sa bandang ibaba sa kinatuturukang lambak ay matatanaw sa
kalayuan ang isang munting asul at
berdeng bahay na nakatalikod sa gilid ng maliit na burol na tinapyas ng hangin.
Mga tatlumpung talampakan lang ang nagsisilbing pader na libis ng lilim sa
likuran ng bahay sa bahaging silangan nito, isang paala-ala sa kanyang hindi
niya makikita ang pagsibol ng araw sa umaga mula sa bahay na iyon. </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Magkahalong saya at lungkot ang naramdaman niya noong
makita niya ang bahay sa kanyang pagbalik. Halos labinglimang minuto pa ang
kanyang lalakarin bago siya makararating sa bahay na asul. Siya ay umuuwing
hinihingal sa nag-iisang silungang kanyang kinikilala, ang tanging tahanang
alam niya.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ang bahay na asul ay walang pinto, butas ang bintana,
maalikabok naman ang bubong at maski ang looban nito'y hindi nakatakas sa lakas
ng hangin na may dalang alikabok. May alikabok sa kusina hanggang sa banyo
nito. Pumasok siya rito at walang humpay na pinagpag ang kulay maputlang asul
na ternong damit at pantalon niyang nababalot ng alikabok. Siya ay pagod na
pagod sa paglalakad ng mahabang oras. Binuksan niya ang zipper ng damit niya.
Agad niya itong hinubad. Siya ay may puting sando at puting short na panloob.
Pawisan siya at nananakit ang katawan. Sinuri niyang muli ang madugong siko
niya. Dumiretso siya sa lababo, dahil sa matinding uhaw, uminom siya ng
napakarami gamit ang kamay at naghilamos pagkatapos. Muli, tumingin siya sa
paligid kung may nagbago, umaasa siyang may dumating at ginalaw ang mga gamit
sa loob, ngunit gaya ng inaasahan, wala. Sapagkat, kung walang ibang naroon,
alam niyang tanungin sa sarili kung saan galing ang lahat ng ito-- ang bahay,
kagamitan at siya mismo. Hindi niya alam kung nasaan siya at saan siya galing
ngunit alam niyang magtanong ng kadahilanan sa lahat ng bagay. Wala siyang alam
kung paano siya pumarito. Saan siya patungo mula rito, ang siyang misteryong mas
mahalaga sa kanyang isipan.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Dumidilim na ang paligid. Binuhat niya ang isa sa dalawang
puting upuan papalabas ng bahay. Umupo siya rito at pinanood ang kulisap, ang
itim na bato sa malayo. Nagsasalita siya na para bang kinakausap ito.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Matindi ang lungkot na kanyang nararamdaman. Hindi na siya
makaiyak dahil sa totoo lang, siya'y apat na araw nang humagulgol sa iyak.
Hinahaplos niya ang tiyan niya gawa ng matinding gutom.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Napalitan ng mga bituin ang mga huling sinag ng araw sa
kalangitan ng dapithapon. Sa pagdilim ng paligid, hindi na niya naaaninag ang
kulisap. Ito ang hudyat niya sa sarili upang matulog. Siya ay inantok hanggang
sa makatulog sa bangkong niluluklukan niya. </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Makalipas ang ilang oras, bago pa man basagin ng liwanag
ang kadiliman, siya'y ginising ng kumakalam niyang sikmura. Napakalamig na
ngunit binali-wala lang niya ito sa kabila ng suot niyang pambahay. Dumiretso
siya sa loob ng bahay at umihi sa palikuran. Kiniskis ng kamay niya ang
giniginaw na balikat. Dinampot niya sa lamesa ang metal na plato at galit
niyang inihampas ito ng paulit-ulit sa lamesa. Napaiyak siyang muli na tumutulo
ang laway at siya'y napaupo sa sahig. Sumigaw siya ng napakalakas ng maraming
beses. Wala siyang ginawa kundi isipin ang unang araw niya sa lugar na ito.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Isang umaga'y nagising siya sa isang malambot at maputing
sofa, apat na araw na itong nakalipas. Pagbangon niya, may dinatnan siyang
pagkain sa lamesa. Ang mga narito ay oatmeal, tinapay, beans, mansanas, saging
at gatas. Hindi niya maintindihan kung saan galing ang mga ito, ngunit alam
niya na kinakain ito. Dinampot niya ang baso ng gatas, inamoy at inilapag din
ito. Lumabas siya suot ang short at sandals. Takang taka siya, paulit ulit na
tinatanong sa sarili kung nasaan siya. Siya ay sumisigaw ng saklolo sa pinaka
malakas na sigaw na kaya niya, naghahanap siya ng kasama. Umiikot siya sa buong
paligid ng bahay. Takang taka siya sa nangyayari. Ilang oras pa bago siya
uminahon at tumigil sa pag-ikot. Pumasok at kinain niya ang kalahati sa mga
pagkain sa lamesa. Alam niyang hinahalo sa oatmeal ang gatas pero mas pinili
niyang inumin ito sa baso, inihalo niya ang kalahati sa platong metal at inubos
ang oatmeal.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Inaral niya ang loob ng bahay pagkatapos. May
hile-hilerang hugis kwadradong board na nakaipon sa lalagyan ang umagaw ng
kanyang pansin. Binuklat niya na parang aklat ang magkakadikit na mga boards,
narito ang backgammon, chess board at iba pang board games. Isang kahong
mala-kahoy naman ang naglalaman ng playing cards, mga dice, at iba pang gamit
ng board game gaya ng piyesa ng chess.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">May refrigerator, lababo, mga gripo na may tubig, banyo at
hiwalay na palikuran. May isang kwarto na may kama, ilaw, at kabinet na may
sampung pares ng maputlang asul na damit, pantalon at sapatos. Gawa sa puting
heksaganong tiles naman ang sahig. Sa sala nama'y gawa sa makinis na semento
ang sahig. May mga basahan at babasahing magasin na hindi niya maintindihan ang
nakasulat ngunit naglalaman ng mga larawang naiintindihan niya. May lampara,
flashlight, gunting, gamit sa kusina, telebisyong
kwadrado na hindi gumagana, lumang radyo na hindi gumagana, pekeng sunflower na
nasa paso, picture frames na may larawan ng mga di kilalang tao, at maliit na
estatwa ng nakapiring na babaeng may hawak na timbangan na nakapatong sa maliit
na mesa. Ngunit ang umagaw ng kanyang pansin ay ang isang itim na kahong may
music box sa loob na nasa ilalim ng munting patungan. Hinipan niya ang alikabok
na bumalot sa ibabaw nito. Gawa sa ginto at itim na kahoy ang music box na ito.
Kapag pinihit ang kalawit, sumasayaw ang imahe ng babaeng balet dancer at
tumutugtog ang tono ng twinkle twinkle little star, pagkatapos nama'y susundan
ng tonong happy birthday.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Binitbit niya ang music box, inikot ang susi nito at
tumugtog. Matagal niyang nilaro at tinitigan ang itim na musicbox na ito. Sa
bandang tanghali, lumabas siya para tuklasin ang ibabaw ng munting lambak sa
gawing itaas ng kinatuturukan ng bahay niya. Inakyat niya ang hugis kulisap na
bato bitbit ang music box. Hinawakan niya ang batong kulisap at namangha siya
rito. Mula doon, siniyasat niya ang napakaluwang at walang lamang ispasyo ng
buhangin at disyertong tanawin. Sinilip niya sa butas na ginawa niya sa kanyang
kanang kamay ang kanyang asul na bahay sa malayo, sa gawing ibaba. Bumalik lang
siya paibaba sa bahay at umasang may mga dadalaw sa kanya upang alisin sa sa
malungkot, masalimuot at tahimik na lugar na ito. Naisip niyang hindi lumayo
sapagkat saan galing ang lahat ng gamit at bahay kung walang naglagay nito
dito?</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ikalawang araw nang unang beses siyang makaranas ng gutom,
tiniis niya ito at uminom na lang ng tubig sa gripo. Noong hindi niya kayanin,
inubos na niya ang natitirang tinapay sa lamesa. Umaga nang kainin niya at
ubusin ang mga prutas. Nakaramdam rin siya ng matinding kalungkutan sa pag-iisa
sa unang pagkakataon. Unang araw pa lang, hindi na niya matiis ang pag-iisa.
Ngunit ngayon, hindi niya matiis ang inip. Inilatag niya ang chess board. Alam
niyang kaya niyang gamitin ito kaya't isinaayos niya ang mga piyesa nito sa
tamang pormasyon, sa tamang pwesto pero wala siyang kalaro. Nainis siya sa
pagkabagot at hinampas ng unan ang mga piyesang nakatayo. Lumabas siyang muli
ng nakasimangot ang mukha at sinubukan niyang takbuhin ang iba't ibang
direksyon habang sumisigaw ng saklolo sa abot ng kanyang makakaya. Naghahanap
siya ng sinoman, ngunit bawat direksyon ay natatakpan ng maliit na lambak.
Nakatingala siya sa ibabaw ng lambak, nakatanaw sa mala-abong kalangitan at
tinatanong niya ng paulit ulit ng pasigaw kung nasaan siya. Ang masaklap para sa
kanya ay alam rin niya na sa bawat pintig ng puso niya, may kasiguraduhang
hindi siya sasagutin nino man. Sa sobrang tahimik, ang bawat pintig ng puso
niya'y rinig sa paligid. Nanatiling patay at tahimik ang kapaligiran. Puro
batuhan at lupang mapula lang ang paligid sa labas ng bahay. Hindi siya
nakatulog pagsapit ng gabi. Takot naman siyang umakyat ng lambak at lumayo.
Siya'y humagulgol na lamang sa iyak ng magdamag, sapagkat hindi niya alam ang
nangyayari.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ikatlong araw ng hanapin niya sa ilalim ng lababo ang
balat ng saging, maitim na ito at hindi na makakain. Siya ay gutom na gutom na.
Lumabas siya suot ang balabal at umakyat. Tatlong oras niyang nilakad ang
dakong malayo pa sa palatandaan niyang kulisap. Takot man siya sa ano mang
makita sa kalayuan ngunit pinagpatuloy niya ang pagtuklas. Walang katapusang
disyertong mabato ang natagpuan niya at bumalik rin. Lalo lang siyang nagutom
sa pagod. Pagbalik niya, namumuo na ang alikabok sa loob ng bahay. Sa bawat
sulok ng bahay, naghahanap siya ng pagkain na tulad sa kinain niya kamakailan
lang, ngunit nabigo siya. Maalikabok man ang katawan niya, hindi niya tinigilan
ang paghalungkat ng gamit sa paghahanap ng makakain.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Siya ay humagulgol sa kadiliman ng gabi gawa ng sakit ng
sikmura. Abot ang iyak niya hanggang sa kalayuan, ngunit walang sinoman ang
makaririnig sa kanya. Alam niyang nasa gitna siya ng kawalan. Alam niyang
nag-iisa lang siya sa napakaluwang at tuyong disyerto. Naglinis siya ng
katawan, naligo at nagpalit ng suot. Nakatulog siya ng gabing iyon. Sa kanyang
panaginip, siya ay lumayo, naghanap ng makikita ngunit nabigo siya. Pagbalik
niya, wala na ang bahay, natakot siya at biglang bumangon mula sa bangungot.
Siya ay natabunan ng kumot sa kamang puti. Naging mas matindi ang ramdam niyang
takot. Balik sa katotohanan na rin siya, nakahawak ang kamay niya sa sikmurang
kumakalam. Ito ang mga kaganapan kaya't siya ay nagtitiis sa gutom at
kalungkutan.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ikaapat na araw noong siya'y nakasisiguradong nag-iisa
lang siya at kailangan talaga niyang tuklasin ang kalayuan. Pag-akyat niya sa
lambak, natapilok siya at sumadsad sa mabato at matirik na daan,
nagpagulong-gulong siya paibaba. Doon niya nakuha ang mga sugat niya sa siko at
pilay sa paa. Hindi dito nagtapos ang araw niya, anim na oras siyang naglakbay
para lang matutunang walang matatagpuan sa kalayuan, hanggang siya nga'y umuwi
at abutan ng antok sa puting upuan.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">II</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ikalimang araw na ngayon. Siya ay nakadapa sa maalikabok
na sementong sahig ng bahay at nakatunganga. Hindi siya gumagalaw. Tumutulo ang
laway niya't tulala ang mga mata niya. Gutom, kalungkutan at pagkataka sa
nangyayari ang laman ng isip niya. Suko na siya, hindi na niya ninanais pang
akyatin at tuklasin ang kabilang lugar, sa likuran ng bahay, sa itaas ng libis
ng lilim, doon sa gawing silangan. Hindi na, suko na.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Bukas ang ilaw ng buong bahay. Mag-uumaga na ngunit
napakadilim pa sa labas. Nakadapa siya sa sahig na maalikabok, kung saan nasa
sahig rin ang metal na plato na pinaghahampas niya kanina. Maalikabok ang
kaliwang mukha niyang nakabagsak sa sahig. Nakatitig siya sa itim na piyesa ng
chess, ang King, na nakatayo sa sahig kasama ang ibang piyesa na nagkalat.
Biglang may narinig siyang malakas na pagsabog sa malayo! Nayanig ang bahay at
bumagsak ang malaking frame ng isa sa mga larawan sa lakas ng pagyanig ng lupa.
Nabasag bigla ang katahimikan. Napatayo siya at takot na tinakpan ng braso niya
ang kanyang mga mata, gawa ng nakakapuwing na alikabok na dulot ng hangin at ng
napakaliwanag na ilaw na nanggagaling sa labas.
Napakaingay sa labas, para bang may ginigiling na naglalakihang mga
bato. Dahil sa malakas na hangin, pinapasok ng alikabok ang bintana at pintuan
ng bahay.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Siya ay inubo at nagtago sa banyo. Binuksan niya ang
shower at tinakpan niya ang kanyang tenga. Takot na takot siya sa nakabibinging
ingay sa labas at sa nakabubulag na liwanag.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Matapos ang kalahating oras, tumahimik bigla, dumilim ang
paligid. Naging putik ang alabok na nakapasok sa loob ng banyo, habang siya
nama'y nakasalampak sa sahig nito at nakasiksik sa sulok. Dahan dahan siyang
tumayo at pinatay ang shower. Binuksan niya ang pinto ng banyo at siya'y
lumabas ng basang basa.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Laking gulat niya ng matanaw sa kaunting sinag ng araw ang
napakataas na tila'y toreng itim doon sa itaas ng lambak, malayo ng bahagya sa
batong tinawag niyang kulisap. Ang Tore ay tila isang nakatindig na anino. Ito
ay may kataasan. May patag na pabilog at dambuhalang bagay sa tuktok nito ang
sinusuportahan ng pahabang pundasyong hugis silindriko.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Mabilis niyang sinuot ang pantalon at itinirintas ang tali
ng kanyang sapatos. Basa man ang damit panloob, sinuot niya ang pangitaas na
may mahabang manggas ng hindi isinasara ang zipper at dumiretso sa kwarto.
Dinampot niya ang flashlight at tumakbo palabas, papalapit sa itim na bagay.
Siya ay nanlalambot na ngunit kailangan niyang makalapit dito. Habang umaakyat
siya sa gilid ng mataas na libis palapit dito, nakikinita niya ang makintab na
pagkakagawa ng itim na tuktok sa paunti-unting liwanag na umuusbong mula sa
silangan. Kapansin pansin ang papilipit na desenyo nito. Bahagya itong
bumabagal sa pag-ikot.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Hawig sa piyesang "rook" ng chess ang toreng
itim, ngunit labis ang lapad ng tuktok nito. Nakalapit na siya rito ng
hinihingal matapos ang ilang minuto. Itinutok niya ang flashlight dito. Ang mas
kaagaw-agaw ng pansin ay ang itim na modulang bilog sa tuktok. Hindi niya abot
ang tila'y hagdan paakyat dito. Itinutok niya ang ilaw sa pundasyong palipit.
Tumatalbog ang ilaw nang itutok dito ngunit ang puting ilaw ay napapalitan ng
iba't ibang kulay paglabas. Hinawakan niya ang madulas, makintab at itim na
pundasyon nito. May naiiwang liwanag sa bawat haplos niya sa misteryoso at
higanteng poste. Bumabakas ng bakas na liwanag ang kamay at mga daliri niyang
dumidikit dito. Napansin rin niyang nakabaon ang pundasyon at gumawa ito ng mga
biyak sa lupa. Hugis tornilyo ang buong istraktura. Palipit ang hugis ng
pundasyon, hawig sa tornilyo maging ang napakalaking modulang sinusuportahan
nito sa tuktok ay palipit din ang hugis. Mga dalawampung metro ang taas ng
toreng itim. Ang modulang itim na hugis bilog na umiikot sa itaas ay may lapad
na halos limampung metro. Kaunting sandali pa ay huminto sa pag-ikot ang bilog
at patag na tuktok.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sa itaas, siya'y tumingala at may nakita siyang bumubukas
na lagusang pabilog. Lumiwanag ang bilog
na pintuan mula sa looban nito at pansing may bumababa sa riles ng hagdan.
Labis ang pagkataka niya at pagkasabik sa nangyayari. Napangiti siya ngunit may
takot at duda sa kanyang dibdib. Sumisibol naman ang araw sa gawing likuran, sa
itaas ng burol kung nasaan ang bahay na asul, kaya't lalong kita na ang hugis
ng bumababa. Pinatay niya ang flashlight. Sisigaw sana siya sa bumababa ngunit
siya'y paos na pala. Natakot siya sa nangyayari sa kanya, napaatras siya at
sinuri ang lalamunan, hinimas niya ito. Tumingala siyang muli at nangangalahati
na ang bumababa. Naaaninag na ang wangis nito, hugis tao ito ngunit hindi ito
tao. Isa itong maitim na robot na walang mukha. Mataas ang itim na dayo. May
bitbit itong puting bagahe sa kanyang likuran. Kulay pilak ang makintab nitong
katawan na may halong kulay asul ngunit nangingibabaw ang itim na kulay. Sa itsura
nito, alam ng lalaki na isa itong nilalang na gawa sa metal, isang robot. Sa
paos na boses, sinabi ng lalaki sa bumababa, "Sino ka? Sino ka?"
ngunit hindi siya sinagot nito at patuloy ang pagbaba sa riles ng hagdan.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Pagdating sa dulo ng hagdan, ang robot ay nakalambitin,
dahil may dalawampung talampakang taas ang dulo mula sa lapag. Nayanig ng
bahagya ang kalupaan nang bumitaw siya at nagpahulog. Nang tumayo ito, lantad
na mataas lang siya ng bahagya sa lalaki. May taas na anim na talampakan ang dumayong
robot. Mukhang tao ang katawan nito maliban sa kapansin-pansing blangkong itim
na mukha nito na may sumasayaw na liwanag. Tumayo lang ito sa kanyang harapan
ng ilang segundo. Natakot man ang lalaki, napaatras lang siya ng bahagya at
nanatiling nakatayo.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hello, Solo. Pril ang itawag mo sa akin." ang
biglang iniwika ng robot na may boses lalaki. "Isa akong Bargaan,
Sitrarya. Nandito ako para sa iyo. Naghintay ako ng matagal na panahon para
dito. Ipapaliwanag ko ang lahat sa iyo, huwag kang mabahala. Makakasama mo ako
ng matagal na panahon, mahaba pa ang oras natin." Sinuri ng robot ang
lalaki, mula paa hanggang ulo. Takang-taka namang nakatitig ang lalaki sa
nagpapalit na ilaw sa mukha nito. Nagsalita muli ang robot, "Samahan mo
ako sa barracks. May ibibigay ako sa iyo". </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Habang nagsasalita ang robot, nagbabago ang liwanag sa
madilim na tila'y pakurbang salaming mukha nito. May tumatatak sa mukha nito na
animo'y sumasayaw na ilaw sa tuwing nagbabago ang tono at lakas ng boses.
Maliban sa tono, siya ay hugis lalaking tao rin, may ulo, bilugang balikat, may
limang daliri sa bawat kamay na may kahabaan, maging sa paa, ngunit ang mukha
niya ay gawa lang sa itim na makinis na salaming pakurba at pabilog na may
liwanag na parating nagpapalit anyo. Gawa sa makintab na metal ang
mala-kaliskis na balat niya. Batid din ang pagkilos na normal nito na wangis sa
tao.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sasabihin ko na ang totoo. Ang wika na lumalabas sa
iyong bibig, ang lahat ng iyong kaalaman at naiintindihan ay galing sa
akin," ang tugon ng robot. "Ikaw mismo ay galing doon, ginawa ka
galing sa itaas". Tinuro ng robot na si Pril ang pabilog na tuktok ng
tore. "Ang salita natin, ang wikang naiintindihan mo ay natatangi, ginawa
lang para sa iyo. Tayong dalawa lang, sa ngayon ang nakaiintindi ng salitang ito.
Ikaw, Solo ay kakaiba. Ikaw ay natatangi at hindi ako makapaghintay na
ipaliwanag sa iyo ang iyong pagparito. Sa ngayon tanggapin mo ito."</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Inabot ng misteryosong robot ang isang banig ng tsokolate
sa lalaki. Agad naman itong inagaw ng lalaki at kinain. Nagmamadali itong
lunukin ang unang pagkain na kinain niya sa loob ng ilang araw. "May mga
dala pa akong pagkain, sa bahay ko na lang ibibigay, hindi dito." Sinabi
ng robot ito sapagkat matirik ang mabatong dinaraanan nila paibaba. Sumangayon lang
ang lalaki at magiliw itong tumakbo papalayo, papuntang bahay.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Tumakbo ang lalaki, paminsan minsa'y lumilingon pabalik at
pansin niyang parang tao lang kumilos ang naglalakad na robot pababa ng lambak.
Binilisan pa niya ang takbo hanggang makauwi siya, ibinato ang flashlight sa
puting sofa. Nagmamadali siyang naglinis ng lamesa at mga plato habang
pinapanood sa bintana sa buong pagkasabik ang paparating na robot. Nasasabik
siya at hindi nag-aalangan, gawa ng matinding gutom. Maalikabok ang bahay mula
labas hanggang sa loob. Sa labas, nakikita na ang bubong nito sa pagsibol ng
araw ngunit natatakpan pa rin ito ng anino ng burol sa likuran nito.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sa wakas, nakaabot na sa pintuan ang robot. Siya ang
nakikitang lunas ng kumakalam na sikmura ng lalaki.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Binuklat ng robot ang puting bag nito at inilabas ang
hamon, keso, letsugas, mga tinapay at isang bote ng gatas. Mabilis na inagaw ng
lalaki ang tinapay. Mainam na kumain ang lalaking gutom na gutom. Masayang
masaya siyang kumakain ng walang imik.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Samantala, ang robot na si Pril ay nakaharap lang sa
kanya, nakaupo sa kabilang dulo ng lamesa. Nakalapag naman ang mga kamay nito
sa mesa. "Pasensya na, hindi ko alam." ang sinabi ng robot sa lalaki
habang pinapanood siya ng masinsinan.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi alam? Alin?" ang sagot naman ng lalaki sa
paos at mahinang boses.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Napalitan ng berdeng liwanag ang nagpapalit-palit na ilaw
sa pakurba at madilim na mukha ng robot, at sinagot ang tanong ng kausap,
"Hindi ko alam na gugutumin ka bago ako bumalik."</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Bakit? Hindi ba't sabi mo ginawa mo lang ako? Galing
ka dito, sa bahay, tama? Saan ka ba pumunta? Bakit ako nagugutom?" sagot
ng lalaki habang kinakagat ang malambot na tinapay.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sa totoo lang, hindi kita ginawa. Nabuo ang katawan
mo at memorya mo dahil sa akin, pero hindi kita ginawa." ang sagot ng
robot. "Marami akong hindi alam sa katawan mo, nangangapa lang tayo sa
dilim. Hindi ko alam na gugutumin ka. Hindi mo rin alam na kaya mo tinanong ito
dahil ang abot ng aming kaalaman lang ang maibibigay namin sa iyo. Sa totoo
lang, ang alam ko lang ay ikaw ang misyon ko. Ang tore sa labas, ay ang
tinatawag na Reca, ang sasakyan na nagdala sa akin sa disyertong planetang ito.
Hindi ito ordinaryong sasakyan, Solo, nagtataglay ito ng mga kahuli-hulihang
impormasyon ng nakaraan na matagal nang nawasak at naglaho. </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Kaya nitong baguhin ang mga elemento, ayusin sa tamang
pormasyon ang mga atomo ng mga materyal sa kalikasan gaya ng bato at mga
mineral upang makabuo ng bagong anyo. Ang bahay na ito, ikaw, at ang pagkaing
kinakain mo ngayon ay binuo gamit ang makinarya at kasangkapang programa ng
Reca, pitong araw na ang nakakaraan. Ikaw ang huling inilabas nito.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Matapos kang ilabas ng pentagonong kristal, doon sa loob
ng Reca, binuhat kita rito paibaba, hanggang barracks at iniwan kita ng walang
malay sa puting sofa na nasa likod ko. Sinuri ko ang pulso, tibok ng puso at
pag-hinga mo bago kita nilisan. Iyon ang mga unang oras ng paghinga mo bilang
tao. Hindi na kita hinintay magising
dahil alam kong matatakot ka lang kapag nakita ako. Iniwan ko ang pagkaing
inakala kong sobra pa sa iyo. Ang nag-asemblo at nag-sugo sa akin ay walang
alam sa kaselanan ng katawan ng tao sa ugnayan nito sa kinakain niya. Ulitin ko
na lubos akong humihingi ng paumanhin, Solo."</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">May tinititigan ang lalaki sa maliit na mesa sa tapat ng
sofa, tumatango lang siya bilang sagot sa kausap. Nagpatuloy naman ang robot
matapos ibalik ng lalaki ang atensyon sa kausap.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sa totoo lang, ang lahat ng alam mo, lahat ng
nakikita mo sa bahay na ito, ang suot mong damit, ang memorya at kaalaman mo,
ang bahay na ito ay nakabase sa mga kaunting natitirang kaalaman ng kabihasnan
ng Quilax tungkol sa buhay ng makalumang sangkatauhan.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Inaasahan kong mahihirapan kang makita ako sa unang
pagkakataon. Maaaring likas sa taong pagkatiwalaan ang unang makita ng kanilang
mata, o kaya'y dahil sa gutom kaya sumubok kang magtiwala. Wala kang kailangang
ipangamba, hindi kita sasaktan."</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Saglit na huminto sa pagkain at tumayo ang lalaki, uminom
ng tubig sa lababo at siya ay umupo, habang ngumunguya. "Kilaks?" ang
tugon niya.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"> </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Naniniwala ang iba sa mga Quillians, Solo, na ang
mga tao, gaya mo ay ang gumawa ng lahi nila, ngunit hindi nila ito
mapatunayan." ang patuloy ni Pril. "Ang lahat ng pamamaraan sa pagbuo
ng tao, sa eksakto, natural, malinis, walang bahid at purong detalye, maging
ang mga bagay na kailangan ng nilalang na ito para mabuhay ay nakalagay sa utak
ng Reca, sa aking sasakyan. Walang nakahalo rito sa bahay ang hindi konektado
sa tunay na nakaraan ng kabihasnan ng tao. Ako ang tagabantay at tagapangalaga
ng sasakyang Reca. Kaya nitong mabuo ang ano mang bagay na alam nitong gawin
gaya ng mga pagkain mo. Ang sangkap lang na kailangan ay instruksyon sa
pagpapalit anyo at pagsasama ng mga atomo upang mapalabas ang ano mang nais
nating isalin mula sa nakaimbak na kasulatang instruksyon hanggang sa mabuo ito
sa aktwal na bagay, buhay man ito o hindi. Nandito tayo para ilabas ang mga
sekreto ng Reca, Solo. Kapag ikaw ay handa na, ikaw ang magmamana ng Reca. Sa
ngayon, nandito ako para sagutin ang lahat ng katanungan mo. Nandito ako para
turuan at sanayin ka. Napakarami ng ating gagawin. Magpahinga ka muna, kawawang
nilalang. Marami kang hindi nalalaman."</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Napahinto ang lalaking kumakain na marumi ang kamay at
bibig nito. Napatitig siya sa mukha ng robot, inilabas ang dinaramdam nito at
paos na nagtanong, "Ki-Kilans? Kilaks? Anong Kilans? Anong lahi? Bakit
sumakit ang tyan ko noong hindi nakakakain? Ano ka, Pril? Bakit, teka, paano
tayo nakakapag usap? Bakit hindi ko maintindihan, napakarami kong alam, pero
wala akong naalala kundi yung nagising ako dito, sa bahay na ito?"
pinunasan niya ang sipon na tumutulo sa kanyang damit at nagtanong muli sa
hirap at paos na boses. "Sabi mo iniwan mo ako, saan ka pumunta?"</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nakakunot ang ulo ng lalaki habang sinisinok ito.
Nalunasan nga ang gutom ng nananakit na tyan niya, siya nama'y uhaw pa rin sa
katotohanan.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Noong iniwan kita, lumipad patungong buwan ng
planetang ito ang Reca, may binalikan ako doon na kakailanganin mo. Sa ngayon,
hindi kita masasagot sa lahat ng tanong mo, bukas kita sasagutin. Magpahinga
ka, kakailanganin mo ang lakas mo. Ang masasabi ko lang sa ngayon, kailangan
mong ipahinga ang katawan mo."</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Saan, ito?" Sabay kaway ang dalawang kamay ng
lalaki, pinahihiwatig na tinutukoy niya ang lahat sa paligid.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"> "Solo, ikaw ay
nasa planetang Ares, planetang napakalayo sa pinagmulan. Planetang nakatutok sa
bituing nakatago, at di kayang abutin ng mga instrumento ng mga Quillians at
Penttos. Pinangalan ang planetang ito sa isang dakilang Quillian na siyang
nakadiskubre nito. Siya rin ang nangarap at nagplanong ibalik ang lahi mo. Ang
buwan ng planetang ito ay tinawag na Trewui, ipinangalan naman sa kanyang anak
na babae, ang nagpatuloy ng kanyang pinaglalaban. Naniniwala ang dakilang si
Ares na ang kanilang lahi, ang Quillians ay nanggaling at nagsimula sa tao.
Naniniwala silang maging ang Penttos, mga naunang nilalang sa Quillians ay
naunang ginawa ng mga tao sa kanilang makalumang laboratoryo. </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Naniniwala siyang marami sa mga tuklas na prinsipyo sa
matematika at agham ay galing lamang sa mga tao, libo-libong taon bago lumitaw
ang mga organikong nilalang gaya ng Penttos, Quillians at maging mga mekanikal
na nilalang tulad ko. Ang lahat ay galing sa tao. Ito ang dahilan ng pagparito
mo, maaaring pagtanaw ng mga mabuting nilalang ng utang na loob sa mga tao. Ang
mga Quillians ay mga mukhang tao rin, kaparehas mo, gaya ng mga Penttos, pero
mas matatangkad, mas maliliksi, at mas matatalino sila sa tao. Ang mga
Quillians ay mas simpatiko sa mga tao. Mas mataas ng limampung pursyento ang
utak nila sa iyo, sa mga tao. Sapagkat dinesenyo silang ganito, hindi gaya ng
mga agresibo't oportunistang mga Penttos. </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ayon sa turo ng dakilang Ares, ang mga Quillians umano ang
huling nilalang na ginawa ng tao na base rin sa henetiko ng tao. Pakay nilang
gawing tagapagtanggol ang mga Quillians laban sa Penttos at sa iba pang
mapanganib na mga nilalang rin ng tao. Ang dugo, ang pinagmulang henetikong
binago ng mga Penttos at Quillians ay galing rin sa tao, pinabuti pa ito sa
kalagayang higit sa ano mang binuo ng tao sa kasaysayan. Kaya't ang mga
sinaunang Penttos at mga makabagong Quillians ay mas malaki sa tao, hindi
nagkakasakit, matatalino at hindi humihina. Mga mukha silang tao ngunit mahaba
ang kanilang mga ulo. Hindi sila mahina at marupok gaya ng mga tao. </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Upang paikliin ang napakahabang kasaysayan, sa bandang
huli, ang mga tao ay ginawang alipin sa loob ng apat na libong taon. Pinalaya
sila ng isang Quillian, ang maawaing si Yuki Alrasing. Isa siyang dakilang
Quillian sa mga tao ngunit kinamumunghian ng mga kapwa niya Quillian at maging
mga Penttos na nakakakilala sa kanya. Ilang daang taon lang ang nakalipas,
matapos ang pagpapalaya, inubos ang lahi ng mga tao ng mga Penttos. Inubos,
pinatay lahat ng tao matapos matalo sa digmaan ang huling siyudad ng mga
Quillians na nagsilbing huling tahanan nila. Saan man sila nakatago ay nahanap
sila’t inubos. Naubos na ang sangkatauhan, Solo. Makalipas ang libo-libong
taon, binago ang paniniwala ng lahat ng buhay sa ilalim ng Von-gorg, ang
nag-iisang kaharian na namumuno sa bawat kolonya. Lahat ng Penttos at Quillians
ay obligadong maniwala sa kasaysayang dikta ng Von-gorg. Binubura nila ang
lahat ng bakas ng nakaraan na kaya nilang abutin. Matapos ang libo-libong taon,
napadali ang pagpapalit ng tanggap na katotohanan sa sangkalahatan. May bagong
kasaysayan na itinuturo sa lahat na taliwas sa katotohanan. Ngunit isang
siyudad ng kabihasnan ng Quillax ang may ibang sinasabi, naniniwala silang ang
extinct, ang ubos na lahi ng mga tao ang siyang gumawa sa mga Quillians at
maging ang mas matandang lahi na Penttos.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Libong taon lang matapos mamatay ang huling tao, limot na
halos ang kasaysayan nila. Ang alam ng lahat, ang mga Penttos ang
pinanggalingan ng mga Quillians at ng mga tao. Hindi ito ang katotohanan ngunit
bawal itong kontrahin. Isang siyudad-kolonyal ang nag-iisang ligtas na tahanan
ng kasaysayang pinaniniwalaan naming tunay."</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Saan galing ang tao? Anong ibig sabihin nito?"
tanong ng lalaki.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ang lahat ay galing sa tao, base ito sa matandang
aral ng sinaunang Quillian, na isang Ares ang pangalan. Siya ay nanirahan sa
planetang Soel. Sa kanya pinangalan ang disyertong planetang ito, ang planetang
Ares. Namuhay si Ares sampung libong taon na ang nakalipas ng maubos ang mga
taong niligtas ni Yuki Alrasing." sagot ng robot. "May ina-angkin ang isang siyudad, higit
sa dalawang libong taon na ang nakalipas sa panahon naman ng paslangin si Ares.
Siyudad ito na matagal na ring nawasak. Siyudad na tinatawag na Hiitan, na matatagpuan
sa buwan ng Zad-ark. Ang buwan na ito ay pinangalan sa isang Hari ng Penttos.
Binuo ng mga Quillians ang Hiitan. Ang buwan na Zad-ark kung nasaan ang
sagradong lungsod ng Hiitanites ay libo-libong taong tinatawag na Titan bago
baguhin ang pangalan nito sa dikta ng mga Penttos. Isa ito sa mga buwan ng
planetang Saturn. Ang mga Hiitanites ang nagsilbing tagapangalaga ng sekreto ni
Ares. Ito ang lahat ng kanyang mga tuklas, kasama rito ang DNA ng tao, maging
ang mga natitirang impormasyon tungkol sa buhay at kabihasnan nila. Ang lahat
ng ito ay nakatago sa isang Lungsod-kolonyal na Hiitan. Gumawa sila ng maraming
kopya ngunit lahat ay nawasak nang sa bandang huli ay wasakin ang kabihasnan
nila. Isang kopya lang ang natitira at ito'y nasa pangangalaga ng Reca! Ang
Tore sa labas kung saan mo ako nakitang lumabas. Ako ay nakasisiguradong
nag-iisa na lamang ito. Ang hiyas ng kabihasnan ng lahi mo ang dinala ng aking
sasakyan sa karagatan ng mga bituin, ang antikong buhay na ala-ala ng
sangkatauhan, ala-ala ng nakaraang halos alamat na lamang kung turingin. Burado
na sa kasaysayan ang lahi at kabihasnan ng mga tao, marami ang duda kung tunay
ang kwento ng nakaraan nila. Napakarami ng nasawi, Solo, nag-alay ng buhay
maprotektahan lamang ito. Itong inaalagaan ng Reca sa loob ng daan-daang libong
taon sa kaluwangan ng kalawakan ay mahigpit kong binantayan. Hanggang sa
marating natin ang planetang ito, ang Ares, ang ating pakay."</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Wala akong maintindihan." sagot ng lalaki.</span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Mula sa bag, nilabas ni Pril ang toothpaste, toothbrush,
sabon at shampoo. Biglang nag iba ang kulay ng liwanag sa mukha ng robot mula
berde hanggang maging asul, "Heto, maligo ka na, ipagpatuloy mo na muna sa
ligo iyan." tinuro ng robot ang putikang damit ng lalaki. </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"May dala kang toothpaste?" tugon ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Humagakgak sa tawa ang robot sa reaksyon niya. Mukhang
hindi nakikinig ang lalaki. Napalitan ng pakurbang liwanag ang sumulat sa mukha
nito. Tumawa rin ang lalaki, para bang nadala sa reakyon ng robot. Tumayo na
siya, humikab at agad na nagtoothbrush at naligo pagkatapos. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-SG</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br /></span></span>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-SG</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--></span></span><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-SG</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">III</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Matapos maligo ng lalaki, nasurpresa siya sa malinis na
paligid sa labas ng banyo. Hindi na maalikabok ang bahay. Nakita niya sa labas
na kinukumpuni ng robot na si Pril ang pintuan, nilalagyan niya ito ng pintong
salamin. May salamin na rin ang bukas na bintana. May dalawang bilog na dilaw
na ilaw ang gumuhit sa mukha ni Pril na animo'y mga mata habang nagkukumpuni
ito mula sa labas. Maliwanag na rin sa labas. Ang sinag ng araw ay
paunti-unting nakakapasok sa lambak na kinatitirikan ng bahay.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Napansin rin niya ang pulang twalya sa puting sofa. May
mga bagong gamit naman sa kusina. Dinampot ng lalaki ang twalya at pumasok sa
loob ng kwarto. May mga iba't ibang uri ng damit sa kabinet, napatingin siya sa
labas kung nasaan ang robot bago damputin sa kama ang dilaw na t-shirt at isuot
ito. Humiga at natulog ang lalaki ng ilang oras.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Pumasok sa loob ang robot, siniyasat niya ang pinto.
Patuloy itong nangumpuni at bumabalik paakyat ng lambak, paakyat ng tore ng
Reca at ibinababa ang mga gamit mula rito. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Makalipas ang ilang oras, lumabas ng kwarto ang lalaki.
Ibinabalik ng robot sa pwesto ang malaking painting ng babaeng may pigil na
ngiti na nabasag ang salamin sa pagyanig ng lupa kagabi. Maayos na itong
nakasabit na para bang walang nangyari. Inilipat niya sa tabi ng imahe ng
babaeng nakapiring ang musicbox na nakabagsak sa sahig. Tila'y nagbuntong
hininga itong parang tao at umupo sa upuan sa tabi ng mesa. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Samantala, tumingin naman ang lalaki sa isa sa mga maliit
na kwadro, may larawan ng dalawang lalaking nakaputi na nagpapaligsahan sa
larong fencing. Ang isa sa dalawa ay walang suot na proteksyon sa mukha. Ang
isa naman ay nababalot ng itim ang mukha nito na hawig ng robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Tumingin sa paligid ang nakaupong robot at nagsalita,
"Halika, tuturuan kitang magluto." tumayo ito, kumuha ng itlog sa
refrigerator at binuksan ang lalagyan ng gamit sa kusina.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Siniyasat ng binatilyong tao ang kanyang memorya, habang
ito'y nagkakamot ng ulo. Natuklasan niya na may kaunting alam siya sa
pagluluto. Siya'y napatingin sa malayo at napa-isip. Nakatingin ang robot sa
kanya, kinuha ang sandok at nagprito siya ng itlog habang nanonood ang lalaki. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Teka," sabi ng lalaki, "paano ko alam ang
lahat ng ito, ang salita ko, ang itlog na niluluto mo, ang kahulugan ng
salitang luto, ang pabrika kung saan galing ang itlog" lumapit siya,
napakamot ng ulo at nagpatuloy, "paano ko alam gamitin ang sabon at
sipilyo kahit pa wala akong naaalala na tunay na gumamit na ako nito dati? Naisip
ko ito kanina sa loob ng banyo. Paano nangyari ito? Hindi ko maintindihan ang
nangyayari." Nangangamba ang lalaki sa maaaring maging reaksyon ng robot
sa mga tanong na inilalabas niya.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Humarap sa kanya ang robot na may bilog na kulay orange
naman na liwanag ang gumuguhit sa kanyang mukha at nagsalita, "Itinanim sa
iyong utak ang mga yan ng diwa ng Reca, siya ay si Sliin, makikilala mo siya
balang araw. Wala siyang pisikal na katawan di gaya ko at naroon siya sa itaas
ng Reca." sabay turo sa toreng itim sa malayo na kita sa bintana gamit ang
sandok.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Pwede mo bang sabihin sa akin kung sino ako?"
tanong ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ah... Ikaw ay tao. Solo... ang tawag sa iyong uri.
May napakahabang kasaysayan ang pagparito mo, ang alam ko lang, kailangan
kitang buhayin. Ang unang kabanata ng misyon ay naganap na, buhay ka. Ngayon,
tuturuan kitang mabuhay."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sino ako? Ikaw si Pril, ako, sino ako? Anong
pangalan ko? Ano ang nakaraan ko? Saan ako galing? Tinatanong ko ito sa sarili
ko sa unang araw ng paggising ko. Sino ako? Makakahanap ba ako ng sagot sa
iyo?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hmmm sandali," sagot ng robot at humarap ito sa
kanya. "Hindi madaling sagutin iyan sa salitang maiintindihan mo. Ang
kasangkapan ng iyong katawan, ang bawat molecules sa katawan mo ay galing sa
buwan ng planetang ito, ang Trewui. Ngunit ang instruksiyon at detalye ng
paggawa sa iyo ay galing sa Soel, planeta na dati'y tinatawag na Mars. Doon din
nakatira ang dakilang Ares na ikinuwento ko sa iyo."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Anong pangalan ko Pril? Saan ako galing?
So-el?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi ka nakikinig, Solo. Wala kang pangalan. Kung
gusto mo, ikaw, gumawa ka ng pangalan mo. Nakaraan? Ang DNA mo, ang henetikong
instruksyon ng pagbuo sa iyo, ang dugo mo, ang pinagmulan mo ay isinaayos at
inalagaang purong DNA ng tao sa pulang planetang Soel, daang taon matapos
mamatay ang dakilang si Ares. May mga Quillians noon na naniniwala sa teorya ni
Ares, ngunit hindi lahat. Matagal na panahon na yun simula noong namatay ang
kahuli-hulihang tao. Ang lahat ng katotohanan tungkol sa kabihasnan ng tao ay
hindi na malinaw at tiyak, kaya't nilikom nila sa Soel ang lahat ng relika ng
nakaraan na inaral pa ng dakilang Ares. May mga kumpletong instruksiyon na
nakasalin sa wika ng matematika ng pagbuo ng tao ang nailigtas ng mga tagasunod
ni Ares.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">May panahon sa malayong nakaraan, sa pagitan ng taong
2140-2195, may umaapaw na impormasyon tungkol sa buhay ng tao. Panahon kung
kailan naging kasanayan sa planetang Earth na ang mga mayayaman, mga
maimpluwensyang tao at ang mga tinuturing na may halaga sa kasaysayan ay
nagpapadala ng sonda o probe na may instruksiyon ng pagbuo ng kanilang katawan.
Ang iba ay may taglay na ala-ala ng kilalang taong namayapa. Pinalilipad ito
palabas ng Solar System, ang sistemang pinagmulan. Nagkalat ang mga Sonda na
ito. Ang Solar System ay ang sistema ng bituwin na tinatawag na araw kung
nasaan ang Earth, ang pinagmulan ng lahat ng mga nilalang. Sa Earth nagmula ang
mga sinaunang uri ng robot na katulad ko. Ngunit mas nauna pa sa panahon ko ang
mga sonda ng mga taong ikinalat ang mga ito palabas ng sistemang bituin.
Ginagawa nila ito sa iba't ibang kadahilanan, karamihan dito'y may kinalaman sa
pagbigay parangal sa taong namayapa.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Marami ang mga ganitong uri ng sonda ang naglalakbay sa
kalawakan ang nailigtas at naitago ng mga Quillians ng Soel sa mga nagnanais
sumira. Pinag-aralan nila ang mga ito. Matapos ang ilang siglo ng digmaan,
itinago ang mga relikang impormasyon tungkol sa mga tao sa Hiitan, sa buwan na
Zad-ark. Hindi na sa pulang planeta nakaipon ang mga ito, sa Zad-ark na lamang
ligtas itong itago. Mula sa isang libong nailigtas, mga limampu na lang ang
natira sa mga sonda. Ito ang panahon ng
mga Hiitanites ng lungsod ng Hiitan, ang huling tahanan ng punla, ang hiyas ng
lahi at ala-ala ng kabihasnan ng mga tao. Noon pa man muntik nang nawasak ng tuluyan
ang pag-asang maibalik ang lahi ng mga tao.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ikaw ay galing sa isa sa mga sonda na ito, daan-daang
libong taon na ang nakakaraan. Sa madaling salita, ang instruksyon sa pagbuo ng
ikaw ay masusundan ang pinagmulan-- ang Earth, ang ating tahanang planeta
mismo. Tahanan. Nakatutuwang isipin na tinatawag ko pa rin itong tahanan.
Ngunit ako rin, maging ang mga gumawa sa aking lahi na mga Quillians ay hindi
pa nakita ang Earth o nakalapit man lang dito. Instruksiyon lang ng pag-gawa,
mga patong patong na helera ng mga numero na nakaimbak sa tuusan ang kailangang
iligtas at maibabalik ang lahi ng taong pinaniniwalaan naming pinanggalingan ng
lahat. Ikaw na ang katuparan nito, Solo. Sa ganitong paraan din naibalik ang
mga pagkain at kagamitan na mga ito, binuo ng Reca mula sa mga atomo ng
planetang Ares, mula sa instrukyon na bitbit ng Sonda. Ang alam ko lang ay
nagiisa ka na lang sa uri mo. Ang lahat ay matagal nang nasira. Ikaw ang
nag-iisa at natitirang tao sa buong kalawakan. Ang unang taong buhay sa loob ng
halos isang milyong taon."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Tumunog ang orasan sa tabi ng sangkalan at maayos na
inilagay ng robot na si Pril ang lutong itlog sa ibabaw ng tinapay.
"Kumain ka." ang sabi niya.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ikaw, hindi ka ba kumakain? Ano naman ang istorya
mo?</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Saan ka naman galing, Pril?" tanong ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Isa akong Bargaan, Sitrarya. Bargaan ang uri ko at
Sitrarya naman ang tawag sa modelo ko. Hindi ako kumakain, Solo. Isa akong
antikong robot. Napakarami na ng mga nagsunurang henerasyon ng Bargaan at iba
pang klase ng Robot ang mas angat ng di hamak sa teknolohiyang taglay ko. Hindi
ako kumakain gaya mo, sa halip, kumukuha ako ng enerhiya mula sa Reca at
bahagyang nakakakuha sa araw. Gaya mo, wala na ring tulad ko, nag-iisa lang
ako. Dati ay umabot kami sa bilang na dalawampung bilyon, kapag luma na,
pinapalitan kami ng bagong modelo. Kami ay mga tagapagsilbi sa mga Quillians.
Ang mga Hiitanites ang naglagay sa akin sa sasakyan ng Reca. Sa aking paglikas,
wala akong malay na dala dala ang kautusan na protektahan ang punla, ang dala
kong restos, ala-ala ng sangkatauhan. Dati akong naninilbihan sa isang dakila
at mabuting Quillian, isang Hiitanite. Tinatawag siyang Apob. Sa simula ng
aking paglalakbay, ang alam ko'y sa sistema ng bituin ng Aoinis ako ipapadala.
Hindi ito gaanong malayo sa pinagmulan. Sa loob ng dalawangdaang taon ako ay
nanaliksik at inaral ang sistemang ito. Ako ay sumunod sa plano na ipinagutos
sa akin. Hanggang sa matapos ang misyon ko doon. Pauwi na sana ang sasakyan ng
bumuklat mula sa Reca ang isang sekretong mensahe, ang sekretong misyong
nakabaon sa pinakasulok ng diwa ng Reca. Ito ang tunay na pakay ng paglunsad sa
akin sa kalawakan.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"> Ang mensahe, ang
misyon ay ang iligtas ang Reca sa lahat ng nagnanais sumira dito sa kahit na
anong mangyari. Ako lamang at si Sliin ang pinadala upang hindi maging kahinahinala.
Kailangan kong dalhin ang punla sa di kilalang sistema ng bituin, sa ubod ng
layong bituin. Dito sa sistema ng Ares nakatandang tumungo ang Reca, sa
planetang ito, sa planetang Ares. May higanteng bituin ang tumatakip dito mula
sa direksyon ng ating araw kaya't di ito tanaw sa malayo, maliban na lang kung
sasadyain itong tutukan. Noong panahong yun, noong natuklasan ko ang sadyang
pakay ko, matagal nang mga patay ang mga nagpadala sa akin sa Aoinis.
Libo-libong taon ang paglakbay sa halos walang katapusang kaluwangan ng
kalawakan. Simula pa lang, ang sasakyang pangkalawakan na tinawag na Reca ay
nagpanggap lang na manunuklas ng malayong bituin. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Mula roon, mula sa star system ng Aoinis, binigay sa akin
ang destinasyon. Isang dwendeng bituin na nagtatago sa malaking bituin, na
malayo sa kayang abutin ng mga maaaring maghanap sa akin. Mula noong ilahad ang
sekretong mensahe, katulad ng utos sa akin, ang sasakyan ay nilagay sa tahimik
at palihim na kalagayan upang hindi matagpuan o makita ito sa kalawakan.
Naputulan ako ng ugnayan sa pinanggalingan. Hindi naglalabas ng signal ang
Reca, habang ito ay naglalakbay sa kalawakan sa kakaibang bilis ngunit patuloy
naman itong sumasagap ng signal. Dahil sa limitadong enerhiya naman, may mga
ilang beses sa bawat walong libong taon lang ako kung gumising sa pagkakapatay,
sa bawat pag-gising ko, kinukumpuni ko ang ano mang bahagyang nasira sa Reca,
binabalita sa akin ng diwa ng Reca ang mga bago at huling balita sa pinagmulang
sistema. Base ito sa mga nasasagap na signal ng Reca sa kalawakan. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ang sasakyan ay naglakbay ng daan-daang libong taon. Sa
bawat pag-gising ko, napakarami ng pagbabago sa pinagmulan, nasasagap ito sa
mga nakawalang signals na malayang naglakbay sa kalawakan. Kaya't alam ko at
naitala namin ang mga kaganapan simula noong lumisan ang sasakyang itim mula sa
sistemang bituin, ang Solar System na tahanan natin. Bawat libong taon, ang
sistema ng komyunikasyon o uri ng wika kung gusto mo, na gamit sa pinagmulan ay
nagbabago, nagpapalit at nagiging kumplikado. Umabot sa punto na di sapat ang
teknolohiyang taglay ng Reca upang maintindihan ang kumplikadong signals.
Binantayan ang mga pagbabagong ito ni Sliin. Mula roon, sa kaluwangan ng
kalawakan, nalaman ko kung paano pinagpapatay at inubos ng mga Penttos ang mga
natitirang Quillians, habang sila mismo ay naglalaban sa isa’t isa. Ang lahi ng
pinagsilbihan kong mga amo, ang lahi ni Apob ay di na muling makikitang
nabubuhay at humihinga saan mang dako ka pumunta, gaya rin ng tao. Sila'y
naubos rin sa loob ng Apatnapu't apat na libong taong namuhay sa ilalim ng
sinag na araw. Makailang beses rin silang nagpabago-bagong anyo at kultura,
depende kung saang dako sila napadpad. Ngayon ay matagal na silang naglaho at
ubos na."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Huminto ang robot sa pagsalaysay sa mga nangyari sa
nakaraan. Tapos nang kainin ng lalaki ang itlog at tinapay. " Tara!",
ang bigkas ng lalaki. Bitbit ang baso ng tubig, sabay silang lumabas sa bagong
kabit na pinto ng asul na bahay. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Gagamutin ko ang sugat na yan." wika ng robot,
habang hinahawakan at inaaral ang sugat ng binata sa kanyang kaliwang siko.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Pinanood ng lalaki mula sa tapat ng bahay ang robot na
umaakyat patungo sa itim na tore, sa Reca. Pag-akyat ng dalusdos, sa tapat ng
tore, kahanga-hangang natalon ng robot ang dalawampung talampakang taas ng
hagdan at umakyat naman siya mula rito patungo sa tuktok ng tore, doon sa bilog
na tila'y tahanan nito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">IV</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ang mabatong libis patungo sa tore na tinawag na Reca ay
may mahabang hagdan na, gawa ito sa pinagdikit-dikit na bato. Ito ang matyagang
ginawa at tinapos ng lalaki at ng Robot na si Pril sa loob ng tatlumpung araw.
Tinubuan na ng maiksing balbas ang lalaki at humaba ng bahagya ang buhok niya.
Pumangit ang dati'y makinis na balat sa mukha niya gawa ng pagkalantad nito ng
madalas sa labas. Suot niya ang maputlang asul na mahabang manggas na dati pa
niyang damit. Sila ay abalang gumagawa ng daang patungo sa hagdan mula sa asul
na bahay. Habang tinutulak ng lalaki ang karitong bakal, nagpahiwatig ito ng
pagkapagod.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Pwede ba tayong huminto muna at pumasok ng
bahay?" sabay punas sa pawisang noo.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sige, pwede na muna ito," sabi ng robot.
"Ipagpatuloy na lang natin ito bukas." </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nakatirik ang araw at napakainit sa labas. Binuksan ng
lalaki ang Aircon. Dinampot niya ang itim na bola sa ibabaw ng TV na tinawag
nilang Magic8Ball at inalog ito. May lumabas na sulat sa puting tatsulok nito. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ano ito? Ano ang sinasabi?" tanong ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi ko rin maintindihan ang sinasabi ng bola. Ang
lahat ng lenguahe ng tao at pagsulat ay wala na, extinct na noong madiskubre
ang instruksyon, ang sangkap sa pagbuo ng Magic8Ball. Walang nakakaalam sa
kahulugan ng mga teksto na inilalabas ng bolang itim na yan ngunit isa yan sa
mga alam nating imbento ng sinaunang tao. Ang tiyak lang ay naglalabas ito ng
random na sagot sa mga tanong mo tuwing inaalog ito. Isang uri ng palipas oras
at munting libangan lang ng tao ang gamit nito."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Umupo sila sa harap ng mesa at nagsimulang asemubulohin ng
robot ang mga piyesa ng backgammon.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Alam mo ba, naimbento ng mga tao ang larong ito,
libo-libong taon na ang nakalipas? Noong panahong natuto ang taong magtanim at
gumawa ng sariling pagkain. Bago pa man mabuo ng tao ang unang mala-taong robot
na nagsasalita at kumikilos na parang tao. Isa ito sa pinakaunang laro ng tao.
Minana ito ng mga Quillian kaya’t nailigtas ang paraan ng paglalaro nito."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Talaga?" ika ng lalaki habang binobola niya ang
mga dice gamit ang kamay. Sa panahong ito, naiintindihan na ng lalaki ang
konsepto ng panahon. Marami-rami na rin siyang natutunan mula sa robot.
"Matanong ko lang, saan galing ang tubig natin, at kuryente ng ilaw?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"May tubig sa ilalim ng lupa sa planetang ito.
Hinukay ko ito gamit ang mga binuong instrumento ng Reca noong wala ka pa. Kaya
narito sa ilalim ng lambak ang bahay dahil narito tayo sa pinakamalapit sa
tubig. Ang enerhiya, ang kuryente ay galing sa sinag ng araw na nainiipon sa
bubungan at pader ng bahay na ito. Ang enerhiya ay nakaimbak sa mga baterya na
pumapaloob sa mga dingding ng barracks. Ang enerhiya na nakaimbak ay ginagamit
natin sa lutuan, aircon, refrigerator at ilaw sa gabi."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Araw-araw, nadaragdagan ang natutunan ng lalaki sa
kasamang robot at bahagyang naiintindihan na niya ang nangyayari. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sa unang araw ko dito, hindi ko agad naramdaman na
mag-isa." wika ng lalaki. "Bakit kaya? Alam ko ang kahulugan ng
kaibigan. May naaalala ako sa isip ko, mga tao, nagtatawanan, nagsisikanta.
Pero malabo, hindi ko maaninag ang mukha nila. Parang masaya ako, sa gawa ng
ala-alang ito. Hindi ito tunay?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Kaibigan?" Tanong ng robot. "Gaya ng sabi
ko, artipisyal na memorya ang nasa isipan mo, ngunit may pagkakahawig sa
natitirang nalalaman natin tungkol sa uri ng nilalang, ang tao." May puting guhit na ilaw sa gawing bibig ng
pakurbang mukha ng robot ang tila'y umaalon depende sa lakas at tinang ng tono
nito kapag nagsasalita.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Oo, kaibigan, kasama. Ikaw ba, kaibigan ba
kita?" ang dagdag ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ano ang mas gusto mo, ang katotohanan o ang
makapagpapasaya sa iyo?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ang katotohanan.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Malungkot kasi ako, kahit pa naglalaro tayo ng chess, naglalaro
ng cards, nagkwekwentuhan, gusto kong makahanap ng katulad ko, isang tao na may
mukha. Gaya nila." tinuro ng lalaki ang mga larawan sa frame ng mga tao sa
pader.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sabihin ko ang totoo. Hindi ako tao na gaya mo. Wala
akong dugo, hindi ako nasusugatan at hindi nagkakasakit. Nagsasalita ako,
nakakasagot sa mga tanong pero sa likod ng madilim na mukhang ito ay walang
buhay. Ang tao ay may malay, alam niya sa sarili niya na siya ay narito, buhay,
nakapag-iisip ng kanyang pagtatapos, natatakot sa kaalamang balang araw siya'y
mamamatay. Isa lang akong komplikadong calculator, nakakapagsalita,
nakakapagbilang, kumikilos at maraming nalalaman. Parang Magic8Ball na
sumasagot sa tanong, nagbibigay ng opinyon pero walang buhay gaya ng mga bato
sa labas. Gaya ng calculator o Magicball, kahit buklatin mo ito'y madidiskubre
mong wala itong buhay at kamalayan. Nag-iisa ka pa rin, isa lang akong ilusyon,
kaibigan mo ngunit walang buhay, hindi gaya mo. Isang buhay na nilalang.
Nag-iisa sa iyong uri."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Hindi ito maproseso ng lalaki sa kanyang isipan, hindi
niya maisip na posible ang nilahad ng robot sapagkat tugma sa tao ang kilos at
pananalita nito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Tumayo siya at lumapit sa magkakadikit na picture frames
sa pader. Tinitigan niya ang larawan ng isang Asyanong pamilya na may isang
babaeng anak."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Dati silang buhay?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Oo. Matagal na panahon na, sa planetang Earth. Ang
planeta na pinagmulan ng lahat."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ano ang kwento sa kanila?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Walang nakakaalam. Nakuha ng mga Penttos ang mga datos
na yan sa sa isang sasakyang pandagat na sira at luma. Binuo ng Reca ang
larawan at frame mula sa mga lumang datos na ito."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ayaw kong maglaro ngayon, ayos lang ba?" tanong
ng lalaking nakasimangot. Nilapag niya ang pulang dice.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ano man ang gusto mo." sagot ng robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">“Nakakalungkot lahat ng kwento mo, lahat ay luma at
naglaho na.”</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Naglakad at tumungkod sa likuran ng luklukan ang lalaki at
nagtanong, "Ano ang mga Penttos? Sino sila?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ipapakita ko sa iyo. Umupo ka" umupo naman ang
lalaki sa harap niya. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">V</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">May liwanag na puti, hugis singsing ang gumuhit sa mukha
ng robot na si Pril. Pagkatapos ay naging diretso at nakatayong parihaba ang
hugis. May imahe ng higanteng reptilya ang nabuo sa mukha niya. Nanlaki ang
mata ng lalaki sa nakitang lumabas na imahe sa mukha nito. Biglang kumilos ang
imahe na tila hologram palabas ng mukha ng robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Lumabas rin ang gumagalaw na higante at mukhang halimaw na
aso. Umiilaw ang mga mata nito. May tusok tusok na balahibo sa likod at halos
kasintaas ng tao ang halimaw. Pinakita rin ang parang dragon na nilalang, may
pakpak at umiilaw ang mga mata at mga lumiliwanag na bakas ng hugis bilog sa
balat nito. May mga ibong lumiliwanag ang balahibo.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ang mga ipinapakita ko ay mga tunay na nilalang,
nilalang sila ng tao sa iba't ibang kadahilanan gamit ang makalumang paraan ng
pagtuklas sa henetiko. Tinawag ang mga nilalang na itong Diods. Karamihan sa
dahilan kung bakit sila ginawa ay may kinalaman sa alitan, sa digmaan at sa mga
palakasan ng mga makapangyarihan. Sila ay ginagamit bilang makabagong armas
pandima na kayang tukuyin sa saktong detalye ang target na papaslangin. Ang iba
sa mga dambuhalang nilalang ay ginagamit naman bilang paraan ng transportasyon,
ang maliliit ay taga-linis ng mga daluyan ng tubig o dumi. Sila rin ang umubos
sa lahat ng nilalang na tinatawag na daga, na nagtatago sa mga higanteng tubo.
Pinaguubos ng mga ito ang lahat ng natitirang natural na kahayupan at halaman
sa kalupaan. Hindi sila napigilang magbagong anyo at magparami."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Patuloy na nagpapalit-palit ang mga imahe sa mukha ng
robot. May mukhang ahas na sobrang laki, malikot at may napakahabang pangil.
May napakaraming ibon na may kaliitan ngunit dumudura ng asido. May maliliit na
isda ang nawawala, nagiging invisible at naglalabas ng malakas na kuryente sa
katawan nito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sa panahong ito, may iisa nang gobyerno na
namamahala sa lahat, sa mundo at sa labas. Wala na ang namamatay sa sakit at
katandaan." patuloy na naglahad ang robot. Napalitan ng mga imahe ng tao
ang nasa hologram. "Hindi napigilan ang agresibong mga tao na nagnanais mamuno
sa lahat na gumawa ng mga nilalang na may dalang peligro sa kabuhayan ng tao.
Naging mapanira ang mga Diods. Ang mga hindi agresibo ay inuubos ng mga mas
agresibo. Gumawa ng mga mas brutal na mga robots ang tao bilang proteksyon at
tagabantay laban sa Diods, ngunit kinakaya at nauutakan lang ito ng mga
nilalang. Kahit ang nga metal nilang katawan ay di kinaya ang mabibilis at
maliliksing Diods. Ang mga Diods ay kinayang pagbutihin ang sarili, sila'y
nagbabago ang anyo at mas bumibilis, lumalakas at nagiging matagumpay sa
pagwasak sa mga gawa ng tao. Nabigo ang mga pinuno ng mga tao sa pagsupil sa
pesteng kanila ring ginawa hanggang sa maging desperado sila at bumuo ng
nilalang na mas matalino sa tao, base sa henetiko ng tao, ang unang bersyon ng
Penttos. Nilalang na mataas, matalino at maliksi. Sila ang inaasahang sasalba
sa Planeta at sangkatauhan."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Pinakita sa hologram ang mukhang taong nilalang na may
mahabang ulo at may magkahiwalay na naglalakihang mata.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sa umpisa'y sanay silang maging masunurin. Nakabuo
sila ng mga mekanikong mga nilalang, mga robots na angat sa teknolohiyang gawa
ng tao. Sila mismo ay sinasabak sa digmaan, sila mismo'y namuno sa mga ginawa
nilang robots upang ubusin ang mga nilalang na Diods. Kapag matagumpay, sila ay
luluhod sa harapan ng mga panginoon nilang mga tao, pupurihin. Pagkatapos ay
ipapasok sila sa loob ng higanteng gusali kung saan lihim na naghihintay ang
katapusan nila. Pinapa-asa silang ireretiro kasama ang mga kauri nila kung saan
may babaeng Penttos na naghihintay sa kanila. Walang nakakaalam kung paano sila
pinapaslang matapos gamitin. Hindi nila kilala ang isa't isa, ang kapwa o kauri
nila. Wala silang malay na napakarami sa hanay nila ang pinapatay ng mga
sariling pinuno nila na pinagsilbihan. Sila ay matalino ngunit bulag sa
katotohanan. Gumagawa lang ang tao ng mga lalaking Penttos na hindi maaaring
magparami. Wala silang pangalan, mga numero ang tawag sa kanila."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">May imahe ng dalawang Penttos ang lumabas sa hologram.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sila ang binansagang Gemini. Matapos nilang
makipagbakbakan sa Diods na tinawag na Trinokus, sila ay napatibong at nahuli
ng nilalang. Isang ampibyan si Trinokus. Nakakapagsalita ito at mula sa barkong
pandigma na kanyang tirahan, ibinulgar niya ang katotohanan. Ang mga Penttos ay
ginagamit lang at pinapatay ng mga tao kapag sila ay nagwagi sa kanilang misyon.
Hindi sila dinadala sa lugar kasama ng mga kapwa nila salungat sa kanilang
inaasahang gantimpala. Pinakita ng nilalang na ampibyan sa pamamagitan ng
hologram ang ginagawang pagpasok sa lagusan ng mga Penttos na natapos sa
serbisyo. Ang mga Penttos ay pinapatulog hanggang mamatay at tinutunaw
pagkatapos. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
Tinuro ng nilalang na Trinokus ang paraan ng paggawa ng Penttos gamit ang
henetiko nito. Sila ay pinalaya ng ampibyan at nagtagal sila ng ilang araw kasama
ito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Mula roon, ang dalawang Penttos ay pinakawalan ng nilalang
na Trinokus. Umuwi sila sa kanilang kanya kanyang mga amo, ngunit imbes na
kinupkop, sila ay pinarusahan sa pagiging talunan. Nais ng kanilang mga pinuno
na mapatay nila ang ampibyan ngunit nabigo sila sa kanilang misyon. Dahil sa
sinabi ng ampibyan na Trinokus, hindi na sila napalagay. Parehas silang
nakatakas sa tiyak na kamatayan at pinagpapatay nila ang mga taong bumihag sa
kanila. Nakaprograma ang mga lumilipad na robot nila na iligtas sila sa piitan.
Naging alamat ang imposibleng pagkakatakas nila sa bantay saradong piitan.
Maging ang ibang Penttos ay hindi sila binali-wala, hinarang sila nito ngunit
ipinaglaban nila ang kanilang kalayaan. Tumalon sila sa napakataas na tore at
bumagsak sa tubig. Nagkita ang dalawang gemini na Penttos sa isang abandonadong
barko. Bitbit nila ang punlang nakaw galing sa laboratoryo ng mga tao, mula
dito binuo nila ang unang Penttos na may magkakaibang kasarian."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Lumabas sa hologram ang imahe ng mga digmaan habang
naglalahad si Pril.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sila ay nagparami at nag-aklas. Mabilis nilang
napatalsik sa pwesto ang Hari ng mundo.
Ito ang katapusan ng paghahari ng tao. Napakarami ng bilang ng mga
namatay. Bawat dako ng daigdig, walang tigil ang bakbakan. Napatay man ng tao
ang gemini, silang Penttos naman ang nagwagi sa huli.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sa umpisa, nagkaroon ng pag-asa ng kapayapaan. Maraming
alipin ang pinalaya, tao man o Penttos. Naging kolonyal ang mga Penttos, kung
nasaan sila, naroon din ang mga tao. Sa planetang Mars, ang mga Penttos ay
nagpalit itsura na angkop sa nipis ng hangin at hina ng gravity nito. Pinalitan
nila ang sangkap ng hangin ng Mars. Matapos ang ilang siglo, nagkaroon ng
alitan sa pagitan ng mga tao at Penttos. Mula sa Mars, sa planetang tinawag
nang So-el, binuo ng tao ang mga Quillians upang protektahan sila nito sakaling
lusubin sila ng mga Penttos."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Napalitan ang imaheng nilalabas ng hologram ng mukhang tao
na may kahabaang ulo at maliit na mata. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sa umpisa, ang mga Quillians ay simpatiko at tapat
sa mga tao. Sila ay dinesenyo upang maging kakampi ng tao. Sila ay may
kakayahang maawa at lumungkot gaya ng tao. Hanggang sa magkaroon muli ng
malawakang digmaan. Sa panahon na ito, matagal nang sira ang planetang Earth na
tahanan ng lahat ng tao. Naging nuclear wasteland ang buong planeta, ang
temperatura nito ay higit pang maiinit sa planetang Venus. Organiko man o
mekaniko ay hindi mabubuhay dito. Ang mga nilalang ay umaasa sa mga artipisyal
na kolonya na nakapalibot sa Solar System. Mga kolonyang binuo ng mga mekaniko
para sa mga Penttos o Quillians na pinagsisilbihan nila."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Biglang namatay ang palabas at naging blankong itim ang
mukha ni Pril. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Bakit ako mahalaga sa mga Quillians? Apob ang ngalan
ng nagsugo sa iyo, sino siya, Pril?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Hindi sumagot ang robot at hindi kumikilos.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-SG</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><span style="font-size: small;"><br /></span>
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">VI</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ilang minuto ang nakalipas at wala pa ring pinapakitang
senyales ang robot na si Pril. Bigla lang itong huminto ng walang sinabi.
Nagtaka ang lalaki sa nangyayari. Ilang saglit lang limitaw ang tuldok na bilog
sa gitna ng madilim na mukha ng robot. Tumayo ito at lumabas sa pintong
salamin.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Mabilis siyang sinundan ng lalaki. "Sandali, hindi mo
sinagot ang tanong ko." bigkas ng lalaki habang hawak nito ang braso ng
robot. Ngunit kahit anong hatak at sigaw ng lalaki, hindi siya pinapansin nito.
Diretso itong naglakad ng hindi namamansin at umakyat sa hagdan na bato ng
lambak na kanilang tinatag. Mula sa hagdang bato, bumitaw ang lalaki at
pinanood ang robot sa pag-akyat nito. Tumalon ang tulalang robot para abutin
ang mataas na hagdang gawa sa metal ng toreng itim. Mula dito, binuhat niya ang
sarili at umakyat patungo sa modulang itim ng napakabagal.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Muling nawala ang robot pagpasok niya sa Reca. Napasabunot
sa sariling buhok ang lalaking lito sa nangyayari na pinanonood siya mula sa
hagdan.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Matapos ang isang araw, nagulat at napa-atras ang lalaki
ng magising ito sa kanyang kwarto na nakatayo sa harapan niya ang robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Magandang umaga, Solo." sabi ng robot. May
kulay asul na naglalarong liwanag sa mukha nito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Anong nangyari sa iyo?" tanong ng bagong
gising.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Binalik ako ng diwa ng Reca na si Sliin. Ang
matandang sistemang taglay ng katawan ko ay nagbagal at biglang huminto,
kinailangan ko ng pagkumpuni ng Reca. Sumagap rin ako ng enerhiya. Halika,
kumain ka muna."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nakahanda sa lamesa ang prutas na pakwan, gatas at nilugaw
na obena. Umupo ang lalaking nakasuot ng pajama. Mainam nitong kinain ang
inihanda sa hapagkainan. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Matanong ko lang, Pril." sabi ng lalaki,
"Bakit sa pagkain, napakarami ninyong alam? Hindi ba't sinabi mong ang mga
nakaraan ng tao ay halos ubos na?" nakatitig siya sa mapulang pakwan sa
hapag.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Humagikgik sa galak ang robot. May guhit na pula at dilaw
na hugis paalon sa mukha nito, at siya'y nagsalita, "Oo, tama ka. Kung may
ala-ala ang sinaunang tao sa kanyang nakaraan, ang pinakamaraming data na meron
kami ay tungkol sa mga pagkain nila. Ngunit.."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Pinatid ng lalaki ang binibigkas ng robot, "Bakit
hindi mo alam na gugutumin ako at iniwan mo ako? Iniwan mo ulit ako
kahapon." </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Patawad kahapon, Solo. Hindi na kita ulit
pababayaan. Nagkamali ako kahapon, hindi ko na pwedeng gamitin ang hologram ng
pasirang sistema ng katawan ko. Tungkol sa pagkain naman, marami sa kinakain mo
ay minana ng mga unang henerasyon ng mga Penttos, kaya't naka-tala sa Reca ito
ng may kasiguraduhang babagay sa sikmura ng isang Solo. Sa loob ng libo-libong
taon, nagbago, nagpalit ng pamamaraan ng pagkain ang mga organiko. Ubos oras
ang pagkain, sa kanila, bawat oras sa kanila ay mahalaga. Hindi gaya sa tao na
lulon sa iba't ibang pamamaraan ng paghanda ng pagkain. Maraming taon ang
lumipas, itinuturok at diretsang ipinapasok ang mga mineral, bitamina at iba
pang kailangan ng katawan ng mga Penttos. Ang paraan ng pagkain ng mga
sinaunang tao ay nalimutan sa loob ng daan-daang libong taon. Ito ang dahilan
kung bakit wala akong alam sa ugnayan ng pagkain sa katawan mo sa kabila ng
iba't ibang uri ng pagkain ang naibalik ko at pinalitaw. Wala akong ensayo patungkol
dito sa loob ng Reca, maging sa akin ay sinekreto ito, biglang binigkas ng Reca
ang misyon ko noong nasa malayong bituin na ako. Misyon na palitawin ka at ang
mga kailangan mo upang mabuhay. Ikaw ang unang tao na nakita kong kumain."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Habang kumakain ang lalaki, nagbukas ito ng usapan,
"Nanaginip ako kagabi," wika niya, "May nakita akong batang
babae na nakatayo sa labas at nang habulin ko siya, bigla siyang nawala. Pril,
gusto kong may makasamang tao na gaya ko. Ang panaginip ay parang bakas ng
aking ala-alang itinanim lang ng Sliin na iyong tinukoy. Kaibigan kita, pero,
ganito na lang ba ako at mag-isa? Pwede mo ba akong bigyan ng kasama? Bakit nga
ba hindi ako naging bata? Paano ako namulat dito na mataas na, hindi maliit
gaya ng bata? Gaya ng mga nasa larawan."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Iyan lamang ang instruksyon na dala ko, walang iba. Ikaw
lang ang dala ng Reca. Ikaw ay lumitaw sa pentagonong kristal na buo,
binatilyong lalaki na, na may memorya ng matandang tao, hindi ka naging bata.
Hindi ko alam kung bakit. Kung ikaw ay bata, baka naglayas ka, naligaw kapag
nagpasyang maglakad sa malawak na disyerto ng mag-isa. Ang instruksyon ng
restos na dala ng Reca ang inilabas nito at binuo. Ano man ang dahilan, hindi
ito malinaw. Hindi ko masasagot ang lahat ng tanong mo ngayon."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Naglakad ang robot at humarap sa mga larawan sa pader.
"Susubukan kong gawin ang lahat ng makakaya kung mabibigyan kita ng kasama."
ang sabi niya.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Makaraan ang maraming oras, silang dalawa ay nakaupo sa
labas at nakatingala sa langit, sa mga bituin at sa bilog na buwan. Madilim na
sa labas at malamig ang simoy ng hangin.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Alam mo ba kung bakit natatangi ang plantetang ito?
Ang Ares?" wika ng robot. "Isa itong perpektong planeta para itago
ang punla, dito, ikaw ay mabubuhay. Hawig nito ang gravity ng Earth, ang
tahanan ng lahi mo. Ang hangin, matapos baguhin ng Reca, bumagay sa
pangangailangan ng katawan mo. Kahit ang buwan, ang Trewui, ay hawig sa layo ng
buwan ng Earth. Ngunit ikutin mo ang planetang ito, puro disyerto at bulkan ang
makikita mo. May pagkakahawig sila sa planetang pinagmulan ngunit ang gaya ng
tamang hangin na kailangang baguhin at mga gaya ng bakterya ay kailangan pang
ilagay."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">May isang maliit na puting piraso ng lumulutang na bagay
ang dumaan sa kalawakan malapit sa buwan.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Nakita mo yung maliit na puti na yun?" tinuro
ng robot ang dumaan na puting bagay na hugis bean malapit sa buwan. "Iyon
ang Ledro, isang asteroid na nahuli ng orbit ng Ares. Dalawa ang umiikot sa
Ares, ang buwan na Trewui at ang Ledro. Diyan sa Ledro nakadapo, nakatago ang
Reca sa loob ng labing tatlong libong taon. Sa panahong iyon nasagap ng Reca
ang balitang naubos lahat ng Penttos. Sila rin ay ubos na gaya ng tao at mga
Quillians na libo-libong taon nang naglaho. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">May mga maliliit na mekanikong nilalang, mga mukhang
insekto, ang nagpaparami at pumatay sa mga organiko. Saan man ito galing ay
nananatiling misteryo. Ang kahuli-hulihang kolonya ng Penttos sa star system ng
Proxima Centauri ay inabutan ng mga mapinsalang mga mekanikong mga insektong
ito. Ang paparating na sasakyan sa kanila ay pinamugaran ng mga insektong ito
na pumapatay ng mga organiko. Huli na nang mabalitaan ng kolonya ang pagkaubos
ng lahi nila sa pinagmulang Solar System nang makarating ito. Ang nagpadala ng
babala ay mga robot, mga may mas mataas na taglay na teknolohiya sa akin.
Sinubukan nilang iligtas ang lahat ng Penttos ngunit bigo sila. Inubos nila ang
bawat isang insektong metal sa bawat panig ng magkakadikit na mga bituin. Nang
matapos nila itong ubusin, marami sa kanila ay kusang nasira, sapagkat ang
robot ay nabubuhay sa kanilang layunin o kadahilanan ng pagkagawa. Kung walang
dahilan ng kanilang pagparito, hindi nila kailangang manatili pa at magpatuloy.
Gaya ng sabi ko, ang mga robot gaya ko ay walang tunay na buhay, walang kamalayan.
Marami kaming kayang gawin, kayang gayahin ang kilos ng mga organiko gaya ng
tao, ngunit sa totoo ay walang malay. Hindi tunay na buhay. Ako ay nanatiling
buo at nagsasalita sa loob ng isang milyong taon dahil sa aking misyon."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ano ang itsura ng mundo, ng Earth?" patid ng
lalaki, habang nakatingin ito sa katabi.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi ako sigurado. Umalis ako sa pinagmulan na ang
balita sa Earth ay nasusunog sa init, napalibutan ng peligrosong radiation.
Hindi na ito pwedeng tirhan.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ang sabi nila, ang Earth ay ang pinakamagandang planeta sa
lahat. Ang tao ang sumira dito. Sinasabing ang mga tao ay naging mapang abuso
rin sa kapwa nila. Napakarami ng masalimuot na kaganapan sa kasaysayan nila, sa
kamay ng mga nasa kapangyarihan. Ang lahi ng Penttos ang huling lumikas sa
Earth, hanggang maging planeta ito na hindi pwedeng tirhan. Ang agawan ng
kapangyarihan ang ugat ng pagkasira ng sariling tahanan nila ang bughaw na
planetang tinawag na Earth. Dahil sa mga kasalanan umano ng tao sa mga nilalang
ng Earth, maging sa mga nilalang na ginawa nila gamit ang agham, sila ay
pinarusahan ng tadhana. Apat na libong taon silang inalipin dahil dito. Walang
kailangan sa mga tao ang mga Penttos, para sa kanila, hindi na kailangan pang
mabuhay ng mga tao sa panahon ng kanilang paghahari ngunit magpapasaya sa
kanila ang maparusahan ang lahi ng mga tao dahil sa bintang nilang pagsira ng
tao sa mundo."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Humikab ang lalaki at nagsabing, "Matutulog na
ako." sabay tapik sa balikat ng robot. Pansin ang lungkot sa mukha nito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sige magpahinga ka." sabi ng robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sandali," pahabol ni Pril, "Solo, ang mga
ito ay mga kasaysayan ng nakaraan. Mahalagang malaman mo ang lahat ng ito sa
akin. Sige, magpahinga ka na." Nanatili sa labas ang robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">VII</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Umaga na naman. Gumising ang lalaki at dumiretso sa
kusina, napatalon siya sa gulat ng makita ang batang babaeng blonde ang buhok
na nakaupo sa mesa. "Hello!" ang sabi sa kanya at ngumiti ito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nagulat at napasigaw ng todo ang lalaki. Kumaripas siya ng
takbo patungong kwarto, sinara ang pinto at sa sulok ng kama ay nagsisisigaw.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Binuksan ng robot ang pinto ng kwarto. May hugis tatsulok
na berde sa mukha nito at siya'y nagsalita. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Pasensya na, di kita gustong takutin. Ako ang gumawa
ng imaheng iyon sa isip mo. Hindi yun tunay. Patawad! Patawad!"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ano ka! Hindi tama na bigla kang tatayo sa harap ko
paggising o kaya may palilitawin kang batang babae sa kusina. Magsabi ka naman!
Tinakot mo ako ng todo. Saan galing yun? Paalisin mo siya.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Pano mo nagawa yun? Sandali, ano ito?" </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Inalis ng lalaki ang dalawang hugis bilog na malinaw na
nakadikit sa gilid ng bawat mata nito. Siya ay namumula at nanginginig sa
takot. Kinuha ng robot na si Pril ang mga ito sa kanyang kamay.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Patawad. Hindi ko alam. Akala ko'y matutuwa ka. Nais
mong may makasama, sabi mo. Patawad. Ang inalis mong yan, diyan galing ang
ilusyon na nakita mo. Yung bata na nakita mo ay ilusyon lamang, hindi siya
nananakit." sagot ng nakayukong robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi ko rin alam na matatakot akong makakita ng
tao, hindi ko alam talaga." bulong ng lalaki. Siya ay nakasiksik sa dulo
ng kama. Siya ay kinakabahan pa.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nagdikit ang kamay ng robot at nagsalita, "Halika,
may ipapakita ako sa iyo. Pasensya na ulit, hindi ko alam ang lahat. Ang
malinaw na nodes sa iyong mata ay nakalaan upang sanayin ang mga Solo sa
palapit na pagkikita nila sa lipon ng mga tao. Kaya nitong bumuo ng ilusyon na
makikita ng mata mo. Hindi mo ito kailangan at pinagamit ko sa iyo, patawad. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Halika, tayo nang lumabas dito, may ipapakita ako."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nakatitig lang sa robot ang mata ng lalaking may bakas pa
rin ng takot. Sinuot ng lalaki ang pantalon, sinuot niya ang damit na may
manggas at kwelyo.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"May mga lupon ng mga tao, gaya ko?" tanong ng
lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Solo, patawad, iyon ay ang orihinal na plano.
Nag-iisa ka lang at wala tayong makikitang ibang Solo sa kalawakan. Ang ibang
modula ay winasak ng mga tagagalugad na mga robot, ang Reca lamang ang
natitirang sasakyang bitbit ang punla. Natitiyak ko ito dahil sa mga signal na
nasagap ng Reca, mga balita ukol sa pagkasira ng ibang sonda."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Lumabas sila diretso sa gawing paitaas, sa toreng itim.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Huwag kang mabibigla sa ipapakita ko, sinunod ko
lang ang hiling mo." wika ng robot.
Habang umaakyat pa lang sa batong hagdan, tanaw na ang ulo ng isang
maputlang kayumangging kabayo sa malayo. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Tunay ba yan?" tanong ng lalaki. "Kabayo
nga ba ang nakikita ko?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Oo," sagot naman ng Robot. "Mula sa
panahon ng mga tao. Ginawa ng Reca para sa iyo." </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Habang papalapit na sila sa tuktok ng lambak, nakita naman
sa kanilang pwesto ang kabayong robot, kabayong gawa sa metal. Nakatago ang
katawan nito sa likod ng silindrikong pilipit na pundasyon ng Reca.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Teka, robot na kabayo? Bakit?" tanong ng
lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Maglalakbay tayo, hindi ka na maiinip sa
pagkakakulong sa bahay mo. Isasama kita."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">May mahabang lubid sa paligid ang halatang ginamit sa
pagbaba ng dalawang kabayo. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Hinipo ng lalaki ang balahibo ng maamong kabayo. "Ito
ang unang beses kong makahawak ng kabayo, pero para bang nakahawak na ako dati.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sandali, may makikita ba tayong kakaiba? Doon sa
malayo?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Patuloy na hinihimas ng lalaki ang balahibong kulay krema
ng kabayong nakatindig. Niyakap niya ito at pinakinggan ang puso nito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sa kalayuan," wika ng robot, "may aktibong
bulkan sa kalayuan, kailangan nating makita ito. Makakapinsala ito kung sakali,
kailangan kong makalapit at aralin ang posibleng mangyari. Tatamaan ang Reca at
ang barracks kung sakaling puputok ito."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Bakit tinatawag mong barracks ang bahay natin?"
tanong ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Yung bahay? Lahat ng nakasaad sa Reca ay ang mga
natitirang kaalaman tungkol sa kabihasnan ng tao, ang bahay-tao ay tinatawag na
barracks ng mga Quillian dahil ito ang tawag ng mga tao sa tirahan nila sa mga
huling taon ng kanilang pakikipaglaban sa karapatan nilang mabuhay. Barracks
din ang tawag sa mga kulungan nila kung saan sila inalipin."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ipinatong ng robot ang silya ng kabayo at hindi ito
pumalag. Sumipa lang ng bahagya ang kabayo. Sinilip din at sinuri nito ang
bawat metal na herradura nito sa apat na paa.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Tinuruan niya ang lalaking sumampa sa kabayo.
"Humawak kang mabuti sa tali." bilin ng robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sumakay naman ang robot sa metal na kabayo nito, hawak
niya ang tali na umuugnay sa kabayo ng lalaki. Tinuruan niya ang lalaki sa
pagpapatakbo ng kabayo nito sakaling maaksidenteng makalas ang kanilang tali.
Inabot ni Pril ang isang bag na itim. May lamang, kumot, unan, tent at damit.
May bananacake, mansanas, tinapay at kantina ng tubig. Inilagay ng lalaki sa
kanyang likod ang bag.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Diretso silang nagtungo sa gawing timog-silangan paikot ng
maliit nilang lambak, sa bahaging likuran ng bahay nila, sa itaas ng munting
burol.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sila ay nakalayo na sa pinanggalingan. Kapit na kapit ang
lalaki sa tali. Di naman nito mapigilang lumingon pabalik. Hindi pa niya
sinubukang tahakin ang kabilang landas na mas mahirap lakarin gawa ng mas
naglalakihang mga bato rito. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sa di kalayuan, sa pinanggalingan nila, may dumaan na
hanging may dalang alikabok kaya't natakpan ang palatandaan nitong
"kulisap" sa malayo, sa kabilang panig ng lambak.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Pril, kung hindi tayo titigil, kung kaya ng mga
kabayo at diretso tayong maglalakbay, hindi tayo hihinto, saan tayo
makakarating?" tanong ng lalaki. "Hanggang saan ba tayo pupunta?
Kailan ba ang balik natin?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ang buong planeta ay disyertong mabato, mahaba at
matagal na panahon ang hihintayin mo bago mo mararating ang dulo, ang Reca,
kapag naikot mo ang planeta. Ikutin mo man ang planetang ito, walang ibang
makikita kundi disyerto at ang nasa dulo ay balik sa Reca."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ganun ba? Walang kakaiba? Sa lahat ng dako, puro
ganito?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Oo, Solo. Nagbabago lang ang lalim at taas ng lupain
ngunit ang lahat ng tanawin ay disyerto. May alam akong kweba sa madaraanan
natin, doon kayo magpapahinga. Tiyak na matatagalan tayo bago makabalik. Tiyak
akong sapat ang pagkaing bitbit mo."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Mabilis na nasanay ang lalaki sa pagkakaupo sa likuran ng
kabayo. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sino si Apob? Tinanong ko ito sa iyo bago ka
huminto. Naaalala mo ba? Sino siya? Siya ang nagdala sa iyo dito. Ang sabi mo,
siya ang nagsugo at napasa ng misyon mo." tanong ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Si Apob ay Quillian. Iniligtas niya ako at binigay
niya ang misyon ko, ikaw. Isa siyang pinuno ng mga Quillian sa Hiitan."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sino ulit si Yuki Alrasing? Sino siya?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Si Alrasing ay isang Quillian, Solo. Isang maawaing
pinuno ng isang kolonya. Namuhay siya libo-libong taon bago ang panahon ni
Apob. Nakatira niya sa planeta ng So-el. Si Apob ay namuhay sa buwan ng Saturn,
sa Zad-ark. Si Yuki Alrasing ay nabuhay sa panahon ng mga huling tao. Pinalaya
niya ang mga tao na noo'y mga alipin at inaabuso. Pinanalo niya ito sa lipon ng
mga pinuno sa sistemang bituin ng pinagmulan. Sa panahong ito, matagal nang
lagas ang ano mang bakas ng kadakilaan ng kabihasnan ng tao. Namuhay ng payak
sa isang kolonyang malaya ang mga tao. May mga naniniwalang si Alrasing ay
disipulo ni Ares, naniniwala rin siya sa bersyon ng kasaysayan ni Ares--ang tao
ang gumawa ng mga Penttos at Quillian."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Naging patag ang dinaraanan nila. Nauuna ang kabayong
metal at robot na si Pril.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Yung restos, sonda, pareho lang ba ito? Ang Reca na
lang ba ang nag-iisang may dala nito?" tanong ng matanong na lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ang resto ang bariles na pinaglalagyan ng punla. Ito
ang nagdadala ng instruksyon ng pagbuo ng tao, ng Solo gaya mo. May limampu
nito ang natira. Inilunsad ang Reca, pinalipad palabas ng sistema patungong
sistema ng Aoinis ng nag-iisa. Wala nang gaya mo, ng Reca, ng restos na dala
nito. Ang limampung restos ay hindi na natunton, pinaniniwalaang sinira ng mga
naghahanap rito, ikaw ay nag-iisa. Ang resto ay hugis pahaba at kulay itim.
Hugis espada itong walang hawakan. Nakabaon ito sa pentagonong kristal ng Reca
kung saan binabasa ang laman nito. Doon nakasulat ang pagbuo sa gaya mo. Ang
sonda naman ay sasakyang pangkalawakan na pinaglalagyan ng restos, ang mga tao
ang bumuo nito, libo-libong taon ang nakaraan bago ang panahon ng Quillians. Sa
Earth mismo galing ang noo'y libo-libong bilang ng sonda."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Kakailanganin mo ang mga ito para mabigyan ako ng
kasama."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Tama ka, Solo. Mag-isa ka dahil dito, dahil ikaw
lang ang natitira sa lahing organiko. Wala na, extinct na ang mga lahi ng tao,
Penttos, at Quillians. Ang Reca ang nagiisa at natirang tagapangalaga ng
punla."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Umabot ang tanghali at tumirik ang araw. Kumuha ng takip
sa ulo ang lalaki. Hinugot niya ang lalagyan ng tubig sa bag. Biglang huminto
ang kabayo. Napansin ito ng robot at humarap ito sa kanya. Napalitan ng tatlong
guhit na pahalang ang ilaw sa mukha nito at nagsalita. "Dahan dahan ka
lang sa tubig, kakailanganin mo iyan hanggang pagbalik."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Napahinto sa paginom ang lalaki. Sa isang kakaibang
pabiro, sinubukang kausapin ng lalaki ang kabayo.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi mo mapapasunod sa salita iyan," sabi ng
robot, sabay natawa ito. "Kailangan mong isipa ng bahagya ang paa mo para
sumulong kayo." </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sumunod ang lalaki, sinipa niya ng bahagya ang kabayo sa
tyan nito. Tumakbo sa gulat ang kabayo, kasunod nito'y agad na nahulog sa
niluluklukang silya ang lalaki. Nabitawan ang taling hawak ng robot sa biglaang
takbo ng kabayong nagulat. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hoy, ayos ka lang ba?" ika ng robot.
"Nagagalaw mo ba katawan mo?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ayos lang. Pril." pagsagot ng lalaki sa
pagkakadapa. Mabilis na tumakbo ang robot na kabayo, hinabol ang kabayong
nakawala. Sa loob ng dalawang minuto, nahablot ni Pril ang tali ng kabayo.
Nagpupumiglas ito at tumatalon, nakatitig ang takot na nilalang sa kabayong
bakal na may matang matingkad na pula. Kaunting sandali pa, huminahon at
tumahan ang kabayo. Lumapit sila sa lalaki. Napansin ng lalaki ang gasgas sa
paa ng kabayo. Tinapik niya ito sa leeg na tila'y binubulungan ito at sumampa. Habang
sinusuri naman ng robot na si Pril ang kanyang metal na kabayo.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Patuloy silang naglakbay. Paminsan minsan, nagpapalit sila
ng sinasakyang kabayo. Sinasanay siya ni Pril sa pagkakabayo sa dalawang uri ng
kabayo.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ilang oras pa, narating nila ang malaking yungib na
tinukoy ni Pril.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Dito ka matutulog. Maglalatag na tayo." Sabi ng
robot. May lumitaw na kulay ube at hugis pentagonong liwanag sa mukhang madilim
nito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sa bukana ng kweba naglatag ng mahihigaan ang lalaki.
Mukhang pagod na siya at nananakit ang mga binti. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Napakadilim dito." reklamo ng lalaki.
"Malamig."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Mag-gagabi na, tinatali ng robot na si Pril ang mga kabayo
sa isang pahabang bato na ubod ang laki. Hindi naman tumitigil sa pag-iwas ang
kabayo sa kabayong gawa sa metal. May kinuha siyang maliit na bag na nakasabit
sa kabayong robot. Inilabas ni Pril ang laman nito, pumasok siya sa dumidilim
na kweba bitbit ito. May bilog na parang flashlight sa mukha niya ang
nagsilbing ilaw niya sa yungib. Gumawa siya ng maliit na hukay at isinilid ang
tatlong pawang bolang metal na hawak niya. Lumiwanag ito ng kulay puti at
naging mainit ang paligid ng tatlong bola. Sinabuyan ng buhangin ng robot ang
tatlong ilaw. Umusok ng bahagya at mula rito may hologram na lumitaw na tila'y
apoy. Ito ang nagsilbing sulo nila na nagbibigay init sa malamig na klima.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Pinapanood ng lalaki ang pekeng apoy. Nais niyang itanong
kung paano ito nagawa ng robot ngunit hindi niya itinuloy. Sawa na rin siya sa
walang tigil na tanungan sa napakaraming kumplekadong bagay at irita na rin sa
pagkakabisado sa mga kaganapan sa nakaraang matagal nang nawala. Ngunit gayon
pa ma'y hindi napigilang maglahad ng robot. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Balang araw, Solo, kakailanganin mong mabuhay
mag-isa, makipagsapalaran sa hamon ng buhay kung nais mong manatiling buhay. Sa
loob ng libo-libong taon, ang mga ninuno ng tao ay namuhay ng gaya nito, takot,
nagtatago sa kweba, nagugutom. Walang tigil na takot sa hinaharap. Ang takot na
ito ang humubog sa tao na madama ang hinaharap, ang mangyayari pa lang. Natuto
silang magplano sa hinaharap. Hanggang sa matutunan nilang gamitin ang talino
nila at pahalagahan ang pagpapanatili ng lahi. Ito ang misyon mo, ang tunay na
layon ng iyong pagparito. Ngunit nagbago na ang lahat. Nag-iisa ka lang. Hindi
ako titigil sa pag-iral kung hindi naman kita bubuhayin sa kabila ng
lahat."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Nagbago? Paano ako mabubuhay ng mag-isa?" ang
tanong ng giniginaw na lalaki. Hawak niya ang kanyang balikat at nakabalot siya
sa makapal na kumot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Gaya ng sabi ko, nagbago ang lahat. Ang plano ay
buhayin ka kasama ng iba, hindi na ito matutuloy. Hindi ako maaaring masira o
huminto sa misyong nakaukol sa akin, ganito ang mga Bargaan. Kahit pa ilagay ko
sa panganib ang sarili, pipigilan ng sistema ko ang nais ko na pagtatapos ng
pag-iral ko. Ang tanging paraan sa akin upang makamit ang katapusan ay tuparin
ang layon ko, ang misyon na buhayin ka sa planetang ito. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Hindi ganito ang plano, may mga ibang hawig sa Reca, iba't
ibang sasakyang pangkalawakan na may bitbit na punla. Maaga silang nasira, pinabagsak
at naglaho. Hindi ka na magkakaroon pa ng kasama. Ngunit ang isang Bargaan ay
hindi kumpleto kung ang layon nito ay hindi natupad. Ang misyon ko ay buhayin
ka, wala akong ibang paraan upang magtapos. Nanatili sa asteroid, sa Ledro ng
planetang ito ang Reca sa loob ng ilang libong taon ngunit patuloy na
bumabangon, ginigising ako sa pagkakatulog. Wala akong magawa, ang paraan lang
upang magtapos na ito ay ang tuparin ang layon ko. Nakatala na ito sa aking
isipan, kailangan kang buhayin."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Tumayo sa pagkakahiga ang lalaki, lumabas ito sa kweba.
Ang paligid ay maliwanag gawa ng bilog na buwan at ng maliit na asteroid na
tinawag na Ledro na kapwa nitong umiikot sa kalawakan na parang munting buwan.
Samantala may mga nagbagsakang mga maliliit na bulalakaw sa kalayuan. Tinuro
ito ng lalaki ng may pagkasabik, "Tignan mo, bulalakaw!"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Marami niyan dito. Ang lambak na kinatatayuan ng
bahay mo ay isang malaking hukay, hukay na gawa ng bumagsak na malaking
bulalakaw ito, libo-libong taon lang ang nakalipas."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Bulalakaw, ngayon lang ako nakakita." Ang
lalaki ay nasabik sa kakaibang bagay na nasaksihan niya. Bagay na hindi niya
nararanasan sa pagkakakulong sa malungkot na bahay-asul.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Matapos ang ilang oras, pinatahan nila ang kabayong
gumagawa ng ingay at natulog ang lalaki habang ang robot na si Pril ay
nakaluklok sa sulok na may tuldok na puti sa madilim na mukha nito. Walang
kasintahimik ang gabi sa loob ng kweba. Ang tila'y siga ng artipisyal na apoy
at hilik ng lalaki ang natatanging kaluskos ng ingay sa buong kalupaang
nililiwanagan ng bilog na buwan.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-SG</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]-->
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">VIII</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Bumangon ang lalaki na nakahiga ang kalahati ng kanyang katawan
sa sahig ng kweba. Mabilis siyang tumayo at nagpagpag ng damit. Pansin rin
niyang naging maitim sa pagkakasunog ang tatlong metal na bola, at maging ang
maliliit na batong nasa paligid nito. Kita sa bukana ng kweba ang sumisibol na
araw.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nasa labas si Pril, pinatatahan niya ang kabayo. Nagwawala
kasi ito at tila'y nangangalkal ng lupa. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nagsalita ang robot, "Kailangan na nating
makaalis." Hawak nito ang kulay maputlang kayumangging kabayo. May mga
iba't ibang kulay na hugis singsing na bilog ang nabubuo sa mukhang itim ng
robot, senyales na marami siyang iniisip.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sila ay tumungo palayo sa lilim ng kweba. Makalipas ang
dalawang oras, umabot sila sa lugar na may malawak na lambak. Hindi gawa sa
bakas ng nahulog na bulalakaw ang lambak, ito ay napaliligiran ng maliliit at
magkakadikit na burol. Sa kalayuan, kita ang umuusok na bulkan na nasa gawing
kabilang dulo ng lambak. Inikot nila ang lambak at lumapit sila dito sakay ng
kanilang kabayo. Hawak pa rin ng robot ang lubid na umuugnay sa dalawang
kabayo. Hininto ang lalaki ng robot na si Pril sa tamang agwat. Sila ay nasa
ligtas sa init, malayo sa mga gumugulong at umuusok sa init na mga bato. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Bumaba na ang lalaki sa kanyang kabayo, hawak niya ang
tali nito. Alam niyang nagwawala ito paminsan minsan at hindi niya nanaising
makalas ang pagkakahawak niya. Napatingin siya sa naglalaway na kabayo sa
kanyang tabi. Gumagawa ito ng malakas na ingay. Maging siya ay nagtatakang
hindi siya natatakot sa dambuhalang nilalang na ito, di gaya ng batang babaeng
ilusyon na nakita niya't kinatakutan. Hindi rin nawawala ang ala-alang ito sa
kanyang isipan, ang imahe ng isang batang babae na unang nakita niya sa
kasaysayan ng kanyang maiksing buhay. Hindi rin naman takot ang kabayo sa
kanya. Tila ba'y alam na nila na sa buong kalawakan ay natatangi silang dalawa.
Sinusuklayan ng lalaki ang puting buhok nito gamit ang kamay. Hindi siya
interesadong makita ang bulkan na pakay ng paglakbay nila. Siya ay mas naakit
sa ganda ng nilalang na kanyang hinihipo at pinakikiramdaman.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Si Pril naman ay nagmamasid lang at nahihiwagaan sa
pinakikitang kilos ng lalaki. "Aakyat lang ako. Ilang minuto lang, aalamin
ko ang kalagayan ng bulkan at babalikan kita. Huwag kang susunod. Dito ka lang,
manatili ka lang dito." bilin ni Pril. Sumangayon lang ang lalaki, tumalikod
muli at binubulungan ang kabayo nito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Umakyat ang robot papalayo ng mag-isa. Ang metal na kabayo
ay iniwan niya, nanatili ito sa baba at hindi ito malikot. Sa kabayong metal
nakatali ang kabayo. Nakatahan at hindi na malikot ang kabayo. Siguro'y
nakatulong ang paghaplos sa kanya ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Umuusok ng kulay itim ang bulkan. Naglalabas ito ng mga
batong nagbabaga at gumugulong paibaba.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Higit kalahating oras nawala ang robot. Pagbaba nito,
pabalik, umuusok ang balikat at ulo nito sa init.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Kakailanganin nating makaalis dito, sa lugar na
ito." wika ng papalapit na robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sige, alis na tayo." sagot ng lalaking nabagot
sa inip.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi mo naintindihan Solo, ang ibig kong sabihin ay
kailangan na nating maka-alis sa Ares. Ang anim na buwan ng paghahanda ay
kulang pa. Hindi tayo makakapagtagal ng ilang buwan pang higit pa dito. Ang
lugar natin ay peligroso. Sasabog ang bulkang ito ng sobrang lakas. Kailangan
pang makapagipon ng lakas ang Reca. Kulang ang oras natin upang kayanin ng Reca
na makapagipon ng lakas para sa malayong bituin na ating lilipatan."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Hindi ba makakasagap ng enerhiya ang Reca sa labas ng planeta? "</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Solo, sa oras na umalis ang Reca, hindi na ito hihinto pa hanggang sa
susunod na panahon ng pag-iipon ng lakas. Kung itotodo naman natin ang
kapasidad ng Reca, malaking peligro ito dahil posibleng uminit ito at mawasak. "</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Pinatakbo nila ng napakabilis ang dalawang kabayo pagawing
pabalik sa kanilang bahay na asul at sa sasakyang tinawag na Reca.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Pagkalagpas sa yungib na hinintuan nila kagabi, sila ay
bumagal. Napansin ng lalaki na tila'y nanghihina ang kabayo niya. "Anong gagawin
natin? Hindi na niya kaya Pril, hirap na siyang lumakad." sabi ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Kailangan natin siyang pakainin at painumin. Sa Reca
may pagkaing dayami at tubig, kukuha tayo ng lalagyan. Malapit na tayo."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Nahihirapan na siya, Pril. Kaya mo ba siyang gamutin?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Umasa tayo na sapat ang oras natin para maisalba ang
kabayo mo." sagot ng robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sa kalagitnaan ng kanilang paglalakbay, nagpasya ang
dalawa na bumaba, hawakan ang mga kabayo at maglakad na lang.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Teka, Pril. Anong tawag sa kabayo mo? Bakit hindi ko
alam iyan? Wala akong memorya tungkol dyan. Alam kong damo ang tinutukoy mong
pagkain ng kabayo, kahit pa hindi pa ako nakahawak nito. Alam kong mahaba ito,
magaspang at kulay berde. Ngunit ang kabayong bakal mo, hindi ko alam. Hindi
mapaliwanag ng aking isipan. Wala akong memorya ng bakal na kabayo. Iniiwasan
siya ng kabayo ko, natatakot siya. Bakit kaya? Bakit mapula ang mata ng
kabayong robot? Minsan naman berde ang kulay."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi ito parte ng tinanim sa iyong memorya, Solo.
Ako lang ang nagkalkula at nagdesisyong ilabas ito mula sa mga datos na dala ng
Reca. Isa itong Xeliogot, mga uri ng robot sa aking panahon na inihahawig sa
mga makalumang hayup, mga orihinal na hayup ng planetang Earth. May iba't ibang
gamit sila at ganito sila nilalagyan ng enerhiya." isinuksok ng robot ang
kamay nito sa bag at hinablot ang lapad at asul na pabilog na tableta. Kinain
ito ng metal na kabayo sa kanyang bibig. Naging berde ang kulay ng mata nito
pagkatapos. "Pula, kapag mahina na ang reserbang enerhiya niya at berde ang
mata kapag masagana siya sa enerhiya."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Teka Pril, makagagawa ba ng mga halaman ang Reca?
Mga puno kaya? Mas masaya siguro kung pati mga iba pang kahayupan, gumawa tayo
dito sa Ares! Kapag may damuhan sa paligid ng bahay, hindi mo na kailangang mag
panik panaog mula sa itaas ng Reca. Malayang manginginain ang kabayo ko.
Posible ba?" tanong ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Negatibo. Hindi pwede. Kaya ng Ares buhayin ang mga
iyon, pero sa aking kalkulasyon, hindi kakayanin ng mga halaman at hayup na
mamuhay dito ng ganoon kabilis at ganoon kadali. Maraming dapat isaalang-alang
bago magkatotoo ang hiling mo, ang lupain pa lang ay hindi tugma sa
pangangailangan ng halaman. Sa ganitong klima, mga bulkan na hindi panatag,
hindi mabilis makapagparami ang mga hayup. Ngunit maaari nating baguhin ang
klima gaya ng paulit ulit ko nang binago ang hangin sa planetang ito.
Mahaba-habang panahon at di sapat ang Reca para baguhin ang buong planeta. Ang
mga bakterya na dala ng katawan mo at ng pagkain mo lang ang mananatili dito.
Paglikas natin, kontiminado na ang planetang ito. Hindi ko maibibigay ang
hiling mo ngunit maaari kong baguhin ang klima ng manipis na atmospira ng
planeta. Matagal na proseso bago magiging sapat tirhan ng mga halaman at hayup
ang pagpapalit anyo ng kalupaan. Kulang ang oras natin."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nakauwi na sila, sa wakas, kita na ang batong tinawag na
kulisap at ang higanteng ala-aninong nakatindig sa di kalayuan, ang sasakyang
Reca.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Itinali ni Pril ang kabayo sa pundasyon ng Reca. Umakyat
ang robot sa metal na hagdan ng toreng itim. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Umuwi ka na sa bahay at pagbalik ko makakakain ka
na. Lilikha ang Reca ng pagkain at ibababa ko sa bahay." ang sabi ng robot
habang umaakyat ito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Tinapik ng lalaki ang kanyang kabayo at sumagot ito ng
mahinahon sa kanya. Para bang sumasama sa kanya ang nilalang nang papalayo siya
pababa ng hagdanan. Mukhang nahihirapan itong huminga. May kahabaan ang tali
nito na nahatak sa paglapit nito sa lalaking umaalis palayo ng tore. Niyakap ng
lalaki ang kabayo at kinausap ito. "Wag kang mag-alala, babalik ako
agad." </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Bumaba sa hagdang gawa sa bato ang lalaki. Matapos ang
ilang sandali, nakabalik sa asul na bahay ang lalaki, uminom siya sa gripo
gamit ang kamay at naligo siya sa banyo ng may kabilisan.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nakarinig siya ng ingay sa labas. Kumukulog ng
napakalakas. Mabilis siyang nagpunas ng katawan at nagsuot ng pantalon.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Naglalabas ng kidlat paitaas ang itim na tore ng Reca.
Maging ang madilim na ulap na nabubuo sa ibabaw nito ay kumikidlat rin. Dahil
sa tila'y usok na ulap na inilalabas ng sasakyang tore, kumukulimlim ang
kalangitan. Nasa tapat ng bahay ang lalaki, nakatingala at pinapanood ang
makulog na ulap. Ilang sandali pa at umulan. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Tumakbo siya ng sobrang bilis papalapit sa Reca. Naging
madulas ang hagdang gawa sa bato. Nag-alala siya sa kanyang kabayo. Sumisigaw
siya habang umaakyat, umaasang makikita siya ni Pril sa ibabaw ng tore, doon sa
bilog na modula nito. Natatakpan ng makapal na ulan ang Toreng itim. Saglit
lang at nakalapit na siya sa kanyang kabayo. Inabutan niyang gumilid ang kabayo
sa pinakagilid ng pinagsisilungan upang makainom sa naiipong ulan na umaagos
paloob ng silong. Mukhang may dinarama itong sakit.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Matapos uminom, biglaang humiga ang kabayo. Nanlilisik ang
mga mata nito at naglalaway na. Hanggang sa tuluyang ibinagsak nito ang ulo sa
maputik na sahig. Mabilis na nilapitan ng lalaki ang kabayo at napaluhod siya
sa harap nito. Hindi niya alam ang gagawin, nahihirapan siyang nakikita ang
nilalang na hirap sa kalagayan.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Napasigaw ang basang basang lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Pril! Priiil! Kailangan kita. Lumabas ka na!"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Tumayo siya. Sinubukan niyang talunin ang imposibleng
abuting hagdan ngunit hindi niya ito maabot. Sumisigaw siya sa itaas ng itim na
modula. Nakatingala siya't umaasang bubukas ang pinto sa itaas. Kinuha niya ang
lubid ngunit hindi umaabot ang lubid na ipinupukol niya sa dulo ng hagdang
metal.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Pril! Nasaan ka?!" ang ilang ulit niyang
sinisigaw.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ilang minuto pa ang hinintay ng lalaki ng humupa na ang
ulan. Napabuntong hininga ang lalaki sa natanaw niya. Napalitan ang kulay abong
kalangitan ng kulay asul! Samantala, bumukas ang bilog na pinto sa itaas at
napansing bumababa ang robot mula dito. May bitbit itong sakong may laman na
damo.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Pagbaba ng robot, binitawan nito ang sako ng damo. Sumindi
ang ilaw na pula sa mukha ng robot na hugis bilog. Napaluhod naman sa harapan
ng kabayo ang lalaki. Niyugyog niya ang dambuhala upang alamin ang kalagayan
nito ngunit hindi ito sumasagot. Tumulo ang luha ng lalaki. Pinipilit niyang
gisingin ang kanyang kabayo ngunit hindi ito sumasagot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Aanhin pa ang damo, patay na siya, patay na ang
kabayo. Maililigtas sana natin siya." wika niya. Napaupo ang lalaki,
tinakpan nito ang mata niyang namumula. Huli na ang lahat. Nabalot ng pagkataka
ang robot at hindi nito alam ang gagawin, hindi niya naiintindihan ang
pagdadalamhati ng lalaki. Sumandal ang lalaki sa itim na silindrikong pundasyon
at nakatitig siya sa kawalan. Sa unang pagkakataon, nakaranas siya ng matinding
lungkot. Humagulgol siya sa iyak na parang musmos na bata. Nawala ang kabayong
natutunan niyang mahalin sa loob ng napaka-iksing panahon.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">IX</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Naranasan ng lalaki ang isa sa mga katotohanan ng buhay--
ang lahat ng may simula ay may katapusan, ang lahat ng may buhay ay may wakas.
Tatlong buwan na ang nakalipas simula nang inilibing ng dalawa ang nilalang na
natatangi. Umuulan nang inilibing nila ang kabayo sa putikan, malayo ng bahagya
sa batong tinawag nilang kulisap.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Lumalakas ng lumalakas ang mga pagyanig ng lupa habang
tumatagal ang panahon. May tampo pa rin ang lalaki sa robot ngunit paunti-unti
na itong nababawasan. Sa umpisa'y parang batang nagmamaktol ito at ayaw kumain.
Nilibing nila ang kabayo sa putikan ng walang tigil na sinisisi ng lalaki ang
robot. Sa una'y sinisisi niya si Pril dahil hindi niya naisip pakainin ito o
painumin matapos siyang ilabas ng sasakyan. Sinisi rin niya ang kulog at ulan
na pinalitaw ni Pril. Marami siyang teorya sa nangyari, marami siyang
tinuturong dahilan. Natakot umano ang kabayo sa ingay ng kulog at minsan ay nalason
naman sa tubig ulan. Pinipilit ng lalaking intindihin ang nangyayari. Wala
namang tigil ang paghingi ng tawad ng robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Tatlong buwan na ang nakalipas mula nung mamatay ang
kabayo, ang dalawa ay nanatiling magkasama sa bahay at gumagawa ng iba't ibang
pagkakalibangan. Walang magawa ang lalaki kundi maghintay sa wala. Madalas
siyang tamaan ng inip, kapag wala ang robot na si Pril, gumuguhit siya sa papel
na nakalapag sa mesa. Maraming beses na niyang ginuhit ang kanyang kabayo at
ang itim na Tore. Hindi naman natatapos ang kwentuhan ng dalawa kapag sila ay
magkasama. Napakarami ng kanyang tanong at napaka-iksi ng sagot ng robot. Mahaba
na ang buhok at balbas niya sa mukha. Tumitingin siya sa salamin at nagtataka
habang sinusuyod nito ang buhok. Sinisilip rin niya ang ngipin na
paminsan-minsa'y nagdudulot ng kirot. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Naglalaro sila ng chess, umaga na ngunit maulap at may
kadiliman pa sa labas.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Saan tayo pupunta? Gusto kong manatili dito. Ito na
ang tahanan ko, Pril. Ayaw ko nang umalis dito. Nagdesisyon na ako. Posible ba,
Pril? Pwede bang wag na tayong umalis?" sabi ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Wala tayong magagawa. Mamamatay ka dito. Kailangan
nating umalis sa loob ng siyamnapung araw. Kapag nanatili ka dito, hindi
makukumpleto ang lahat, hindi buo ang misyon. May planeta malapit dito, mahina
ang gravity, manipis ang hangin ngunit mababago ng Reca ang hangin nito. Kung
di tayo aalis, hindi kumpleto ang misyon, habang buhay akong magiging
kaluluwang gala. Kailangang makumpleto ko ang misyon."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Teka, sandali. Tama ba ang narinig ko? Sabi mo sa
akin wala kang buhay. Sabi mo ang robot na gaya mo, ang Bargaan,, ay komplikadong
bagay lang, gawa sa metal, nagsasalitang patay. Kaluluwang gala? Anong ibig
mong sabihin? Hindi ko maintindihan. Sabi mo hindi ka buhay. Nagsinungaling
ka?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi, Solo. Totoo ang sinabi ko. Hindi ako buhay.
Pasensya na at huwag ka sanang umasa. Nagsasalita rin ako gaya mo, ngunit gaya
ng Magic8ball na ito, sumasagot ako sa tanong mo ng walang malay." hawak
ni Pril ang itim na bola. "Ngunit may misyon kami na dapat matupad, ang
aming uri ay may layuning dapat matupad. Hindi kami maaaring magtapos ng hindi
natutupad ang layunin o dahilan ng pagkakagawa sa amin. Matapat ang mga uri ko
sa misyong ini-atas sa amin dahil sa ito ang naka-programa sa amin. Kung hindi
namin susundan ang misyon, wala kaming karapatang magwakas, patuloy ang aming
pag-iral. Hindi namin masisira ang sarili, maliban na lang kung kinailangan ito
upang matupad ang misyon. Ang pagkakaroon ng kawakasan ay ang natural na
kalagayan ng kalikasan at ito ang dapat matupad sa amin." may suminding puting
hugis tao na nabuo sa itim na mukha ng robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Para sa akin, isa kang tao. May buhay ka." ang
sabi ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ikinalulungkot kong sabihin, Solo, mali ka."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ano pa ang silbi ng pagbigay buhay mo sa akin?
Sabihin mo nga sa akin. Nagsasalita ako sa harap ng anino? Niloloko ko ang
sarili ko na may kausap, kahit sa totohanan ay wala talaga akong kausap?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi ko rin alam. Ikaw ay mahalagang buhayin. Alam
ng lahat, na ang lahi ng tao ay mapanira. Ang sarili nilang mundo, sariling
tahanan nila ay winasak nila. Hindi nila binigyang halaga ang mga ibang buhay
na kasalo nila sa iisang planeta. Inaabuso rin nila ang kapwa nila. Maka-ilang
ulit silang nagsiraan ng kultura at kabihasnan. Di mabilang ang digmaan, gulo,
pighati na kanilang idinulot sa bawat isa. Sa bawat pagtatalo, nasisira ang
nag-iisang tahanan nila. Walang matinong
dahilan para ibalik ang lahi ng tao. Hindi ko maintindihan kung bakit. Hindi ko
maisip ang halaga na ibalik pa ang lahi ng tao. Ang alam ko lang, ito ang
layunin ko. Ikaw, mag-isa ka man ngunit ikaw ang pag-asa ng lahat ng mga buhay
noong panahon nila. Nag-iisa ka man ngunit mananatili kang simbulo ng paglaban
ng buhay sa kamatayan."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi ko sila katulad. Hindi ako masamang tao."
sagot ng lalaki. "Isa pa, mag-isa
ko lang. Kung marami man ang tao, hindi ako naniniwalang ang bawat isa sa amin
ay likas na mapanira. Ako ang pag-asang mamamatay mag-isa." </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ibinalik nila ang atensyon sa larong chess. Iginalaw ng
lalaki ang rook palapit sa King na itim. "Checkmate." ika niya.
"Pril, pinapapanalo mo lang ba ako?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Natawa ang robot at napahawak pa ito sa kanyang baba.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi kita pinapanalo, Solo. Nanalo ka talaga. Ako
ay nakaprogramang hawig sa katamtamang talino ng isang tao, sa ganitong paraan,
hindi ka mahihirapang makasama ako. Kailangan mo ng kasamang huhubog sa
pagka-tao mo. Ang ibalik ka ay hindi birong pagsubok. Sabihin ko sa iyo ang
totoo, napakarami ng nagbuwis ng buhay at pag-aari maging matagumpay lang ang
misyon na ito. Lumabas ka lamang ng buhay."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Yun ba ang dahilan kaya ka tumatawa, para maging
madali sa aking makasama ka? Sino ako? Bakit nila gustong buhayin ako?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Tama ka, Solo. Kailangan kong kumilos sa paraang
madadalian ang paghubog sa pagkatao mo."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Bakit ako? Sino ako?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi kita masasagot, hindi ko rin alam."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ibalik mo ako saan man ako galing."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Galing ka sa Reca. Hindi pa tama ang oras para
ibalik ka."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Gusto kong bumalik sa pinagmulan, sa sistemang
bituin na kinalalagyan ng inang planeta, yung Earth."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Patay na lugar na iyon, Solo. Walang saysay kung
babalik ka man doon dahil walang pinagkaiba ang sistema na yun dito. Isang
disyertong apoy ang planeta na yun, walang lugar na ligtas sa sistema ng
pinagmulan."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Anong saysay naman ng pagparito ko kung mamamatay
lang akong mag-isa? Sabi mo mahalaga ako. Ano ang halaga nito?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Wala akong sagot sa lahat ng tanong mo. Ang pagbuo
sa iyo ang tanging laman ng Reca. Hindi ka rin handa, naaalala mo pa ba,
natakot ka noong makakita ka ng batang tao? Isa pa, hindi buo ang kautusan sa
akin, ganito ang istilo ng mga Quillian na nagsugo sa akin dito. May mga
sekreto na hindi inilalabas agad. Ang alam ko lang kailangan kitang buhayin,
dinesenyo akong maging masunurin, likas akong ganito. Ang makakasagot sa tanong
mo ay hindi ako, silang nagpadala sa akin, silang matagal nang patay."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Lumabas ang lalaki, iniwan niya ang robot. Umupo siya sa
tapat ng asul na bahay ng nakasimangot ang mukha. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">X</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Walumpu't limang araw na ang nakalipas, nakasanayan na ng
lalaki ang buhay na ang bawat araw ay nauulit. Tuwing umaga lumalabas siya
sakay ang kabayong bakal. Pinagbibilinan lang siya ni Pril tuwing umaalis na
huwag lalapit sa bulkan at umiwas sa aksidente. Pinagaling rin ng robot ang
kumikirot na ngipin ng lalaki. Ang robot ang siyang gumagamot, gumugupit ng
buhok at nagsisilbi sa kanya. May balbas na siya sa ngayon at may katamtamang
haba ng buhok. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Naglalakbay siya sa gawing timog-kanluran. Naisipan niyang
magpahinga ng makakita siya ng ipo-ipo sa kalayuan. Naaliw siyang pagmasdan
ito. Ang buhawi ay may kasamang dalawang maliit na ipo-ipo at nagdudulot ito ng
ingay sa napakatahimik na lugar. Nakahinto siya kasama ang metal na kabayo sa
tabi ng bangin. Kinuha ng lalaki sa kanyang bag ang tinapay at uminom siya ng
baong tubig. Nakatayo sila ng kabayong bakal sa gilid ng isang bangin, sa tabi
ng maliit na yungib. Dahan-dahang nagbabago at napalitan ng kulay pulang ilaw
ang mata ng metal na kabayo. Hudyat ito na kailangan nito ng asul na tableta,
dahil gumagamit na lang ito ng reserbang enerhiya sa kanyang katawan. Ang
natitirang lakas nito ay galing sa araw, hindi ito makakatakbo ng mabilis kung
sakali. Binigyan niya ng dalawang pabilog at lapad na tabletang asul ang
kabayo. Isinubo niya ito at saka tinapik ang panga ng kabayo. Napalitan ng
berdeng ilaw ang mata nito, matapos lulonin ang tableta.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Habang sinusuri at hawak ng lalaki ang bibig ng kabayong
bakal, may umagaw ng kanyang pansin. Tila'y nakita niya si Pril sa may kalayuan
na nakatayo sa ilalim ng bangin. Parang anino ito na nakatayo at pumasok patago
sa gawing pakanan.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Agad na sumakay sa kabayong metal ang lalaki. Mabilis
nitong pinatakbo ang kabayo sa gawing kita ang daang pinasukan ng anino ngunit
bigo siyang makita ito. Tumingin siya sa kalayuan ngunit wala siyang maaninag
na nakatayo roon. Pinalakad pa niya ng bahagya ang kabayo ng pakaliwa ngunit wala
ang hinahanap niya.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Agad siyang umuwi. Pinatakbo niya ng sobrang bilis ang
kabayo kahit pa binilinan na siyang huwag gagawin ito upang makaiwas sa
aksidente. Bumagal sila nung malapit na sila. Sa batong itim na hugis kulisap,
inabutan niyang nakatayo si Pril dito. Lumundag ang robot pababa.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Napagod ka ba? " tanong ng robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
"Hindi"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
"Magpahinga ka na, kailangan mo yan para matulungan ako bukas. May mamon
akong inihanda para sa iyo, karne ng isda at may mansanas pa. Dala ko ang paborito
mong dalandan. Halika, pahinga ka muna." ang winika ni Pril ng salubungin
ang lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sinusundan mo ba ako?" tanong ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Bakit? </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Hindi. Nandito lang ako sa itaas ng Reca kanina."
sagot ng robot. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">May hugis parisukat na puti ang umiikot-ikot sa madilim na
mukha nito. Hawak ng robot ang mga pagkain sa bag. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sino pala ang nakita ko sa bangin? Doon?"
tinuro ng lalaki ang gawing kalayuan. Lumingon naman ang robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Uulitin ko lang ang sagot ko. Nandito lang ako.
Nag-mamalik-mata ka lang siguro, Solo. Nangyayari yun."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Tiyak akong may nakita ako, ikaw. Pumasok sa gawing
pakanan, nung kumilos ako sa gawing kaliwa, hindi ko na siya nakita. Alam kong
ikaw yun."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Hindi mo na nakita. Nagmalik-mata ka nga siguro.
Imposible ang sinasabi mo. Halika, sa bahay natin pag-usapan iyan."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Umuwi sila sa asul na bahay. Matapos kumain ng lalaki,
silang dalawa ay nakatayo sa kusina at nag-uusap. Nais ng lalaki na isama ang
robot sa lugar kung saan niya nakita ang anino ngunit hindi pumayag ang robot.
Abala ito sa paglikas nila ng planeta sa mga susunod na araw. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nagsalita ang robot. "Doble sa pangangalap ng mineral
ang Reca, delikadong iwanan ito ng hindi ko inoobserbahan mula sa labas. Hindi
ko ito pwedeng iwanan. Kailangan kasi nating lumikas agad bago lumala ang
sitwasyon. Kulang pa sa mineral ang Reca, ito ang tutunawin at gagamiting
enerhiya natin sa loob ng maraming taon. Kapag napabilis ang paghukay nito,
mag-iinit at posibleng masira ito. Nandito lang ako, hindi pwedeng iwan ang
Reca at hindi kita masasamahan para obserbahan ang tinutukoy mo."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Hating-gabi na. Umaambon sa labas ng bahay. Nakasarado ang
mga pinto kaya't di rinig ang ingay ng ulan. Nakadamit pantulog na ang lalaki,
ngunit hindi pa niya balak matulog. Tumatakbo sa kanyang isipan ang misteryong
nasaksihan niya. Umiinom siya ng mainit na tsokolate.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nasa ika-sampung laban na sila ng larong chess. Mahigpit
ang kanilang labanan. Parehas silang kulang ng mga piyesang Reyna at ang mga
opisyales ay halos ubos na.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Ikaw na." ang sabi ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sandali, nag-iisip pa ako." hawak ng robot ang
ulo nito. May mga kulay ubeng liwanag ang sumindi at humugis pabilog ang nabuo
sa mukha nito. Ito ang senyales na hirap siya sa laban. Natatawa ang lalaki
habang hinihimas nito ang braso niyang giniginaw.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sa hindi inaasahang pangyayari, biglang tumayo ang robot.
Bumagsak at nagkalat ang mga piyesa ng chess sa sahig. Ang buong mukha nito'y
lumiwanag ng sagad, napakaliwanag ng putting liwanag na di pa nangyari
kailanman. Kinalibutan ang lalaki. Siya'y napaatras at tumayo sa inuupuan.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Anong nangyayari sa iyo Pril?" sigaw ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Huwag kang maingay, Solo! May kasama tayo! Dapa!
Magtago ka sa sulok ngayon na!" ang sagot ng robot. Nanatili siyang
nakatindig. "Sa sulok. Ngayon na!"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Mabilis na dumapa at gumapang sa sulok, sa tabi ng bintana
ang lalaki. Hawak niya ang kanyang ulo habang nakasiksik siya sa sulok.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nakaharap sa bintanang salamin ang robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Kahit anong mangyari, huwag kang gagawa ng ano mang
ingay." ang sabi ng robot sa napakahinang tono.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Ginagalugad nito ang madilim na paligid sa labas ng bahay.
Bilog ang buwan ngunit napakadilim sa gilid ng lambak. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">May pa-isa isang lumilitaw na mga robot na hawig kay Pril
sa ibabaw ng lambak, sa harap ng tore ng Reca. May maliwanag na sinag rin ang
lumalabas sa bawat mukha ng mga ito na parang sulong pandagat. Ang mga mukha
nila ay buo ring lumiwanag at ang lahat ng liwanag ay nakatutok sa asul na
bahay.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nakikita naman ng lalaki ang nangyayari. Ang mga hugis ng
mga robot sa itaas ng lambak ay kitang umaaninag sa frame ng salamin ng mga
larawan na nakapaskil sa pader ng bahay. Ang mga dayong robot na may agwat na
malayo sa isa't isa ay bumibilang ng sampu.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Wag kang aalis dyan. Nandito sila para sirain ang
Reca, Solo. Nag-uusap kami ng kasalukuyan habang kinakausap kita. Naguusap kami
sa isipan. Ang bawat isa sa kanila ay nagtataka sa pagparito ko. Hindi nila
alam ang tungkol sa iyo. Gusto nilang malaman ang pakay ko dito. Gusto nilang
makalapit. Gusto nilang siyasatin ang pakay ko dito. Gusto nilang sirain ang punla. Pinapasok nila
ang sistema ko at hindi ko sila pinahihintulutan. Sila ay mga lipon ng mga
robot na isinugo para lupilin ang mga insektong metal na umuubos sa mga
organiko. Hindi nila magugustuhan ang misyon natin. Hindi nila dapat malaman
ang misyon natin. Pumapasok sila sa isipan ko, Solo. Hinihikayat nila akong
isuko ang memorya ko. Nanghihinala na ang iba sa kanila. Sa ngayon hindi pa nila natutunton sa isip ko
na nandito ka. Hindi ito magtatagal at hindi ko na sila mapipigilan, sakaling
madaig ng lakas nila ang pagharang ko. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sila ay mga Bargaan na tatlong henerasyong mas angat sa
akin. Sinuyod nila ang lahat ng nasasakupan, sila na lang at ako ang natitirang
robot na nasa maayos na kalagayan. Mas angat sila sa teknolohiya sa akin ngunit
mga antiko na rin, sobrang luma na rin sa tagal. Wala silang gumaganang
sasakyan. Hindi sila nakukumpuni sa mga sirang piyesa nila. Lumunsad sila
galing sa sistemang bituin kung saan ako galing. Dumating sila dito ng nauna pa
sa akin, ngunit sa malayo sila bumagsak. Mas maliliksi sila at mas mautak. Kumukuha
lamang sila ng lakas sa araw ngunit sapat na ito dahil sa tagal na nilang
nandito. Aagawin nila ang Reca kung sakali. Papatayin ka nila kapag nakita ka
nila. Gusto nilang malaman ang layon ko dito. Kapag natagpuan nila ito,
papatayin ka nila. Kailangan ko silang makumbinseng lumapit dito. Tama, yun
lang ang paraan."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Nasisiraan ka na ba? Lalapit? Bakit mo sila
palalapitin?" ang malakas na pabulong ng lalaki. Hindi siya makatingin sa
robot ng hindi nakatakip ang kamay dahil sa nakasisilaw na liwanag na galing sa
mukha nito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sila ay mga Bargaan na umiikot sa buong Galaxy,
naghahanap ng mga metal na kulisap na pumapatay sa mga organiko. Sila ang
grupong Nemesis, pinagsisilbihan nila ang mga sinaunang Penttos. Gumagala sila
sa buong kalawakan. Inuubos nila ang mga metal na insektong ito na nakakalat sa
mga bituin. Ang kulisap mo ay hindi mga batong nagkataon lang, ito ay kanilang
itinayo, hinugisan nila ito at ipinatong. Katibayan nila ito na malinis ang
paligid sa mga pumapatay na peste. Matagal na silang nandito sa Ares,
labingtatlong libong taon na noong sila'y napadpad at bumagsak dito. Nauna sila
ng sandali sa pagdapo ng sasakyan ko sa buwan na asteroid, ang Ledro. Doon sila
sa malayong dako namalagi, nakatago sa bangin. Ito marahil ang tinukoy mo sa
akin. Swerte na ikaw ang nakapansin sa kanila at hindi ikaw ang unang nakita ng
mga Nemesis. Naalerto sila noong nagbago ang atmospira at umulan. Ito ang mga impormasyon
na sadyang pinaalam nila sa akin.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sa loob ng maraming taon at sa bawat dako ng kalawakan,
nakita nila ang ibang sasakyan na nagtataglay punla tulad ng Reca at winasak
nila ang mga ito! Gamit nila ang sasakyang Jint, dinala sila rito, sa Ares.
Nakaprograma patungo dito ang Jint at hindi nila ito mapalitan, wala silang
kontrol sa sistema ng Jint. Hindi sila dadalhin dito ng sasakyang ito kung
hindi ito nagdadala ng sonda. Hanapin mo ang nasirang sasakyang ito, Solo.
Posibleng narito ang ibang punla ng ibang tao, ito ang kailangan mo. Hanapin mo
ito at matutupad ang misyon. Wala na tayong oras, naghihinala na sila! Makinig
kang mabuti. Kung sakaling makarating ka sa sasakyan nilang bumagsak, lumapit
ka dito. Ilapat mo ang kamay mo sa itim na bilog na nakaukit sa pintuan nito
para bumukas. Hindi sila makapasok sa pinaka-sentro nito dahil hindi sila tao
gaya mo at hindi tanggap ang uri nila ng sasakyan na nakaprogramang tao at
bantay na bargaan lang ang makakapasok. Sa loob, hanapin mo ang pentagonong
kristal. Kung hindi pa nila ito nawawasak, hanapin mo ito. Ilapat mo naman ang
kamay mo sa bakas ng kamay, bubukas ang pinto nito. Hanapin mo ang hugis
parihabang itim. Ito ang punla. Bumalik ka sa Reca, gumamit ka ng lubid.
Umakyat ka sa hagdan na inaakyatan ko. Sa ibabaw ng Reca, tuturuan ka ng diwa
ng Reca sa mga kailangan mong gawin. Kaya mo ito Solo."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Bakit? Saan ka pupunta? Hindi mo ako
sasamahan?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Oras na ng pagbangon mo Solo. Magtiwala ka sa
kakayahan mo. Sila ay lalapit na, wala na tayong oras, sisirain nila ang lahat
ng makita nila.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sa aking senyas, papatayin ng Reca ang ilaw. Lalamig ang
buong bahay para hindi nila makita ang init ng katawan mo. Pagpatay ng ilaw,
mabilis kang gumapang papunta sa loob ng cabinet ng kwarto at buksan mo ang
sekretong pinto pailalim dito. Magtago ka roon. Susubukan ko silang pigilan."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Biglang tumakbo isa-isa ang mga sampung itim na robot.
Bumulusok sa bilis ang mga Nemesis palusob ng bahay. Isa-isang namatay ang sulo
sa mga mukha nila. Mas mabilis sila kay Pril kung tumakbo. Biglang namatay
naman ang ilaw ng bahay. Mabilis na gumapang ang lalaki papasok sa loob ng
kwarto at binuksan ang kabinet. Kinakapa nito ang bukasan ng pinto pailalim. Nagulat
siya sa pintong bakal na hindi pa niya nakita dati. Pumasok siya sa metal na
pinto at kinandado ito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Tumalon papasok sa salaming bintana ang isa sa mga robot.
Binasag naman ng isa ang pinto ng pumasok ito. Dalawa naman ang pumasok sa
pader ng wasakin nila ito. Nakapalibot ang sampu sa robot na si Pril. Sila ay
mas mataas sa kanya. Para bang kinakausap siya ng mga ito. Nakaturo ang mga kamay nila kay Pril. Nanghina
si Pril at napaluhod ito sa kanyang tuhod. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Hawak ang Magic8ball sa kanyang dibdib, pinisil ni Pril
ang tatsulok na salamin nito at pinindot. Nabasag at umilaw ng pulang ilaw ang
tatsulok. Nagbuga ng napakalakas na alon na kulay bughaw ang bolang itim. Ang
lahat ay nangisay at nagbagsakan sa sahig, kasama si Pril.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Madilim ang bahay, nagkalat ang basag na salamin. Ang
liwanag na galing sa buwan ang nagiisang liwanag sa loob ng bahay.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Matapos marinig ng lalaki ang pagbagsak ng mga robot mula
sa hukay na pinagtataguan niya, siya ay lumabas agad. Napakadilim sa kwarto.
Kinapa niya ang flashlight at binukasan ito. Dahan dahan siyang lumabas palabas
ng kwarto. Nakita niyang nakahilata sa sahig ng munting bahay ang mga
mahahaba't naglalakihang mga robot na kulay itim. Pansin niya ang malaking
butas sa pader, basag na bintana at pinto. Si Pril ay nadadaganan ng isa sa mga
robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Pril!!!" sigaw ng lalaki. "Wag mo akong
iwan Pril! Hindi ko alam ang gagawin ko. Hindi ko alam. Bumangon ka."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sinubukan niyang gisingin ang robot ngunit hindi ito
sumasagot. Hindi rin niya ito mabuhat gawa ng pagkakadagan sa kanya ng isa sa
mga dambuhalang robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Hinawakan niya ang bakas ng basag sa mukha ng kaibigan
niyang robot. "Magpahinga ka na kaibigan. Magpahinga ka." sinabi ito
ng lalaki sa kanyang kaibigang dahil ito ang naaalala niyang madalas sabihin sa
kanya tuwing bago siya matulog sa gabi.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">XI</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Umaga na at nanatiling nakaupo sa upuan ang lalaki.
Nakaupo sa harap ng lamesa ang metal na katawan ni Pril at hindi kumikilos.
Nakayuko ang ulo nito't nakabagsak naman ang mga kamay. Ang lalaki naman ay
nasa kabilang upuan. Nababalot ng takot at poot ang kanyang isipan. Umiiyak
siya't nagmamakaawa sa kaharap na bumangon na dahil hindi na niya alam ang
gagawin. Hindi niya alam kung paano siya mabubuhay ng wala si Pril. Siya na
lamang, mag-isa na lang siyang natitirang nilalang na kumikilos, humihinga sa
isang disyertong planeta. Alam niya base sa karanasan na ilang oras pa'y
gugutumin na siya at walang lugar saan man ang may pagkukunan ng pagkain. Sa
loob ng matagal na panahon, ngayon lang siya nakaranas ng pighati at matinding
lungkot sa pag-iisa. Iniisip niya ang unang gabing nakilala niya ang robot.
Ilang buwang lang itong nakalipas ngunit parang kay tagal na sa kanyang isipan.
Alam niya ang pakiramdam ng mag-isa. Walang pagbabago, ang robot na si Pril ay
patay na at hindi bumubukas ang sulo sa kanyang mukha. Malungkot ang mukha ng
lalaki, walang patid na nakatitig lang sa kaibigang robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Iniisip na lang niya’t binabalikan ang bilin ng robot na
si Pril. Nagsuot siya ng itim na damit at lumabas ng bahay. Umakyat siya sa
hagdang bato na kanilang ginawa. Sumakay siya sa kabayong robot at naglakbay
patungo sa lambak kung saan niya nakita ang anino ng isa sa mga tinaguriang
Nemesis. Siya'y nagpatuloy sa paglalakbay sakay ng kabayong walang pagod. Bumaba
siya sa ibaba ng bangin. Kinapa niya ang bulsa ng kanyang damit. May apat na
tabletang asul na lamang sa kanyang bulsa ng kanya itong suriin. Ito ang
kailangan niya para makabalik sa Reca. Nagpapahiwatig na rin ang kabayo na
nagkukulang na ng enerhiya at nangangailagang kargahan ng tabletang ito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Sa bangin, napansin niya ang mapulang lupa na may bakas ng
paa ng mga Nemesis. Sinundan niya ito. Sa hindi pa kalayuan may dumaan na
napakalakas na hangin, siya ay bumaba muna at humawak na lang sa tali ng
kabayo. Tinakpan niya ng balabal ang kanyang mukha. Napansin niya sa paibaba ng
dalusdos ang isang itim na nakasadsad sa batuhan, isang sasakyang kahawig ng
Reca. Napakarami na ng alikabok nito at halos namumula na gawa ng lupang mapula
ng Ares. Wala itong silindrikong pundasyon, nakasadsad lamang ito sa lupa at
nakabaon ang halos kalahating bahagi nito sa lupa. Ito ang sasakyang Jint na
tinukoy sa kanya ni Pril. Malaki ito ng bahagya sa Reca. Mas matulis din ang
mga sulok ng palipit na hugis nito. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
Agad na hinanap ng lalaki ang bilog na lagusan papasok sa itim na sasakyan. Pumasok
siya sa lilim na gawa sa pagkakasadsad ng sasakyan. Nakabaon na sa lupa ang
kalahati ng bilog na pinto. Pansin niyang bakas ang mga kamot ng mga Nemesis sa
pintuan sa pagpilit nilang makapasok dito. Inilapat niya ang palad niya sa
bakas ng palad na nakita niya sa kanang bahagi ng pinto. Hindi ito bumukas
ngunit may umugong na tunog na nagmula sa itaas ng dalusdos kung nasaan ang
dulo ng sasakyan. Lumabas siya sa lilim at umakyat siya sa mabatong dalusdos. Wala
pa ring tigil ang malakas na hangin. Natagpuan niya ang bukas na pinto ng
sasakyan sa kabilang dulo, sa ibabaw at pinapasukan na ito ng alikabok. Sumilip
siya sa loob ngunit wala siyang makita.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Hoy! " sigaw ng lalaki. "Wala bang sasagot?” Nag-aalangan
siyang sumigaw kahit pa alam niyang walang sinoman ang nasa loob.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
Sumilip siya sa madilim na sasakyan at wala siyang naaaninag ano man. Bumababa
siya ng dahan-dahan ngunit agad siyang nadulas at gumulong paibaba ng sasakyan.
Nang maumpog siya sa dulo, biglang bumukas ang mga ilaw sa loob. May lumitaw sa
pakurbang salaming dingding ng sasakyan, lumiwanag ng kulay puti at may isang
imahe ng naka-pulang babaeng tao na may mahabang buhok ang biglang lumitaw. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
"Huwag kang matakot Solo, ako si Sliin. Alam kong binanggit ako sa iyo ni
Pril. Tutulungan kita."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sliin? Sliin ng Reca? " Namangha at napatitig
ang lalaki sa kausap niya.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Ako nga! Ako ang diwa ng Reca. Makinig ka. May sasabihin akong mahalaga
sa iyo."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Nakikita mo ba ako? Buhay ka ba?" tanong ng lalaking sabik malaman
ang kalikasan ng kanyang kausap. "Paano ka nakarating dito?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Wala na tayong oras. Makinig ka." Napahinto ang diwa na si Sliin
dahil napalingon sa kanyang kanan ang lalaki. "Sino siya? " Natakot ang
lalaki’t umatras palayo. May imahe naman ng mukha ng lalaking matanda sa kabilang
panig ng dingding.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Siya si Pylis ang diwa ng Jint. Isasama natin siya. Makinig ka, ikaw ang
mahalaga. Wala na tayong oras. Kailangan mong makabalik sa Reca, dalhin mo ang
mga punla sa Reca." Tinuro ni Sliin ang gawing kaliwa kung nasaan ang
isang pahabang pentagonong kristal na kulay asul, may mga nakasuksok ditong mga
pahabang itim na bagay. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Hugutin mo ang mga yan, ang bawat isa ay isilid mo sa itim na bag."
sabi ni Sliin.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
Umakyat paitaas ang lalaki, hawak ang riles sa gilid ng sasakyan. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Bilis." Ang pagmamadali ni Sliin.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Bakit ba? Bakit kailangan magmadali? Paano kayo makakasama sa akin?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
Ginawa na lang ng lalaki ang utos ni Sliin, kinuha niya ang mga punla at
inilagay sa bag.<br />
Biglang lumaki ang mukha ng diwa na si Pylis sa dingding ng sasakyan at
nagsalita ito. "Wala ka nang oras. Babalik si Pril sa sasakyan at kapag
natagpuan ka niya, papatayin ka nito. Sisirain niya pati kami."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Pril?" laking gulat ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Hindi si Pril ito na iyong kilala, Solo." Sabi ni Sliin. "Siya
ay bantay ng Jint, mas angat sa teknolohiya ni Pril ng Reca. Binuo ang Jint, limang
taon na ang nakalipas noong ilunsad ang Reca. Isa siyang buwang na robot,
gumagala sa buong planeta at minsa’y bumabalik sa sasakyang ito, mahirap siyang
hagilapin maging ang Nemesis ay hindi siya makita. Nasira ang sistema niya nang
bumagsak at masira ang Jint. Ito ang dahilan kung bakit inatake ng Nemesis si
Pril sa asul na bahay. Sa umpisa’y napagkamalang siya ito. Bilisan mo."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Si Pril, maka-ilang ulit na niyang naikot ang planetang ito.” Ang sabi ng
matandang si Pylis. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Umaasa lang siya sa sinag ng araw para mabuhay.
Nauna pa kaming dumating dito kahit pa nauna kayong umalis sa pinagmulan. "</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Paano kayo? Maiiwan kayo dito? Paano kayo makakasama?" tanong ng
lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Huwag kang mag-alala, magkikita tayo sa Reca, Solo." sagot ni Sliin.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
Hindi man naiintindihan ng lalaki ang nangyayari, mabilis siyang umakyat sa
butas na lagusan niya kahit pa napakabigat ng dala niya sa kanyang likuran. Nahihirapan
na nga siya sa bigat, wala pang tigil ang pagpasok ng alikabok sa sasakyan. Bitbit
niya ang dalawampu’t tatlong itim na punla sa kanyang likuran. Napakalakas ng hanging
may bitbit na alikabok sa labas. Hinanap niya agad ang kanyang metal na kabayo
at inilagay sa likuran ang itim na bag. Binigyan niya ng asul na tableta ito,
sumakay siya at pinalakad palayo sa sasakyan. Itinali niya ang bag sa kanyang
bewang. Tinakip niya ang balabal sa kanyang mukha.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
Nang lumingon siya pabalik, may nakita siyang nakatindig sa likuran, isang
robot.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Pril?" Sabi ng lalaki sa sarili.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
Biglang umilaw ng kulay pula ang mukha nito at parang lumalapit sa kanya. May
hawak itong patalim sa kamay kaya’t natakot ang lalaki at pinatakbo palayo ang
kabayo.<br />
Nakakapit ng mabuti ang kamay ng lalaki sa kabayo habang tumatakbo ito ng
matulin. Lumilingon siya pabalik sa pinanggalingan upang malaman kung sumusunod
pa rin ang robot.<br />
Matapos ang ilang oras, kita pa rin niya sa malayo ang robot na tumatakbo
palapit sa kanya, hanggang maiwan niya ito.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
Umabot siya sa bato na hugis kulisap at ipinahinga ang robot na kabayo sa ibaba
ng Reca. <br />
"Paalam kaibigan" ang sabi ng lalaki sa robot na kabayo. Humarap siya
sa gawing ibaba, sa asul na bahay. Tumulo ang luha niya at nagpaalam sa
kaibigang si Pril sa kanyang isip. Dinampot niya ang mga lubid na nakabagsak sa
maputik na sahig. Kinuha niya ang dulo at ilang ulit itong ibinato sa hagdan ng
Reca. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Pagkakapit ng lubid sa metal na riles ng hagdan, inakyat
na niya ito. Umakyat siya ng dahan dahan sa hagdan ng Reca. Hirap siya gawa ng
mabigat na bitbit niya sa kanyang likuran. Hirap siyang mabuhat ang kanyang
katawan. Habang siya ay nasa ibabaw, nakikita niya ang papalapit na robot na
tumatakbo. Siya ay napakalayo pa ngunit bumubulusok at napakabilis. Minadali
niya ang pag-akyat kahit pa nananakit na ng todo ang kanyang mga kamay at
likuran. Pagdating niya sa ibabaw, inilapat niya ang kanyang palad at bumukas
ang pinto. Pumasok siya rito ng hinihingal. Nilapag niya ang bitbit sa sahig ng
Reca. Sumara ang pintuan at lumiwanag ang paligid. Doon, ang pakurbang dingding
ng Reca ay sumindi. Nakikita ang paligid na mabundok at maraming puno. Sinubukang
hawakan ng lalaki ang dingding na salamin ngunit hindi siya nakakapasok sa
napakagandang tanawin.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Nasaan ako?" tanong ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Ikaw ay nasa loob ng Reca." Sagot ni Sliin na nasa kanyang likuran.
Tumalikod siya at nakita ang babaeng si Sliin na nakaputing damit sa salamin ng
pakurbang dingding ng Reca. Ang paligid ni Sliin ay napalilibutan ng kulay
berdeng tanawin, mga halaman at kabundukan. Mula sa mga puno naglabasan ang mga
nagtatagong mga tao. Sila ay nakaputi ngunit may iba’t ibang itsura.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Sila ay mga diwa ng iba’t ibang mga sasakyan. Ang Pril ng Jint ang
kumolekta sa kanila. Isa siyang dakilang Bargaan, niligtas niya ang mga punla
at mga diwa sa iba’t ibang dako ng kalawakan. Sinisira ang mga sasakyan ng mga
nagnanais wasakin ang layunin nito, hanggang sa siya na lamang, ang Jint at ang
Reca ang natira. Niligtas niya ang mga diwa ng mga wasak na sasakyan, kinuha
niya at inipon ang mga punla sa Jint. Hindi natin alam ito, nalaman ko lang ito
kahapon. Ang Pril ng Jint rin ang nagligtas sa mga Nemesis na nasiraan ng mga
sasakyan. Libong taon na ang nakaraan nang madiskubre niya ang mga naiwang
Nemesis sa isang sirang sasakyan. Sa bandang huli, bumagsak ang kanyang
sasakyan dito sa Ares, kasama ang sampu at dito siya nabaliw. Hindi maibabalik
ng Jint ang buhay ng mga punla, at hindi ito kinaya ng robot. Nasira ang
siyamnapu’t pursyento ng sistema ng Jint. Hindi niya ninais na masira ang
misyon na milyong taon niyang inalagaan. Ang Reca na lamang ang natitirang
sasakyang gumagana pa."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Pril?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Siguro ay lito ka nga, Solo. Ang nakilala mong Pril na natutunan mong
mahalin ay ang Pril #5. Ang tinutukoy ko ay si Pril #41 ng sasakyang Jint. Iisa
lang ang kanilang programa at layunin, protektahan ang punla na kanilang dala.
Lahat sila ay inilunsad na hindi nalalamang may kaparehas sila sa misyon, ang
buhayin ang lahi ng tao. Ang Reca ang unang sasakyang inilunsad patungo sa
malayong sistemang bituin. Nakatakdang pagsama-samahin ang mga sasakyang ito sa
planetang Ares, ngunit hindi na ito nasunod, nasira na ang plano. Dadalhin
kita, kasama ng ibang punla sa ibang lugar, malayo dito."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Paano ako nakarating dito? Sliin, saan ako galing?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Ikaw ay mula sa instruksyon ng pagbuo ng embryo ng dalawang mag-asawa na
malapit sa isang Quillian, narinig mo na siya, si Yuki Alrasing. Hindi alam ni
Pril ito, sa akin lang ito ipinaalam ngunit ito ang katotohanan." </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Biglang nahilo at hindi makahinga ang lalaki. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Anong nangyayari sa akin? " Tanong niya.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Patutulugin kita. Ilalagay ko ang katawan mo sa ligtas na kalagayan.
Gigising ka na lang kapag nakarating na tayo sa patutunguhan. Hindi na tayo
maaaring magtagal sa planetang ito. Sa ngayon, kailangan ng Reca ng Bargaan.
Nakaisip ako ng paraan."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">"Sandali." ang huling iwinika ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
Nanghihina at hindi na makakilos ang lalaki. Ang lahat ng nakaputing diwa sa
dingding ay nakatingin sa lalaki at nagtataka sila. Ang sabi ng isang babae sa
kausap, "Totoo, nabuhay nga ang isa. Nabuhay siya." Ngumiti naman ang
lalaking maitim sa kausap. Nakatingin lang sa kanila ang lalaki sa sahig dahil
hindi siya makakilos at paunti unti na siyang nawawalan ng malay.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
Samantala, ang tumatakbong Robot ay nakaabot na sa Reca. Yumayanig ang lupa
gawa ng nagbabadyang bulkan na papaputok na. Gamit ang kanyang patalim,
pinugutan niya ng ulo ang Robot na Kabayo ng napakabilis. Nilundag niya ang
hagdan at mabilis itong umaakyat. Paakyat na siya at malapit na sa pinto nang
may umagaw ng kanyang pansin. Kumikinang ang isang liwanag na nanggagaling sa
loob ng bahay na asul. Pulang pula ang madilim na mukha ng robot. Bumaba ang
Robot sa hagdan at lumundag ito paibaba. Bumaba siya sa hagdang bato patungong
asul na bahay. Malikot ang ulo nitong tumitingin sa bawat dako. Nagtataka siya
sa bahay na nakatayo. Nang siya’y makarating, nakita niya sa paligid ang mga
Nemesis na nakahilata sa sahig at si Pril na nakaluklok sa upuan sa tabi ng mesa.
Lumapit ang robot dito sa pagkamangha sapagkat sila ay magkawangis. Para bang
nakatingin siya sa isang salamin. Tinitigan niya ito, inangat, at hinawakan sa
ulo. Biglang hinawakan ng nakaupo ang kamay nito. Nanginig ang robot na
nakatayo at napalitan ng puting kulay ang pulang liwanag sa mukha nito. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
Tinignan niya ang kanyang mga kamay. Sinilip niya ang Reca sa kalayuan at ito
ay lumiliwanag sa gilid at gumagawa ng malakas na ingay. Agad niyang dinampot
ang imahe ng babaeng nakapiring at ang music box. Tumakbo siya palapit sa Reca.
Umakyat siya dito gamit ang isang kamay. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Nabuhay muli si Pril nang sumanib siya sa masamang robot.
Kahit pa hirap siya, inakyat niya ang hagdan ng mabilis. Pumasok siya sa loob
ng Reca at inilapag ang kanyang dala. Napansin niya ang lalaki na nakahiga, binuhat
niya ang taong walang malay. Inilapag siya sa isang higaang punong puno ng
bilog na metal na may iba’t ibang laki at ang mga ito’y nagsikilos, bumalot ang
mga ito sa katawan niya. Tila’y nilamon siya palubog ng mga lupon ng maliliit
na robot. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
Pagmulat ng lalaki ng kanyang mata, siya’y nakahiga sa loob ng isang kwarto. Lumabas
siya at sinalubong siya ng isang matandang lalaking may balbas. </span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Sino ka?" ang unang tanong ng lalaki. "Nasaan si Sliin?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Ako si Victor. Hinintay namin ang iyong pagbalik."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Nasaan ako?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Ikaw ay nasa Earth. Isang malaking karangalan sa akin na ako ang
sasalubong sa iyo. Naniniwala kaming sa iyo ito." Iniabot ng matandang
lalaki ang music box sa kamay ng lalaki.</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Hindi ko. Nasaan ako? Paano? Saan galing ito?"</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;"><br />
<br />
"Sa Reca. Sa Ares. </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Kami ang kaapu-apuhan ng mga punla na dala ng Reca,
limandaang taon na ang nakalipas. Pinangako namin kay Pril na sa tamang oras,
ikaw ay ilalabas namin sa Reca, aalagaan at bibigyan ng masaganang buhay.
Matagal na panahon na noong mamatay si Pril, nagtapos na ang kanyang misyon.
Pinaliwanag niya na pag-bangon mo, hindi mo mararamdaman na nagdaan ang napakahabang panahon. Hindi man siya nakapag-paalam sa iyo, nais niyang ipaabot sa iyo ang balita na
nagkamali siya. Nais niyang ipaalam sa iyo ang lahat ng mga nangyari habang
ikaw ay tulog sa tagal ng panahon, ang lahat ng ito ay para sa iyo at sa kinabukasan ng planetang ito. Nag-iwan siya ng mga aklat, mga huling sekreto na inilabas ng diwa ng Reca, mga kaalaman na may kinalaman sa nakaraan ng planetang ito. Marami ang inakala niyang mali. Bumuti na
muli ang kalagayan ng planetang ito, matapos ang daan-daang libong taong
naglakbay ang Reca sa kalawakan. Nawala ang nakapipinsalang klima nito at naglaho na rin ang lahat ng nakamamatay na radyaktibo sa hangin. Muling nabuhay ang planeta sa tagal ng pagbalik ng punla dito. Dumating dito ang Reca ng nagyeyelo ang
disyertong planeta. Binago ni Pril ang klima ng planeta at mula sa mga punla,
binuhay ni Pril ang aming mga ninuno. Mula rin dito, binuhay namin ng dahan
dahan ang planeta, may mga iba’t ibang halaman na at hayup sa paligid. Sa
umpisa’y nahihirapan mabuhay ang lahat ngunit paunti-unti namin itong
natutunan. Tinutulungan kami ng babaeng nasa salamin, si Sliin. Kasama namin
siya sa loob ng tatlong daang taon. Ngayon, ang aming mga gabay ay wala na,
ikaw na lang ang natitira sa kanila, ikaw na lang."</span></span></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;">
</span></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><span lang="EN-US" style="line-height: 115%;">Hindi na nakapagsalita si Solo. Nananakit ng bahagya ang
katawan niya at tinulungan siya ni Victor na tumayo. Lumabas si Solo sa bahay
at sinalubong siya ng mga tao. May mga iba’t ibang bahay na kulay puti,
magkakadikit ang mga ito, mga higanteng kabute at mga puno. Sa labas, may mga taong may bitbit na
bulaklak sa paligid ang sumalubong sa kanya. Ang lalaki ay hindi na muli mag-iisa. </span></span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<span style="color: #b45f06; font-size: small;"><span style="font-family: Verdana,sans-serif;"><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:WordDocument>
<w:View>Normal</w:View>
<w:Zoom>0</w:Zoom>
<w:TrackMoves/>
<w:TrackFormatting/>
<w:PunctuationKerning/>
<w:ValidateAgainstSchemas/>
<w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid>
<w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent>
<w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText>
<w:DoNotPromoteQF/>
<w:LidThemeOther>EN-SG</w:LidThemeOther>
<w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian>
<w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript>
<w:Compatibility>
<w:BreakWrappedTables/>
<w:SnapToGridInCell/>
<w:WrapTextWithPunct/>
<w:UseAsianBreakRules/>
<w:DontGrowAutofit/>
<w:SplitPgBreakAndParaMark/>
<w:DontVertAlignCellWithSp/>
<w:DontBreakConstrainedForcedTables/>
<w:DontVertAlignInTxbx/>
<w:Word11KerningPairs/>
<w:CachedColBalance/>
</w:Compatibility>
<m:mathPr>
<m:mathFont m:val="Cambria Math"/>
<m:brkBin m:val="before"/>
<m:brkBinSub m:val="--"/>
<m:smallFrac m:val="off"/>
<m:dispDef/>
<m:lMargin m:val="0"/>
<m:rMargin m:val="0"/>
<m:defJc m:val="centerGroup"/>
<m:wrapIndent m:val="1440"/>
<m:intLim m:val="subSup"/>
<m:naryLim m:val="undOvr"/>
</m:mathPr></w:WordDocument>
</xml><![endif]-->-----------------------</span></span><br />
<span style="font-family: Verdana,sans-serif; font-size: small;"><!--[if gte mso 9]><xml>
<w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267">
<w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/>
<w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/>
</w:LatentStyles>
</xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]>
<style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:"Times New Roman";
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;}
</style>
<![endif]--><span style="color: #b45f06;"><i><span lang="EN-US" style="color: black; font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: xx-small; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">Agosto 16, 2014-Nobyembre 8, 2014</span></i><br />Mga Maikling Kwento © E.L. Minell</span></span>kwentohttp://www.blogger.com/profile/16691227826301072748noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5100416373585399580.post-76085863115704520362014-11-09T05:25:00.000+08:002014-11-09T05:32:08.182+08:00Mga Maikling Kwento Ni E.L. Minell<div align="right">
<span style="color: #993300; font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 6;"> <b><span style="font-size: 85%;">MGA MAIKLING KWENTONG ISINULAT NI E.L. MINELL</span></b></span><br />
<i><span style="color: #993300; font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">"May katotohanan sa mga kathang isip at kathang isip sa mga katotohanan." </span></i><br />
<div align="right">
<span style="color: #993300; font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 6;"><i><span style="font-size: 85%;"><br /> </span></i></span></div>
</div>
<span style="font-size: 6;"><span style="font-size: 180%;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-size: 85%;"> </span></span></span></span><br />
<span style="font-size: 6;"><span style="font-size: 180%;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-size: 85%;"><span style="color: #993300; font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;"> </span></span></span></span></span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;">Ito ay mga kwentong naaayon sa aking sariling istilo ng pagkatha ng modernong paglalahad ng damdamin ng tao. Isinasalaysay dito ang mga buhay ng mga pangunahing tauhan sa iba't ibang panahon. Inyong mapapansin na may kahabaan ang mga kwentong ito at salungat sa istilo't pamamaraan ng mga tradisyunal na pagsulat ng maikling kwento. Akin na kayong pangungunahan; ang mga kwentong ito'y hindi maaaring gamitin sa eskwela o sa ano mang babasahing pampubliko sapagkat may mga sensitibong laman ito na hindi tumutugma sa pangkaraniwang uri ng mga maikling kwento natin sa kasaysayan. Walang malalim na pinagmulang inspirasyon para sa mga kathang ito maliban sa ang aking mga panaginip at mga kathang isip. Kakaunti at maliliit na bagay lamang ang galing sa aking tunay na buhay. Ang mga narito sa listahan ay mga naunang kwentong aking nilathala at akin pa itong aayusin at daragdagan sa pagtakbo ng panahon. Maraming salamat sa pagtangkilik at sana'y nagustuhan ninyo ang mga ito.<br /></span><br /><span style="font-size: 6;"><span style="font-size: 180%;"><span style="font-size: 100%;"><span style="font-size: 85%;"><span style="color: #993300; font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif;"><b>E.L. Minell</b></span></span></span></span></span><br />
<br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 85%;"><a href="http://www.kwento.100megsfree5.com/">http://www.kwento.100megsfree5.com</a></span><br />
kwentohttp://www.blogger.com/profile/16691227826301072748noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5100416373585399580.post-60338980583725465732003-06-12T00:00:00.000+08:002014-08-11T12:07:16.930+08:00Liwanag Ng Buwan<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> Liwanag Ng Buwan<br /><i>By E.L. Minell </i></span><span style="font-size: 85%;"> </span><br />
<span style="font-size: 85%;"> </span><br />
<span style="font-size: 85%;"><span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;"><br />Pebrero taong 1950.<br />Magdadapit hapon na ng makarating sa Pampangga sina Juana at ang kanyang sampung taong gulang na pamangking si Nestor. Nakatingin sa labas ng bintana si Juana. Malamig ang hanging nanggagaling sa bintana ng bus. Pula ang kulay ng langit gawa ng namamatay na liwanag na nanggagaling sa lumulubog na araw. Masarap ang simoy ng hanging nanggagaling sa mga berdeng kabukiran. Nagsimula siyang magtungo sa Pampangga noong bagong kasal pa lamang ang kanyang Tiyuhin sa isang dalagang kapampangan. Mahirap man sapagkat ilang beses niya kailangang sumakay ng kalesa, tuloy pa rin ang kanyang pagbisita sa kanyang Tiyuhin. Madalang kung lumuwas mag-isa si Juana. Kadalasa’y kasama niya ang kanyang ama o kaya’y isang nakakatandang kapatid. Galing sila sa Maynila upang dalhan ng masasarap na prutas ang Tiyuhin niya at ang apat na buwang buntis na asawa nito. May kaya ang pamilya nila sa Maynila. Nanunuluyan naman sa Maynila si Juana sa pamilya ng kanyang kapatid, ang ama ni Nestor. Ginabi na sila sa daan. Wala nang tao sa paligid maliban sa mga kutsero.<br /><br />Oras na ng orasyon nang makarating sila sa maliit na bayan ng Macabebe. Napalitan ang mga kulay pulang ulap ng puting liwanag galing sa buwang nagtatago rito. Niyakap ni Nestor ng mahigpit sa kamay ang kanyang tiyahin gawa ng pagkatakot nito sa gabi. Marami na kasing naikwentong nakakatakot na alamat at istorya si Juana sa kanya. Sanay na si Juana sa pagpunta sa malalayong lugar sa Pilipinas. Sa edad niyang bente anyos, nakarating na siya sa Cebu, Davao, Baguio at madalas naman sa lugar ng kanyang mga ninuno, sa Capiz. Alam na ng lahat ang mga kakaibang kwento o alamat tungkol sa probinsya ng Capiz ngunit hindi magpapatalo si Juana sa dami ng kanyang narinig na mga kwentong multo, manananggal, kapre, tikbalang, mangkukulam at aswang. Kanya naman itong ipinapasa sa pamangking si Nestor. Natatandaan pa ni Juana ang mga bilin ng kanyang Tito na huwag uugaliing dumating sa Macabebeng bukas na ang mga sulo sa mga poste ng kalye. Ngunit ang kinakatakot lamang ng dalaga ay ang mapagalitan ng kanyang tiyuhin sa pagdating nito ng gabi. Si Juana’y isang modernong Pilipina. Produkto ng impluwensya ng mga nagdadatingang kultura mula sa ibang bansa na pinangungunahan ng Amerika. Maganda ang wangis ng kanyang mukha. Kayumanggi naman ang kulay ng kanyang balat. Marami na siyang nalalaman ukol sa mga bagay bagay na kinakatakot ng karamihan ng kanyang mga kasing edad ngunit hindi niya pinaniniwalaan ito. Para sa kanya’y isang uri lamang ng libangan ng tao ang mga istoryang galing pa sa ating mga ninuno. Marami na siyang natutunan sa Unibersidad sa Maynila kung saan siya nagaaral.</span></span><br />
<span style="font-size: 85%;"> </span> <br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">Ang tanging ilaw na matatanaw sa maliit na bayan ng Macabebe ay ang mga ilaw sa poste, mga lampara ng mga kalesang dumadaan at ang mga lampara ng mga bahay sa kani-kanilang mga bintana. Nangingibabaw naman sa lahat ang liwanag na nanggagaling sa bilog na buwan. Makakapiling mo ang kalikasan sa kanilang nadadaanan. Ang liwanag ng buwan na sumasagi sa mga dahon ng mga dambuhalang puno ng Acacia, mga luntiang taniman, at ang hamog ang nagpapaalala kay Juana sa kanyang mga karanasan sa Macabebe. Napakaliwanag ng sinag ng buwan. Ito’y tila isang liwanag na sadyang ipinagkaloob sa mga naglalakbay sa gabi. Nilapitan nila ang isa sa mga kalesang naka tabi sa likod ng simbahan. Natutulog ang kutsero at iidlip-idlip naman ang kanyang sulo. Kinalabit ni Juana ang kutserong natutulog upang gisingin ito. Sumakay naman agad sa karwahe si Nestor. Sa loob ng karwahe, sila’y nagbayad agad at sinabi kung saan sila tutungo. Bago sila lumarga, napansin ni Juana ang isang binata sa may kalayuan ng simbahan na naghahanap ng masasakyang kalesa. Ang binata’y naka damit na puti at pantalong kulay abo. Siya’y mukhang taga Maynila. Ang wangis ng kanyang mukha’y may halong kastila. Matulis ang kanyang ilong at may kaputian ang balat. Napansin na siya ni Juana doon pa lamang sa bus na kanilang sinakyan kaya’t agad niya itong napuna. Bumaba muna si Juana sa inuupuan at nagpaumanhin upang lapitan ang binatang naghahanap ng masasakyan. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"><br />“Nakakaintindi ka ba ng Tagalog?” ang tanong ni Juana sa binatatilyo.</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “OO, ako’y taga Maynila” </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Kung gayon eh saan ka naman papunta? Mukhang wala na kasing dadaang kalesa dito at lumalalim na ang dilim.” </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Sa Batasan ako.”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Makisabay ka na sa amin. Doon din ako papunta sa Tiyo Carding ko. Ako si Juana, kapatid ni Tiyo Carding ang aking ama. May kilala ka bang Carding na Tagalog?”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Hindi ko siya kilala.”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Siguro nga… kasi mag lilimang buwan pa lamang siya ditong tumira. Halika na para makarating tayo agad sa patutunguhan. Kasama ko ang pamangkin kong si Nestor.”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> Nagtungo sila sa kalesa at sumakay agad. Mukhang pagod na pagod na ang kabayo ngunit napakabilis pa rin. Tuluyan nang namatay ang liwanag sa loob ng karwahe ngunit napakaliwanag pa rin ng kanilang dinadaanan gawa ng liwanag na nanggagaling sa bilog na buwan. Pinapanood ni Nestor ang bawat bahay na kanilang nadadaanan. May napuna si Nestor na isang babaeng madumi ang suot at magulo ang buhok sa tabi ng duyang nakasabit sa Acacia. Mukhang may sinasabi ito sa kanya dahil mukhang nagsasalita ito. Nanlalaki ang mga mata nito’t nakatitig sa kanya. Lalo namang natakot si Nestor sa kanyang nakita. Gabi na kasi’t wala nang ibang taong nasa labas ng kani-kanilang mga bahay. Nakaupo sa kanilang harapan ang binata. Nakatitig rin ito sa kanila na parang may malalim na iniisip. Binulungan bigla ng bata ang kanyang tiyahin, “Tiya bakit siya nakatitig sa atin?”.</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> Binaliwala ito ni Juana at sa halip ay tinanong pa ni Juana ang binatang kasama nila, “Anong pangalan mo?” Sa una’y hindi ito kumibo ngunit nang huminto na ang kalesa upang siya’y bumaba, sinabi niya ang kanyang pangalan. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Manuel," ang kinibo ng binatang mahiyain. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Napakatahimik ng lalaking iyon. Manong kilala na po ba ninyo ang lalaking iyon? Kasi alam ninyo kung saan siya bababa.” ang tanong ni Juana sa matandang kutsero. Hindi agad sinagot ng kutsero ang kanyang tanong. Ang buong akala ni Juana’y hindi lamang ito nakakaintindi ng Tagalog. Sa hindi kalayuan sa bahay ng binata, nakarating din sila sa bahay ng Tiyo Carding. Bago sila bumaba ng karwahe, may ibininulong ang matandang kutsero sa kanila,</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Humihiwalay kasi iyan sa mga tao sa paligid. Hindi siya nakikipagusap. Hindi nakikipagsalamuha sa tao. Tuwing madaling araw ay umaalis siya at dumarating tuwing Gabi. Nagiisa lamang siya sa kanyang dambuhalang bahay ngunit natatakot ang sino mang manghimasok sa kanyang bahay. Mayaman kasi yang taong iyan. Marami nga ditong naniniwalang isa iyang bampira dahil sa kanyang mga kilos. Sa tingin ko nama’y napakabait ng batang iyan. Sige na’t ako nama’y mamamahinga na.” Mayroon pang sinasabi ito sa mahinang boses habang siya’y lumalayo ngunit hindi na nila ito inintindi.</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">Hindi naniwala si Juana sa sinabi ng matandang kutsero na si Manuel ay isang bampira sapagkat nakita na niya ito sa bus pa lamang noong bago sila sumakay. Totoo nga ang sabi nilang maraming mga tao sa lugar na iyon ang maraming pinaniniwalaang ala-alamat at kwentong bampira. Karamihan sa kanila’y naniniwala sa mga multo ng mga namatay sa Ikalawang Digmaan sa kamay ng mga Hapon. Nakikita raw ng mga tao roon ang mga sundalong pinahihirapan at pinapamartsa ng mga Hapon na tila’y naroon pa rin sila at buhay na buhay. Ang iba nama’y nakaririnig ng mga salitang Hapon sa paligid ligid ng mapunong daanan. May isa namang nakapagsabing may narinig siyang isang babaeng ginagahasa ng hapon, nagmamakaawa, habang siya’y tumutungo sa palikuran sa tabi ng puno ng niyog. Ngunit kapag ikaw raw ay nagtungo rito, wala kang makikitang tao. Lahat halos ng kanyang narinig ay mga kwentong multo. Ang lahat raw nito’y mararanasan lamang sa ilalim ng liwanag ng bilog na buwan. Iyan ay ilan lamang sa mga kaalaman ni Juana tungkol sa mga kakaibang karanasan ng mga tao sa lugar na iyon. Pilit niya itong idinidiin sa kanyang isipan bilang mga bagay lamang na ginawa ng tao upang mabigyan ng kulay ang buhay tuwing maghahating gabi. Nalilibang rin naman siya tuwing nakaririnig ng mga nakakatakot na kwentong multo.</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> Nasa ibaba ng hagdanan si Mang Carding at naninigarilyo. Kahit na maliwanag sa magaspang na daan, kina mang Carding nama’y ubod ng dilim dahil sa mga punong kahoy na naglalakihan. Nakaupo si Mang Carding sa hagdanan ng kanilang bahay. Siya’y nasisilungan ng mga dahon ng mga dambuhalang puno kaya’t ang tanging makikita sa kanya ay ang kanyang suot na puting damit at ang baga ng kanyang sigarilyo. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Hindi pa po ba kayo matutulog Tiyo Carding?” ang tanong ni Juana sa kanyang tiyuhin. Hawak ni Juana ang kanyang daladalang mga prutas galing ng Maynila. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Bakit kayo nagpagabi? Alam naman ninyong mapanganib sa daan. Iha huwag ka nang magpapagabi ulit sa lugar na ito, baka ika’y mapahamak. Hindi ko nga alam na kayo’y darating. Nandito ako sa labas dahil hinihintay ko ang tiya mo, doon siya sa kapitbahay nag orasyon.” ang pambating isinalubong ni Mang Carding sa mga taga Maynila.</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Ganun po ba? Pasensya na po kasi nasiraan kami ng sasakyan kaninang Hapon.” Binitawan muna ni Juana ang kanyang mga hawak na prutas at nagmano sa Tiyo. Nagmano rin si Nestor kay Carding. Samantala biglang dumating ang asawa ni Carding galing ng Orasyon. Nagmano si Nestor sa kanyang Lola Fatima. Sabay sabay na silang umakayat patungo sa loob ng bahay. Mataas ang bahay ni Mang Carding. Simple lamang ito at gawa sa kugon ang kanilang bubungan. May bukas na lampara sa gitna ng Mesa. Gawa sa Kawayan ang kusina ni Mang Carding. Ang mga kahoy naman sa kanyang mga dingding at kagamitan ay gawa sa mga matitibay na kahoy tulad ng Nara. Napakalamig talaga ng simoy ng hangin at malayang pumapasok ito sa loob ng kanilang bahay. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Kumain muna kayo iha at sasamahan namin kayo ng Tita ninyo.” ang sabi ni Mang Carding. Umupo sila sa pahabang bangko at inulam nila ang Hinog na manggang dala nila. Mainam kumain si mang Carding. Ang kanyang asawa nama’y may pagka-mahiyain. Tinanong ni Juana ang kanyang Tita, “Kilala po ba ninyo yung binatang Manuel ang pangalan doon sa hindi kalayuan?” </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Hindi bakit?” ang sagot ng kanyang Tiya Fatima.</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Kasi taga Maynila raw siya at sabi ng mamang kutsero, siya raw ay isang bampira” </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Hindi ko nga alam na Manuel pala ang kanyang pangalan. Matagal na siyang nakatira diyan pero ang tanging alam ko lang ayon sa mga sabi sabi ng mga kapitbahay, negosyate raw ang binatang iyan at ang kanyang ama. Hindi nga raw kumikibo iyan kapag kinakausap! Sa tingin ko’y kinibuan ka niya. Mukhang mayaman, matangos ang ilong at magandang lalaki. Hindi nakakapagtakang itanong mo ang tungkol sa kanya,” napangiti siya at nagpatuloy. “Bakit mo ba siya naitanong Juana?”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Naitanong ko lang po naman Tita. Wala po akong ibig sabihin doon. Nakasabay kasi namin sa kalesa patungo rito at hindi po siya umiimik. Tahimik po siya at mahiyain. Sumasagot lamang siya tuwing ako ay may itinatanong.” sagot ni Juana sa kanyang Tita. Nagsalita naman ang Tiyo Carding matapos uminom ng isang basong tubig. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Iha, tama na nga iyang kakaisip mo sa mga bampira, aswang at mga halimaw na iyan. Pati ang pamangkin mo nadadamay sa mga walang kakwenta-kwentang pinagkakaabalahan mo. Ipahinga mo na lamang iyan at kalimutan mo na yung lalaking iyon. Huwag kang magkakamaling lapitan iyon! Mapanganib na.” Hindi kumibo si Juana kahit na alam niyang hindi naman talaga siya naniniwala sa mga ganitong nilalang. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Carding naman, huwag mo namang pagsabihan ang pamangkin mo. Gusto lang niyang tanungin ang tungkol sa ating kapitbahay.” Napatingin si Fatima kay Juana. “Ang alam ko’y hindi ka naman naniniwala sa aswang di ba?” ang tanong ng Tiya. Tumango naman si Juana sa kanya. Nagpatuloy naman si Fatima sa kanyang nais sabihin at wari’y may gumambala sa kanyang isipan. Pabulong niyang inilahad ito. “Juana, alam mo ba kung ano ang usap usapan dito ng matatanda? Kapag may namamatay raw sa lugar na ito, ang kumukuha sa kanilang kaluluwa ay isang dambuhalang aso. Ang tawag naming mga kapampangan dito ay <i>asung kukupak</i>. Ang sabi ng kaibigan ko, may napakalaking tenga raw ito at paiba iba ang kanyang anyo. Minsan raw ay kasing laki ito ng kalabaw, minsan nama’y doble pa. Huwag mo raw siyang papansinin kung ito’y daraan sa iyong harapan at yumuko ka na lamang. Huwag ka raw titingin sa kanyang mga mata. Minsan raw ay maamo ito at minsan ay mabangis. Inaalagaan daw siya ng isang matanda. Dala raw nito’y isang sulat na naglalaman ng mga pangalan ng mga namamatay. Ang nakakatakot niyan ay mayroon akong malayong kamag anak na namatay matapos siyang pagsabihan ng matandang may alaga nito. Bihira mo lamang itong makikita. May ibang nagsasabing naninirahan raw iyan sa kabundukan. Ang iba naman ay naniniwalang nakalilipad iyan. Sabi ng iba aso raw ni kamatayan iyan. Pinupuntahan niya ang mga bahay ng mamamatayan. Sabi nga nila’y huwag mo raw dapat binabanggit ang pangalan nito sa mga tao. Naisipan kong ikwento sa iyo ito dahil alam kong gusto mong marinig ang tungkol dito. Hindi naman buo ang paniniwala ko sa nilalang na iyon sapagkat hindi ko pa ito nakikita. Si Tiyo Carding mo rin hindi naniniwala dito. Mailap raw iyon sabi ng may hawak sa kanya.” Nasindak si Juana sa kanyang narinig sapagkat ngayon pa lamang siya nakarinig ng kakaibang kwentong kababalaghan. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">Si Nestor naman ay pinaglalaruan ang apoy sa lampara. Walang pakialam sa pinaguusapan ng mga matatanda sa kanyang paligid. Humikab siya. Nang medyo may katagalan, inantok na siya at nagyaya nang matulog. Habang nagpapalit ito ng damit pantulog, iniligpit naman ng Tita at ni Mang Carding ang mga pinagkainan. Naghugas sila ng kamay at dumiretso sa kwarto ng magasawa. Ang dalawang bisita’y pumuwesto malapit sa bintana ng kwarto. Ang magasawa naman ay natulog magkatabi sa kabilang kwarto. Naiwang bukas ang lampara sa kusina na siyang nagbibigay ng ilaw sa bawat kwarto. Bago tuluyang matulog, binuksan ni Juana ang bintana ng kwarto. Tumingin siya sa ibaba ng bahay at para bang nagsisimula na namang mapuno ng hamog ang ibabaw ng lupa. Malamig ang ihip ng hangin. Ang mga halaman sa munting hardin ay unti unti nang nawawala gawa ng hamog na nabubuo sa paligid. Tila umiilaw ang maputing hamog gawa ng liwanag ng buwan. Sinusuklay ni Juana ang kanyang napakahabang buhok at nagmamasid masid sa kapaligiran. Madalang ang mga bituwin sa langit at lubhang nakakaakit ang buwang sumasakop sa kadiliman. Nang isasara na niya ang binatana upang matulog, napansin niyang matatanaw pala ang bahay ng binata sa hindi kalayuan sa bintanang iyon. Isinara niya ng kaunti ang bintana at tumingin sa bahay ni Manuel. Nakabukas ang bintana ni Manuel at may isang lampara ang bukas sa kanyang mesa. Siya’y naroroon at tila’y may isinusulat. Tinititigan naman siya ni Juana at minamatyagan. Siya’y nagtataka kung bakit ayaw raw makipagsalamuha ng lalaking kanyang natatanaw. Sa mga mata ng dalaga, ang lalaking ito’y may maamong mukha ngunit misteryoso. Maaari’y napansin na siya nito habang siya’y nagsusuklay. Pinagiisipan niya kung ito’y kanyang pupuntahan sa kanyang bahay kinabukasan, para magkaroon naman siya ng kaibigan sa lugar na yun.</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Tiya tulog ka na, natatakot akong walang katabi.” ang sabi ni Nestor sa kanyang Tiya Juana. Umupo naman si Juana sa tabi ni Nestor at malakas na bumulong, “Sandali lang. Huwag ka ngang maingay diyan!” Nang tumingin muli si Juana sa bahay ng binata, tila’y nakatingin na si Manuel sa kanyang bintana. Alam niyang hindi siya maaaring makita nito sapagkat nakabukas lamang ng kaunti ang kanyang bintana, ngunit nagulat siya nang patayin ng lalaki ang kanyang ilaw. Nagdilim sa loob ng bahay ng binata. Isinara agad ni Juana ang kanyang bintana. Unti-unti niyang hinilang pakaliwa ang bintana para maisara ito ng tahimik. Siya’y nangambang baka makita ng binata habang ito nama’y nakatago sa dilim. Inilapag niya ang kanyang suklay sa bintana at tinabihan na lamang ang kanyang pamangkin.</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">Nang may katagalan, may narinig silang nagiingay na babae. Sumisigaw na parang nanggugulo. Sa dilim ng gabi, siya’y hindi pa natutulog. Isa siyang baliw na nagpapaligoy-ligoy sa daan. “Si Mariang baliw iyan! Huwag ninyo siyang papansinin. Matulog na kayo.” ang sabi ni Mang Carding sa kanyang higaan. Narinig na ni Juana ang tungkol sa kanya noon pa man. Ang babaeng ito raw ay nakatira sa bundok at bumaba sa kapatagan. Walang nakakaalam kung ito’y kapampangan o kaya’y tagalog. Araw araw ay ginagawa siyang katatawanan ng mga tao sa kanilang lugar ngunit para kay Juana, itong taong ito’y kahabag habag sa kanya lalo na’t may bali balitang ito raw ay ginahasa kaya ito nabaliw. Si Juana’y edukadong tao. Pinahahalagahan niya ang bawat tao maging si Mariang baliw. Hindi pa niya ito nakikita kailan man ngunit madalas niya itong marinig sa mga kwento. Parati silang pinagsasabihang layuan ang babeng iyon kung makakasalubong sa daan sapagkat minsa’y nanghahabol ito na may hawak na itak. Ipinikit na lamang ni Juana ang kanyang mga mata upang hintaying matulog si Nestor. Tahimik sana ang gabi maliban sa mga kuliglig at ang ingay na nanggagaling sa babaeng baliw. Hindi maiintindihan nino man ang mga salitang nanggagaling kay Mariang Baliw. Sumisigaw-sigaw ito sa gitna ng malubak na kalsada malapit sa tapat ng kanilang bakuran. Nakatulog na si Juana ngunit si Nestor ay hindi makatulog sa kanyang higaan. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">Makalipas ang ilang oras, nakaramdam ng malakas na hangin sa maliit na siwang ng bintana si Nestor! Tila’y may dambuhalang ibon ang dumaan sa bakuran ni Mang Carding. Napabangon si Nestor sa kanyang narinig. Ginigising niya ang kanyang Tiya Juana ngunit ayaw nitong gumising. May naririnig siyang umuugong. Maliit na ingay na nagmumula sa ilalim ng bahay kung saan dumapo ang inaakala niyang dambuhalang ibon. Ang ugong ay tila isang ingay ng pinaghalong baboy, kabayo, uwak at aso. Tumayo si Nestor patungo sa bintana upang silipin kung ano mang hayop ang kanyang naririnig sa labas. Inalis niya sa pagkakaipit ang suklay ni Juana sa bintana at hinawakan niya ito. Hindi na niya natatanaw ang maingay na baliw. Wala siyang nakikitang ano mang hayop sa daanan dahil sa makapal na hamog roon. Sa ibabaw naman ng mataas na puno ng mangga’y may mga maliliit na paniking nagliliparan patungo sa malayong lugar. Natatakpan naman ng mga ulap ang kalahati ng buwan nang siya’y tumingala. Ipinatong niya ang kanyang mga siko sa balkonahe ng bintana at iniyuko ni Nestor ang kanyang kalahating katawan. Nang dumungaw siya, sa kanyang bandang ibaba, may nakita siyang likod ng isang dambuhalang aso na naglalakad ng mabagal patungo sa hagdanan ng bahay. Mahamog sa lupang nilalakaran ng nilalang. Kasing haba ng dalawang kalabaw ang likuran nito. Ito’y may mahaba, malaki at malapad na tenga! Napakahaba ng kanyang katawan. Ang buhok nito ay may kulay na pinaghalong puti at itim. Ang likod nito’t malapad na tenga ang tangi niyang nakita gawa ng napakakapal na hamog. Nasindak siya at natakot. Madali niyang iniatras ang kanyang katawan papaloob sa bintana. Sa takot na mapuna nito, isinara agad niya ang kanyang bintana. Ngunit ang hindi inaasahan ang nangyari. Habang isinasara niya ang kanyang bintana, nahulog ang suklay ni Juana sa bintana nang kanya itong isinara! Mabilis namang nagpunta si Nestor sa kwarto nina Mang Carding. Lumapit siya sa papag na pinaghihigaan ni Mang Carding at pabulong niya itong ginising. “Lolo Carding, may bumibisita sa ating parang malaking aso. Nakita ko po siya… malaki po. Gumising po kayo para makita ninyo. Dalian po ninyo gumising kayo… natatakot ako.” </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">Napagising si Mang Carding at pinatahimik siya nito, “Pssst huwag kang mag-ingay. Ang <i>asung kukupak</i> lang iyan. Bumalik ka na sa higaan mo, gabing gabi na.” Muling humiga si Mang Carding at hindi pinansin ang batang nanggigising. Mahimbing naman ang pagkakatulog ng kanyang Lola Fatima sa tabi ni Mang Carding. Ngunit nang marinig ni Mang Carding na may naglalakad sa tuktok ng kanilang bubungan, napabangon siya bigla! Tila’y may malakas na pumapaypay sa itaas ng kugon na bubong. May kadiliman ang loob ng bahay kaya’t lumabas ito sa kusina at agad dinampot ang lampara na naroroon sa mesa. Nakahawak sa kanyang damit si Nestor at sumusunod sa kanyang likuran. Sinindi naman niya ang isang kandila at iniabot ito kay Nestor. “Iho, ibigay mo ito sa Lola mo at pagkatapos gisingin mo si Tiya Juana mo. Dalian mo at kukunin ko lang ang aking tabak.” Nagtungo si Nestor sa pintuan ng kwarto. Nagulat siya nang nakitang nakatayo na sa pintuan ang kanyang Lola Fatima. Hawak nito ang kanyang buntis na tiyan. Nakatayo siya sapagkat nagising rin ito sa ingay nila. Ibinigay niya ang kandila sa kanyang Lola at pinuntahan ang kanyang Tiya Juana sa kabilang kwarto. Samantala, lumabas naman hawak ang kandila patungong kusina ang buntis upang puntahan ang asawa nito. Ginising naman ni Nestor ang kanyang Tiya Juana. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">Agad agad nagmadaling pumunta sa kusinang gawa sa kawayan sina Juana’t Nestor. Tinanong ni Juana kung ano ang nasa bubungan ng bahay. Pinatahimik sila ng magasawa, “Huwag kayong kikibo” ang pabulong na sinabi ng Tita Fatima sa kanila, “Iyan na ang asung kukupak at siya’y dumalaw sa atin. Kung sakaling magpapakita man ito, huwag kayong titingin sa kaniyang mata, huwag ninyo itong kakausapin o papansinin. Yun ang sabi sa akin ng mga matatanda noong bata pa ako.” Napatingin siya sa kanyang asawa na wari’y sinasabi sa kanyang dapat na itong maniwala sa kanyang ikinukwento tungkol sa mga kakaibang nangyayari sa kanilang lugar. Mahigpit namang niyakap ni Nestor ang braso ng kanyang Tiya at sinabing, “Tiya natatakot po ako.” Samantala, biglang nawala ang ingay sa kanilang bubungan. Para bang umalis na ang dambuhalang nilalang sa kanilang bahay. Humiga silang magkakatabi sa kwartong tinutulugan nina Juana. Nagpalipas sila ng ilang oras. Si Juana’y nakapikit ngunit hindi siya makatulog. Sa talang buhay niya’y ngayon pa lamang siya totoong nakaranas ng ganitong klaseng pangyayari sa kabila ng kanyang mga karanasan, mga naririnig na alamat at paniniwala. Si Mang Carding nama’y hindi mapakali sa kanyang higaan. Alam niya ang kwento na may namamatay sa bahay na dinadalaw ng higanteng aso. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">Tumayo siya buhat ang kanyang itak at sinabing, “Babalik ako, titignan ko lang ang labas ng bahay." Bumangon naman si Juana at binuksan ng dahan dahan ang bintana sa kwarto. Nagising naman si Nestor ng marinig nitong binubuksan ng kanyang Tiya ang bintana. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Tiya huwag ninyong bubuksan ang bintana!” ang pabulong na sinabi ni Nestor sa kanyang Tiya.</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Wala na yung<i> asung kukupak</i>. Titignan ko lang si Tiyo sa ibaba.”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Tiya, nakita ko po diyan kanina yung <i>asung kukupak</i> nasa ibaba diyan”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Anong nakita mo?”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Nakita ko po ang kanyang likod. Mahaba ang katawan niya pero malabo lang dahil mahamog kanina. Nagising kasi ako dahil sa ingay na narinig ko. Kakaibang ingay na parang malaking ibon.”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> Napansin ni Juana na nawala na halos ang makapal na hamog sa paligid. May mga naririnig siyang ingay ng mga tao sa kalayuan. Dumungaw rin sa bintana si Nestor. Nagtanong ang bata sa kanyang Tiya, “Tiya ano po ba yung pinaguusapan nila sa malayo?”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Parang nagkakagulo sila, Nestor. May narinig akong nagsasabing may nahuli raw silang pumapasok sa bahay ng kapit bahay.”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">Sa kalye nagtipon tipon ang mga magkakapit bahay at may mga hawak silang sulo. Lumabas naman ng bakod si Mang Carding at nilapitan ang mga taong nasa labas. Narinig ng Tiya ni Juana ang boses ni Mang Carding kaya siya’y bumangon na rin sa hinihigaan at dumungaw rin ito sa bintana. Naguusap usap ang mga tao sa labas. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Tiya ano po ba ang pinaguusapan nila? Kapampangan po kasi. Ano po ba ang nangyayari?” ang tanong ni Juana sa kanyang Tiya.</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Si Tiyo Carding mo, tinatanong kung ano ang nangyari kung bakit nagsisilabasan sa bahay ang mga kapitbahay.” </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Bakit po ba may hawak silang mga buho at mga patalim? May aswang po ba?”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Sabi ng isang lalaki nakita raw nilang pumasok si Mariang Baliw sa kanilang bahay. Napagkamalan nga nilang aswang ito dahil narinig nilang may lumilipad na malaking bagay bago pumasok sa kanilang bahay si Mariang baliw. Sabi naman ni Tiyo mo, yung asung kukupak raw ang narinig nilang lumilipad, hindi si Maria at tignan raw nila ang hagdanan nito kung saan ito umihi. Yung umiiyak naman na babae sa tabi ng Tiyo mo ay namatayan raw ng asawa. Binangungot daw bigla ang kanyang asawang si Amando matapos dumaan ang <i>asung kukupak</i>. May isa naman ang sabi patayin daw nila si Mariang Baliw bago raw ito mag anyong aswang. Pinipigilan sila ni Tiyo mo. Naghahanap lang daw ng makakain na tirang pagkain si Mariang Baliw kaya pumasok ito sa mga bahay. Hindi raw ito aswang. Tagapagdala lang raw ng mensahe kung sino ang malapit nang mamatay ang <i>asung kukupak</i>, ayon naman sa isang matanda. Hindi raw ito pumapatay ng tao.”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> Biglang may dumadating na kalesa. Ang kutsero nito ay siya ring kutserong naghatid kanina kina Juana at Nestor. Nakasakay rito ang isang lalaking may bitbit na kandila. Bumaba ito at nagsalita ng kapampangan sa mga taong nagpupulong. Ipinaliwanag ng Tita kay Juana ang sinasabi nito.</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Huwag raw mababahala. Ang <i>asung kukupak</i> ay nagpadala ng liham sa matandang tagapag-alaga nito. Ang mensahe raw ay may tatlo na mamamatay sa araw na ito. Ang dalawa sa kanila’y may pangalan at isa raw ay wala." </span><span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">Biglang pinawisan ang buntis at sumakit bigla ang kanyang tiyan pagkatapos na pagkatapos lamang niyang magsalita. Hinawakan niya ang kaniyang tiyan at dahan dahan siyang napaupo. Biglang dinugo ang buntis at napasigaw ito sa sakit. Nabitawan ni Mang Carding ang kanyang itak nang marinig ang sigaw ng kanyang asawa sa itaas ng bahay. Mabilis namang nagtungo papasok sa loob ng bahay si Mang Carding. Binuhat ni Mang Carding ang kaniyang asawa at dinala ito sa labas. Sumama sa labas si Nestor at si Juana upang alalayan si Mang Carding. Nakiusap naman si Juana sa Kutsero na dalhin si Mang Carding at ang kanyang Tiya sa pinakamalapit na ospital o manggagamot at ipatingin agad ito. Agad namang sumunod ang matandang kutsero sa dalaga matapos niya itong bigyan ng bayad. Mabilis nitong pinatakbo ang kalesa. Awang awa si Juana sa sinapit ng kanyang tiyahin. Naniniwala siyang may kinalaman ang pagdalaw ng <i>asung kukpak</i> sa bahay ng kanyang Tiyo sa pagdudugo ng buntis niyang tiyahin. Kung dati’y ang parati niyang naririnig ay manananggal sa bubungan na may mahabang dila na siyang pumapatay at kumakain sa mga nasa sinapupunan, ang nasaksihan naman niya’y isang kakaibang nilalang na dumadalaw sa mga namamatay kaya namatay ang sanggol na dala ng kanyang tiyahin. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> Biglang nilapitan si Juana ng binatang kilala niya sa ngalan na Manuel. Inilapit nito ang kanyang bibig sa tenga ng dalaga at siya’y may ibinulong, “Umalis na kayo sa lugar na ito hangga’t maaga pa. Naniniwala akong mapanganib ang lagay ninyo dito. Nakita kong nakatingin sa iyo ang <i>asung kukupak</i> na nasa inyong bubungan kanina habang ika’y nagsusuklay. Masamang senyales, pinapanood ka niya. Kailangan na ninyong umalis ngayon din! Huwag kayong papahalata sa mga tao. Dumaan kayo sa likod ng bahay sa may kahuyan. Sa matataas na puno ng Acacia… sa madilim na gubat… dumiretso kayo doon lalabas kayo sa simbahan kung saan ninyo ako nakita kanina. Bago mag-umaga, kailangan na ninyong makaalis. ” </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Samahan mo kami. Samahan mo kami palabas dito.”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> Samantala biglang sinunggaban ni Mariang baliw si Nestor. May sinabi ito sa kanya sa salitang hindi maintindihan. Agad siyang hinatak ng mga tao at inilayo kay Nestor. Nagwawala si Mariang baliw. Natakot naman ng lubos si Nestor sa nangyari. Kasama si Manuel, hinawakan siya sa kamay ng Tiya Juana niya at palihim silang tumakbo patungo sa likod ng bahay habang ang mga tao sa kalye ay abala sa panggu-gulong ginagawa ni Mariang baliw. Tumakbo sila ng matulin hanggang umabot sa gitna ng matataas na puno. Maliwanag pa rin ang liwanag na nanggagaling sa buwan. Puno naman ng sukal ng mga tuyong dahon ang kanilang nadadaanan. Huminto si Nestor upang magpahinga at nagsalita habang siya’y umiiyak sa takot, “Tiya, sabi sa akin ng baliw na babae mamamatay raw tayo ngayon. Sinabi raw sa kanya ng asong dambuhala.” Sumagot naman ang kanyang Tiya, </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Paano mo naintindihan ang sinabi niya? Hindi naman siya nakakaintindi at baliw siya. Huwag kang maniwala sa sinabi niya.”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Tiya totoo po ang sinasabi ko! Sinabi niya iyon sa akin. Kanina pa lang papunta dito sa bahay ni Lolo Carding napansin ko na siya na parang may gustong sabihin sa akin. Parang galit siya sa akin.” Labis pa rin ang takot ni Nestor at pagkahingal. Hinawakan na lamang siya ni Juana at sila’y nagpatuloy maglakad. Habang sila’y naglalakad, narinig nilang sumusunod si Mariang Baliw sa kanilang likuran! Pagod na sila’t tumakbo pa rin ng matulin. Ilang puno na ang kanilang nadaanan, biglang nawala sa kanilang harapan si Manuel sa tulin ng kaniyang pagtakbo. Si Nestor nama’y napabitiw sa pagkakahawak sa kanyang tiyahin. Nang dumaan sila sa madilim na lugar, sila’y nagkawalaan. Sumisigaw sila’t naghahanapan sa isa't isa. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Nestor! Nasaan ka?!” ang nanginginig na boses ni Juana. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Tiya nandito ako nasaan ka?” ang takot na takot namang boses ni Nestor. Nang marinig niyang sumigaw ng malakas ang kanyang Tiya Juana, tumakbo siya patungo sa maliwanag na lugar kung saan walang anino ng mga puno. Tumatakbo siya ng matulin. Hanggang sa mabangga niya si Manuel ng hindi namamalayan. Hinawakan siya sa kamay nito at tumungo sila papalapit sa simbahan. Maguumaga na at naroon si Juana sa tabi ng pinto ng Simbahan. Niyakap ni Nestor ang kanyang Tiya. Tumungo si Manuel sa kalesang nakaantabay sa tabi ng bilihan ng bigas, habang si Juana at si Nestor ay naghihintay sa tapat ng simbahan. Tila’y kinakausap niya ito. Sa kalayuan, kapansin pansin na umiiling ang kutsero at nakikiusap naman si Manuel dito. Ngunit hindi nila napansin na si Mariang baliw ay nasa gilid lamang ng simbahan at may hawak itong itak! Agad tumakbo patungo kay Manuel si Juana at si Nestor. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">Hinawakan naman ni Manuel ang mga kamay ni Mariang Baliw upang pigilan ito at sumigaw ito kay Juana, “Sumakay na kayo sa kalesang iyan at umalis na kayo dito! "</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> Biglang nakawala ang isang kamay ni Mariang baliw na may hawak na itak at tinaga niya ang binata sa isa nitong kamay. Mukhang napakalakas ni Mariang baliw. Wala silang nagawa kundi sumakay sa kalesa at pinatakbo agad ng kutsero ang kanyang kabayo ng napakablis. Nang sila ay nasa may kalayuan, pinanood na lamang nila si Manuel habang ito’y tinataga at unti unting pinapatay ni Mariang baliw. Nakita rin nilang nagdatingan ang mga taong may hawak na sulo at hinampas nila si Mariang baliw hanggang ito’y di makakilos. Kaunting sandali lang, malayo na sila at hindi na nila natatanaw ang lugar kung saan nila iniwan si Manuel. Sila’y nagtungo sa ospital kung saan dinala ng Tiyo ni Juana ang kanyang Tiya Fatima. Naroon ang kanyang Tiyo Carding at pawang hinihintay sila. “Nasabi sa akin ng matanda na inihatid raw ng kanyang alaga ang suklay na ito sa kanyang bahay. May isa raw sa inyo ang nakakita sa <i>asung kukupak</i> ". </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">Iniabot ni mang Carding ang suklay ng kanyang pamangkin. Kinuha naman nito ni Juana at sinabi sa kanyang Tiyo, “Tiyo Carding, naaalala pa ba ninyo si Manuel? Yung lalaki sa malaking bahay? Niligtas niya ang buhay namin ni Nestor. Inilayo niya kami at muntik na kaming napahamak kung hindi niya nilabanan si Mariang baliw. Nagwawala si Mariang baliw. May hawak na itak at hindi mapigilan. Sinakripisyo ni Manuel ang buhay niya.” </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Juana, ang lalaking iyon ayon sa mga nandito kanina ay isa raw pipi. Hindi siya maaaring magsalita. Sinabi mong nagsasalita ito at sinabing Manuel ang kanyang pangalan, ngunit hindi siya maaaring magsalita.”</span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> “Paano ho nangyari iyon? Nagsasalita ho siya sa amin. Hindi ko po maintindihan Tiyo. Ang alam ko po ay kinausap rin siya ng kutserong ito.” Itinuro ni Juana ang kutsero ng kalesa. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;">“Hindi ko siya maintindihan. Sumesenyas lang siya sa akin.” ang sabi ng kutsero sa kanila. </span><br />
<span style="color: #993300; font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif; font-size: 85%;"> May bagong paparating na kalesa, sakay ang binatang galing sa matandang tagapag-alaga ng <i>asung kukupak.</i> Huminto siya sa tapat ng ospital. Dala nito’y liham na naglalaman ang pangalan ni Manuel, ang kanilang kapit bahay na binangungot na si Amando at ang bata sa sinapupunan ng asawa ni Carding. Ang kanilang nalalaman ay hindi dapat ipinagsasabi. Sapagkat ang kapalaran ay maaaring magbago. Dahil dito ang dapat isa sa mga namatay ay naging tatlo. Matapos ang nangyaring pagpatay kay Manuel, wala nang tao sa lugar ng Macabebe ang naglalahad ng kwento tungkol sa <i>asung kukupak</i> na sinasabing nangunguha ng kaluluwa ng mga nangamamatay. Nilisan nina Juana at Nestor ang Macabebe at hindi na muling nagbalik sa lugar na iyon.</span><br />
<span style="font-size: 85%;"><br /></span> <br />
<span style="color: #cccccc; font-size: 85%;"><i>July 12,2003 08:05</i></span><br />
<span style="font-size: 85%;"> </span><br />
<span style="font-size: 85%;"> </span><br />
<span style="font-size: 85%;"> </span><br />
<span style="font-size: 85%;"><a href="http://www.kwento.100megsfree5.com/">http://www.kwento.100megsfree5.com</a></span><br />
<span style="color: #faf9e4; font-size: 85%;">Mga Maikling Kwento ©<span style="font-family: Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;"> E.L. Minell</span></span>kwentohttp://www.blogger.com/profile/16691227826301072748noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5100416373585399580.post-39161094168556652842008-06-04T00:00:00.000+08:002008-12-08T13:52:32.567+08:00Langit Sa Lupa<p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Langit Sa Lupa </span><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br /> <em>By E.L. Minell<span style="font-family:verdana;"> </span></em></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Septiembre taong 1974.<br />Si Alex, isang tahimik na binatilyo, ay nagtatanong sa nars kung saan tutungo papuntang kapilya ng ospital, “Miss, saan yung chapel dito?” itinuro naman ito ng nars sa kanya ng hindi umiimik. Lumiko siya sa kanan gaya ng itinurong direksyon sa kanya ng nars na pinagtanungan niya. May nakikita siyang mga halaman at sinag ng araw sa gawing kalayuan. “Mukhang nasa labas na yata ako.” ang sabi ni Alex. Pagdating niya sa dulo, ang labasan ng ospital ang kanyang nakita. </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Mali. Tsk!” ang sabi ni Alex ng madismayang wala doon ang kapilyang hinahanap niya. Kinamot niya ang kanyang ulong may napaka-kapal at medyo may kahabaang buhok. Nagtaka naman siya dahil hindi niya naaalalang may mga halaman sa labas ng ospital na kaniyang pinasukan. “Siguro ibang <em>Entrance</em> ito.” ang bulong niya sa sarili. Bumalik siya sa pinanggalingan at naghanap siya ng taong mapagtatanungan. Hindi na niya mahagilap ang nars na pinagtanungan niya kanina. Nagtataka rin siya na parang may nagbago sa kanyang paligid dahil sa mga halamang nasa paso na hindi niya naaalalang nakita niyang naroon kanina. Nagtanong siya sa <em>information area</em>, “Excuse me nurse, saan po ba ang kapilya ng hospital 'nyo?” Sinagot naman siya ng nars na nasa telepono ng isang senyas paturo sa gawing kaliwa. </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Ha? Hindi pwede yun,” ang sagot ni Alex. “Sa dulo ho, kwarto na ng kuya ko.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Nagpaalam muna na may kakausapin ang nars sa kausap niya sa telepono bago siya sagutin nito. “I’m sorry, ano ho yun?” tanong ng nars kay Alex.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Ang sabi ko ho, sa dulo na tinuro ninyo, doon naka-<em>confine</em> ang kuya ko. Wala po akong nadaanang kapilya dun.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Napailing lang ang nars at bumalik sa kanyang kausap sa telepono. Ikinapagtaka naman ito ni Alex. </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Naisipan na lamang niyang bumalik sa kinaroroonan ng kanyang kuya para doon magdasal kasama ng kanyang Lolo. Pagliko niya sa kaliwa, naramdaman niyang iba ang kanyang naaalala. Hindi ito ang ospital na pinanggalingan niya. Hindi niya maalala kung kailan at paano siya naligaw dito, subalit ang kanyang naaalala’y kaninang unang beses pa lang siyang nagtanong sa nars ay nasa ospital pa siya ng kanyang kuya. Paunti unting nagbabago ang paningin niya sa paligid. </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Nakita nga niya ang isang kapilya sa dulo ng kaliwang direksyong itinuro ng nars sa kanya. Nakita niya roon ang nagdaraang babaeng Doktor sa kapilya kaya hinabol niya ito. “Doktora, sandali po!” ang sigaw ni Alex at saka nilapitan ang Doktor. “Ano po bang <em>Hospital</em> ito?” </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Philippine General Hospital.” ang sagot ng Doktor.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Sigurado po ba kayo? Hindi po ba Makati Med dapat?”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“PGH. Hindi ito Makati Med, wala ka sa Makati.” Ngumiti na lang sa kanya ang Doktor at saka ito umalis.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Nagtaka naman siya at tumingala sa itaas. Mataas nga ang mga kisame at mukhang luma ang gusali na parang naaalala niyang hindi ganito ang ospital ng kanyang kuya. May mga nakapaskil pa ngayong mga lumang larawan sa pader ng gusali. Malaki ang pinagkaiba ng loob ng ospital ngayon kaysa kaninang nagtatanong siya sa nars. Hindi niya namalayang napunta siya sa ibang lugar sa hindi nalalamang dahilan. “Pano nangyari ito?” tanong ni Alex sa sarili.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Alex,” ang sabi ng isang lalaking nakaupo sa loob ng kapilya at saka nagpatuloy, “Alex, ikaw ay si Alex.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Kinilala muna ni Alex ang mukha kung ito ba’y kakilala niya ngunit wala siyang naaalalang kilala niya na ganito ang wangis ng mukha. “Sorry po, kilala ko ho ba kayo?”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Hindi, hindi mo ako kilala at di rin kita kilala. Maupo ka. Ako si Adriel. Ang pangalan mo nga ba ay Alex?”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Opo.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Sigurado ka?”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Opo, ako si Alex bakit ho ba? Paano nyo nahulaan ang pangalan ko?”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Ang sabi mo kasi kay Doktora, nasa ospital ka sa Makati at biglang hindi mo naalalang nandito ka ngayon, tama?”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Opo. Ganun nga po. Bakit ho?”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Alex, dinala ka rito ng isang anghel.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Paano nyo ho nasabing isang anghel ang nagdala sa akin dito eh wala namang nagdala sa akin dito bigla na lang ho akong napunta dito?” tugon ni Alex. “Alis na po ako at alamin ko lang paano ako napunta dito baka kasi hinahanap na ako ng Lolo.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Siniyasat ni Adriel ang mukha ng kausap kung ito ba’y binibilog lamang ang kanyang ulo at pinapapaniwala siyang Alex nga ang pangalan nito. Si Adriel, ang mamang nakaupo sa kapilya ay isang apatnapu’t limang taong gulang na. Parati niyang ginagalaw ang malaking salamin sa kanyang mata sapagkat ito’y nahuhulog sa pagkakapit sa kanyang ilong. Nakasuot siya ng asul na polo na may naglalakihang kwelyo sa gilid ng kanyang nagsisimula nang magka-kulubot na leeg.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Sandali lang Alex, wag kang umalis." sabi ni Adriel kay Alex. "Gusto kong marinig mo ito. Alam kong naligaw ka at alam ko ring kapag nakausap mo ako makakauwi ka na. Ipapaliwanag ko sa iyo ito pero kailangan mo munang malaman ang buong detalye kung bakit ako nagsasalita ng ganito. Sana intindihin mo, ako ma'y naguguluhan din. Simula nang sumakabilang-buhay ang aking asawa, hindi ko pa nasubukang makaranas ng isang bagay na papatotoo sa aking mga nakikita. Nakakaranas ako ng mga ala-ala sa dati kong buhay, mga nakikita ko kapag ako ay nag-iisang nakapikit o kapag nananaginip. Nang pumanaw ang aking mahal na asawa nagsimula akong makaranas makakita ng mga bagay na ako lang ang nakakakita. Walang naniniwala sa akin maging ang mga kilala kong mga nagtratrabaho sa simbahan. Ang mga kaanak at kaibigan naman ay natatawa lang sa mga sinasabi ko, kaya’t sinarili ko na lang ang lahat ng aking nakikita sapagkat wala rin akong matibay na ebidensya na magpapatunay na totoo ang mga ito. Dalawampung taon na akong nakakaranas ng ganito, ngayon pa lang ako nakaranas ng pwedeng pumatotoo sa aking mga nakikita at ikaw ang tinutukoy ko. ”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Ano ho ang sinasabi ninyo? Hindi ko ho kayo maintindihan, pasensya na po.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Ang sinasabi ko ay ganito, hindi ko basta hinulaan ang iyong pangalan. Nakita ko ito sa isang panaginip. Gusto mo bang simulan ko sa pinakasimula o sa bandang huli kung saan ko nakita ang iyong pangalan?”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Simulan po ninyo sa simula at makikinig lang ako.” tugon ni Alex. Pumasok at umupo naman si Alex sa loob ng kapilya sa bandang likuran ni Adriel, habang si Adriel ay nakapatong ang siko sa sandalan ng kanyang inuupuan at nakatingin siya sa kausap.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Salamat sa pagsangayong makikinig ka. Nagsimula ito noong kami’y bagong kasal. Doon pa lang parang may mga nagpaparamdam sa akin kapag ako ay mag-isa at nakapikit ang mga mata. Matapos ang tatlong linggong aming pagsasama, nalaman namin na ang aking asawang si Irena ay nagdadalantao na. Walang kapantay ang ligaya naming dalawa noong kami’y nagsasama. Ngunit nabigo kaming ilabas sa mundo ang aming anak maging ang magsama kaming dalawa habang buhay ay hindi rin natupad. Kinuha ng Diyos ang asawa ko sa akin. Pagkatapos malaglag ng aming anak, sunod-sunod siyang nagkasakit. Matapos niyang gumaling sa isa, nagkakaroon siya ng dalawa at nadaragdagan parati ang mga karamdaman niya kahit na ako ay parating nagdarasal. Wala akong magawa para iligtas si Irena. Ikinamatay niya ang sakit sa kanyang atay. Dalawangpung taon na ang nakakalipas noong siya’y pumanaw ngunit para sa akin parang kahapon lang ang pangyayari.” sandaling huminto si Adriel, nagbuntong hininga at nagpatuloy, </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Ang kapilyang ito ay pansamantalang iniayos bilang kapilya habang nagkukumpuni ang mga tao sa kapilya ng ospital; ngunit ito ay dating kwarto ng mga may sakit at inaalagaan. Ito ay kwarto ng nasira kong kabiyak, ang pinakamamahal ko, kung saan ko siya hinawakan upang magpaalam. Ang Doktorang kausap mo kanina ay aking kaibigang Doktor dito, si Doktora Alma. Isa lang siya sa mga mababait kong kaibigang tumutulong sa akin at nagmamalasakit. Tumutulong rin siyang magpaliwanag kung ano ang maaaring sanhi ng mga nakikita ko. Sinabihan ko siya sa telepono tungkol sa aking panaginip kagabi, tungkol sa isang Alex na magpapakita sa akin, kaya’t nagduda akong ikaw ay kanyang kasabwat dahil isa si Doktora na nangungumbinsi sa aking ibaba ang pagluluksa ko sa aking mahal na nawala. Hindi rin kasi siya naniniwala sa aking mga sinasabi tungkol dito ngunit kahit papaano nakikinig siya. May gumawa na kasi nito sa akin dati, nagkukunwaring naniniwala sa sinasabi ko. Buti at nadiskubre kong niloloko lang niya ako, dahil seryoso ako sa aking mga sinasabi. Hindi ko rin magawang baliwalain ang aking mga nakikita o <em>visions</em> kung sa aking pakiramdam ay totoong-totoo ang mga ito, na parang ala-ala ng matagal na nakaraan. Gusto ko ring malaman sa sarili kung totoo ba ito o isang problemang medikal. Sabihin mo sa akin ang totoo, talaga bang lumitaw ka dito galing ng Makati at ang pangalan mo ay Alex? Hindi ba kayo magkasabwat lang ng Doktora? Sumasakay lang ba kayo sa mga istorya ko? Ang sinabi sa akin ng isang anghel sa aking nakita ay maliligaw ka Alex, ngunit makakauwi ka kung kakausapin kita. ”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Opo, nagsasabi po ako ng totoo. Hindi ko pa rin ganap na maintindihan ang sinasabi nyo. Kayo po ano ang pangalan ninyo ulit?”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Kung ganun eh, ipagpapatuloy ko ang aking kwento. Ako si Adriel Santos, nagtapos ako ng <em>Industrial Engineering</em> pero isa akong Pintor na nagtratrabaho sa isang Museo tuwing umaga. Kailangan ko kasing bumalik dito sa ospital para mapalapit lang ako kahit papaano. Nagtratrabaho rin ako sa isang kumpanya, sa isang pabrika sa hapon, malayo dito. Pero hindi ang tungkol sa aking gawain ang gusto kong sabihin sa iyo na tungkol sa akin. Tingin ko mahalaga ang pagpaparito mo kaya kailangan nating malaman ang dahilan. Nakakakita kasi ako ng mga bagay sa aking pag-iisa at tuwing ako ay nananaginip simula noong sumakabilang buhay ang aking mahal na asawa. Ang mga <em>vision </em>na ito ay parang totoo tuwing nararanasan ko. Sa mga naunang beses, nakita ko ang tungkol sa mga anghel na nasa langit. Parang tunay ang aking mga nakikita at napakalinaw ko itong nakikita. Ang iba sa kanila ay piniling manirahan sa lupa, sila’y naging tao sa laman, sa dugo at sa kaluluwa.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Paumanhin pero patirin ko lang sana kayo,” patid ni Alex, “Ako po kasi ay isang sakristan sa aming barrio. Narinig ko na po dati na ang mga anghel ay nasa langit lang, ang mga nagrerebelde naman sa kanila ay napupunta raw sa impyerno. Nakarinig na po ako ng tungkol sa mga anghel dela guardia, ngunit hindi ang anghel na naging tao.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Alex, hindi ko sinasabing totoo itong sinasabi ko. Yan ang dahilan kung bakit kita kinakausap. Hindi ko rin alam kung ang mga ito ba'y problema o tunay na may sinasabi sa aking mahalaga. Pinapaalam ko lang sa iyo ang mga nakikita ko at kasama ka kasi doon, kung ikaw nga ang Alex sa aking mga nakita.” Sinusuri ni Adriel si Alex sa kanyang mga mata at nagpatuloy, "May tatlong paraan para ang isang anghel ay pumasa-lupa. Ang una ay kapag siya ay may tungkuling dapat ganapin sa loob ng maikling oras at ang tungkuling ito ay may kinalaman sa kaligtasan ng sangkatauhan. Pangalawa, ang mga tinatawag nating anghel dela guardia na nandito ngunit hindi natin sila nakikita. Pangatlo, kung gusto ng isang anghel na makasubok kumain sa hapag-kainan ng mga tao, makisalamuha sa kanila, makasubok ng personal na ugnayan sa mga tao, kailangan niyang ipanganak bilang isang tao. Sapagkat, maging ang Anak ng Tao na siyang pinakasasamba ng lahat ay dapat sundin ang batas na itinalaga ng Maykapal dito sa lupa. Kaya maski Siya ay dapat mabinyagan rin at dapat nakalapag ang mga paa sa lupa. Walang sinomang galing sa langit ang maaaring mamuhay sa lupa kasama ng mga tao ang hindi magiging tao na may dugo’t laman na sumusunod sa batas ng Diyos dito sa lupa. Ang sinomang tao na pinanganak ng sinomang babae ay dapat tanggapin ang katotohanang dito sa lupa, kung may nais kang mangyari na babaluktot sa batas ng lupa ay dapat mo muna itong idasal sa itaas. Halimbawa, hindi mo maaaring gawing alak ang tubig ng walang pahintulot na galing sa itaas o ilipat ang isang bundok sa ibang lugar sa pamamagitan ng pananampalataya ng hindi dinarasal sa itaas. Hindi ka rin maaaring mamuhay na gaya ng tao kung hindi ka tao. Mas perpekto nga ang buhay ng mga anghel ngunit may iba’t ibang dahilan kung bakit ang iba sa kanila ay pinipiling maging tao. Yan ang mga nakikita ko, karamihan ay hindi ko ganap na maintindihan. ”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Kung sila ay tao na at hindi na anghel, sa laman at kaluluwa gaya ng sabi mo, paano nila masasabing sila pa rin yun?” tanong ni Alex. </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Kaya may naiiwang gapatak ng kanilang kapangyarihan na dati’y kasing dami ng tubig sa dagat. Naiiwan ito bilang pagkilala sa kanilang sila pa rin kung sino sila dati ngunit iba na ang kanilang buong anyo maski ang pag-iisip. Hindi nila magagamit ang kapangyarihang ito na walang kasamang dasal. Hindi nila katulad ang Anak ng Tao na kaisa-isang pumarito’t pinanganak at nakisama sa tao nang hindi nawala ang kanyang buong anyo’t kapangyarihan na nasa langit. Lahat ng pinanganak ng tao ay dapat manalangin kung may nais siyang mangyari na hindi sumusunod sa kaayusan ng mga elemento sa mundo, kagaya ng milagro. Ang iba sa mga anghel na pumarito, ang pinipili nilang maiwang kapangyarihan at abilidad ay ang makaramdam ng mga pangyayaring mangyayari pa lang, ang iba naman ang abilidad na nakakaramdam ng damdamin at isip ng iba, ang iba nama’y iba ang pinipiling kapangyarihan. Lahat sila ay walang malay na may kakayahan silang ganito at lahat sila’y hindi alam ang tunay na kaanyuan nila dati.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Ako ay isa sa kanila, Alex. Nakakailang banggitin ito dahil nagmumukha akong isang taong wala sa sariling pag-iisip tuwing sasabihin kong 'Dati akong anghel'. Intindihin mo sanang ito'y pahirap sa akin. Ayon sa aking mga <em>visions, </em>ang maalala raw ang lahat ng ito ang tanging naiwang kapangyarihan sa akin na aking pinili. Kaya sa akin mo lang maririnig ang mga ito dahil ang iba'y hindi nila alam ang kanilang kakayahan at lahat ng tungkol sa dating sila dahil hindi ito ang kanilang piniling kakayahan. Kung kami ay mapalad at makababalik ng langit, magbabalik at mabubuo ulit sa amin ang lahat ng aming mga ala-ala na tunay na amin ngunit hindi ang aming pagka-anghel. Karamihan sa mga nahuhulog sa impyerno na iyong tinutukoy, ay mga tao na at may espiritu ng tao, na galing dito sa lupa. Ang mga nakita ko ay ala-ala ng dating ako noong ako’y naninirahan pa sa ibang kaharian. Hindi buo bagkus napakaliit lamang ang mga ala-alang aking mga nakita sa mga <em>visions</em> na ito. Karamihan ay paulit ulit ko lang nakikita. Sa una’y tinatawanan nila ako tuwing binabanggit ko ito sa mga tao, ngunit ngayon, kung totoo man ang iyong sinasabi, maaaring mapaniwala ko na sila kung ikaw ang magpapatunay. Nakita ko kasi kagabi lang sa aking pagtulog ang isang anghel na walang mukha, siya’y may hawak na dalawang bituin sa kanang kamay at sa kaliwa ay isang bato kung saan nakaukit ang iyong pangalan. Kilala ko ang anghel na iyon, siya ay isang anghel na pinili ang kapangyarihang makapagdala ng isang bagay sa ibang lugar na nasa malayo. Ang sabi mo, napunta ka dito ng hindi mo nalalaman. Bago pa man ito, dalawangpung taon ko nang nakikita ang iyong pangalan, ngunit hindi ko maintindihan ang mga nakikita ko. Ang anghel na yun siguro ang nagdala sa iyo dito.”<br /><br /><br />Iniisip ni Alex na nagsasabi ng totoo si Adriel dahil napag-isip isip niyang hindi siya nagmamalikmatang lumipat ng ibang lugar na nasa magkabilang lungsod at lalong hindi siya nananaginip lang. Napansin rin niya ang maletang hawak ni Adriel at ang ayos ng kanyang pananamit at buhok. Napagisip-isip ni Alex na si Adriel ay isang seryosong tao ngunit mukhang may problema nga siya. Siniyasat muna ni Alex ang kausap bago nagtanong,</span> </p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Paano ho ang ordinaryong mga tao, kagaya ko, wala po ba kaming kapangyarihang kagaya ninyo? Tunay ho ba itong nakikita ninyo na pwedeng maging tao ang isang anghel? Naniniwala po ba kayo dito? </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Higit sa lahat, ano ho ba ang itsura ng langit?”.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Huwag mong isiping hindi patas ang kahalagahan ng mga nilalang dito sa lupa.” sagot ni Adriel sa nagtatanong na binatilyo at saka nagpatuloy, “Pantay pantay lahat ng taong pinanganak. May kapangyarihan ka rin Alex, tuwing may nagagawa kang kabutihan sa kapwa tao mo at nagpapakita ka ng mabuting gawa sa Diyos kahit walang nakakakita, ito ay isa nang milagro. Ang pagiging mapagkumbaba ay isang kapangyarihan dahil naaagaw mo ang pansin ng mga anghel sa langit. Ang lahat ng tao ay kayang magpakumbaba kung pipiliin lang nila. Alam ko yun dahil isa sa mga ala-alang bumabalik sa akin ay ang ala-alang napapanood ng mga anghel ang ginagawa ng mga tao sa lupa, maski ang mga damo, halaman, insekto, mga hayop at mga ibon. Ang mga anghel na pumarito ay hindi na anghel, ganap na tao rin sila kagaya mo lang. Hindi rin nila magagamit ang kanilang kapangyarihan ng walang tulog sa itaas. Naalala kong ipinagdasal ko noon na sana may paraan para malaman ko kung nasaan si Irena noong siya ay pumanaw, kaya siguro doon nagsimula ang aking mga nakikita, ngunit dalawangpung taon na at wala pa akong malinaw na sagot. Kung may kaunting kapangyarihan man kami na wala sa inyo, may kahinaan naman kami o kaya’y may katumbas na kapalit ito. Sa aking lagay, ang maagang pagkamatay ni Irena ang naging kapalit ng aking mga nakikita. </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Naitanong mo ang langit, yan rin ang madalas tanungin sa akin ng bawat taong makakausap ko tungkol dito, Alex, bagamat alam kong hindi sila naniniwala sa akin, sinasabi ko pa rin ang nalalaman ko. Ang langit bilang isang lugar, ayon sa mga nakita ko, hindi ito maipapaliwanag sa salita at hindi ito maiintindihan ng mata ng tao. Kung susubukan ko man itong ipaliwanag sa iyo, lalong lalayo ang iyong pagkakaintindi sa langit. Ito ang napakakapal na pader na humaharang sa lahat ng kaalaman ukol sa langit, sapagkat ang mga nararapat lamang ang makakapasok dito at tunay na makakakita sa buong kaanyuan ng langit. Ang tao ay dinidiktahan ng kanyang nakikita sa mata, ngunit sa langit, ang espiritu ay may mata rin na siya lang ang makakaintindi ng lahat ng nakikita roon. Ang masasabi ko lang, ang langit ay parang pinong puting asukal, bawat butil ay kay tamis at kay puti. Walang hanggang ligaya at kadakilaan ng Diyos ang iyong madarama kapag ikaw ay naroon. Kung ang iba sa amin ay masaya sa pagiging kumpleto na nila, kung sila'y gustong nasa langit, ang mga tulad namin ay gustong maging buhay na tao. Tungkol sa mga <em>visions</em> o mga nakikita ko, tungkol sa anghel na nagiging tao, hindi pa rin ako ganap na kumbinsado na ito ay tunay. Nagkaroon lang ako ng kaunting hinala ngayon sa posibilidad na tunay nga ito dahil ikaw nga ay biglang lumitaw sa araw na ito kung kailan ka dapat lilitaw. Ano man ang dahilan ng iyong paglitaw dito ay hindi ko alam. Maaaring aksidente lamang o hindi, basta sa aking pagkakaalam ay hindi ka nararapat dito ngunit nandito ka!</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Tungkol naman sa iyong tanong sa pagiging tao ng mga anghel, ang mga anghel ay nararapat lamang sa langit ngunit mayroon talagang mga bagay bagay na hindi pinapaalam sa mga tao. Pinayagan kaming magkatawang tao sapagkat walang hiling na hindi pinapakinggan ng Ama natin sa langit, kung ito ay iyong hihilingin at idarasal dahil walang imposible sa Kanya. Kung dito sa lupa, sanay tayong limitado ang lahat ng kailangan natin kagaya ng pagkain at lakas na galing sa iyong katawan, doon sa langit ang kasanayan namin sa kaginhawaan ay walang hanggan maski hilingin mong ikaw ay maging tao ay ibinibigay. Ayon sa aking mga nakita, kung ito ma’y totoo at hindi gawa-gawa ng aking isip kapag ako’y tulog, ang aking dahilan upang maging tao ay para patunayan ang pagmamahal ko sa Diyos. Ang tao ay ang nilalang na pinakamamahal ng Diyos, sila ay malayang gumawa ng tama at mali, at sila ay pwedeng patawarin sa kasalanan kung magsisisi sila. Hindi ito ang aking dahilan, ang dahilan ko ay para maipakitang kaya kong labanan ang mga pagsubok at mga tukso ng daigdig, dito sa katawang napakarupok alang alang sa pag-ibig sa Panginoon. Mahirap na desisyon ito para sa isang espiritu ngunit ito ang aming pinili, nakita ko ito sa aking mga panaginip ng napakalinaw. May dalawang anghel doon na malapit sa akin, sila lang ang aking naaalalang nakikilala ko ng bahagya na para bang ala-ala mo na matagal nang nakalipas. Ngunit, kagaya ng aking sinabi kanina, maski ako ay hindi ganap na naniniwala rito, sa aking mga nakikita. Sabi nila, kaya ko raw ito nakikita dahil raw sa malubhang kalungkutan ko sa pagpanaw ng aking asawa. Sa tagal ng panahong aking hinintay, sila na ang aking pinakinggan, kaya nawala rin ang aking pananampalatayang dati’y malakas. Wala na rin akong tiwala sa aking sarili, maging sa sarili kong isip na gumagawa ng mga ganitong imahinasyon.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Huminto sila sa paguusap sapagkat may dalawang babaeng pumasok sa loob ng kapilya upang doo’y magdasal. Ang isa rito’y ang Doktora na kakilala ni Adriel. Yumuko papalapit sa kanya si Alex at ito'y bumulong sa kanya.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Alam ho ba ninyo, takot rin ako sa kamatayan.” ang sabi ni Alex “Ngunit dahil sa naniniwala ako sa buhay pagkatapos, hindi ko po ito kinalulungkot. Namatay na po kasi ang aking butihing ina noong bata pa ako. Sumunod naman sa kanya ang aking ama na isang aktibista. Malungkot rin ang mga pangyayari sa buhay namin. Isang gabi may dumampot sa tatay sa aming bahay, may nagsabi na lang sa aming patay na rin daw siya at tanggap na namin ito kahit hindi na nakita ang kanyang labi. Hindi naman po masamang alalahanin sila dahil yun po ang gusto nila ngunit ako ay naniniwalang nasa langit sila dahil sa aking mga dasal at pagkakakilala sa kanila. Tiwala po ako sa pananampalataya ko kaya hindi ko na po ikinalulungkot pa ang pagpanaw nila kung ang makakasama naman nila ay ang poong Diyos. Sa akin lang, sana kung malalim talaga ang pagmamahal mo sa asawa mo, ang masayang ala-ala niya ang tanging ilagay mo sa puso’t damdamin mo. Sabi kasi sa amin sa simbahan, ang Diyos dapat ang ating mahalin na higit sa kahit ano. Kung mahal ho ninyo ang Diyos dapat wala ho kayong duda sa mga salita niya. Sa tingin ko, ito ang dahilan kung bakit ako lumitaw dito, para masabi ko sa inyo ang mga ito. Hindi ko pa rin alam kung paano makakauwi sa pamamagitan ng pakikipagusap sa inyo. ”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Naniniwala naman akong may langit, Alex, pero kung siya ma’y ligtas ay hindi ko alam. Ang alam ko lang, makitid ang lagusan patungong langit. Maitanong ko lang sa iyo Alex, sino ba sa tingin mo ang nagmamahal sa iyo? Siya ang nagdala sa iyo dito, Alex. Siya ang anghel na ngayo’y ganap na ganap na tao na, ipinagdasal ka niya para mapunta dito! Siya ang anghel na walang mukha na nakita ko sa aking ala-ala.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Sa tingin ko po, diyan ho kayo nagkamali. Hindi ako nakakaramdam ng pagmamahal sa amin.” sagot ni Alex. “Hindi ako gusto ng aking mga kamag-anak, mga kapatid at mga kaibigan.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Bakit mo naman nasabi yun Alex? Mukhang ayos ka naman.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Kasi po ganito, ang palagi nilang sinasabi sa akin na dapat raw ay gayahin ko ang aking kuya dahil siya ay maraming tagumpay na nakamit na. Sa kolehiyo na po siya nag-aaral, sa La Salle. Malaki ang pakinabang niya sa kanila kaysa sa akin. Siya’y nasanay dito sa buhay Maynila at ako naman ay hindi rito nasanay. Naniniwala po silang lahat na siya ay magiging mayaman at matagumpay pa lalo pagkatapos ng kolehiyo. Marami siyang kaibigan, parating mataas ang kanyang mga grado sa iskul, maraming nagkakagustong mga kababaihan sa kanya kaya marami rin siyang naging nobya, <em>captain </em>siya sa kanilang basketball team at marami pang ibang pwede niyang ipagmayabang kaya nga po siya ay napakayabang at mapagmataas lalo na sa akin na ibang iba sa kanya. Isa lamang po akong mahiyain at mahina ang loob. Madalas niya akong batukan tuwing tumatanggi ako sa mga kagustuhan niya kagaya ng sumubok ng alak para raw maging tunay akong lalaki, maski na ang bawal na gamot ay pinapasubok rin niya sa akin minsan, tumatanggi lang ako. Hindi niya ako gusto kung hindi ako tutulad sa kanya. Maabilidad po siya at aktibong tao, kaya’t nakarating na siya sa iba’t ibang lugar. Sa aming Lolo na isang mayaman kasi siya lumaki, ako naman sa aking mga magulang. Nagkahiwlay kami noong bata pa dahil hindi kami kayang palakihing sabay sabay ng aming magulang na mahirap lang. Noong pumanaw ang aking mga magulang naging magkasama na kami sa iisang bubong, kasama ang kapatid naming babae na mas bata sa akin. </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Ang kapatid ko namang babae, parating nakakulong sa kwarto, may kausap sa telepono at nagpapaganda sa harap ng salamin. Masama rin ang kanyang ugali sa akin dahil isa siyang laki sa layaw. Kinse anyos po ako at siya ay katorse anyos pa lang. Hindi kami malapit sa isa’t isa na parang hindi kami magkakapatid. Mas malapit kasi sila sa mga pinsan namin na nakatira malapit lang sa bahay ng Lolo, samantalang kaming magkakapatid, dati'y isang beses lang isang taon kung magkita. Ngunit gusto kong baguhin sana ito. Kagabi, sumama ako sa isang inuman ng mga barkada ng aking kuya para masubukan ko ang kanyang buhay. Nilasing po niya ako at pinakilala niya sa iba’t ibang babaeng kanyang kinaibigan sa eskwelahan. Ako na ang nagyayang umuwi dahil madaling araw na. Paguwi namin, napansin kong nawawala na sa sarili ang aking kuya sa pagkalasing. Sa takot na mapagalitan ng aming Lolo, ako na lang ang nagpumilit magmaneho ng kotse maski na may pagkalasing rin ako. May sumunod na pulis sa amin sa daan kaya’t inutusan ako ng kuya kong magpatakbo ng mabilis. Ito po ang huli kong naaalala, masakit kasi ang aking ulo sa kalasingan. Noong tumanggi akong bilisan ang pagmamaneho, inapakan niya ang aking paa para bumilis ang sasakyan. Nabunggo ang kotse sa poste kaya ang kuya ay naaksidente at dinala sa ospital, kung saan malinaw kong naaalalang naroon lang ako kanina lang. Galit na galit sila sa akin at sa akin lahat ang sisi. Walang nagmamahal sa akin sa amin, kaya alam kong hindi pwede ang sinasabi mo.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Alam mo Alex, napakabata mo pa para mamroblema ng ganyan. Maniwala ka sa akin, siguradong may nagmamahal sa iyo. Marami sa ngayon, hindi lang nila alam sa kanilang puso ang tunay na dahilan kung bakit mahal nila ang tao. Ang iba sa kanila, hindi lang nila ito sinasabi. Mahalagang sabihin mo sa tao na mahal mo siya bago huli ang lahat. Medyo lumilinaw na sa akin at naiintindihan ko na kung bakit ka nandito pero kulang pa rin. Hindi masama ang maging mabait, tatagan mo lang ang iyong loob at magpakagaling ka. May sasabihin ako sa iyo, isa sa mga madalas ko ring makita sa aking mga panaginip. Hindi ko naiisip ang kabuluhan nito, dahil madalas ko itong makita simula noong nagsimula ang mga <em>visions</em> na ito. May iba’t ibang mga anghel kasi ang tumitingin sa bawat nilalang na nasa lupa. Kami ay mga nilalang rin na kagaya mo, punong puno ng pagkasabik sa mga bagay na hindi pa namin nalalaman, ngunit mahalagang malaman mo na ang mga anghel ay nakakataas na nilalang sa mga tao. Hindi ko alam kung ito man ay may kinalaman sa iyo ngunit sasabihin ko na rin. Madalas ko kasing makita itong tatlong uri ng daga sa aking mga <em>visions</em>. Isang dagang siyudad na magaling at marunong maglambitin sa kawad para maabot ang tinapay sa lamesa, isang dagang <em>marsupial</em> naman o dagang sa mga damuhan nakatira na gumagawa ng maliit na pugad sa kanyang mga anak at isang dagang kosta na malinis at maputi, nakita ko itong nakakulong at naghihintay ng pagkain. Dito ko siguro maihahambing kayong magkakapatid. Alin sa tingin mo ang mas interesado ka sa tatlo?”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Yung dagang sa Australia galing, yung marsupial na daga. Nakita ko po yun sa Magazine, sa National Geographic.” sagot ni Alex.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Tignan mo? Ikaw na tao na nakakataas na nilalang sa mga daga, alam mo kung alin ang aagaw ng iyong pansin. Ganun din ang mga anghel sa langit, pati ang Diyos na mas mataas sa lahat. Sa mga populasyon ng mga daga, alin ba ang nakararami? Di ba ang dagang kalye o dagang kanal? Sila ang mga mas agresibo, oportunista, matatalino, mabibilis kumilos at mas mabilis dumami. Kung maglalagay ka ng katulad nila sa isang palayan na may mga dagang palay, di ba mauubos lang ang mga dagang palay dahil aagawin sa kanila ng mga dagang ito ang kanilang tirahan at pagkain? Ngunit mas interesado ka ba bilang tao sa kanila kaysa sa mga dagang palay? Nasa dami ba ng populasyon, lakas, bilis, talino ng mga dagang ito sila nagiging interesado para sa mga nag-aaral ng mga ito na nakikita mo sa Magasin? Sila ba ay kumikilos na tunay sa kanilang likas ayon sa mga nakakataas na nilalang, ang mga tao? Ang kapatid mong babae ay parang puting dagang kosta. Nakakulong naman siya sa kulungang hindi nakikita ng mata, ang mga kagaya niya ay mga taong madalas magsinungaling sa kapwa lalo na sa kanilang sarili. Naghihintay na lamang sila ng pagkaing ibibigay sa kanila ng mga taong mas mataas na nilalang sa kanila.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Nabubuhay sila sa mundong kanilang ginawa at hindi ang mundong ginawa para sa kanila ng Diyos. Ang mga tulad nila ay hindi alam ang tunay na kaligayahan, pati ang kanilang tunay na gusto at kailangan. Sila’y mga bulag sa tunay nilang likas bilang nilalang. Ang mga tao na kagaya ng dagang kosta ay naghihintay lamang ng biyaya sa itaas kahit na wala silang ginagawa na kagustuhan ng nasa itaas. Ang mga taong kagaya ng dagang siyudad naman, namumuhay sila sa pagkaing hindi nila tunay na pagkain. Hindi rin natin sila masisisi dahil naging matatag lang sila at sumusunod sa mundong ginagalawan nila. Ang mga taong maitutulad mo sa mga kakaunting <em>marsupial</em> na daga, sila man ay kaunti, sila ay may tunay na kalayaan at tunay na buhay ng isang daga. Nakakakain sila ng tunay na pagkain at hindi sila nakakulong sa sarili nilang mundo. Maliban sa mga dagang bukid na minsan ay dumarami at nagiging peste na rin. Ang ibig kong sabihin ay, ang mga kaunting dagang ito, sila ang mga tunay na daga. Hindi naman biscuit, keso, tsokolate o tirang pagkain ang tunay na kinakain ng mga daga di ba? Hindi naman kulungan ang tunay na tirahan nila di ba? Ganun din ang tao, dapat alamin ng bawat tao kung alin ang tunay na sa tao ayon sa mata ng Diyos. Ang tunay na pagkain ay ang salita ng Diyos at ikaw bilang isang maka-Diyos nakakakain ka nito, hindi mo ito kailangang baguhin. Hindi mahalaga ang tingin sa iyo ng kapwa mo tao, ang mahalaga ay ang tingin sa iyo ng mga nasa itaas. Ngayon ay naiintindihan ko na kung bakit ka narito, para lumabas sa akin ang mga kaalaman kong ito. Naiintindihan ko na rin ang halaga ng kapangyarihang ibinigay sa akin.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Salamat po at naluwangan na ang aking pakiramdam. Ang problema ko po kasi ay hindi nila nakikita ang pagiging tunay na tao ko sa kanila. Mahalaga rin palang isipin ko kung ano ang iniisip ng mga nilalang na mas mataas sa akin at lalo na ang iniisip ng Diyos higit pa sa iniisip ng kapwa ko tao.” tugon ni Alex. “Sana po, kayo rin magbalik na ang matibay ninyong pananampalataya sa Kanya. Wag kayong mag-alala naniniwala po ako sa mga sinasabi ninyo. Sana po magkaroon rin kayo ng oras para makapagbasa ng Bibliya kung hindi nga po kayo nakakapagsimba at nakakarinig ng Salita ng Diyos sa misa. Naniniwala po ako sa mga sinasabi ninyo, sana po minsan magtiwala rin kayo sa sinasabi ng inyong sarili. Kung lahat po ng nilalang ay dapat gawin kung ano ang lahat ng kabutihan, kagaya ng sinabi ninyo, maski na ang Anak ng Diyos ay dapat mabinyagan, siguro kayo rin dapat mas mapalapit pa kayo lalo sa Diyos. Nabanggit nyo po na ang kapalit ng inyong kapangyarihan na maalala ang lahat at inyo ngang naalala pati ang kapalit nito- ang pagkamatay ng maaga ng inyong asawa. Kung nawala man siya ng maaga dahil sa pinili ninyong maging isang tao, maaari ka namang maging sanhi ng pagkabuhay ng iba kung maniniwala kang kaya mo. Maaari pong ito ang inyong piniling buhay para patunayan na kaya ninyong mahalin ang Diyos na higit sa lahat, maging sa asawa ninyo. Lahat ho tayo ay may problema, kagaya ng sabi mo, dapat malaman natin ang tunay na likas ng tao. Kasama po sa likas ng tao ang nakikipagugnayan sa kapwa nila. Sana po, pakinggan nyo rin ang sinasabi ng iba, baka hindi po ninyo alam na kagaya nyo siya na bumaba galing sa langit. Huwag po kayong matakot, mayroon parating paraan para mahanap mo ang katotohanan kung hindi ka lang susuko.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Napangiti naman si Adriel sa sinabi ng kausap. Napag-isip isip niyang ito nga ang Alex sa kanyang mga nakikita. Hinawakan ni Adriel ang kanyang malaking singsing at sinabi ng pabulong sa binata, “Napakabata mo pa para magsalita na parang matanda na. Alam mo Alex, ang singsing na ito ay binigay sa akin ng asawa ko bago siya mamatay. Binigay ko ito sa kanya noong kami’y napakabata pa, napulot ko lang ito. Binalik niya ito sa akin kasi dapat ko raw siyang maalala at dapat hindi ako malulungkot sa pag-alis niya. Hindi ko kayang tanggapin ang sinasabi niya, hindi ko kaya ngunit nagsinungaling ako sa kanya. Masakit pa hanggang ngayon sa akin ang pagkawala niya maski dalawampung taon na ang nakakalipas.” Napaluha ng bahagya si Adriel at tumalikod nang kanya itong inamin sa kausap. Pinunasan niya ang kanyang luha ng kanyang kamay. Lumingon siyang muli para kausapin si Alex. </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Nakita ko ang singsing na ito Alex,” ang patuloy ni Adriel, “hawak ito sa kaliwang kamay ng isang anghel na wala ring mukha. Iba pa ito sa tinutukoy kong anghel na nagdala sa iyo rito. Siya’y may hawak na tatlong bituin sa kanyang kanang kamay. Ang anghel na ito ay tao ring ganap na kasabayan kong bumaba sa lupa, ang kanyang kapangyarihan ay ang magpalitaw ng espiritu ng mga namatay para makausap ng mga taong buhay. Hinihintay ko ang espiritu at umaasa, baka si Irena ang magpakita sa akin. Ngunit siyempre, hindi ko katulad ang mga anghel na ito dahil hindi niya alam ang kapangyarihan niyang ganito.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Nilapag ni Adriel ang singsing ng kanyang mahal na asawa sa ibabaw ng lapagan ng mga gamit sa luhuran; siya’y tumingin kay Alex at nagpatuloy, “Sa aking ala-ala nagkasundo kaming papanoorin niya ako dito sa lupa at babantayan ko rin siya. Ngunit sa aking panaginip nang siya’y magpakita muli sa aking ala-ala, tinanong ko siya kung ang aking asawa ba ay nasa langit, ang tanging sinabi sa akin ng anghel na may tatlong bituin ay ‘kung magkakatagpo tayo sa lupa’. Kung totoo ito, wala na akong pag-asang makuha ang kasagutan dahil alam kong sila, hindi nila alam ang kanilang kapangyarihan at hindi nila alam na sila’y dating anghel. Kung ganito, hindi ko alam kung nagkatagpo na kami ng anghel na ito o hindi o kung magkakatagpo pa kami. Ang tanging hiling ko lang naman sa langit ay malaman kung nasa langit ang aking asawa o hindi.” </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Tatagan po ninyo ang pananampalataya ninyo isipin na lang ninyong mabuti ang Diyos at siya'y nasa maayos na kalagayan na. Pero hihilingin ko pa ring sana po mahanap ninyo ang sagot na hinahanap ninyo.” tugon ni Alex. “Siguro po magpapaalam na ako sa inyo, baka hinahanap na ako ng Lolo ko.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Alex, yung isang anghel na may dalawang bituin na tinutukoy ko sa iyo, alamin mo kung sino siya. Siya lang ang maaaring nagdala sa iyo dito dahil yun ang kanyang kakayahan…”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Shhhhh,” ang sabi ng Doktora na nakaluhod sa harapan nila sa kapilya. “<em>We are praying.</em>” Kasabay nito ang senyas ng hintuturo sa kanyang labi. Napatingin sa harapan si Adriel, sa kanyang kaibigang Doktora at sa babaeng katabi nito. “Sorry Doc.” ang paumanhin ni Adriel . Napansin ni Adriel ang panyo sa kanang kamay na ginamit sa pagsenyas sa kanya ni Doktora. May nakaguhit na tatlong bituin sa kanyang panyo. Hawak naman ng Doktor ang singsing ng kanyang asawa sa kaliwang kamay at nagsabing, “Adriel, nahulog mo itong singsing mo.” at saka inabot ito kay Adriel. Napangiti naman si Adriel dahil naisip niyang si Doktora pala ang anghel na may tatlong bituin sa kamay na kanyang nakita sa panaginip. Hindi niya inaasahang si Doktora Alma lang pala ang anghel, kagaya ng nakita niya sa kanyang panaginip ngunit hindi rin niya inaasahang sa panyo pala nakalagay ang tatlong bituin. “Sino ang espiritu na kanyang pinalitaw?” ang tanong ni Adriel sa sarili. Paglingon niya sa likuran, wala na sa kinauupuan si Alex. Lumabas pa si Adriel upang hagilapin si Alex sa labas ng kapilya. Tinanong niya ang isang lalaking naglalakad at hindi raw nito napansin si Alex. Bumalik si Adriel sa kanyang kinauupuan. Ngayon ay nabunutan na siya ng tinik sa kanyang lalamunan, alam niyang ang kanyang mahal ay nasa langit kagaya ng pangako ng anghel sa kanyang panaginip. </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Samantala, sa malayong dako, sa ospital na <em>Makati Medical Center</em>, ang Lolo ni Alex ay mataimtim na nagdarasal nang dumating ang isang lalaking doktor sa kanila at sinabing “<em>I’m sorry, he didn’t make it. Time of Death is 3:00 pm. I’m sorry for your loss. </em>Nagtagal pa siya ng ilang oras bago tuluyang huminto ang tibok ng puso niya. <em>I'm sorry.” </em>Umalis lang ng nakayuko ang doktor na nagsabi nito. Hindi lumuluha ang Lolo ni Alex. Tinititigan lamang ng matandang lalaki ang larawan ng kanyang anak na babae at ang hawak nitong apo niyang si Alex. </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Kasalanan ko ang lahat Lolo, hindi ko dapat pinag-<em>drive</em> mag-isa si Alex.” ang sabi ng kanyang kuya sa matanda na naroon sa tabi niya.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">"Ipinagdasal ko na lang siya," ang sabi ng Lolo, "na sana, mahanap niya ang daan papuntang langit."</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">Samantala, sa kapilya, nakaupo si Adriel at nakapikit na parang may nakikita. Tumayo sa pagkakaluhod si Doktora Alma at lumapit siya kay Adriel.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Kamusta ka na diyan Adriel? Bakit di ka pa rin umuuwi?” ang tanong ng Doktor sa kaibigan. Binuksan ni Adriel ang kanyang mga mata sa kumakausap.</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;">“Pwede ko bang malaman kung ano ang pinagdasal mo Alma?” tugon ni Adriel. “Kung maaari lang.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;"><br />“Ipinagdasal ko na sana mahanap mo ang mga kasagutan sa tanong mo, yung binanggit mo sa akin na gumugulo sa isip mo. Parati kong sinasama sa dasal ko yun, bakit?”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;"><br />“Wala Doc. Ok na ako. Pwede bang isali mo na rin sa iyong dasal ang aking kaibigan? Hindi ko pa siya nakikita pero sana makita niya ang nawawala niyang mahal sa buhay na iniwan sila. Sigurado akong malungkot siya ngayon. Uwi na pala ako. See you again.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;"><br />“Wag kang mag-alala Adriel,” sagot ng Doktora, “gagawin ko ang pabor mo, magkikita pa naman tayo ulit.”</span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;" class="style1"><span style="font-size:85%;"><br />Iniwan ni Adriel ang singsing ng kanyang asawa sa harapan ng altar. Nagpasalamat siya sa isang maikling dasal at umuwi na si Adriel ng may ngiti na sa kanyang mukha.</span></p> <p><span style="font-family: verdana;font-size:85%;" ><span class="style1"></span></span><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br /></span></p> <p><span style="color: rgb(204, 204, 204);font-size:85%;" ><em>July 04, 2008 16:22 </em></span></p> <p><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p><span style="font-size:85%;"><a href="http://www.kwento.100megsfree5.com/">http://www.kwento.100megsfree5.com</a></span></p> <p><span style="color: rgb(250, 249, 228);font-size:85%;" >Mga Maikling Kwento ©<span style="font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;"> E.L. Minell</span></span></p>kwentohttp://www.blogger.com/profile/16691227826301072748noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5100416373585399580.post-18160084599479313602008-06-26T00:00:00.000+08:002008-12-08T13:51:41.737+08:00Floor 66<p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Floor 66<br /><em>By E.L. Minell </em></span> </p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br /></span><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Hulyo taong 2047.<br />Si Beth ay nakaupo sa Tren patungong Cavite. Siya ay maliit, mapayat, medyo maikli ang buhok at sa unang tingin ay kapansin-pansin sa kanyang mata na siya’y may pagka-mestisa. Pula ang kulay ng kanyang damit at siya’y naka-itim na palda. Malakas ang ulan sa labas dahil sa Bagyo ngunit hindi ito inaalintana ng mga abalang-abalang tao na nagsisiksikan sa loob ng tren. Wala ring pumapansin sa napaka-ingay na mga patalastas sa loob ng tren na makikita sa harapan ng bawat upuan nito. Ang kanyang katabi sa kaliwa ay isang Aprikanong babaeng nakasuot ng tradisyunal na damit sa Aprika ay umo-<em>order</em> kaharap ang screen ng patalastas ng Noodles at siya’y may pinapa-deliver sa kanyang opisina sa Cavite para abutan na lang niya roon ang kanyang almusal. Ang lalaking puti naman na isang Australiano na nasa tabi ng bintana ay nagpapa<em>reserve</em> ng ticket para sa kanyang paglipad papuntang Puerto Princesa. Karamihan sa mga Pilipinong nasa Tren ay nakapagtrabaho na rin sa iba’t ibang bansa, kagaya nitong isang naka-unipormeng pang-restaurant, isang lalaking payat na payat na nakatayo sa daanan ng tao. Kinukwento niya sa kanyang kasama ang mga karanasan niya sa Hawaii. Maaaninag mo lang sa labas ang mga lumang building na kanilang dinaraanan at ang napakaraming taong naglalakad sa may bangketa. Kung hindi umuulan, mainit sa loob ng Tren.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" > Sinisilip ni Beth sa kanyang Mobile ang layo ng kanyang pupuntahan. Napansin siya ng isang babaeng nakatayo. “Beth, <em>is that you?</em> Saan ka na ngayon?” ang sabi ng babaeng maikli ang buhok. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" > Nagulat si Beth ng makita niya ang isang kilalang mukha, “Viv, interview ko kasi sa Cavite. Sa Empire something Tower 1? Basta sa likod ng dati naming pasyalan. Alam mo yun. Ikaw saan ka ngayon?” Nakadikit ang kanyang kilay nang magpakita ang kaibigan niyang si Vivian.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Sa kinakainan ninyo dati? Doon ako nagtratrabaho sa Floor 66 rin. Kilalang building yun. Composer pa rin ako pero paalis na rin ako dun kasi strict masyado ang Boss. Sa True M International ako sa tabi ng pupuntahan mo, dalawa lang naman ang company doon. Ang tawag nila sa buong floor ay Floor 66. Nagcocompose ako ng music.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Paano mo nahulaan na sa Floor 66 ako papunta?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Nag-aapply ka bang model? Tama ako di ba? Marami kasing model doon.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Hindi Viv, sa Sales ako. Hindi pa ako sigurado kung may mabebenta ako. Galing akong Manila, kahapon nasa Mindoro lang ako, pinatawag lang ako dito. Long time no see ha! Five years right?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Bumaba na sila sa station at nag-ngitian sila sa isa’t isa. Limang taon na silang hindi nagkita at hindi sila nakakapag-usap dahil raw sa sobrang abala sa trabaho. Nakasalubong nila sa daan si George. “Beth, late ka. Next time wag kang magpapa-late,” sabi ni George. “Sabay na tayo, hinihintay ka na raw ng Boss sa lobby. Hatid kita dun para abutan mo pa siya.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Mas nakararami ang mga mukhang intsik, koreano, hapon at puti sa loob ng building. Ang iba ay may mga kasamang mechanical secretary na naglalakad sa tabi nila. Ito ay iba’t ibang klaseng robot na siyang nagsisilbi ring computer nila, parang secretary na taga-hawak at taga protekta ng mahahalagang bagay kagaya ng money card, electronic files, mobiles at iba pa. Bibihira ang maririnig mong nag-uusap sa salitang Pilipino. Karamihan ng nagtratrabaho dito ay umiiwas sa mga mahihirap na lugar kagaya ng Makati upang makaiwas sa mga krimen at gulong mga nagaganap dito. Ang mga Pilipino sa gusaling ito ay simpleng empleyado lang at ang mga may lahi ang mga nasa mataas na posisyon. Kung ikaw ay nasa loob, aakalain mong wala ka sa Pilipinas. Ang kulturang pang Silangang Asya at kultura ng Kanluran ang iyong mararamdaman dahil sa desenyo ng gusali, musikang tinutugtog, itsura ng mga tao at lahat ng iba pang bagay sa loob ng napakaliwanag na gusaling ito. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Si George ay dating nagtratrabaho sa Makati, sa isang opisina na pagmamay-ari ng Gobyerno. Napakarami ng nagugutom sa kanyang pinanggalingan at si George ay isa sa mga ito. Napakamahal ng pag-kain at kapag ikaw ay sa Gobyerno nagtratrabaho, mararanasan mo pa ang mga pagnanakaw ng Gobyerno sa sarili niyang mga tao. Sa kapayatan nakikita kung sino ang mayaman at ang mahirap, ngunit si George ay may kaunting muscle sa hugis ng kanyang katawan. Naging mapalad siya ng isumbong niya ang isa sa mga nakakataas na opisyal na tumatanggap ng lagay mula sa mga sindikato. Pinalipat siya sa isang pribadong kumpanya na labis naman niyang ikinatuwa. Siya ay may anak sa probinsya na tatlong buwan na niyang hindi nakikita. Mag-iisang taon na siya simula noong natanggap siya sa trabaho ni Mr. Clay. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Marami siyang bitbit na gamit na pinick-up niya sa Train Station na galing rin sa opisina ni Beth.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Viv, si George siya yung nagrefer sa akin dito,” ang pagpapakilala ni Beth sa kanyang kaibigan. Nag-kamustahan si Viv at si George sa isa’t isa. “Taga Mindoro rin siya Viv. George, si Vivian taga Mindoro rin. Maniwala kayo sa hindi, doon ko kayo nakilalang pareho.” </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Sa lobby, tinawag si George ng Receptionist at inabot ang maliit na sobre sa kanya. Binigay ito ni George kay Beth. “Ito, instruction yata ni Boss, too late ka na kasing dumating. Tandaan mo nirefer kita, baka pati ako madamay. Ayaw na ayaw niya ang late. Dito di ka na pwede pang ma-late. Oo nga pala, namimiss ko na rin ang Mindoro, hindi na ako nakakauwi. Kamusta na ang mga tao doon?” Hindi sinagot ni Beth ang nangungulit na kaibigan.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Sabay sabay silang umakyat sa elevator at pinindot ang 66th Floor. <em>“You must be Ms. Beth?”</em> ang sabi ng kanyang katabi. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Sorry po, sino po sila?” ang tugon ni Beth sa nagtatanong.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Ah ako si Col. Sanchez, Retired Col. Sanchez. Ako ang head of Security ng building. Ako ang mag-aassist sa inyong mag-install ng system.” May bitbit na malaking itim na bag si Col. Sanchez. Siya ay matangkad, moreno ang balat, medyo kulubot na ang gilid ng kanyang mga mata at may puting buhok sa gilid ng kanyang itim na buhok. Napapatingin naman sa kanila ang mga singkit na katabi nila sa elevator.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Ah ganun po ba. Wala po ba yung nakausap ko last week? Nakakahiya naman po sa inyo kung kayo pa ang mag-aassist sa akin.” ang sabi ni Beth.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Ako ang boss niya. Na-overdose daw yun last night. Drug overdose. Sabi nila may kasamang babae bago umuwi at nakita na lang siya sa sahig na nakahilata.” Bumaba si Col. Sanchez sa 40th Floor.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Yan na po ba yung lumang transmitter?” Tinuro ni Beth ang bitbit na bag ng matandang retiradong sundalo.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Oo. Ito nga, sabi mo raw dalhin ko. Mamaya ko pa idadaan doon. Gusto kong makita sa sarili ko. <em>This is my floor. See you later</em>.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Sige po <em>see you there</em> na lang po,” ang magalang na sagot ni Beth. Sumara na ang elevator.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Ano ba ang tinitinda mo?” tanong ni Viv kay Beth. Sumabat sa usapan ang madaldal na si George at sinabing, “Gadgets pang security ang product nila… iba iba, pang block ng phone signals, camera, marami pang iba. Ako kasi ang nilapitan ng Boss namin at naalala kong binanggit lang sa akin ni Beth ito the day before kaya ni<em>refer</em> ko si Beth. Alam mo naman delikado na sa mga panahon ngayon, kailangan ng ganyang security measures pati sa company natin. Siguradong huli ang kilala kong tao, buti nga sa kanya. Alam mo kasi yung kasama ko sa 2nd Floor, may illegal software siya na <em>Fantasy Extreme 4</em>, narinig mo na siguro yun, yung pwede mong gawin ang kahit na anong gusto mo sa kahit na sinong tao na game. Very realistic simulation yun na pwede mong ilagay sa mobile mo or sa home theater na madaling gamitin, <em>it’s just a phone call away</em> pero dito sa amin bawal yun. Maraming celebrity ang galit na galit doon pati mga pulitiko kaya binawal na sa batas. Kaya regulation rin sa building na i-regulate ang bawat empleyado na gumagamit ng mga illegal na softwares kagaya nun. Sa Net madali lang silang ma-trace kaya karamihan ng mga pumapasok dito nilalagay nila sa mga accessories nila ang mga illegal na program, yung mga product nila Beth kayang i-trace pati ang mga di kayang i-trace ng iba. Sina Beth may mga pang-trace ng mga illegal na softwares isa lang sa mga i-ooffer niya dito. Gusto ring magkaroon ng pang-<em>block</em> ng software na yan si Col. Sanchez. Siyempre Beth dapat may <em>kick-back</em> ako diyan.” Nakangiti ang bibig ni George sa kanila at gusto pa yatang makipag-kwentuhan ngunit napansin niyang sinusupladahan siya ni Viv at hindi siya pinapansin nito. Lumabas sila sa 66th Floor at nagpaalam sa isa’t isa.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Pumasok si Beth sa CR. Binuksan niya ang ang sobreng galing sa lobby at kinuha ang laman nitong parang maliit na hikaw na may <em>brillante</em>. Inilagay ang maliit na mukhang mumurahing hikaw sa likod ng kanyang tenga. Flinush niya ang sobre sa toilet bowl. Dumiretso siya sa kwarto kung saan magaganap ang meeting. Walang tao sa Conference Room kundi siya. Hinipo niya ang screen ng isang monitor sa likod ng pintuang salamin at pinili niya ang “Security” sa Menu. Dumikit ng parang magnet ang kanyang mobile dito at pinindot niya ang reset button habang hinihinaan ang volume nito. Ang nasa screen na lang ng Monitor ay ang mga upuan ng Conference Room at hindi na siya nakikita dito. Binura rin ng kanyang mobile ang naunang recorded logs dito. Kumuha at naglagay siya ng tissue paper sa kanyang kamay galing sa mesa. May inilabas siyang gwantes na itim na pan-lalaki sa kanyang maliit na bag at inilagay ang gwantes sa ilalim ng upuang itim na malapit sa bintana. Maingat niya itong hinawakan sa pamamagitan ng tissue paper. Inangat ni Beth ang isang halamang nakatanim sa salaming vase at kinuha niya ang isang kartong kulay itim na nakabaon sa malambot na lupa nito. May isang device ang nasa loob ng kahon, isang talampakan ang haba, mukhang lumang telescope na kulay ginto. Binuksan niya ang bintana ng opisina. Umuulan pa rin at mahangin sa labas ng gusali. Kumuha siya ng isang payong sa sulok, binuksan niya ito, itinusok niya ang hawakan ng payong sa butas ng vase na nasa tabi ng bintana. Bumalik siya sa kanyang mobile, may pinindot siya at nakita niya sa kanyang mobile ang itaas na <em>view</em> ng building na kuha sa Satellite. Kung siya ay dudungaw sa bintana, hindi siya makikita sa itaas. Sumilip siya paibaba sa napakataas na building. Itinutok niya ang telescope na device sa ilalim ng building, sa daan kung saan nakikita niya ang mga sasakyang naiipit sa trapik. Iniikot-ikot niya ang lense nitong antique na telescope habang sinisilip niya ang mga sasakyan sa daan. May hinatak siyang metal na bagay galing sa gintong telescope at idinikit niya gamit ang mala-magnet nitong pang ipit sa bakal na gilid ng bintanang salamin.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Blue Sphinx 36, 35, 34, 33…” ang sabi naman ng kumakausap sa kanya gamit ang high tech na mala-hikaw na device na nilagay niya sa kanyang tenga. Hinawakan niya ang kanyang tenga at nagsalita siya ng <em>“Dinner is ready.”</em> Tinutok niya sa kulay asul na sasakyan ang telescope at binitawan na niya ito. Ang telescope ay <em>automatic</em> na sumusunod sa direksyon ng sasakyan. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Dinampot niya ang kanyang mobile sa pagkakadikit nito sa Security Monitor ng silid at inilagay sa kanyang bag. Paglabas niya sa pintuan, bumalik sa <em>Menu Mode</em> ang Security Monitor. Lumabas siyang muli sa Conference Room na walang nakakakita sa kanya at pumasok sa kabilang silid.<br />Sa labas ng gusali, biglang may lumilipad na dalawang missiles galing sa ika-apat na palapag ng magkabilang gusali ang tumama sa kulay blue na kotse na kanyang tinutukan. Sumabog ito ng napakalas! Mabilis namang naglabasan ang mga empleyado ng Floor 66 galing sa kani-kanilang ginagawa ng makarinig ng malakas na pagsabog. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Lumabas si Beth galing sa CR at nakasalubong niya si George. “George anong nangyari?” ang sabi niya kay George.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“May sumabog na naman na Kotse, sa tapat pa ng building. Yung President ng Multinational Company nasa loob. Di ko pa alam ang buong detalye.” </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Talaga? Kailangan ba nating mag-evacuate?” </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Nakasalubong naman nila sa corridor si Col. Sanchez. “Beth, saan ka pupunta?” </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“<em>I’ll be back sir</em>, check ko lang ang friend ko sa kabilang company nagkakagulo kasi. <em>See you in the Conference Room</em> po.” </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Ok sige,” ang sagot ni Col. Sanchez.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Pagpasok sa salaming pintuan ng Conference Room ni Col. Sanchez, may tinawagan si Beth gamit ang kanyang mobile.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br /><em>“Yes, Dinner Tonight,.”</em> ang sabi ni Beth sa kausap.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Sino yun?” ang sabi ni George. “Bago na naman ang boyfriend mo?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Hindi niya sinagot ang tanong ni George. Nakababa na sila ni George ng Ground Floor. Biglang may nag-aakyatang pulis sa mga elevator patungong 4th Floor. Nanonood sa wide-screen Lobby TV ang mga nasa ground floor ng abutan nila. Hindi magkahalo ang mga tao sa ibaba. May nanonood ng International News at may nanonood naman ng Local News. Ayon sa balita, may nagsumbong daw na credible witness ang nakakita sa isang lalaking matanda sa Floor 66 ang may itinututok na unknown device sa kotse bago mangyari ang pagsabog. Ang nakitang salarin sa imbestigasyon ay si Col. Sanchez na dating may kasaysayan ng pagkayamot sa pagpapatakbo ng kumpanya ng nasawing Presidente nito.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Nagdagsaan pa ang mga pulis paakyat ng elevator, patungo sa Floor 66.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Tinignan ni Beth ang kanyang mobile. Ang kanyang asawa ang nasa kabilang linya. Namumula ang mata nito at mukhang takot na takot. Pinindot niya ang screen para magfull screen ang kanyang mobile. Naglalakad ito at sinabi sa kanyang, “Beth, Sweetheart, ok na ako magkita tayo sa car park, malapit lang ako sa iyo, papunta na ako doon.” Kumalaskas at nasira ang kanyang Mobile. Umuusok pa ito ng itapon niya sa basurahan ng lobby. Dali-dali siyang tumakbo papalabas ng gusali papunta sa car park na tinutukoy sa kanya ng kanyang asawa.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Samantala, nanonood ng TV sa lobby ang mga tao ng gusali ng biglang mapansin ni George si Vivian na nandito sa pulong ng mga mabababang empleyado. Ang iba sa mga empleyado ay nagtyatyaga na lang sa kanilang mobile. Kakamustahin sana niya si Vivian ngunit napansin niyang nakatitig silang lahat sa balita tungkol sa naganap na pagsabog kanina. Sa balita, sinasabi ng isang eksperto na planadong mabuti ang pagpatay sa isang Presidente ng Kumpanyang galing Tsina. Hindi niya makita ang Screen dahil nasa gilid na siya kaya naghanap siya ng ibang wide screen. Sa TV Screen naman ng mga Janitor at Security Guard, kung saan siya napadpad, may isang tagapagbalita sa lokal na istasyon ang nagsasalita matapos patirin ang eksperto sa kanyang sinasabi.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“May natagpuang bangkay ng isang babae ilang segundo lang ang nakakalipas sa isang Car park sa hindi kalayuan. Ang babae ay posibleng asset ng mga rebelde ayon sa mga pulis. Positibo siyang nakilala sa pangalang Elizabeth Lake. Ayon sa traffic camera, pumasok siya sa Gusali kung saan naroon si Col. Sanchez, ang pangunahing suspek sa pagpatay kay Mr. Ching at sa kanyang mga bodyguard. Si Col. Sanchez, ang hinihinalang leader ng grupong ito ay nasa kustodiya na ng mga Elite na Police ng Cavite. Nahuli siyang nasa Floor 66 habang inaalis ang isang laser device na mukhang antique na telescope na ginamit na pang-guide sa mga missiles. Ayon sa mga pulis, luma na raw itong teknolohiyang ito. Dalawang laser guided missiles po ang pumatay sa naturang Presidente ng Kumpanya na si Mr. Ching.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Ayon sa pahayag ni Col. Sanchez, inabutan na raw niyang naka-set ang device na ito bago niya alisin, tiwala raw siyang nakikita naman sa kanilang camera ang buong pangyayari. Inaalis raw niya ito para maiiwas kung sakaling magamit pa ito ng mga gumawa ng pagpasabog dahil siya raw ay head ng Security ng building at ito ay kanyang obligasyon, bagay na hindi pinaniwalaan ng mga pulis dahil sa nakitang mga ebidensya sa Surveillance Tape. Nahuli siya sa aktong tinututok ito habang suot suot ang mga gwantes na itim na itinago niya sa ilalim ng upuan. Nakarecord sa Security Camera ang lahat ng ito at higit pa rito, natagpuan ang mga gwantes sa ilalim ng upuan ng mga pulis. Ang mga laser-guided missiles naman ay nanggaling sa dalawang building, sa ika-apat na palapag na nasa aking likuran. Patuloy pa ang paghahanap sa mga naglagay ng missiles sa mga building na ito. Samantala, ang isang babaeng si Elizabeth ay positibong kinilala ng mga saksi sa kabilang building na posibleng kasabwat sa mga pangyayaring ito…”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Di makapaniwala si George sa kanyang nasaksihan sa TV dahil ang kanyang kaibigang payat na si Beth ay kasabwat sa mga pangyayari. Tumunog ang mobile ni George habang hawak ito sa kanyang mga kamay. May isa siyang scheduled message na natanggap. Galing ito sa pangalang Peter ngunit ng buksan niya, ang mukha ni Beth ang kanyang nakita kaya nagmadali siyang pumunta sa isang sulok, kinuha ang earphone at patago niyang pinakinggan ang video na pinadala ni Beth sa kanya.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“George, kung napapanood mo ito dahil sa patay na ako. Makinig ka sa aking mabuti, hindi ka masisiyahan sa ibabalita ko sa iyo. I’m sorry kung ginamit kita para makapasok sa company ninyo. Simula sa simula, tumutulong ka na sa amin pero hindi mo alam. Hindi mo ako ganap na kilala. Pinili nila ako para maging matagumpay ang misyon ko dahil hindi ako kahina-hinala sa aking itsura at ikaw ay kaibigan ko. Kinuha nila ang asawa ko at binantaang papahirapan at papatayin kung hindi ko sila tutulungan sa plano nila. Pinangako nilang magiging ligtas siya pati ako pag nakumpleto ang misyon. Alam nilang nagtratrabaho ako sa isang Security Company at kilala ka rin nila na kaibigan ko. Tulungan mo ako ngayong ibagsak sila. Ang Boss mo, si Mr. Clay ay sekretong ahente na nagtratrabaho sa kumpanyang karibal ni Mr. Ching, ito ay isang American Company. Ginagamit lang niya ang kumpanya mo para magpanggap. Kami ni Mr. Clay ang nagplano sa pagpatay kay Mr. Ching. Nagpapatayan sila sa isa’t isa at ginagamit ang mga maliliit na taong katulad natin sa pagitan. Ang mga pinuno nila, hindi mo sila makikita at lalong hindi mo sila mahahawakan. Gusto nilang mapatay ang pinuno mismo ng kabilang kumpanya, si Mr. Ching. Pero hindi doon matatapos ang lahat. Si Col. Sanchez ang target na binigay nila sa akin; siya talaga ang aking misyon. Kailangang maframe up nila si Col. Sanchez, para ang kanilang giyera ay hindi sa kanila maibintang. Kilala nila siya bilang isang aktibong kumakalaban sa mga proyekto ng kumpanya ni Mr. Ching noon pero hindi siya ang pumatay kay Mr. Ching, hindi niya istilo yun. Matagal ko nang napag-aralan si Col. Sanchez bago ako makipagkita sa kanya. Alam mo ring mabuting tao si Col. Sanchez. Kung napatay nila ako, maaaring binubura lang nila ang lahat ng koneksyon sa kanila sa pagpatay kay Mr. Ching o alam na nila ang plano ko na ibulgar sila. Pwede mong mabigyan ng katarungan si Col. Sanchez kung tutulungan mo ako. Hindi ako nagpunta sa building na yan para magbenta ng gadgets, nagpunta ako doon para sa misyon ko pero pwede nating ituwid ang lahat. Si General Rosario ang tulay natin para hindi na tayo mahirapan at madamay pa sa gulong ito. Kilala ko siya, ang gusto lang niya ay kapayapaan. Isipin mo ang mga mahal mo sa buhay. Kasama ka rito George, gawin mo ang mga ipapagawa ko sa iyo para hindi ka na nila idamay pa. Tulungan mo ako George, nakikiusap ako. Magtiwala ka sa akin, gawin mo ang mga ipapagawa ko sa iyo.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Kay General Rosario ka magtiwala, hintayin mong kontakin ka niya. Gamitin mo ang mobile mo bilang key ng locker ni Mr. Clay sa kanyang opisina, sa loob ng banyo. Gamitin mo ang key ni Mr. Clay sa mobile mo na inilagay ko diyan ng hindi mo alam. Pumunta ka doon pagkatapos ng mensaheng ito at kunin mo ang isang box doon. Huwag mong hayaang maunahan ka ni Mr. Clay, sa oras na nagkalat ang mga pulis diyan, pupunta rin si Mr. Clay para i-secure ang box na yan kaya bilisan mo na. Hinahanap rin yan ng company ni Mr. Ching pero kapag nasa kamay mo na ang box, ibigay mo ito kay General Rosario. Huwag mong hayaang mapunta sa dalawang kumpanya ang box na yan. Ang combination number ng box ay 368, ilabas mo ang laman at ilagay mo sa bag mo. Nasa box lahat ni Mr. Clay ang magpapatunay na ginamit lang nila ako. Umiwas ka sa babaeng ang pangalan ay Vivian Lang, sa Floor 66 siya nagtratrabaho. Hindi niya alam ang tungkol sa misyon ko. Asset siya ng kumpanya ni Mr. Ching, huwag mong hayaang mapunta sa kanya ang box kaya mabilis mong dalhin ang pinapadala ko sa iyo kay General Rosario. Kapag hindi mo nagawa ang pinapagawa ko sa iyo, ang mga mahal mo sa buhay ang kawawa dahil kasama ka na sa plano hindi mo pa alam. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Good luck at gawin mo lang lahat ng pinapagawa ko para mahinto na ito. Sana mag-tagumpay ako at hindi mo na kailangan pang madamay dito.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Nabura ang mensahe ni Beth kay George. Tumingin si George sa paligid kung may nakapansin sa kanya. Pasimple siyang pumasok sa elevator at umakyat sa Floor 66. Hinanap niya ang key sa kanyang mobile na tinutukoy sa mensahe ngunit wala siyang makita. Pagbukas ng elevator, sinalubong siya ng isa sa mga nagbabantay na pulis.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Sino ka? Bawal munang pumasok dito,” ang sabi ng isang pulis.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Messenger po ako ni Mr. Clay, may pinapakuhang napakahalagang files niya sa kanyang locker sa banyo. Personal naman po yun, pinapamadali kasi sa akin kailangan na kailangan na niya.” Pinakita pa ni George ang kanyang ID.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Sige bilisan mo lang,” ang sabi ng pulis.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Pagpasok niya sa opisina ng kanyang Boss, dumiretso siya ng banyo at nakitang bukas na ang locker. Maliban sa twalya at sabon, walang makikita dito. Wala na ang mga files na nakalagay pati ang box.<br />Tinanong ni George ang pulis na nasa kanyang tabi. “May pumasok po ba ditong babaeng maikli ang buhok? Si Miss Vivian?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Ah oo kanina, staff raw dito. Nagmamadali rin daw pumasok diyan, kinuha ang ibang gamit na mahalaga rin daw,” tugon ng pulis.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Ah sige po, alis na po ako. Kung may tanong kayo, tignan na lang ninyo sa log ang number ko.” Humawak siya sa pintuan para mag<em>log</em> palabas at nagmadali siyang pumasok sa elevator at pinindot ang Ground Floor.<br />Pagbukas ng pintuan ng elevator, nakita niya si Vivian na naglalakad sa kanyang harapan hawak sa kanyang kamay ang isang bag na gawa sa telang itim na kung saan bumabakat ang box na nakalagay sa loob nito. Mabilis niyang inagaw ito at tumakbo siya sa pintuan ng canteen sa likod ng gusali. Hinanap niya ang pintuang nilalabasan ng mga kusinero at doon siya lumabas. Pag labas niya, sumakay siya ng taxi. Nakita naman niyang lumabas rin ng pintuan si Vivian at hinabol siya. Sa bintana ng kanyang taxi, tinatapik ni Vivian ang salamin habang siya’y sumisigaw. “Buksan mo ang pinto, ibigay mo sa akin yan. Papatayin nila ang anak ko, please. Maawa ka George…” </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Sorry, ako rin may anak.” ang sagot ni George. “Mamang driver, paandarin mo na dali…” Naiwang mag-isa si Vivian sa likod ng building.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Sa loob ng taxi, binuksan ni George ang makapal na <em>metallic box</em> gamit ang combination na binigay ni Beth sa kanya. Nakita niya rito ang isang mobile at mga files na naglalaman ng mga pangalan ng mga tao, mga kumpanya at organisasyong hawak ng Kumpanya ni Mr. Clay. May mga litrato ng mga pulitiko at mayayamang tao sa loob. Sa ilalim ng mga papeles, may isang larawan kung saan makikita si Mr. Clay kasama ang kanyang mga anak. Sa ilalim ng mga picture na ito, may mga picture ng kanyang anak na nakapiring at nakagapos.<br />“Ginagamit lang din nila si Mr. Clay?” ang sabi ni George sa kanyang sarili.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Nilabas niya agad ang kanyang mobile para hanapin ang key ni Mr. Clay. Wala namang ganitong pangalan sa kanyang listahan. “Bakit sabi ni Beth pwede kong gamitin ang mobile ko na key sa locker ni Mr. Clay? Mga twalya lang ang laman ng locker. Kumpleto pa kaya ang laman ng box na ‘to?” ang sabi ni George sa sarili. Madali niyang binuksan ang pangalang “Peter” na pinanggalingan ng mensahe sa kanya ni Beth. Tinawagan niya ito at may sumagot sa kanyang isang tonong indiano. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br /><em>“Hello Fantasy Extreme Softwares, what can I do for you?”</em> </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br /><em>“Huh? Fantasy Extreme? Can you tell me who sent the last video message in my inbox?”</em></span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br /><em>“It’s a Fantasy Video sir. Custom made. The Fake video was sent to you using a credit card. The credit card’s owner is Ms. Vivian Lang. It costs 596 sir. Is there any other questions?”</em></span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br /><em>“Wait a minute, that’s too easy. She used her own credit card? Is there anything else that was sent here, in my number?”</em></span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br /><em>“Yes sir there is one, a greeting card video from a Miss… Miss Elizabeth Lake. It’s supposed to be sent an hour ago but it was re-scheduled. Do you want me to send it to you right now.”</em></span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br /><em>“Was it faked or not?”</em></span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br /><em>“It is real, sir. She recorded it in a payphone.Is there anything else sir?”</em></span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br /><em>“No. That will be all thanks.”</em></span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Hinintay ni George ang Video sa loob ng taxi. Ilang sigundo lang ang nakalipas at dumating na ang tunay na mensahe ni Beth. Binuksan niya ang video na pinadala sa kanya ni Beth. Ganito ang sinasabi ni Beth sa video:</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“George, kaibigan kita simula High-School kaya may tiwala ako sa iyo. Alam kong kakampi ka pa rin ng kabutihan dahil sa mga prinsipyo mo at mahal mo ang bayan mo. Makinig ka sa akin ng mabuti dahil hindi mo pwedeng ulitin ang mensaheng ito. Ang katotohanan ay hindi simple. Kung narecieve mo ang videong ito, hindi ako nagtagumpay at isa na akong bangkay. Dahil kung nagtagumpay ako, ihihinto ko na ito at hindi mo na sana natanggap pa, hindi na sana kita dinamay pa. Naaalala mo pa ba kung saang website tayo aksidenteng nagkita? Sabi mo pa nga ‘Beth, ikaw ba yan? Small world!’ Pumunta ka doon, gumamit ka ng mobile ng iba at idownload mo ang nag-iisang file doon na tungkol sa mga ibon. Galing yun sa aking source. Alalahanin mo kung aling website yun dahil hindi ko pwedeng banggitin dito. Nandoon lahat ng files na gagamitin mong ebidensya na nakuha ko sa isa sa mga computer ng Company ni Mr. Ching. Ibigay mo yun sa isang Gen. Rosario.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Ito ang mga nalaman ko: Plano nilang mag-take-over sa bansa natin, sa proseso ng kanilang alitan, ang gagawin nilang kontra-bida ay ang mga kagaya natin, gaya ni Col. Sanchez at ang iba pang nagproprotesta sa mga paninirang ginagawa ng dalawang kumpanya sa bansa natin. Makapangyarihan ang dalawang kumpanyang ito, marami ka pang hindi alam tungkol sa kanila dahil mahigpit nilang sinesekreto ang lahat ng kanilang kakayahan. Iba sila mag-isip, mababa lang ang tingin nila sa atin na parang walang halaga ang buhay natin. Hindi sila natatalo at parating matagumpay ang mga plano nila. Ang mga pinuno nila, hindi mo man lang malalaman ang kanilang mga pangalan at hindi mo sila makikita. May giyera sa pagitan ng dalawang kumpanya, sila ang nasusunod sa bansa natin dahil nasa kanila ang pera at kapangyarihan. Tayo ang biktima nila George. Marami na ang pulitikong hawak nila sa leeg, mga makapangyarihang tao rin at gusto nilang sa kanila ang lahat. Ibigay mo ito sa taong pinagkakatiwalaan ko, si General Rosario, siya ang nag-iimbestiga ng dalawang Kumpanyang ito. May tiwala ako sa iyo kaya ikaw ang gusto kong magdala ng mga ebidensya kay General Rosario sa pag-<em>frame up</em> nila sa akin at kay Col. Sanchez. Ibigay mo sa kanya ang mado-<em>download</em> mo na file, nandoon lahat ng nakuha kong <em>information</em> sa aking source. Kung ako ay buhay, hindi na sana ikaw ang kailangang magbigay nito. Ikaw lang ang pinagkakatiwalaan ko George. Makikita mo siya sa phone mo, ang number ko sa iyo ang binigay ko sa kanya kaya doon mo siya tawagan. Kailangan mong hanapin ang key ng locker ni Mr. Clay, buksan mo ang locker ni Mr. Clay sa office at nandoon ang mga ebidensya sa box. Ang combination ng box ay 368. Tandaan mong mabuti 368. Kung hindi pa ako huli, makukuha mo ito. Kunin mo ang box at dalhin sa kay General. Ang mado-download mo rin sa website, ibigay mo sa kanya. I’m sorry, ayaw kitang madamay. Hawak nila ang asawa ko, papatayin nila kapag hindi ako pumayag sa gusto nila. Mag-ingat ka.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Hawak ko na ang box,” ang sabi ni George sa sarili. “Kung kalaban si Vivian, ayon sa kanyang sarili mismo, bakit pinadalhan niya ako ng pekeng mensahe para kunin itong box at para iwasan ko siya? Pina-agaw niya sa akin ang box? Sinadya ang lahat. Hindi ko maintindihan.” Natapos ang mensahe at tinawagan ni George ang numero ni Beth kagaya ng inutos sa kanya ni Beth. May sumagot na lalaki sa linya, isang matandang lalaki.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Hello, George. Narinig kong pinatay si Elizabeth, kaya ikaw dapat si George.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Si General Rosario po ba ito? Si George nga ito, hawak ko ang pinapakuha sa akin ni Beth,” ang sabi ni George sa kaharap niyang mobile. Mukhang matanda na si General Rosario. Pinakita niya ang box na kanyang hawak.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Alam ko location mo, nade-<em>detect</em> kita, malapit lang ako dyan. Bumaba ka dito sa Tropical Café, sa ilalim ng Hotel, kumanan ka at makikita mo agad, meet tayo doon at ibigay mo sa akin yan.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“General, pumunta kayo sa website ng company ng asawa ni Beth at idownload ninyo ang file doon tungkol sa ibon. Gumawa kayo ng maraming kopya at ipadala ninyo sa mga ka-alyado ninyo. Kailangan ninyo yun. Malapit na po ako.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Wala pang isang minuto, dumating si George sa kanilang meeting place at bumaba siya ng taxi. Nandoon si General Rosario, kasama pa ang tatlong lalaki. “Wala bang sumusunod sa iyo? Mga kasama ko sila, isang Judge, isang Journalist at isang kapwa sundalo. Napaka-importante ng dala mo, George. Ang kinabukasan ng bansa ay nasa kamay mo. Ibigay mo sa akin ang box.” Nilapag ni George ang box sa may lamesa.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“May limang taong pinagkakatiwalaan ko ang dina-<em>download</em> na ang sinabi mong files. Ito na <em>so far</em> ang pinaka-malapit natin sa tagumpay.” ang sabi ng Journalist na nakangiti sa kanya.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Ako si Judge Inocencio George, ako ang tutulong sa iyo,” ang sabi naman ng isang Judge. Samantala, panay naman ang tingin sa paligid ng isang sundalong kasama nila. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Nagring ang mobile sa loob ng box. Inilabas ni General Rosario ang mobile na nagriring. Walang pangalan at walang nakikita sa screen maliban sa pangalang “Unknown424”. Sinagot ito ng Heneral.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“George?” ang sabi ng nasa kabilang linya.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Binigay ng Heneral kay George ang Telepono. Nabosesan ni George ang babaeng tumatawag sa Mobile ni Mr. Clay. Sumenyas si George sa mga kasama para sila tumahimik.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Ikaw si Vivian di ba? Safe ba ang anak mo? Kaya kitang tulungan, Vivian hindi mo na kailangan pang gawin ang mga ginawa mo.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Narecieve mo ba ang video na pinadala ko?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Oo, napeke mo nga ako. Pinadalhan mo ba ako ng Mensahe para tulungan si Beth? Hindi ko maintindihan, bakit kailangan mo akong tulungan kung kakampi ka pala nila? Sumama ka sa akin tutulungan ka nila General Rosario. Di mo na kailangang gawin ang lahat ng ito. Di mo kailangang sumunod sa gusto nila. Kaya kitang tulungan.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Di ba ang sabi ko sa video, simula sa simula tumutulong ka sa amin?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Akala ko si Beth ang nagsasalita dahil siya ang nasa video. Oo sinabi mo nga yun.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />“Tinulungan mo na ako George. Sorry, George. Kaibigan ka namin ni Beth, alam kong magugustuhan rin kitang maging kaibigan kagaya ng paano ko nagustuhan si Beth, pero kailangan kong gawin ito.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Biglang sumabog ang itim na box! Tumalsik ang iba’t ibang parte nito sa iba’t ibang direksyon. Namatay ang lahat ng nasa loob ng Café. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" ><br />Sa kabilang dako, sa isang madilim na silid, isang lalaking itim na may balbas ang nakahawak ng baril ang nasa harap ni Vivian. “Dahil sa ginawa mo Vivian, hahayaan naming mabuhay ang anak mo, pero kailangan kong gawin ito.” Pumikit na lamang si Vivian at siya ay pinaputukan sa ulo ng lalaki. </span></p> <p><span style="color: rgb(204, 204, 204);font-size:85%;" ><em>June 26,2008 14:00 </em></span></p> <p><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p><span style="font-size:85%;"><a href="http://www.kwento.100megsfree5.com/">http://www.kwento.100megsfree5.com</a></span></p> <p><span style="color: rgb(250, 249, 228);font-size:85%;" >Mga Maikling Kwento ©<span style="font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;"> E.L. Minell</span></span></p>kwentohttp://www.blogger.com/profile/16691227826301072748noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5100416373585399580.post-59227227325032459892008-06-23T00:00:00.001+08:002008-12-08T13:50:56.082+08:00Guni-Guning Tao<p style="font-family:verdana;"><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-size:85%;" > <span style="font-family:verdana;">Guni-guning Tao</span><br /><em style="font-family: verdana;">By E.L. Minell </em></span> </p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><br /></span><span style="font-size:85%;"><span class="style1">Ika-13 ng Augusto taong 1998.<br />Nakaluklok sa upuang kahoy si Jasmine, abalang abala sa pagkwenta ng mga nabentang produkto sa kanyang munting tindahan. Siya ay may malinis at maamong mukha; normal naman ang hugis ng kanyang pangangatawan. Mapaglaro at aktibong babae si Jasmine. Siya ay dalaga’t bata pa pero naisipan na niyang magtayo ng simpleng negosyo para may pang-gastos siya sa kanyang mga luho. Umuupa siya ng isang maliit na pwesto sa isang maliit na gusali sa Cubao at nagtitinda sila ng mga palamuti sa katawan kagaya ng hikaw, kwintas at iba pang nasa uso. Parati siyang abala at may ginagawa sa buhay. Kakumpitensya niya ang mga nagtitinda sa mga mas sikat na gusali kagaya ng mga Malls. Nagtratrabaho siya sa isang kumpanya sa umaga at sa gabi naman ay nasa kanyang tindahan para maginspeksyon ng nangyayari sa kanyang negosyo. Umaga at wala siyang pasok sa opisina kaya’t ang mga trabaho niya dapat kagabi ay isinagawa niya ngayon sa kanyang munting tindahan. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Nakikita niya sa screen ng monitor ang kanyang katiwala na taga tinda ng kanyang produkto. Nakaupo kasi siya sa maliit na kwarto sa tindahan. Hindi naman niya kailangan itong high tech na hidden camera pero ginamit na rin niya para sa kanyang tindahan dahil alam niyang regalo ito ng kanyang Papa. Nagtataka nga siya kung bakit ang camera na yun ang niregalo sa kanya ng kanyang Papa, sa dami dami ng kanyang mga gustong mabili. Ayon kay Jasmine, nabili ng kanyang Papa ang ganitong camera sa America dahil isa itong Seaman. Nakatago sa isang pusang figurine ang camera na nakadisplay sa labas ng maliit na kwarto kasama ng mga produkto doon. Ang mga tinitindang produkto ni Jasmine ay hindi bababa sa halagang limampung piso lang bawat isa pero ginagamit niya ang hidden camera o spy camera dahil lang daw sa nalilibang siya dito. Madalas kasi siyang maaliw tuwing may pumapasok na customer kapag siya ay nakakulong sa kwarto niya at nagbibilang ng kanyang kita. Sino bang makakaisip na ang simpleng tindahan ay may nakalagay na hidden camera. Ikinatutuwa rin niyang nakikita ang kanyang nag-iisang katiwala na si Orly sa monitor na may ginagawang kahihiyaan sa kanyang sarili sa harap ng mga costumer. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Namimilipit at pinapawisan ang matabang mukha ni Orly dahil may mga magagandang babae ang kumakausap sa kanya. Pagkatapos magbayad ng mga babae, sumilip sa pinagtataguan ni Jasmine si Orly at sinabing, “Ang ganda ng isa Jas, type niya ako. Ano sa tingin mo? Sayang di ko nakuha ang telepono. Kung cellphone naman, wala pa akong pambili mahal kasi baka mapahiya lang ako.” sabay ngiti na parang payaso. Sumagot naman si Jasmine, “Baka type niya ang bilbil mo!” at natawa sila sa isa’t isa. Bumalik na sa kanyang pwesto si Orly. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Madalas silang maglokohan at kahit na hindi sila gaanong nagkikita, parang malapit sila sa isa’t isa. Makalipas ang ilang minuto, nainip na si Jasmine sa kanyang kinauupuan. Sumigaw si Jasmine, “Orly Porky Dear, anong oras na sa bago mong relo? Masyado kasing advance ang relo ko, mamaya pa dapat ako nandito.” Habang minamatyagan siya ni Jasmine sa monitor, tumingin si Orly sa kanyang bagong relo at sumagot sa nagtatanong, “9:35 na ng umaga Ma’am. Pahinga ka muna, akong bahala dito.” </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Hmm.. Orly Porky Dear,” ang sabi ni Jasmine sa kanyang isip. “Di ko dapat siya tinawag ng ganun, corny mo talaga Jas, at masipag naman siyang trabahador. Nagawa ko naman ang kalahati ng trabaho ko buti na lang.” Inayos niya ang mga nakakalat na papel at pinagpatong patong ito. Umidlip muna ng sandali si Jasmine sa kanyang maliit na lamesa; gawa ng napaaga siya sa trabaho kaya naiinip siya ng todo.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Pagmulat ng kanyang mata, inaantok antok pa siya ng makita niyang 10:03 na pala sa kanyang digital watch. Katulad ng kanyang nakasanayan na, nag-aayos siya ng kanyang buhok at tumingin sa salamin. Hinanap naman niya ang kanyang pulbos sa kanyang hand-bag. Tatanungin sana niya ulit si Orly kung tama ang oras na binigay niya pero may umagaw ng kanyang pansin. Naririnig niyang nagsasalita si Orly na parang may kausap na mamimili. Tumingin siya sa monitor at napansin niyang hawak-hawak ni Orly ang bago niyang relo sa kanyang kaliwang braso ng mahigpit habang mahinahong kinakausap ang isang lalaking ubod ng puti. Ang di kilalang tao ay may mahabang mukha at ang kanyang ilong ay matangos. Ang lalaking kaharap ni Orly ay mahinahong nakatayo at nakalagay ang mga kamay nito sa bulsa. Siya ay kalbo, naka itim na coat at siya’y naka itim at bilog na sunglass. Wirdo siyang tignan dahil kakaiba ang kilos niya na parang nanginginig at di mapakali. Umaambon sa labas, humahangin at medyo malamig naman ang klima. Walang maririnig na sound sa monitor pero naririnig ni Jasmine ang usapan dahil malapit lang ang kanyang pinagtataguang lungga sa kinatatayuan ni Orly at ng misteryosong lalaki. Parang kumakalaskas naman ang nakikita niya sa monitor screen. Nagtatakang pinanood ni Jasmine ang nangyayari sa kanyang tindahan.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Ilagay mo ang Relo mo sa kamay ko,” ang sabi ng misteryosong lalaki sa parang nanginginig at iniipit na boses. Tinapik ng isang beses ni Jasmine ang screen ng monitor dahil mukhang malikot ang lalaki at nagiging doble ang nakikita, isang bagay na hindi pa nangyari. Biglang narinig ni Jasmine si Orly na nagsasalita.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Bigay ito ng Daddy ko na nasa abroad, factory worker siya dun. Original yan, $150. Heto sa iyo na,” ang sabi ni Orly sa pawang napakabagal na boses. Kinuha ng lalaki sa kamay ni Orly ang binibigay sa kanyang relo. Tinignan ng lalaki ang relo saka ito sinuot, tumingin ulit siya kay Orly at umalis agad. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Orly! Sino yun ha?” ang tanong ni Jasmine sa kanya.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Ha? Alin?” ang sagot naman ni Orly na parang walang nangyari. Binuksan ni Jasmine ang maliit na pinto at lumabas siya para puntahan si Orly.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Yung lalaking maputi. Bakit binigay mo ang Relo mo?” ang takang takang tanong ni Jasmine.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Anong Relo?”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Yung Relo mong imported. Yung binigay ng Daddy mo. Hala ka susumbong kita sa Daddy mo. De-<em>deny</em> mo pa na binigay mo sa lalaking yun ang relo mo. Inuulit-ulit mo sa aking bigay ng Daddy mo yun eh. Teka sino ba yun? Kahapon lang nai-ilang kang ipasulyap man lang sa akin ang relo mo dahil sabi mo bago ang relo mo, ngayon di mo naman inaamin na may pinamigay kang relo. Nakita kita sa monitor, ano ka? Hinoldap ka ba nung lalaki?”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Sinong lalaki?”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Yung Kausap mo kanina, yung lalaking puti na naka-itim at naka-<em>sunglass</em>. Di ba tinanong ko pa sa iyo kanina kung anong Oras na, sabi mo 9:35 ng umaga? Orly Porky Dear, hello? Remember na? Tinawag kitang Orly Porky Dear di ba?”.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Nagtataka si Orly sa kinikilos ng kanyang Ma’am Jas kaya’t nagparamdam na ito at ginawa niya ang isang bagay na alam lang niyang gawin.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Ayos ka lang ba Ma’am? Baka may hang-over ka pa sa pagtulog mo. Gutom lang yan, hihi,” ang pabirong sinabi ni Orly sa kanyang Ma’am Jas na may kasamang ngiti at kaway ng kamay sa harap ng mukha na para bang nanghihinala kung nananaginip pa si Jasmine, ngunit totoong takang taka na rin siya sa kakaibang kinikilos ng kanyang amo.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Halika Orly, samahan mo ako, i-rewind natin ang tape.” Tinignan ni Jasmine at ni Orly ang laman ng tape pero di na makikita dito ang lalaking tinutukoy niya, puro si Orly na nakatayo at nagbabasa ng maliit na libro ang nasa tape. Nanlaki ang mata ni Jasmine sa nakita.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Nagbabasa ako ng libro. Oo tama… nagbabasa nga ako ng libro kanina,” ang sabi ni Orly ng makita niya ang nasa tape. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Sigurado ka ba na yan ang naaalala mo kanina?” ang tanong ni Jasmine. “Mali ito, nagbago ang tape. ’Pano nangyari…” Hindi na tinapos pa ni Jasmine ang sasabihin at lumabas agad siya. Hinabol ng kanyang mga mata ang lalaking tinutukoy niya. Nakita niya itong pumasok sa isang convenient store, suot suot sa kanyang kanang kamay ang relo ni Orly. Hindi na ito mukhang nanginginig ng tinignan ni Jasmine ang lalaki sa sariling mata. Masyadong malayo si Jasmine kaya hindi siya napansin ng lalaking sinusundan. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Nabura ang tape… nanginginig siya sa monitor… kumakalaskas… bakit kaya? Paano nya nagawa yun…” ang paulit ulit na iniisip ni Jasmine habang naglalakad patungo sa lalaking puti.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Pasimpleng pumasok si Jasmine sa loob ng convenient store at nagkunwaring pumipili siya ng mga bibilhing school supplies sa bandang ilalim ng shelves para makatago at magmatyag sa pinanghihinalaan niyang lalaki. Inabutan niya ang walong tao sa loob, kasama na rito ang dalawang crew at security guard ng convenient store. Nagmadali siyang pumunta sa bandang likuran habang nakayuko ang lalaking puti. Nakahanap siya ng magandang pwesto kung saan walang tao at doon niya mamanmanan ang lalaking puti. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Obserbahan ko muna kaya siya bago ko kausapin,” ang sabi ni Jasmine sa isipan. “Kailangan di niya ako mapansin. Malakas ang kutob ko na dapat di niya ako pansinin. Wag ka lang kabahan Jas, kaya mo yan. Di ka naman siguro niya sasaktan ’pag nahuli ka n’yang sinusundan mo siya. Bakit kaya binigay ni Orly ang relo niya dito? Ano itong nangyayari?”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Habang tinititigan ni Jasmine sa malayo ang lalaki, namukhaan niya ang lalaking ito na may kutis intsik at medyo mamutla mutla ang balat. Kapansin pansin ang kanyang matangos na ilong. Nakita na niya ito dati pa. Hindi niya makalimutan ang kalbo at maputlang balat nito dahil naalala niyang nakita na niya ito sa isang bookstore matagal na panahon na ang nakalipas; sa isang siwang ng mga dikit dikit na libro niya napansin ang lalaking ito na madalas magpunta sa kinatatayuan at nakikipagkita sa sa mga kakilala. Ngunit nung mga panahong iyon, hindi niya ito pinansin. Naalala rin niya bigla na hindi ito ang unang beses niyang nakita ang lalaki, maraming beses na at para bang parating malayo sa kanya. Naalala pa niya na minsa'y nakita niya ang lalaking ito sa isang panaginip. “Taga rito siguro ito.” ang sabi ni Jasmine sa sarili.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Hindi niya mapaniwalaan ang nakikita ng kanyang mga mata. Ang lalaking ito ay kumuha ng tatlong tsokolateng nakalagay sa <em>shelves</em> ng convenient store at ibinulsa ito sa kanyang pantalon. Dumampot rin ang lalaking misteryoso ng Nachos, binuksan niya ito at mainam niyang kinain habang binabasa niya ang laman ng Dyaryo na kinuha lang niya bigla sa pinaglalagyan. Hindi niya ito binabayaran habang nakikita siya ng lahat ng nasa loob at hinahayaan siya ng lahat sa kanyang ginagawa, pati mismo ng gwardya ng tindahan. Nakabangga pa siya ng isang lalaking estudyanteng pumasok sa loob at nagpasintabi lang ito sa kanya. Umatras pa ng kaunti si Jasmine upang hindi mahalata ng lalaking puti dahil tumitingin-tingin ito sa paligid at paminsan minsan parang hindi siya mapakali. Pagkatapos niyang kumain ng icecream, kumuha siya ng Coke in can sa lalagyanan ng mga malalamig na produkto, binuksan niya at ininom ito sa harap mismo ng security guard. Hindi siya binawal ng gwardya sa ginagawa. Hindi niya nagustuhan ang ininom kaya’t pinalitan niya ito ng mas malamig. Tinapon niya ang dalawang lata ng Coke at kumuha naman siya ng gatas sa bote at tinikman lang ito bago itapon sa basurahan ang nasayang na buong bote ng gatas. Hindi siya nagbabayad at ginagawa niya ang lahat ng gusto niyang gawin sa loob ng tindahan na walang pumipigil sa kanya. Binulsa pa niya ang iba pang natipuhan niyang pagkain sa tindahang ito. Parang hindi siya nakikita, pero pinapansin nilang lahat siya. Nang sumilip siya sa kanyang coat, napansin ni Jasmine ang isang kwintas na nakasabit na tinitinda niya sa kanilang tindahan. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Walang pumupuna sa kakaibang ginagawa ng lalaking puti na animo’y siya ang may ari ng kilalang convenient store na ito. Kung may dinaraanan siyang tao, parang normal lang na tao ang dumaraan sa harap nila. Walang nagtataka sa kanyang itsura at anyo maging sa kanyang kakaibang kinikilos. Kadalasan, sa karanasan ni Jasmine kapag may ganitong itsurang tao, pinagtitinginan at pinaguusapan ito ng mga tao sa paligid pero hindi ang taong ito. Ang lalaking puti ay nagpatagal pa ng kaunti sa loob ng convenient store. Pagkatapos niyang magbasa, kumain at uminom, sinoli niya ang Dyaryo sa lalagyan at tinapon niya ang lahat ng iba pang basura. Hinawakan niya ang kanyang tyan sa pagkabusog, humikab siya at tumingin-tingin ulit sa buong paligid. Nagtago na ng husto si Jasmine dahil tumitingin na ito sa kanyang pinagtataguan. Pagsilip ulit ni Jasmine sa maliit na siwang ng shelves, pumasok ang lalaking puti sa lugar ng mga Cashier, dumampot ng mga kaha ng sigarilyo at lighter. Lumabas siya sa lugar ng mga empleyado at tinitigan ang isang magandang babaeng nakapila para magbayad ng ilang segundo. Dinampot rin niya ang mga choco-caramel bar sa kamay nito bago siya lumabas ng convenient store. “Paborito ko yan, masarap.” ang sabi ng babae. Paglabas niya, lumingon siya sa bawat dako bago tuluyang umalis sa tapat ng pintuan. Nakikita lang siya ni Jasmine sa isang maliit na siwang kung saan siya nagtatago.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Noong malayo na sa sakop ng kanyang nakikita ang lalaki, tumayo na si Jasmine sa kanyang lugar. Lumapit na si Jasmine sa Cashier. Ngumiti siya at nagtanong kung may naka stock pa silang choco-caramel bar na kagaya ng kinuha ng lalaki sa babaeng nakapila. Sinabihan siyang, “Ma’am, pasensya na po, kanina pang umaga out of stock yun. Ang dami nga pong nagtatanong wala kaming mabigay mamaya pa po darating, idedeliver dito.” Tinanong naman niya ang nakapilang babae kung nakabili na ito ng binanggit niyang tsokolate at sinagot siyang, “Di ako mahilig sa caramel, nananakit ang ngipin ko.” Nagsalita naman ang kasama ng Cashier at sinabi sa kanyang, “Ma’am, pila na lang po kayo. Wala po talaga kaming chocolate caramel simula kanina.”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Sigurado ka?” Tanong ni Jasmine.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Opo, may listahan kami at dito nakalagay rin na out of stock na kanina pang umaga. Wait na lang po kayo mamaya.”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Nanghihinala na si Jasmine na may kakaibang kapangyarihan ang lalaking kumuha ng relo ni Orly ngunit gusto pa rin niyang manigurado. Alam niyang hindi nauubusan ng chocolate-caramel bar na tulad ng tinutukoy niya sa tindahang ito dahil parati rin siyang bumibili nito sa tindahan. Tinanong niya ang gwardya, “Manong, napansin po ba ninyo yung lumabas na naka-itim na jacket, nakasalamin siyang itim na bilog at kalbo ang buhok?”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Sumagot ang Security Guard, “Hindi eh. Ako lang ang lalaki dito at yung nasa Cashier.”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“May camera dito di ba? Kasi alam kong mahilig mag shop lift ang lalaking nakita ko, baka mahuli natin sa akto, parang nakita ko kasi na nasa loob eh.” </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Naku Ma’am, pasensya na. Naaalala kong sinabihan kami ng mahigpit ng boss namin na huwag ipapakita ang tape ng camera na yan sa kahit kanino lalo na sa costumer.”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Ha?” Ganun na lang ang pagkataka ni Jasmine sa reaksyon ng Security Guard. Wala silang naaalalang lalaking kalbo na pumasok sa loob at tila’y nagbago ang kanilang ala-ala. “Sinabihan kaya talaga siya ng boss?” Ang sabi ni Jasmine sa sarili. “Baka ang tape burado at nabago rin kagaya ng sa amin.”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Wala na siyang oras pa para mag-isip kaya lumabas na si Jasmine at hinanap ang lalaking puti. May tumutulak sa kanyang damdamin at nararamdaman niya sa kanyang loob na dapat niyang sundan itong lalaki para malaman ang nangyayari. Mabuti at nakita niya ang maputi nitong ulo bago lamang niya agawin ang sombrerong itim ng isa pang naglalakad sa daan. Katulad ng inaasahan, hindi man lang nagsalita o nagalit ang lalaking kinuhanan ng bagay na malinaw na kanya. Sinundan pa rin ni Jasmine ang lalaki ng hindi nagpapahalata.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Pumunta sa Farmer’s Market ang lalaking puti at kumuha ito ng mga manok at baboy. Inilagay niya sa plastic na puti ang mga karne at hindi pa rin talaga siya nagbabayad habang nginingitian pa siya ng mga nagtitinda. Kumuha ng nakaplastic na dugo ang isang lalaking malinis manamit at inagaw ito ng lalaking puti sa kanya at inilagay rin ito sa plastic. Tinanong ng nagtitinda ang mukhang mayamang lalaki, "Dugo gusto mong bumili?" sumagot naman ito sa kanya, "Hindi na ako kumakain ng dinuguan." Umalis na sa tapat ng nagtitinda ng karne ang lalaking puti, iniwan silang nag-uusap magkaharap. Hindi nagsasalita ang lalaking puti, simula kanina sa convenient store, hindi niya ito nakitang kumausap sa tao ngunit paminsan minsan kinakausap nito ang kanyang sarili na para bang isang baliw. Hindi humihinto ang malikot na ulo ng lalaking puti sa kanyang pagmamatyag sa paligid. Naglakad ito papalayo sa Palengke at patuloy siyang palihim na sinusundan ni Jasmine. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Mga labing-limang metro ang layo ni Jasmine sa sinusundang lalaki. Hindi inaalis ni Jasmine ang kanyang mga mata dito. Tinanong ni Jasmine ang isang matandang lalaking nakasabay niyang naglalakad. “Lo, pasensya na po, malabo po kasi ang mata ko eh, pwede po ba ninyo akong tulungan? Nakikita ba ninyo yung lalaking maputi na nakaitim doon?” Sabay turo ni Jasmine sa lalaki. Sumagot naman ang lalaking matanda, “Sandali, malabo rin ang mata ko eh. Teka… oo, yung nakaitim ba at nakasumbrerong itim rin?” Nagpasalamat si Jasmine at binilisan niya ng bahagya ang kanyang lakad para mahabol ang lalaking nawawala sa dami ng tao sa bangketa.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Nakikita nga siya ng iba,” ang sabi ni Jasmine sa kanyang isip. “Bakit kaya ganito, parang sumusunod na lang ang lahat sa gusto niya at parang di siya nakikita? Nakikita naman siya ng tao, binabati pa siya ng mga ito. Parang nakarinig na ako ng ganito ah, di ko lang maalala.” Napakamot ng ulo si Jasmine at patuloy siyang nag-isip.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Baka dahil sa nakikita ko siya pero ako hindi niya ako nakita kaya hindi niya ako naaapektuhan ng kanyang mahika? Hindi naman ako siguro nananaginip. Siguro naapektuhan niya ang iba tuwing nakikita niya kaya siya lingon ng lingon pero hindi lang niya ako nakita. Kailangan malaman ko ang nangyayari! Hindi alam ng gwardya kanina na nasa loob siya ng convenient store! Sa di ko malamang dahilan, napalitan din ang record ng mga tinitinda doon. Ano pa kaya ang pwede niyang gawin? Baka marami pa siyang biktimahin at di malalaman ng biktima niya na biniktima sila. Walang kamalay malay ang mga ninanakawan niya. Baka may iba pa siyang Krimen na gawain, nakakatakot na.”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Habang sinusundan niya ito, iniisip ni Jasmine ang lahat ng posibleng dahilan, isa dito ay baka magaling lang itong magmanipula ng isip ng tao o kaya’y isa itong engkanto o ano man pero nalilito siya dahil mukha itong dayuhan. Mas pinagtataka niya ay kung paano nagbago ang laman ng tape sa kanyang hidden camera. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Dumaan muna ang lalaking puti sa bookstore kung saan siya unang nakita ni Jasmine ng kanya itong maala-ala. Sumimple sa gilid ng gusali si Jasmine habang inoobserbahan ang lalaki sa salamin ng gusali. Tinignan ng lalaki lahat ng tao sa loob ng gusali habang bitbit ang mga dalang karne at dugo ng baboy sa plastic. Dinampot ng lalaking puti ang dalawang magasin at nilagay sa kanyang kanang bulsa ng kanyang suot na coat. Sumigaw pa ito sa salitang hindi maintindihan ni Jasmine na sa sobrang lakas, narinig rin ng ibang nasa labas. Ang isa sa mga nakarinig ay pulis at pumasok sa loob, ngunit nung makita na siya ng lalaking puti, lumabas ulit ito na parang walang nangyari. Malikot ang galaw ng ulo ng lalaking puti. Kinakausap nito ang sarili at pinagpapahid ang kanyang palad. Nagkukunwaring nagpupulbos si Jasmine sa likod ng haligi ng gusali habang pinapanood niya sa kanyang salaming hawak ang lalaking puti. Nilapitan ng lalaking puti ang isang babaeng nagbabasa na may kulay ang buhok at galit na galit nitong sinabunutan at inamoy ang buhok. Tinitigan niya ang babae sa mata at pagkatapos ay normal lang naglakad papalayo ang babae na parang walang nangyari. Pagkatapos, kinamot ng kinamot ng lalaki ang kanyang matangos na ilong at nagmamadaling lumabas ng gusali na tila ba’y di niya gusto ang pabango ng babae. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1">Pinunasan naman agad ng Janitor ng gusali ang tumutulong basa na galing sa plastic ng karne. Nagtago agad sa isa sa mga haligi ng gusali si Jasmine habang lumalabas ang lalaki sa pintuan ng bookstore. Umikot ulit ang ulo ng lalaki at tumingin sa bawat paligid pati sa itaas ng mga gusali na parang may hinahanap. May ibinahid ito sa kanyang ilong. Naglakad ang lalaking puti ng mabilis sa daan. Tumitingin tingin siya sa likod kaya’t medyo lumayo si Jasmine at nagtatago sa matangkad na naglalakad. Tumawid ito papunta ng lumang sinehan ngunit bumalik rin agad gawa ng may mga mabibilis na sasakyang dumadaan.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Sinundan ulit ni Jasmine sa paglakad ang lalaki na nagkakamot ng kanyang namumulang ilong. Nung nasa tapat na ito ng Coliseum, binitawan nito ang bitbit na dalang plastic at tumakbo ito ng napakabilis sa hindi nalalamang dahilan. Tumawid ito kahit na mabilis ang mga sasakyan. Nahulog rin sa daan ang kanyang suot na sombrero. Nagulat lang ng bahagya si Jasmine ngunit di niya ito pinabayaang mawala at hinabol niya ang lalaki.<br />May isang bata sa bangketa ang nagsabi sa isang matandang babaeng naglalakad, “Ale, nahulog po ninyo ang pinamalengke ninyo.” Sumagot naman ang matandang babae, “Salamat ha. Buti napansin mo.” Pinulot ng babae ang nabitawang plastic ng lalaking puti.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Biglang naging kanya ang bitbit ng lalaki? Anong nangyayari sa mundo?” Ang tanong ni Jasmine sa sarili nung makita niya ang nangyari.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Pumasok ang lalaking puti sa madilim na Carnival sa tapat ng Coliseum. Tinanong ni Jasmine ang mga nakatayo sa bangketa, “Nakita ba ninyo ang dumaang maputing lalaki sa harap ninyo? Saan siya lumiko?,” ngunit umiling lang sila sa kanya. Ilang sandali pa at pumasok na rin si Jasmine sa loob. Madilim sa loob at may kakaunting tao lang. May kaunting kabataan sa loob na nagpapakasayang nakasakay sa Carousel kasama ang mga magulang. Tumingin sa bawat sulok si Jasmine at hinanap ang lalaki. Dahan dahang tumatahimik ang buong paligid, dumilim lalo ang buong lugar at kapag tumitingin siya sa labas na pinanggalingan, kung saan malapit sa daan, parang lumalabo ang kanyang paningin, nahihilo siya at lumalayo ang pinagmumulan ng liwanag. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1">Nagising si Jasmine sa kanyang higaan na walang naaalala sa buong pangyayari. Nagring ang telepono at sinagot niya ito. “Jas, Ma’am, Orly ito, punta ka pa ba dito? Mag-gagabi na”. Sinagot niya si Orly, “Oo pupunta ako maliligo lang ako.” Dinampot niya ang twalya at pumunta sa shower room. Habang siya ay naliligo, napansin niya ang tattoo na nakalagay sa kanyang pusod. Isa itong compass kung saan may nakalarawang bungo sa Hilaga at susi sa Timog. Laking gulat niya ng makita ito sa kanyang katawan dahil alam niyang hindi kailan man siya nagpatattoo o magpapatattoo sa kanyang katawan. Hinihilod niya ito ng sabon at hindi niya matanggal. Ang unang pumasok sa kanyang isip ay ang naaalala niyang lumang cabinet ng kanyang Papa noong siya ay sampung taong gulang pa lang na kung saan may nakaukit na desenyo sa kahoy na tila compass na kahawig mismo ng nakaguhit na tattoo sa kanyang balat. Sa itaas ng compass ng cabinet ng kanyang Papa ay ang lalagyanan ng pera. Sa ilalim naman ang kinapaparoonan ng susi na nadiskubre niya at ginagamit niya para mangupit ng pera sa kanyang Papa noong bata pa siya. Bumalik ang ala-ala pero binaliwala lamang niya ito. Ang iniisip niya sa ngayon ay kung sino-sino ang mga tatawagan niya para tanungin kung paano siya nagkaroon ng tattoo sa kanyang pusod. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Sa kanyang pagkakaalam ay nagpunta na siya kaninang umaga sa kanyang maliit na tindahan at umuwi lang siya ng bahay para matulog dahil inaantok siya doon. Iba ang kanyang naaalala kung paano siya nakauwi. Sa kanyang pagkakaalam, dumiretso siya sa bahay pagkatapos. Hindi na niya naaalala ang kinuhang relo kay Orly pati ang lalaking puti. Pumunta siya sa kanyang cabinet para kumuha ng bagong damit pambihis. Sa ilalim ng kanyang mga damit ay may nakita siyang susi na hindi niya naaalalang inilagay. Inisip niya kung ito ba ay may kinalaman sa kanyang tattoo sa pusod na may nakaguhit na susi. Naghanap siya ng butas na papasakan ng susi sa pinakaitaas ng kanyang cabinet kagaya ng kanyang ginagawa sa cabinet ng kanyang Papa ngunit bigo siyang makakita. Hindi siya tumigil hanggang maisipang hatakin ang cabinet para mausog niya ito. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Naiusog niya ang cabinet hanggang sa may napansin siya sa likurang bahagi. Nasa likod pala ang kanyang hinahanap. Binuksan niya ang sekretong kahong nakapasok sa loob ng kahoy ng cabinet gamit ang susing nakita niya. Ang laman ng kahon ay isang lumang libro na may mga nakadikit na mga larawan. Ang librong napakakapal at napakalaki ay mukhang pinasadya. Binuklat niya ito ng mabilisan lang. Nagtataka siya sa mga pictures ng mga taong hindi niya kilala na nakadikit sa mga pahina. May nahulog na liham galing sa pagkakaipit sa libro, may nakalagay sa sobreng “Jasmine”. Pinunit niya ang gilid at binasa ang nakasulat:</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“ Jasmine,<br />Naiintindihan mo siguro ang sulat kamay ko dahil ako ikaw. Naintindihan mo ang compass kaya mo ito binabasa. Sa ngayon, ang nasa isip mo ay bumalik sa karaniwang gawain mo sa araw araw, magtrabaho, maglinis ng bahay at magpakasaya pero marami kang hindi alam dahil nabura na ang iyong memorya. Ang librong ito ay napakahalaga at ingatan mo ng buong buhay mo. Naisipan kong gumawa ng sulat na ganito, para mapaikli ang laman ng Libro at malaman mo agad ang buong katotohanan. Kung hindi mo naaalalang sinulat mo ito marahil dahil sa nakita ka na naman niya! Binura niya ang laman ng isip mo na may kinalaman sa kanya, at pinalitan niya ang naaalala mo sa mga oras na nakita mo siya. Siya ay ang nasa mga larawang inabutan ko na rin sa librong ginawa ko na ito pero hindi ko rin siya naaalala, kagaya mo. Ang lahat lang ng ala-ala mong nakita mo siya ang binubura niya, at wala nang iba. Ginawa natin ang librong ito para di natin makalimutan ang mga nangyari kung sakaling burahin ang ating memorya. Siya ang kalbong lalaking nakasalamin sa mga picture na kinuha ko, mo, natin ng palihim, matagal na ang panahon na ang nakalipas. Nakalagay sa librong ito lahat ng pag-aaral na ginawa mo o ako sa loob ng maraming taon tungkol sa kanya. Siya ay isang kaaway! Sa hindi ko malamang dahilan, ang nakasulat lang sa libro natin ay “Z” ang tawag sa kanya dahil sa isang pahina na may larawan niya ang may arrow at nakaturo nga ang pangalan niya. Ikaw, ako, Jasmine ang bumuo nitong libro na hindi mo maalala. Pinagaralan at sinusundan ko siya pero parati niya tayong nakikita. Kailangang mahinto ang kanyang ginagawa dahil nilalapastangan niya ang ating utak at ang iba pa niyang binibiktima. Kapag nakita ka niya makakalimutan mo na siya at lahat ng tungkol sa kinuha o binago niya sa iyo. Maski ang tape ng mga video camera ay napapalitan niya, pero hindi ang still camera na gamit ay film at kapag sa malayo mo kinuha ang litrato. Madalas siyang magpunta sa bookstore kung saan siya nagbabasa at nakikipagkita. Kakaiba ka dahil may kaunting ala-ala ang bumabalik at naaalalang nakita mo na siya dati pa kahit na nabura na niya ang memorya mo tungkol sa kanya. Isipin mong mabuti, nakita mo na siya sa bookstore na pinupuntahan niya di ba? Parang kilala mo siya di ba? </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Higit sa lahat, nakita ko na lang sa unang pahina na siya pala ang pumatay kay Papa. Sinulat ng unang Jasmine ang lahat ng nangyari. Oo magugulat ka dahil pati yun ay akala mo hindi totoo. Isang gabi, pumasok siya sa Electronic Store ng Papa at di niya napansing pinalo siya ng malakas ni Papa sa ulo sa pag-aakalang nagnanakaw ito. Tinignan lang niya si Papa at hindi na ito kumilos. Tinakpan niya ang ilong at bibig ng Papa kaya hindi ito nakahinga. Dahil siya mismo ang pumatay kay Papa kaya siguro akala mo, pagpalit ng iyong memorya, ang Papa ay buhay pa nasa ibang bansa lang. Hindi ko alam kung paano ka niya nakita kaya nabura ang memoryang ito, pero naisulat mo na sa Libro ang nangyari bago niya burahin ang memorya mo. May mga kulang ding detalye sa libro. Hindi niya maaaring baguhin ang Libro dahil hindi niya alam ang tungkol dito. Ang hidden camera mo ay tinatago mo dahil sa ito ang ginagamit ng Papa sa kanyang Electronic Store noong siya ay pinatay. Kung mahilig kang pumwesto sa likuran ng tindahan mo, dahil sa dati pa lang nasa likuran ka rin ng tindahan. Doon natin nasaksihan ang nangyari. Ang lahat ng detalye ay nasa libro kung saan ko nabasa ito. Hindi ka dapat nagtyatyaga sa maliit mong tindahan dahil may malaking negosyo ang Papa mo. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Kinuha niya ang lahat ng sa atin. Ilang beses na tayong naburahan ng memorya at parating ang oras lang ng lahat ng nakita mo siya ang binabago niya o kaya niyang burahin at baguhin. Nakasulat ito sa libro natin ng maraming beses. Ang hidden camera mo ay hindi mo natanggap bilang regalo ng Papa na Seaman. Hindi Seaman ang Papa. Ang orihinal na Jasmine ang nakasaksi ng pagpatay sa kanya gamit ang Camera na yun na nakatago. Walang naniwala sa kanyang may lalaking ganito ang itsura ang pumatay sa Papa dahil nagbago ang laman ng Tape nung ipakita niya ito. Ang orihinal na Jasmine rin ang nakadiskubre kung paano niya kukunan ng litrato ang lalaking si Z at nadiskubre niya ang mga kakayahan nito. Naniniwala siyang hindi pa siya naburahan ng memorya bago ang pagpatay ni Z sa mahal mong Papa. Huwag mong isuko ang labang ito. Nakasulat lahat ito sa libro.<br />Huwag mong hahayaang makita niya ang librong ito! Ikaw lang ang nakakaalam na siya ay tunay. May nakilala ako at naging kaibigan ko siya, si Orly. Sa kanya galing ang pera na pinagpatayo mo ng Tindahan. Kayong dalawa ay magkasosyo sa Tindahan mo at hindi mo siya trabahador. Kung nabura niya ulit ang aking memorya, babalik ulit sa iyo ang unang akala mo na pinagipunan mo ang negosyong ito, yun ay maling memorya dahil sa totoo, sa mga panahong iyon, abala ka sa pagimbestiga kay Z at kapag nasulyapan ka lang ni Z, pumapalit ang memoryang ito kapalit ng memoryang iniimbestigahan mo si Z. Bigla kang nagiging Manager at si Orly ay trabahador mo lang. Isa lang ito sa madalas na nagbabago tuwing binubura ang memorya mo. Kaya siguro naisipan nating magpalagay ng tattoo sa pusod dahil hindi ito madaling makita at maintindihan. Hindi pa siguro tayo nadidiskubre ng taong si Z tungkol sa pag-iimbestiga natin sa kanya dahil kung makita ka niya, aksidente lang at hindi niya alam na pinag-aaralan natin siya. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Hanapin mo si Orly at pagusapan ninyo ito, ngayon na! Malaki ang naitulong ni Orly sa akin. Nakasubok na rin ng maraming pagbura ng memorya si Orly. Dati, siya ay maraming kaibigan, ngayon nabura na sa kanyang memorya ang dating siya. Nang hanapin ko ang mga kaibigan ni Orly, hindi na rin siya kilala ng mga ito. Ang mas naunang Jasmine sa akin ay niregaluhan siya ng magandang Relo ayon sa kanyang sulat pero siyempre hindi ko na naalala yun dahil kagaya mo, iba ang laman ng isip ko—pekeng memorya. Sinusundan namin ang mga kilos ng lalaking puti na si Z sa loob ng anim na buwan pero minalas kami ng nakita si Orly ng harap harapan sa hindi sinasadyang nakasalubong niya sa daan. Inobserbahan ko si Orly at nabago nga ang lahat ng memorya niya simula noong nakita niya ang lalaking puti. Simula noon, di raw ako ang nagbigay ng Relo niya. Nag-iba rin ng bahagya ang ugali niya, naging makulit siya. Tinanong ko siya kung naaalala niya ang ginawa niya simula noong sabihin ko ang tungkol kay Z hanggang sa oras na nakita siya nito, iba na ang kanyang naaalala. Nakalimutan na rin ni Orly ang lahat ng pagtulong na ginawa niya sa akin na may kinalaman kay Z kahit ang mga oras na kaming dalawa lang at pinagaaralan si Z o pinaguusapan siya sa pribadong lugar. Ang pinakamalaking misteryo ay hindi natin alam kung paano niya nagagawa ang lahat ng ito. Saka na natin problemahin kung paano niya nagagawa ang mga ito, ang dapat mong malaman ay ang kahinaan niya. Ang sa akin lang, tuwing binubura at pinapalitan niya ang aking ala-ala, parang pinapatay na rin niya ako. Dapat mauna mo siyang makita bago ka niya makita para maiwasan mo ang kanyang mga mata. Nadiskubre ko ang tattoo sa pusod at naisip ko rin ang naisip mo kaya nadiskubre ko ang libro. Pareho lang tayong nagsimula ulit . Simula noong Enero ng taong 1998 ako nagsimula ulit malaman ang katotohanan. Parati kang magsisimula sa simula, kaya maging maingat kay Z, huwag kang papakita sa kanya. Sa libro, nakalagay ang unang date ay 1988 pa! Simula noong 20 anyos ka o tayo, ilang ulit ka ng binura at binago ng taong ito.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Kung nagtataka ka kung saan at kailan mo nakuha ang tattoo mo sa pusod, ako rin hindi ko alam. May nakita lang akong picture sa loob ng Libro ng tattoo na yan pero walang nakasulat na patungkol dito. Hindi niya maaaring burahin ang memorya mo simula noong bata ka pa hanggang sa unang beses ka niyang nakita, noong panahong iniimbestigahan mo siya na pumatay sa Papa noong taong 1988. Sa unang beses at sa mga sumunod, hindi natin alam kung paano niya tayo nakita at kailan tayo naburahan ng memorya. Mag-ingat ka dahil posibleng alam na niyang nagiimbestiga tayo sa kanya. Simula noon ang librong ito na hindi alam ni Z ay nadaragdagan ng laman tuwing nadidiskubre mo. Ang lahat ng kailangan mong malaman ay nasa librong ito. Ito lang ang patunay na totoo siya. Ingatan mo ito.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br /><em>Jasmine August 12, 1998</em></span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Natakot si Jasmine dahil bigla siyang nagkaroon ng mabigat na responsibilidad ngunit di siya nahirapang paniwalaan ang nakasulat dito. Nagulat rin siya na sa sulat na ito ay kahapon lang ang petsa ng pagkakagawa pero iba ang naaalala niyang ginawa niya kahapon. “Sulat ko ito. May tattoo akong di ko naaalalang pinagawa ko. Totoo ito. Dapat totoo ito,” ang sabi niya sa kanyang sarili.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />May nagring ng doorbell ni Jasmine kaya agad agad niyang isinilid ang libro sa ilalim ng mga kahon ng sapatos sa isa pang cabinet, sinusian pa niya ito at tinago ang susi sa ilalim naman ng sofa. Nagmamadali siyang lumapit sa pinto.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Sino po sila?” ang tanong ni Jasmine sa tabi ng pintuan.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Dr. Mary ito Jasmine. Phychiatrist mo. Buksan mo ang pinto tignan natin kung may progress. Nagsho-short term memory loss ka pa rin ba? Gumagawa ka pa rin ba ng mga ilusyon sa isip mo? Pagusapan natin ang mga kinwento mo sa akin kahapon.”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Ah ganun ba? Ilang sigundo lang po at bubuksan ko ang pinto.” Ang sabi ni Jasmine sa babaeng kumakatok. Dinampot niya ang pantalon at polo shirt at sinuot ng mabilis.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Binuksan ni Jasmine ang pinto. Si Z pala ang nasa kabila ng pinto. Hindi nagulat si Jasmine. Hindi man lang tumaas ang kanyang mga kilay o pumikit ang mata. Kalmado lang siyang nakatayo sa kanyang pintuan. Nakatulala siya ng ilang segudo, nakatitig sa salaming bilog na humaharang sa mga mata ni Z. Nakahawak sa doorknob si Jasmine habang nakatitig sa bisita.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Hello Jasmine,” ang sabi ng taong puti.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Tuloy po kayo,” ang sabi naman ni Jasmine. Pumasok sa silid si Z at isinara ang pinto.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“May mga ibibigay ka ba na para sa akin?” tanong ni Z.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Opo, meron po. Sandali kukunin ko lang.”Nakayukong tumalikod si Jasmine at naglakad papalayo. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Ganadong ganadong pumunta si Jasmine sa may sofa, kinuha niya ang susi at inilabas ang Libro sa cabinet. Iniabot ni Jasmine ang Libro at ang sulat sa sobre sa taong puti. Binuksan ni Z ang libro, isinara ang pinto at mabilis niyang nilikas ang tirahan ni Jasmine. Nagbuntong hininga si Jasmine at binuksan ang pinto. Tumingin siya sa labas at walang tao. “Ang mga bata talaga dito, talaga naman oh. Ipapatanggal ko na talaga ang doorbell ko pinaglalaruan lang nila eh,” ang sabi ni Jasmine sa sarili. Nabura na naman sa isip niya ang lahat ng tungkol sa lalaking si Z.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Matapos ang ilang minuto, nagring ang telepono ni Jasmine at dinampot niya ito. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Hello Jasmine, si Orly ito pupunta ka pa ba dito o magsasara na ako? Bilisan mo may ipapakita ako sa iyong napaka-importante. Makinig kang mabuti. Naaalala mo yung sinasabi mo sa akin kaninang umaga, yung tape na nagbabasa ako ng libro? Hahanapin ko sana ulit, pasensya na alam kong sa iyo yun, baka magalit ka, baka pwede ko kasing i-rewind doon sa part na kausap ko yung babaeng crush ko. Sa lalagyanan natin ng mga tapes, may mga disk dun akala ko pelikula dahil may mga pamagat ng pelikula. Kinuha ko yung isang CD na sci-fi pero nung pinanood ko sa VCD player mo, iba ang nadiskubre ko! Tayong dalawa ang nandoon at kausap natin ang sarili natin! Wala akong naaalala sa mga recordings na yun, pero tayo talaga ang gumawa! Di ka maniniwala sa sasabihin ko sa iyo! Marami pang tulad nito, pati yung ibang pelikula karamihan sa mga Science Fiction mo. Ang ibang disk na pelikula naman normal lang na pelikula, pero lahat ng pelikula na may pabalat na kakaibang Science Fiction yun ang may recordings natin! Di ko pa pinanood ng buo, pero mukhang importante ito. Nagkaka-amnisya ka ba? Tama nga bang amnisya ang tawag dito, teka, parang mali ako. Parang may sinasabi tayo tungkol sa memorya, mahina kasi ang sound at maingay ang ulan. Paano natin nagawa ito, di ko naaalala at wala tayong recorder? Paano nangyari ito? Imposible pero totoo, pinapanood ko pa ngayon. Basta pumunta ka na lang dito at magingat ka! Bye!”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Napailing na lang si Jasmine at sinabing, “Ha, talaga? Sandali! Ano yan? Puro ka talaga… hmp sige paalis na ako.” Binaba agad niya ang telepono. Napagisip isip ni Jasmine na kapag seryoso si Orly sa sinasabi, seryoso talaga siya. Dinampot ni Jasmine ang susi at lumabas ng bahay.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Pagbaba ni Jasmine ng kanyang apartment, may nakita’t narinig siyang nagkakapulong na tao sa daang hindi kalayuan sa kanyang lugar. May isang kalbong lalaking maputi ang nakatihaya sa daan. Kumalat ang kanyang dugo sa daanan ng mga tao at wasak ang kanyang mga binti. Napatakip ng bibig si Jasmine sa kanyang nakita. Nagtataka ang ilan kung bakit kulay abo ang mga mata ng lalaki. Nasagasaan raw ito ng isang SUV na sasakyan. Sinundan ni Jasmine ang mga tanod na nagtatalo at nagtataasan ng boses sa isa’t isa. Dinampot nila ang lalaki na sinasabing nakasagasa sa lalaking tumatawid. Tinanong siya ng mga tanod, “Bakit mo tinakbuhan ang nasagasaan mo, alam mo bang bibigat lang ang kaso mo niyan?”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Sumagot ang lalaking nakaposas, “Hindi ko po talaga nasagasaan yan. Malinaw na malinaw kong naaalala, ang dugo sa harap ng sasakyan ko sumayad yan sa nagbubuhat ng karne sa daan kanina sa trapik. Matandang babae, nabutas ang pinamalengke niya. Nainis pa nga ako eh. Malinaw na malinaw ko pong naaalala. Wala po akong nasagasaan kaya hindi ako huminto. Pasensya na po, di ko po ugali ang tumakbo kung may kasalanan akong nagawa.” Nasasaktan ang lalaki sa pagkakahawak sa kanyang mga kamay. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Sumisigaw naman ang nagpakilalang saksi, “Hindi! Hindi! Hindi, sinungaling ka! Nakita kita, nandoon ako sa malayo pero nakita ko ang sasakyang yan, sinigawan ka pa ng lalaking kalbo pero dirediretso ka lang na tumakas na parang nakasagasa ka lang ng pusa. Buti trapik, huli ka tuloy!” Sa gawing kalayuan, parating naman ang isang kotse ng pulis na sobrang lakas ng tunog ng sirena at busina nito. Ang mga tanod ay hinahanapan ng pitaka ang biktima at wala silang nakitang anuman sa kanyang mga bulsa. Marami ang nakakalat sa daan, kabilang na dito ang mga tsokolate, iba’t ibang pagkain, sunglass na bilog, kwintas at iba pa.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />“Orly!” Ang isinigaw ng isang tanod. Bagay na kinagulat ni Jasmine dahil kamukha ng Relo ni Orly ang hawak ng mga tanod. “Orly ang pangalan niya!” Ang</span><span class="style1"> sabi naman ng batang tanod. Lahat sila ay nakatingin sa magandang relo na inalis sa kamay ng lalaki.</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Habang abala sila sa pagdepensa ng suspek sa kanyang sarili, naapakan ni Jasmine ang isang libro na may bahid ng dugo na may bakas ng mga paa ng mga taong dumaan sa pinangyarihan ng aksidente. Natatabunan ito ng iba pang nakakalat sa daan. Sulat kamay niya ang pangalan niyang nakalagay dito na hindi natatakpan ng dugo. Pinulot niya ito at binuksan sa huling pahina at ang nakita niya ay isang picture ng kanyang Papa at mga kamag-anak sa isang kasal na ngayon pa lang niya nakita. May bilog na guhit sa gawing malayo ng larawan at napansin niya sa loob ng bilog ang mukha na kamukha ng lalaking nakahilata sa daan—ang lalaking kalbo at may matang kulay abo. Nagmamadali siyang nawala sa eksena at sumakay sa loob ng kanyang kotse na nakaparada sa daan. Binuksan niya ang air-con. Siya ay pinapawisan at kinakabahan. Nakatitig lamang siya sa daan, punong puno siya ng pagkataka at takot. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1">Nagbuntong hininga siya, lumalaki ang kanyang mga mata, humawak sa manibela at nag-iisip isip dahil sa mga nangyari. Hindi pa siya nakakita ng taong namatay at kakaiba pa ang mga mata. Nag-isip isip siya. “Ano ang nangyayari, bakit may picture ni Papa sa Libro. Sa kanya ba itong librong ito? Mukhang akin dahil sulat kamay ko.” Kinuha niya ang Libro at binuksan niya sa bandang gitna. May isang ginupit na pahina ng pahayagan ang nakaipit dito. May larawan at nakabilog sa pulang guhit ang picture ng tatlong tao sa malayo, may petsa, at may maikling sulat na nakasulat kamay sa ibaba. Naintindihan niya ito at naalalang sulat kamay ni Orly ang nakasulat dito. Binasa niya ang sulat: “May dalawa pang katulad ni Z. Nadiskubre kong hindi pala siya nag-iisa. Kakampi mo ako, hinahanap ko rin sila. Wag kang magtiwala sa iba. Huwag kang magtiwala sa sarili mo. Huwag kang matakot. Hindi ka rin nag-iisa.”</span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0); font-family: verdana;font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><span class="style1"><br />Hindi ito naintindihan ni Jasmine at nagmadali siyang umalis. </span></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:verdana;"><span style="font-size:85%;"><br /><em>June 23,2008 06:15 </em></span> </p> <p style="color: rgb(153, 51, 0);"><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0);"><span style="font-size:85%;"><a href="http://www.kwento.100megsfree5.com/">http://www.kwento.100megsfree5.com</a></span></p> <p style="color: rgb(153, 51, 0);"><span style="font-size:85%;">Mga Maikling Kwento ©<span style="font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;"> E.L. Minell</span></span></p>kwentohttp://www.blogger.com/profile/16691227826301072748noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5100416373585399580.post-10193436467925569402004-11-02T00:00:00.000+08:002008-12-08T13:30:06.449+08:00Paranoia<p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" > Paranoia<br /> <em>By E.L. Minell </em></span><span style="font-size:85%;"> </span></p> <span style="font-size:85%;"> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br /> Quezon City, ika 13 ng Nobyembre Taong 1999</span>.</p> </span> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Ang naaalala ko noo’y nakasakay ako sa bus na ordinary papuntang Fairview at pauwi na ako sa gabing iyon. Hindi ko pa naranasan ang matulog ng ganun sa bus pera lang sa pagkakataong iyon na pagod na pagod na ako galing sa trabaho. Bukas ang bintana sa aking gilid. Lalong nadaragdagan ang aking antok gawa ng malamig na hanging may halimuyak pa na galing sa naglalakihang puno at damuhan sa gilid ng malawak na daan ng Commonwealth. Kalahating tulog at kalahating gising ako sa mga panahong iyon. Alam kong nagraragasang tumakbo sa bilis ang sasakyan at malakas ang hanging nanggagaling sa labas sa kabila ng aking pagka-idlip. Nawala na ng kaunti ang polusyon sapagkat madilim na’t kakaunti na lamang ang mga sasakyan sa daan. Tinapik ako ng konduktor para gisingin. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Bababa ka na di ba?” ang sabi ng konduktor sa akin. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Nabigla naman ako kaya’t tumayo agad at tumingin sa labas. Walang tao sa bus maliban sa dalawang magasawang nakasakay, driver ng bus at ang konduktor. Malamig na ang hangin at pawang napakalungkot ng paligid. Tuwing nakakarating ako sa babaan, natutuwa ako sa galak dahil makakapagpahinga na ako pero sa pagkakataong ito, nakapagpahinga ako ng lubos kahit na napaidlip lang ako sa bus. Papasok na ako sa subdivision namin. <em>As usual</em>, tulog na rin ang mga gwardyang nagbabantay sa Gate. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Dito ako nakatira sa isang cheap na subdivision. Nakakadepress dito sa ganitong oras dahil halos wala kang makikitang tao sa daan. Madaling araw na kasi sa mga oras na yun. Ginagawang parking space ang daan sa loob ng subdivision kaya’t halos wala ka na ring madaanan kung ikaw man ay may sasakyan. Karamihan sa mga gustong tumira dito ay mga Koreano na naninirahan sa QC. Iba’t ibang klaseng tao ang nakatira dito, karamihan sa kanila’y mayayaman at mga nagpapanggap na mayaman. Wala silang pakialam sa isa’t isa. Napadaan na rin ako sa wakas sa compound namin. May malaking parking space dito kung saan nagpupulong na naman ang mga asong abandonado para mag-<em>orgy</em>. Nakakainis minsan dahil sila’y nagiingay tuwing lumulubog ang araw at nagkakalat sa daan. Para silang nau-ulol kapag dumadating ang panahong ito. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Papunta sa amin ay may makitid na iskinita na kung saan ay matatanaw mo agad habang ikaw ay naglalakad dito ang gate ng bahay sa tabi namin. Diretsuhin mo ito’y bahay ng aming kapitbahay, sa kanan naman ay ang gate ng maliit na townhouse na aming inuupahan. Hindi kami nakikipag kaibigan sa mga nagiging kapitbahay namin pero kilala namin sila sa dahilang madalas silang mag-away at rinig hanggang sa dulo ng aming bahay ang pinagaawayan nila. Sa unang tingin ay parang sapat na iyon para makilala ang iyong kapitbahay. Kasama ko ang dalawa sa mga kaibigan ko sa kolehiyo at inuupa lang namin ang townhouse sa tabi nila. Mag ta-tatlong buwan pa lang kami dito at ilang buwan lang ay lilipat na naman kami. Mababa lang ang pader sa gate namin at mababa rin ang pader na humahati sa lote ng townhouse at ang bahay ng kapitbahay namin, ngunit ang gate nila’y mas mataas pa sa akin. Pumasok ako ng dahan dahan sa gate namin para di ko na magising pa ang mga natutulog kahit na pansin kong bukas ang mga ilaw sa aming kapitbahay. Nakapasok na ako matapos buksan ang lock ng pinto namin. Inabutan ko si Rocco sa sala na pinapatay ang computer ko. Si Rocco ang isa sa dalawang kasama ko sa townhouse. Kaibigan ko siya simula pa noong high school kaya naisipan naming magkakaibigang magshare na lamang ng tinitirhang bahay at hati hati na lang sa bayad. Kasama ko na sila simula pa noong nagaaral pa ako. Ilang beses na rin kaming lumipat lipat ng tirahan. Tumira na kami sa apartment, condo at ngayon nama’y townhouse. Mga estudyante sila at ako naman ay kasalukuyang nagtratrabaho para maipagpatuloy ang pag-aaral. Ayaw ko nang umuwi sa probinsya kahit na mas masarap pa ang buhay doon. Madalas ay nagtitipid ako sa pagkain samantalang sa probinsya’y masagana ang buhay. Mas nababagay ang isang taong tulad ko sa lugar na ito kaya’t mas pinili ko na lamang tumira dito sa kasalukuyan. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Kakaibang tao si Rocco bilang kasambahay. Siya’y hindi gaanong masalita ngunit masyadong malalim kung mag-isip. Madalas ay nakikita ko siyang hindi makatulog sa gabi dahil siya’y may animo’y malalim na iniisip. Kapag siya nama’y iyong tatanungin sa kanyang iniisip, malalaman mong napakababaw lang pala. Malamang at hinintay na naman niya ako para sa isang diskusyong iniiwasan ko.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Allen! Binuksan ko lang ang PC mo dahil hinihintay kitang dumating. Bakit 1:30 ka na yatang dumating ngayon?” Parati siyang may dahilan tuwing makikita ko siyang ginagamit ang PC ko. Tumingin naman ako sa orasan at 1:30 na nga. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Nasaan si Caloy?” ang tanong ko sa kanya. Si Carlo o Caloy ay ang isang kaibigan rin naming kasama sa bahay. Inilock ko na ang pinto sa dahilang nakarinig ako ng ingay sa gawing kwarto sa itaas at wala nang darating pa. Maagang matulog ang taong iyon. Bumaba siya ng hagdanan upang mag-CR. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Inabot ka na ng madaling araw ah.” ang sabi sa akin ni Caloy habang kinakamot kamot pa nito ang kanyang ulo.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Caloy napanood mo ba yung palabas sa tv kanina?” ang sabi naman ni Rocco. Hindi siya pinansin nito kaya sa akin siya tumingin. “Meron kasing nagtanong kung bakit raw nasa ulo ang mata ng tao.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Nonsense, itulog mo na lang yan!” ang mabilis na isinigaw naman ni Caloy kay Rocco habang siya’y umiihi.<br /> Umupo ako para mag-tanggal </span><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >ng sapatos. Iniwan kong nakalagay sa aking paa ang mga medyas at isinuot ang tsinelas kong pambahay. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Anong meron sa tanong na yun, bakit ka interesado?” ang sabi ko kay Rocco.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Kasi nagtatalo yung dalawang tao sa tv. Ang sabi ng isa, nandidiyan daw sa ulo ang mata ng tao para mabilis makakarating sa isip ang iyong nakikita, para maisip mo agad ang nakukuha ng iyong mata. Ang sabi naman ng isa, kaya naririyan sa ulo ang mata ng tao ay para makita mo agad ang iyong iniisip. Kung iisipin mong mabuti, pareho ba silang tama o may mali sa kanilang dalawa?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Naririyan sa ulo ang mata para isipin mo muna kung ano ang pinapanood mo sa tv. Mamili ka ng papanoorin kaya nilagay diyan ang mata ng tao para pag-isipan mo kung alin ang dapat makita ng iyong mga mata para sa sarili mong kapakanan. Puro ka kalokohan, kalimutan mo na nga ang mga bagay na ganyan. Anu-ano kasi diyan ang pinapanood mo,” ang sagot ko kay Rocco.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Mali iyan,” ang sabi naman niya sa akin. “Alam ko ang sinasabi mo, hindi lahat ng nakikita sa tv ay totoo. Marami sa kanila ay ginagawa ang lahat para lang panoorin sila, di bale na sa kanila kahit mali o hindi totoo ang kanilang pinapalabas. Alam ko yun. Ang punto ko kasi ay bakit ba parang mahirap aminin sa iba na ang nakikita ng iyong mga mata ay ang dumidikta sa iyong iisipin at gagawin. Sa aking pananaw, dalawa silang tama. Pwede rin naman kasing nakikita mo ang isang bagay dahil hinahayaan ng isip mong makita ito. Hindi ko basta pagkakatiwalaan ang mga <em>senses</em> ko. Huwag mo dapat paniwalaan lahat ng nakikita ng iyong mga mata.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Oh boy, yan na naman siya. Kung hindi sa kanya hindi naging kakaiba ang pagsasamahan naming magbabarkada. Kakaiba kasi kaming lahat. Nalilibang naman akong pagmatyagan sila lalo na kapag nagtatalo. Hindi mo kami maihahalintulad sa ibang magkakaibigan diyan dahil sa mga kakaibang diskusyong tinatalakay ni Rocco.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Alam mo pare…,” ang sabi ni Caloy na nasa CR. “Nilagay ang mata sa ulo para hindi ka basta basta kakagatin ng babae dahil matatakot siyang tusukin mo siya sa mata. Chicks na lang kasi ang ipasok mo sa isip mo. ” Tumatawa si Caloy habang sinasara ang kanyang zipper. Matapos ang ilang sigundo, umakyat na siyang muli sa kwarto at pinatay ang ilaw sa itaas.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“May punto ka naman doon, Rocco. Si Caloy, tahasang bastos yan… hayaan mo siya. Ang mata ay nakakalinlang at samantalang ang isip naman ay gumagawa rin ng mga bagay na maari mong makita. Kaya nga nananaginip ang mga tao di ba? May pasok ka pa ba bukas?” ang sabi ko sa kanya upang ibahin na niya ang usapan. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Dumiretso ako agad sa banyo upang maghilamos doon. Hindi niya sinagot ang aking tanong at hindi rin ako interesadong malaman. Sumunod naman sa akin si Rocco na para bang may gusto pang ihabol sa akin. Habang ako’y naghihilamos, sumandal naman siya sa may pintuan at nagpatuloy sa pagkwento.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Pare, Alam mo ba yung babaeng teenager na anak ng kapitbahay natin? Bakit tuwing sasapit ang gabi na lang ay umaakyat yan sa bakod natin na parang may tinatakasan at sasampa na naman sa bakod ng gate natin para makalipat na naman palabas sa atin. Baka tumatakas yun sa magulang dahil may party sila ng mga friends niya, di kaya?” Biglang hininaan niya ang kanyang boses at sinabing, “Alam mo pare, napansin ko yan dati sa loob ng lote nila na nakakandong sa kanyang tatay! Sa kanyang sariling tatay. Ibang klase eh parang hindi sila mag-ama.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Kaya siguro siya dumadaan sa bakod para tahimik, para di marinig ng magulang niya. Napansin ko na rin yan dati. Kung dati nga akala ko ay magnanakaw dahil may narinig ako diyan, eh marami rin kasing galang manok dito sa subdivision pero gabi na at di na gumagala ang manok kapag gabi, kung hindi pa sinabi sa akin ni Caloy hindi ko malalaman na babae pala diyan ‘yan. Anong ginagawa ng manok sa ganitong lugar? Tuwing umaga na lang ang ingay nila, para silang taga bundok. Dami pang maingay na aso diyan.” Masyado kasi kaming praning sa mga magnanakaw dahil kalat sila sa buong kalungsudan. Kinuha ko ang tuwalya at nagpunas na ako ng mukha habang nakaharap sa salamin.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Hindi mo ako narinig eh, ang sabi ko napansin ko sila dati na naglalambingan na parang hindi sila mag-ama. Matanda ang lalaki at tinatawag niyang Daddy, at Mommy ang babae doon kasama pa yung isang lalaking bata, pero parang hindi sila tunay na pamilya. Ano kayang meron doon?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Madalas silang magsigawan, wala silang galang sa isa’t isa parang hindi tunay na pamilya. Narinig ko na rin dating sumisigaw yung babae diyan na parang sinasaktan. Hayaan mo sila buhay nila yun. Kakaiba ka talaga Rocco lahat napapansin mo.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Matutulog na ako,” ang sabi ni Rocco. “Alam mo may isa nga raw nagreklamo dahil umiipot ang manok nila sa kotse, tama ka wala talaga silang pakialam sa mga tao sa paligid nila. Papatayin ko na ang mga ilaw, ikaw na lang ang bahalang magsindi. Kapag inantok ka na, umakyat ka na lang.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Sa wakas, umakyat na sa kwarto si Rocco. Sila ang dalawa kong kasama dito sa bahay. Dalawang klase ng taong nasa magkabilang dulo ng daigdig. Ang isa ay masyadong seryoso, ginagawang komplikado ang lahat ng makita niya at ang isa nama’y sobra sa kabastusan at parating ginagawan ng katatawanan ang lahat ng bagay. Masaya silang kasama ngunit hindi sa lahat ng pagkakataon, lalo na ngayon at boring ang araw ko. Hindi pa ako makatulog kaya’t binuksan ko ang tv at dumiretso agad sa refrigerator para maghanap ng makakain. Inilabas ko ang pansit at ipinasok ko ito sa microwave. Napansin kong napakalakas pala ng aking resistensya dahil gatas at itlog lang ang aking inalmusal. Hindi rin ako inaantok maski na halos kalahating oras lang akong umidlip sa bus. Naisip ko ring kahit nanlalata na ang aking kalamnan sa pagod ay kaya ko pa ring gumising. Nakakainip ang gabi at parang hindi ko pa gustong matulog. Mas pipiliin ko na ngayong hindi na lang sana natulog ang dalawa kong kaibigan at makipag-kwentuhan sila sa akin. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Kumuha ako ng mainit na tubig sa thermos at gumawa ako ng kape. Hinigop ko ang masarap at mainit na kape. Kadalasan ay mas pinipili kong uminom ng kapeng walang gatas tuwing gabi. Madaling araw na pala at hindi na gabi. Hinubad ko at isinilid ang aking suot na polo sa study table ni Caloy na malapit lang sa tv. Binuksan ko ang kanyang drawer. May limang libong piso ang nakalagay dito at ang kanyang Cellphone. Masinop magipon ng pera ang kaibigan kong iyon. Dinampot ko at pinakialaman ang kanyang Cellphone. Tinignan ko kung may mensaheng ipinadala sa akin ang tatay. Hindi kasi kami nagpapadugtong ng landline phone. Laking tuwa ko nang makita kong hindi sinasadya ang mensaheng para kay Rocco na sinasagot na siya ng kanyang nililigawan. Nakakapag-panibago lamang sapagkat tinawag siyang Ryan, madalas kasi ay tinatawag lamang siya sa kanyang apilyedo. Madalas na napagkakamalang kay Caloy ang babaeng iyon ng iba naming kaibigan. Ibinalik ko ito sa kinalalagyan at dinampot ko ang tasa ng mainit na kape. Pinatay ko ang ilaw sa kusina upang manatiling madilim sa aking paligid. Ang ilaw kasi sa kusina ang natitirang ilaw na nakasindi sa bahay. Ang ilaw ng TV at kaunting ilaw sa bintana ang natatanging ilaw na bukas sa buong bahay. Mas tahimik ang aking pakiramdam kapag madilim ang paligid. Isinuot ko ulit ang aking sapatos sapagkat dito ako mas komportable. Tuwing ipipikit ko ang aking mata’y parang gusto kong tumakbo ng napakabilis. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Hindi ko malaman ang gagawin na para bang hindi sapat sa akin ang matulog na lang at tanggapin ang kalungkutan ng araw na iyon. Ang maganda lang sa gabi ay bawas na ang mga nakakalokong mga commercial at mga artistang nagpupumilit magpatawa o kumanta sa tv. Pinepeke nila ang mga ugali nila na akala mo ay ganun din sila sa personal. Halos wala nang totoo, lahat ng iyon ay para lang sa kikitain nila mula sa mga tagapanood. Napapaligiran ako ng sangdamungkal na peke. Paano mo nga naman malalaman iyon kung ikaw ay ordinaryong tao lamang, sapagkat sila ang may control sa iyong nakikita at nababalitaan. Hindi ko talaga kayang matulog ng ganito ang pakiramdam, parang malungkot at parang may kulang sa araw na ito. Nakakapanghina kasing matulog na wala man lang kakaibang nangyari sa araw na ‘to, paulit-ulit na lang tuwing umuuwi ako ng gabi.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Sa hindi inaasahang pagkakataon, nakarinig ako ng kaluskos na nanggagaling sa labas. Madali kong pinatay ang tv sa aking harapan. Sumilip ako sa kurtina ng aming bintana at napansin ko ang isang babae na inilalapag ang kanyang dalang gamit na naka-plastic sa aming pader at umakyat ito papasok sa aming maliit na lote. Kapansin pansin na iniiwasan niyang buksan ang maingay nilang gate o umakyat dito kaya’t kinailangan pa niyang sumampa muna sa lote namin bago lumabas na lang galing sa amin. Umakyat naman siya sa pader naming ingat na ingat tamaan ang bakal na gate para makalabas sa iskinita ng tahimik. Hindi niya namamalayan na pinapanood ko siya. Madilim at siya’y nakakulay asul na suot, di maaninag ang kanyang itsura. Naglakad na siya buhat ang gamit papalabas sa may daanan. Maaaring tumatakas nga itong babae tuwing gabi dahil madalas ko siyang naririnig pagalitan ng kanyang tatay. Baka makikipagkita siya sa kanyang mga kaibigan o maaari ring tulad ko siyang naiinip kaya’t lumalabas siya tuwing ganitong oras para makahanap ng kaibigan. Huwag lang sana masamang bagay ang kanyang gawain dahil marami rin akong alam na kwento tungkol sa mga babaeng ganun-- mga naikwento sa akin ni pareng Caloy. Napuno ako ng pagkataka sa isipan at biglaan kong naisip na lang na lumabas din at tignan lang kung saan siya papunta. Nangapa ako sa dilim at parang may kaunti kasi akong pangambang magbukas ng ilaw kahit kaunti lang. Wala akong suot na pang itaas kaya’t nang madampot ko ang t-shirt na naka lapag sa upuan ng study table, isinuot ko ito ng mabilis. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Lumabas akong tahimik sa pinto at ini-lock ito. Mas mabilis naman akong nakasampa sa aming pader at naglakad ng matulin papalabas. Iniiwasan ko ring dumaan sa gate na nakagagawa ng ingay. Hindi ko na siya nakikita. Dinaanan ko ang parking space kung nasaan ang mga asong nagtitipon tipon at nagtatahulan. Lumiko na ako sa street namin kung saan ko siya nakita sa may kalayuan. Bumibilis ang kanyang lakad kaya’t binilisan ko na rin ang aking lakad. Humigit kumulang sampung pulgada na lamang ang layo namin sa isa’t isa ngunit hindi ko pinapahalata na ako’y sumusunod sa kanya. Malamig ang hangin sa subdivision at napakatahimik sa aking pinagdaanan maliban sa nawawalang ingay ng mga aso habang ako’y lumalayo. Ayaw ko siyang alisin sa aking mga mata upang hindi ako mawala sa taong sinusundan. Napansin ko ring kulay itim na blouse na ang kanyang suot at wala na siyang plastic na dala. Napansin ko rin na ang nasuot kong t-shirt ay ang itim na t-shirt ni Carlo na may tatak na pulang star sa gitna. Hindi siya nawawala sa aking paningin. Hanggang sa nakalusot na kami sa isa pang eskinita. Ilang minuto pa’y nakalabas na siya ng gate ng subdivision. Nawala siya sa aking paningin nung mga oras na iyon. Napansin ko namang gising ang isa sa mga gwardya na nagbabantay sa gate. Ang ilaw lamang nila ang nakabukas sa paligid at umiinom ang gising ng hot chocolate na umuusok usok pa. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Nakalabas na ako at napansin ko siyang nakatayo sa harap ng daan ng Commonwealth. Naroon siya sa ilalim ng dambuhalang puno kaya’t ang hugis lamang niya ang aking nakikita. Huminto muna ako malapit sa gate at hinintay ko siyang umalis sa tinutungtungan. Walang tao sa paligid maliban sa kanya. Alam ko ring nakasilong ako sa gilid ng pader kaya’t kung lilingon man siya’y hindi niya ako mapapansin. Naglakad siyang muli papalayo at sumunod ako. Wala na halos sasakyang dumadaan sa malapad na daan ng Commonwealth. Napansin ko ang itim na bus na nakaparada malapit sa overpass. Nakahinto itong parang salagubang na natutulog. Sumakay bigla dito ang babae. Kapansin pansing malaki ang bus na ito at walang karatulang nakasulat dito. Wala man lang nakasulat na “Fairview” sa harapan kahit na ito’y nakaharap papunta sa Fairview. Kakaiba ang itsura nito ngunit wala ring nakasulat na “Tourist” at malamang hindi ito pang turista sapagkat madaling araw na kasi. “Ano kaya ang nandito?” ang unang pumasok sa isip ko.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Ang bus ay mahahalintulad sa mga bus sa ibang bansa. Aircon ito at sarado ang mga kurtina nito pero pansin ko ang mga taong nasa loob dito. Mukhang pinasadya at purong itim ang iyong makikita. Hindi ko maisip o maaring wala lang ako sa sarili ng mga panahon na iyong bigla kong sinubukang umakyat sa bus na aking tinutukoy. “Wala naman sigurong mawawala sa akin,” ang sabi ko sa aking isip. Maaring ginawa ko rin iyon upang mapunan ng kasagutan ang mga katanungan sa aking isipan pero hindi ko talaga binalak iyon. Pag-akyat ko dito’y isinara nila agad ang pinto. Ang driver ng bus ay nakatingin sa akin na magkadikit ang dalawa nitong kilay. Siya’y may nakakatakot na pagmumukha. May katabaan, maikli at halos kalbo na ang buhok at ang kanyang mukha nama’y napupuno ng butas na kung iyong iisipin ay may mahirap siyang napagdaanan noong kanyang kabataan. Siya’y nakaputing polo at puting pantalon. Sinabi niya sa aking “Number 36!” Naalala ko noon na ako’y natakot rin at gusto kong sabihin na lang sa kanila na nagkamali ako ng nasakyan o mag-sorry ngunit hindi mo gagawin iyon kung ikaw ang nasa kalagayan ko. Pinagpatuloy ko na lang ang paglalakad sa isle ng bus. Kapansin pansin ang puting puting ilaw ng bus sa loob at ang mga puting numero sa itaas ng bawat upuan ay kapuna-puna rin. Lahat sila’y nakapagtatakang nakakulay itim katulad ng suot ko! Napansin ko ang babaeng aking sinusundan na nasa number 7 nakaupo at nakatingin sa akin. Nanlaki ang mga mata nito ng mapansin niyang kilala niya ako dahil nakasabay ko na siya dating bumili sa tindahang malapit sa amin. Hinawakan niya ako sa kamay ng mapadaan ako sa kanya ngunit inalis din niya agad ito. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Dumiretso na lamang ako sa numero ko. May nakaupo sa tabi ng upuan na isang matandang lalaki. Ang number 36 ay nakatabi sa bintana sa bandang likuran ng helera ng mga upuan ng bus. Sa bandang likuran nama’y mga bakanteng upuan. Naisip kong may kakaibang motibo ang mga taong nakasakay dito kaya’t madaling araw sila kung bumyahe. Umupo na ako sa number 36. Kapansin pansin sa mga balikat na natatanaw ko, na lahat sila’y naka-kulay itim na pangitaas kaya’t hindi nakakapagtakang hindi nila ako nakilalang hindi nila kasama. Pinilit ko na lamang maging kalmado upang umiwas sa mas masamang pwedeng mangyari sa akin. Hindi ko alam kung ano ang ginagawa ko doon, saan ako papunta at kung ano ang gagawin nila sa akin sa oras na matunton nilang hindi nila ako tunay na kasama. Sa umpisa pa lang ay may masama na akong kutob sa nasakyan kong bus na yun. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Napansin ko sa siwang ng itim na kurtina ang isang lalaking tumatakbo at hinahabol ang bus. Hindi niya nahabol ito sapagkat mabilis na umandar ang sasakyan pagkaupo ko sa aking inuupuan. Pagtingin ko sa aking kaliwa’y napansin kong nakatingin sa akin ang aking katabi. Siya’y isang matandang lalaki na siguro’y nasa edad na 50. Mistisuhin ang kanyang mukha at marami nang puti sa kanyang buhok. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Ang pangalan ko ay Khan,” ang sabi ng lalaki. “Ngayon lang kita nakasakay, ikaw pala ang bagong lipat.” </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Siya’y nagtataglay ng malamig na boses. Ang nakakatakot pa rito’y parang may suspetsya ang kanyang tingin sa akin. Itinaas ko na lang ang aking kilay bilang pagsabi ng “oo” sa kanya. Hindi ko alam kung bakit niya sinabi sa akin iyon. Ang kanyang itsura’t kilos ay parang hindi ordinaryong tao na nakakasabay mo parati sa bus na iyong sinasakyan. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Napakabilis ng bus na aming sinasakyan. Lumiwanag bigla ang ilaw sa loob ng bus kaya’t kahit ang bintana ko’y may siwang, hindi ko nalalaman kung saan ako papunta. Ang tanging makikita sa salaming bintana ay ang sarili mong reflection. Natatandaan ko pa sa aking isip na may natitirang isang daang piso na lamang sa aking bulsa. Kung sakaling may bayad ang pagsakay sa bus na iyon at kung sakaling kailangan ko ng pera para makauwi, isang daang piso lamang ang dala ko. Humihinto paminsan minsan ang bus upang magsakay ng pasahero. Sa mga unang oras na iyon ay puno pa ako ng kasabikang malaman ang nangyayari at parang ikinatutuwa ko pa ito. Una’y isang Lalaking mukhang tatay na ang sumakay at ang sunod na paghinto nama’y sinundan ng pagsakay ng isang mamang lalaki at matandang babae. Lahat sila’y pawang naka-itim lamang at pawang napakaseryoso ng mga itsura't kilos.Tumagal pa ang biyahe at hindi ko alam kung ano ang gagawin. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Napansin ko rin sa gawing kaliwa sa seat number 29 at 30 ang dalawang lalaking mukhang Hapon ang naguusap sa perpektong tagalog. Nakakamanghang tignan ito dahil sa kanilang mga kasuotang damit na tradisyunal na damit pang-hapon. Napansin ko ring nangingibabaw ang mga kayumangging kutis tulad ko ngunit nakapagtatakang isipin na napakarami ng mga nakasakay ditong dayuhan ang mukha.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Huminto ito sa wakas at hindi ko nalalaman kung saan na ako nakarating at anong klaseng mga tao ang nakasakay dito. Isa isang nagbabaan ang mga nakasakay sa bus. Pagbaba nama’y isa-isang pumila ang lahat sa helerang pahalang. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Nasa loob ako ng isang malawak at maliwanag na gusali. Para itong pabrika o warehouse na walang gamit at napakataas ng bubong dito. Karamihan ay gawa sa bakal ang makikita sa gusaling ito pati ang gusali mismo. Malinis at walang ibang bagay ang mapapansin sa loob nito maliban sa mga nag-gagandahang mga sasakyan. Humigit kumulang labing limang sasakyan ang nasa loob ngunit napakaluwang pa rin ng buong gusali. Maihahambing ito sa isang indoor basketball court maliban sa makinis na semento lamang ang sahig at walang mga upuan. Walang bintana sa loob ng gusaling iyon. Sa itaas ay may mga ventilation at hindi umiikot o gumagana ang mga ito. Walang nagsasalita at mukhang matagal na nila itong gawain kaya mabilis silang nakabuo ng pila na parang balangay ng mga sundalo. Hindi ako umimik at pumwesto na lamang ako sa tabi ni Khan. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Mga ilang minuto kaming walang ginagawa kundi nakatayo lamang at walang kibo. Umakyat muli sa bus ang driver na nakaputi at hinilera niya ang bus sa sampu sa mga sasakyang naka parada sa gilid ng malawak na gusali. Nagbigay ng malakas na ingay ang bus sa dahilang kulob ang lugar na iyon. Lumakad silang bigla ng isa-isa patungo sa pintuan sa isa sa pader ng gusali at humarap dito. Sumabay na lang ako sa kanila at puno pa rin ng pagkataka kung ano ang nandito at bakit sila’y animo’y mga robot kung kumilos. Mga ilang sandali pa’y may nagbukas ng pintuan. Isa siyang intsik na may mahabang buhok at nakakulay puti siyang suot katulad ng driver ng bus. Natanaw ko ang lalaking nakaitim na umaakyat sa hagdanan sa loob ng pintong iyon. Tumayo lamang ang intsik sa tabi ng pintong iyon upang magbantay.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Lumapit ang lalaking nakasuot ng itim na coat galing sa pintuan sa amin. Ang itsura niya’y kahawig ng isang demonyo sa mga <em>paintings</em> na alam ko. Manilaw-nilaw ang kanyang mata at mabagsik ang wangis ng kanyang mukha. Siya’y may maitim na kutis at may bigote’t balbas. Isa-isa niyang pinag-aralan ang mga itsura ng mga naroroon. Patuloy pa rin ang katahimikan habang isa-isa niyang nilalapitan ang mga naririto. Tunay na nakakatakot ang kanyang pagmumukha lalo na kung makikita mo ang kanyang mga mata. Kami’y nakapila na parang mga sundalo at siya ang aming opisyal. Bumibilis ang pintig ng puso ko sa takot na maaaring may masamang mangyari sa akin kapag nalaman nilang hindi ako miyembro ng grupo nila. Kapag naroon ka’y akala mo’y hindi sila tao sa kanilang kakaibang tindig. Dumaan lamang siya sa aking harapan sapagkat sumenyas si Khan at may iniabot na sobreng itim sa kanya. Hindi niya gaanong pinansin ang aking itsura’t anyo. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Parang bawal yatang magsalita ang mga naroroon. Napakatahimik ng paligid at walang may gumagawa ng tunog. Matapos tanggapin ang sobre sa kamay ni Khan, pumwesto siya sa aming harapan, sa harap ng pintuang patungo sa hagdanan. Siya’y humarap din dito at tumayo lamang roon ng nakatindig habang ako nama’y naghihintay sa susunod na mangyayari. Inilihis ko ang aking mga mata sa kinalalagyan ng bus at ito’y hindi umaalis sa kanyang pwesto. Pinapawisan ang aking mga kilay. Ang makalabas dito ang tanging gusto kong mangyari. Nababakas ang puting damit ng driver na nakaupo dito hawak ang manibela at pinapanood kami. Nagulat ako ng bigla na lamang sumigaw ng napakahabang “Hoooooooooooooooo!!!!!!” ang lalaking maitim na namumuno sa kanila. Nabulabog ang katahimikan ng gawin niya ito. Mababa ang tono ng kanyang sigaw at nakakakilabot kung iisipin. Pagkatapos na pagkatapos nito’y namatay lahat ng liwanag sa loob ng gusali. Wala akong makita kahit kaunti lang. Kung may alam lamang akong tatakbuhan upang tumakas ay ginawa ko na ngunit napaka-dilim na parang ikaw ay nakapikit. Muntik pa akong napasalita sa gulat ng pagpatay sa ilaw. Naglakad na kami, pumasok na sila ng pintuan at wala akong magawa kundi sumunod rin sa kanila.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >May humawak sa aking likuran kaya’t napahawak na lang din ako sa taong nasa aking harapan. Dire-diretso kaming naglakad sa dilim hanggang makapa ko ang pintuan at ang pader papababa sa hagdanan. Sumusunod lamang ako sa lalaking nasa aking harapan. Kakaiba ang amoy ng paligid. Parang mga nabubulok na laman ang aking naaamoy habang bumababa ako kasunod ng nasa aking harapan. Gusto ko nang magpasimpleng kumalas at umakyat sa itaas sapagkat hindi nila ito makikita ngunit natakot ako sa pwedeng mangyari. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Narinig kong isinara na ang pintuan sa itaas at patuloy pa rin kaming bumababa ng hagdanan. Paikot ang hagdanan pababa na parang napakalalim ng aming pupuntahan. Humahawak ako sa kaliwang direksyon habang bumababa kung saan naroroon ang pader sa hagdanan na may kakaibang amoy. Ito’y malagkit na parang bagong pintura ngunit binaliwala ko ito para maiwasan ko ang pagbagsak sa hagdanan dahil sa sobrang dilim. Nauunawaan ko na hindi nila ito sadyang pinapakita sa amin upang hindi namin matukoy ang papalabas dito. Maari ring ito’y nakasanayan na nila. Ang bus na sinakyan namin ay nakatakip ang bintana, ngayon nama’y pinatay ang ilaw para hindi makita ang dadaanan. Ito siguro’y para sa akin upang hindi ako makatakas papalabas. Para sa sino mang makapasok rito ng palihim. Ano man ang tunay na dahilan, siguradong masama ito. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Ilang minuto pa at nakapa ko ang patag na daan. Patuloy kaming naglalakad papalayo sa pinanggalingan at hindi ko iniaalis ang pagkakahawak sa pader upang masundan ko ang aming dinaraanan. Minsan ay lumiliko kami, minsan naman ay may naririnig akong pintuang binubuksan. Pilit kong kinakabisado ang dinaraanan ngunit napakahirap tandaan lalo na kung ikaw ay walang nakikita. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Sa wakas ay bigla kaming huminto. Binitawan ako ng nasa aking likuran kaya’t binitawan ko na rin ang damit ng tao sa harap ko. Matapos ang ilang minuto ay narinig kong muli ang lalaking nasa harapan at sumigaw ulit ito ng mahabang “Hoooooooo” at bumukas ang ilaw!</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Nakasisilaw ang liwanag ng bumukas na ilaw. Unti-unti kong naaninagan ang paligid. Nasa gitna kami ng maluwang na kapatagan. May kulay puting mga ilaw na nasa aming itaas. Kung ikaw ay titingala, makikita mo ang gitnang kisame na napakaliwanag. Kapansin pansin naman ang mga palapag na nakapabilog. Gawa sa marble ang aming inaapakan at ang paligid naman ay pinag-iibabawan ng kulay puti at itim na napakakintab at napakalinis. Nakapaligid sa amin ang limang palapag na nakahugis pabilog na kung saan ay may mga lalaking nakaputi ang nakadungaw paibaba sa amin. Sila’y may mga pinturang itim sa kanilang mukha. May mga pabilog na naglalakihang haligi o pundasyon ang naka paikot sa buong gusaling ito. May malaking watawat ang nakalagay sa itaas ng pader ng isang malaking pintuan. Puti ang tela nito at may tatak na kulay dilaw na araw sa gitna. Ang araw ay may mukha ng isang galit na tao.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >May mga dumating galing sa iba’t ibang pasukan na mga pawang nakaitim rin. Nagsidungawan rin ang mga nasa itaas at sila’y mga naka-itim rin. Iba’t ibang klase ang kanilang damit ngunit ang lahat ng ito’y kulay itim lamang. Napakarami pala ng tao sa loob at mukhang hinihintay kami. Nilapitan kami ng mga nakaitim na galing sa mga pasukan. Sila’y may mga itim na pintura sa kanilang mga mata na malayang tumutulo na animo’y sila’y lumuluha. Isa-isa ang mga itong lumapit sa amin at nilagyan rin ang aming mga mata. Ang naglagay sa akin ay isang babae na mukhang dayuhan. Siya’y maputi, <em>brunette</em> ang kulay ng kanyang buhok at asul ang kulay ng kanyang matang nababalot ng itim na pintura. Karamihan sa kanila’y hindi mga kayumanggi. Napansin ko ang dalawang lalaking mukhang hapon na nakasabay ko sa bus na nilalagyan ng itim na pintura ng isang bumbay. Lahat sila’y mukhang marunong magtagalog. Isang lalaking puti, na may katabaan at walang buhok ang pumasok galing sa pinakamalaking pintuan sa ilalim ng kanilang watawat. Siya’y galing sa dilim. Habang siya’y pumapasok, sumisigaw ng “Heiree-ah Heiree-ah Heiree-ah” ng paulit ulit ang mga nasa loob. Umaalingaw-ngaw ang kanilang mga sigaw sapagkat kulob ang buong gusaling iyon. Matutukoy mo agad na ito’y isang underground na itinayo noong matagal nang panahon. Hindi ko maintindihan ang mga sinisigaw ng iba sa kanila. May mga salita silang sila lamang ang nakakaintindi. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Ang lalaking kalbo na aking tinutukoy ay umupo sa isang malaking upuan na animo’y isang pari o hari nila. Sumenyas ito at lahat ay tumahimik. Alam ko agad na ito’y samahang may mga wirdong ritwal. Ano man ito’y tiyak na malalaman ko sa oras na ako’y makakuha ng pagkakataon. Lahat sila’y nakangiti at nagbatian sa pamamagitan ng pagyakap sa isa’t isa. Niyakap rin nila ako at kinukumusta sa buong akalang ako’y taga roon. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >May biglang yumakap sa aking likuran, inilapit ang kanyang bibig sa aking tenga at binulungan niya ako, “Anong ginagawa mo dito?” Siya’y isang babae. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Sino ka?” ang pabulong na sagot ko sa kanya.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Bakit mo ako sinusundan?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Ikaw ba? Anong ginagawa mo dito? Nasaan ako? Sino ka?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Wala ka dapat dito. Ako si Joan, tutulungan kitang makalabas dito pero bago mangyari iyon dapat sundin mo ng buong buo ang mga sasabihin ko sa iyo.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Tawagin mo akong William.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Ikaw si Allen. Wala na tayong panahon pa sa ganyan. Kilala kita, pero sila hindi ka nila kilala. Hindi mo alam ang ginagawa mo. Bakit ka sumunod sa akin? Pagkatapos nito, umakyat ka sa 3rd floor at sa balkonahe hanapin mo ang pangalang Ranzall at doon ka pumwesto. Wag kang makikipag usap kahit kanino at kung kakausapin ka, iklian mo ang sagot mo at lumayo agad at huwag papahalata. Kung ayaw mong may mangyaring masama sa iyo gawin mo iyon. Naiintindihan mo ba ako? Nasa panganib ka Allen.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Salamat.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Bumitaw siya sa pagkakayakap sa aking likuran at bigla siyang nawala sa mga nagsisiksikang tao na parang isang bula. Matapos ang batian ng mga kasapi ay umakyat nang isa isa ang mga ito. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Nagsimula na silang umakyat sa mga palapag at ginawa ko ang sinabi ng babae sa akin. Joan nga kaya ang tunay na pangalan niya? Siya ang aming kapitbahay. Sa gilid ng hagdanan ay may mga iba’t ibang klase ng mga lumang armas. Nakakamanghang panoorin sapagkat nasa ibaba ng pader ang pinaka lumang armas tulad ng mga patalim at nasa itaas ang mga baril na ginamit noong World War II. Doon lamang ako nakakita ng kumpletong <em>armor</em> ng isang Samurai warrior sa totoong buhay. May mga armas at armor na galing pa ng Europa na may iba't ibang uri sa iba't ibang panahon. Para akong nasa loob ng isang museong puno ng armas pandigma. May mga iba’t ibang lumang pinta rin ang makikita sa mga gilid sa loob ng <em>staircase</em>. Kapansin pansin ang painting sa gitna ng isang sundalong Romano na may hawak na patalim at sakal sakal ang isang lalaking talunan. Umakyat ako sa pangatlong palapag at hinanap ko ang nakaukit sa mga haligi ng gusali. Puti ang pintura dito at napakalinis ng dinaraanan. Itim na tiles naman ang makintab na sahig ng palapag na ito. Sa gitna ng gusali’y may napakaliwanag na puting ilaw ang nagbibigay ng liwanag sa bawat palapag sapagkat pabilog ang hugis ng bawat palapag. Sa pabilog na gusaling ito’y walang sino man ang hindi mamamangha sa pagkakagawa nito. Dinaanan ko ang haligi na may nakasulat na Josef, Draco, Sherman, at Rona. Nakita ko na sa malayo pa lang ang Ranzall. Tumayo ako sa gilid nito tulad ng sinabi ng babae at dumungaw tulad ng ginagawa nila. Sa aking likuran ay mga kwarto na may mga makakapal na itim na kurtinang nakatakip dito. Hindi ko pinahahalata sa mga nasa aking tabi na ako’y hindi taga roon kaya’t iniiwasan kong tumingin sa kanila. Sa kabila ng 3rd floor sa aking harapan ay may lalaki ang may isinisigaw sa ibaba na hindi ko maintindihan at itinataas pa nito ang kanyang mga kamay. Dahil sa ito’y pabilog matatanaw mo lahat silang nasa 3rd floor. Sila’y nagtataglay ng mga matatapang na mukha. Humigit kumulang ay isang daan kami sa floor na iyon. Matatanaw mo naman sa ibaba ang tila’y entablado kung nasaan ang malaking upuan ng kanilang leader. Kitang kita naman ang kanilang malaking watawat na nasa kanyang itaas. Matatanaw rin sa aking pwesto ang ibang palapag na kung saan ay naguusap usap ang mga naroroon. Ang nakakapagtaka’y hindi nila kinakausap ang mga nakaputi. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Tumahimik bigla nang may nagpatugtog ng tila'y trumpeta. Napahawak naman ang kaliwang kamay ko sa puting pader sa ilalim ng nakaukit na “Ranzall”. Napansin ko ang gumihit na kulay pulang galing sa aking kamay. Tinignan ko ang aking palad at naisip kong dugo ito na nanggaling sa dinaanan ko kanina, nakapatay ang ilaw kaya hindi ko ito napansin. Simula na akong matakot ng lubos sa aking loob. Ayaw ko man itong ipahalata ngunit parang naiiyak ako sa takot na may gawin silang masama sa akin. Nanginginig man ang aking mga kamay, pinipigilan ko na lamang ito. Walang normal na nangyayari sa loob ng gusali. Tinakpan ko na lamang ng aking balikat ang gumihit na dugo sa gusali. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Biglang humina ang liwanag na galing sa aming itaas at pinatugtog ang mga tambol na parang kulog. Hindi ko nakikita sa aking kinalalagyan ang mga musikero. May mga pumasok na nakabalot ang mukha ng itim na tela at may hawak silang sulo. Sinindihan ang mga kahoy na nasa gitna ng entablado. Lumiwanag ang buong paligid gawa ng apoy sa gitna. May inilabas silang babae na nakagapos. Maputi siya, maganda at may katangkaran. Siya’y may mahabang buhok na umaabot sa kanyang talampakan. Nakadamit siya ng mahabang kulay pulang tela na parang ibinalot ito sa kanya. Tinanggal ng mga babaeng nakapaligid sa kanya ang masusing pagkakaayos ng kanyang buhok. Unti-unting umalis ang mga babaeng nakapa-ikot sa kanya. Humagulgol sa iyak ang babaeng naka pula na nasa gitna at napaluhod na lamang ito. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Tumayo ang pinuno mula sa inuupuan. Madali siyang mapansin sapagkat napakataba niya at siya lamang ang lalaking walang buhok sa paligid niya. Nagtalumpati ito sa harap ng mga taong nanonood. Ang salita niya’y hindi ko maintindihan ngunit nakasisigurado akong galit siya sa babaeng nasa harapan ng apoy. Sa bandang huli ng kanyang talumpati’y nagsalita siya sa lenguaheng akin nang naiintindihan.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Jan, taksil ng pamilyang ito, sa ngalan ng mga kasaping lokal at kasaping dumarayo, ikaw ay hinahatulan namin ng parusang kamatayan!” Itinaas nito ang kanyang dalawang kamay. Tinawag niya ang lalaki sa kanyang likuran. “Paris! Simulan mo na ang pagpugot ng kanyang ulo!” </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Ang lalaking nasa kanyang likuran na nagngangalang “Paris” ay siya ring lalaking maitim na may bigote’t balbas na aming sinusundan kanina papasok sa gusaling ito. Mataas siya at malaki ang pangangatawan. May hawak siyang mahaba't makintab na espada na may talim na parang lagari. Sa una’y akala ko’y pupugutan niya ng mabilis ang kawawang babae, ngunit iba ang aking nasaksihan! Sinabunutan niya ang babae sa kaliwang kamay at iniumpog ang ulo nito sa sahig habang iniipit niya sa pamamagitan ng tuhod ang katawan ng babae upang hindi ito makakilos. Sumisigaw sa sakit ang babae at pinutol ang kanyang ulo sa pamamagitan ng paglagari dito ng dahan-dahan. Napansin kong hindi nakapalag ang babae sa lakas ni Paris hanggang sa hindi na ito gumagalaw. Binuhat siya ng mga babaeng nakaitim at ipinasok sa loob. Dumanak ang dugo sa puting marmol na sahig sa ibaba. Tumingin naman sa itaas si Paris at sumigaw habang itinataas ang kamay na may hawak na espada. Matapos nito’y pumalakpak ang mga nasa itaas sa kanilang nasaksihan. Sila’y mga sadista at sa aking pagobserbasyon ay matagal na nila itong ginagawa. Nanlalambot ako sa takot at halos di na ako makakilos. Hindi ako makapaniwala sa nakita ng aking mga mata. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Hindi ko ninais isipin na aabot sa ganito ang madidiskubre ko sa gabing iyon. Isang wirdong samahan na may tradisyong pagpatay sa tao. Ngayon ay alam ko na at malinaw sa akin ang dahilan ng kanilang kahigpitan sa mga nakakapasok sa loob ng gusali nila maging sa sarili nilang mga kasamahan.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Biglang binuksan muli ang ilaw sa aming itaas matapos ang palabas. Umalis na sa kani-kanilang pwesto ang mga nakadungaw sa balkonahe. Ako naman ay naglakad sa gilid ng mga kwarto at pansin ko ring binubuksan ng mga lalaking nakaputi ang mga itim na kurtinang tumatakip dito. Sa loob ay may mga mesang pahaba at umuupo sila sa sahig. Binubuhat naman ng mga lalaking nakaputi ang mga malalaking banga na may mga lamang pagkain. Sila’y nagdiriwang at kung ano man ang kanilang pinagdiriwang ay hindi ko alam. Lumibot ako paikot sa buong 3rd floor. May isang kwarto naman na kung saan ay may nakita akong tatlong tao. May isang lalaki at isang babae ang nakapiring at nakabalot sa puting tela ang pinagkakatuwaan nila. Umiinom sila ng wine at binubuhos rin nila ito sa mukha ng babaeng nakapiring. Nagulat ako nang tapikin ako sa aking likuran. Si Joan! May nakakwintas na mga bulaklak sa kanyang leeg. Hinatak niya ako at naglakad kami. Mahigpit ang pagkakahawak niya sa aking siko. Nagpunta kami sa hagdanan na kung saan ay walang tao. May isang binata ang dumaan sa aming harapan at nginitian niya ito. Kinausap na niya ako nang makalagpas ang isang lalaking binatilyo.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Makinig ka sa aking mabuti. Bumaba ka at huwag pahahalata sa unang palapag ng gusali. Kailangan mong makaalis dito kung gusto mo pang mabuhay. Nakita mo ang nangyari sa babae kanina, mas malala pa ang gagawin nila sa iyo sa oras na matagpuan ka nila.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Ano ang nangyayari dito? Nasaan ako? Bakit nila pinatay yung babae kanina?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Ang masasabi ko lang sa iyo ay nasa malaki kang panganib kung hindi ka makakalabas dito! Bakit mo ako sinundan?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Joan, kung Joan nga ang iyong pangalan, sabihin mo sa akin kung bakit mo ako tinutulungan? Kasama ka nila pero tinutulungan mo akong makatakas dito? Ano ba ito? Anong meron dito at nagpupulong kayo? Kulto ba ito? Sino kayo bakit ginagawa ninyo ito?” </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Gusto mo ba talagang malaman? Hindi ito ganun lang kasimpleng ipaliwanag. Kung malalaman mo ang buong katotohanan, hindi ka maniniwala. Kaunti pa lang ang iyong nakikita. Buhok pa lang ng halimaw ang nasaksihan mo. Ito ay isang pamilyang nagsimula sa maliit at tuluyan itong lumalaki. Pamilya ito na may matandang tradisyon. Matanda na itong pamilya namin. Dito, lahat kami’y nagtuturingang magkakapatid at iisa ang aming ama.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Yung lalaking nakaupo!”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Pakiusap, makinig ka na lang. Nasa paligid lang kami, sa bawat lugar na iyong puntahan ay hindi maaaring walang kasapi ng pamilyang ito ang iyong makikita. Ang paniniwala ng bawat miyembro dito’y sila’y may mga obligasyon para sa isa’t isa. Ang pagkakaalam mo sa inyong mga kapitbahay ay isang normal na pamilyang naninirahan doon ngunit mali ka. Sila’y mga pansamantalang pamilya ko lamang. May mga nakatataas dito ang magtatalaga sa amin kung ano ang gagampanan namin at kanino kami sasama. Mga nagpapanggap kaming pamilya at nagkukunwaring mga taong tulad ninyo. Nagpapalitan kami ng pamilya sa labas at nagpapalitan rin ng hanap-buhay pag kailangan. Sinusulit ang saya ng maikling buhay sa daigdig, ganito dito, ang bawat kasapi ay nararanasan ang maraming uri ng pamumuhay ng ibang tao dahil nagpapalitan kami ng buhay. Nabubuhay kami sa sarili naming komyunidad. Nagtutulungan kaming mai-ahon ang isa’t isa na tulad ng isang tunay na pamilya. Para sa amin, kami ang nasa itaas ng lahat. Dapat kami ang nakakataas at hindi ang mga tagalabas na ka-uri mo. Walang taga-labas na tulad mo ang nakagawa nito sa buong kasaysayan namin. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Ang sino man sa amin ang magsalita tungkol dito sa ibang taong taga-labas ay pinapatay. Ang tingin nila sa mga taong katulad mo ay pagkain lang! Siguro’y magugulat ka kung sasabihin ko sa iyong kumakain kami ng tao dito. Ang babaeng pinatay kanina ay ang matalik kong kaibigan na si Jan. Siya’y hinahapunan na ngayon ng mga nakakataas. Nagkaroon kasi siya ng kasintahan na taga labas. Napakalaking kasalanan sa pamilya ang magkaroon ng relasyon sa hindi miyembro ng aming pamilya. Siya’y itinalaga bilang isang guro sa isang elementarya ngunit nakakilala siya ng lalaking nagustuhan niya. Minahal niya ito pero sinekreto niya sa buong pamilya maski na sa akin. Mas makabubuti raw sa akin na di niya ito pina-alam. Sinekreto niya ito sa akin upang mailigtas ako kung sakaling madiskubre man siya, ngunit nangyari na nga. Sinikap niyang pagsabihan ang lalaking isekreto ito ngunit nagsalita ito tungkol sa kanilang dalawa sa kanyang kaibigan na siya namang nagsuplong. Kagaya ng sabi ko sa iyo, nasa paligid ligid lang kami. Hindi mo alam kung ang nakasalubong mo sa daan ay kasapi dito. Ikinulong si Jan ng ilang taon hanggang humaba sa tamang haba ang kanyang buhok bago siya paslangin. Ito’y tradisyon na sa pamilya simula pa noon. Hindi kami malayang tao at ang bawat isa’y takot na maparusahan kung susubukan nilang tumakas. Marami ang kanilang galamay sa paligid. Walang sino man ang nakakatakas sa kanila at kailan man ay hindi ito nabulgar. Araw araw ay may mga dumarating dito upang sumama sa pagdadalo. Ito ang araw namin na kung saan ay napasama ka. Hindi ko alam kung bakit mo ako sinundan ngunit mali talaga ang iyong ginawa. Sinuwerte ka lang dahil sa tamang tiyempo, suot mo at oras ng pag-akyat mo sa bus. Allen, mamaya’y iisa-isahin nila ang mga miyembro at hindi ka nila makikilala. Kailangan mo nang tumakas ngayon!”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Bakit kayo kumakain ng tao? Anong nangyayari dito bakit kayo kumakain ng tao? Paano mo nalaman na Allen ang pangalan ko?” Sa buong pagkataka ko’y parang hindi ko na alam ang mga sinasabi ko. Halos masuka na rin ako sa takot. Sa ganitong sitwasyon, sino pa ba ang hindi mangangamba sa maaaring kahinatnan ng iyong buhay. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Ang paniniwala ng aming mga ninuno ay kami ang mga nakakataas na lahi ng sangkatauhan. Dahil sa ang tao ay ang naghahari sa mundong ito, hindi na nagiging balanse ang ekolohiya at nasasakop na ng tao ang sangkalahatan. Walang tigil ang pagdami nila na kung kaya’t may lilitaw at lilitaw na isang uri ng puwersa na magbabalik sa balanse nito. Maliban sa sakit at mga sakuna, hindi na maididisiplina ang tao sa pagdami nito kaya’t pinanganak ang aming lahi. Ganito naman ang natural na nangyayari sa kalikasan di ba? Sa lugar na maraming tupa, may mga lumilitaw na asong gubat upang bawasan sila dahil kapag sumobra sila sa dami, mauubos ang pagkain nila’t lahat sila’y mamamatay. Wala nang mas tataas pa sa tao kaya’t tao na rin ang gagawa nito. Hindi iyon maiiwasan. Sanay na ako sa ganitong paniniwala namin. Dito na ako pinanganak at dito kami lahat mamamatay. Alam kong mahirap intindihin ito ngunit ito ang totoo. Marami ka pang dapat malaman at kulang pa itong mga sinabi ko sa iyo.” Huminto siya at nagpatuloy,</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Tinutulungan kita dahil tulad ng nasaksihan mong pinatay, si Jan, ayaw ko nang magtagal pa dito. Tinutulungan kita sa ngalan niya. Para lang hindi ka na magtaka pa, ang kasambahay mo nga pala ang nagsabi sa aking Allen ang pangalan mo. Nakakausap ko siya tuwing nagkakasabay kaming lumabas ng bahay.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Hindi na ako napakibo sa kanya at tumayo ang aking mga balahibo sa katawan. Sila’y isang bayan ng mga baliw. Ginusto ko man o hindi malaman ang mga kanyang sinabi, iniisip kong ito ang katotohanan at ito ang totoo. Malaman ko man o hindi, ito ang totoo. Ang katotohanan ay hindi lamang pala sa lahat ng bagay na nakikita ng mga mata, may mga nakatagong hindi dapat nabubulabog nino man. Napayuko na lamang ako at naiiyak sa takot. Nakatakip ang aking mga kamay sa aking bibig sa sobrang pagkagulat sa aking nalaman sa kanya. May nadiskubre akong bagay na wala pang ibang nakakadiskubre at kung meron man ay pinapatay agad. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Huwag kang matakot Allen, sasabihin ko sa iyo kung paano ka makakalabas. Pasensya na kung nabigla ka pero ito talaga ang nangyayari noon pa man. Pumunta ka sa ibaba at hanapin mo ang may simbulong star sa itaas ng madilim na pasukan. Pagdating dito pumasok ka sa pangatlong pinto. Umakyat ka sa hagdanan at piliin mo ang kanang daanan. Pagdating mo dito’y may apat na pintuan, pumasok ka sa pintuang may painting sa itaas. Gawin mo ito na walang sumusunod sa iyo. Diretsuhin mo lang at makakalabas ka na ng Palasyo. May pintuan doon na magdadala sa iyo palabas ng lugar na ito. Pagkalabas mo sa pintuang iyon ay kailangan mong tumakbo sa malawak na bakanteng lote. Bilisan mo dahil may magbabantay doon kapag dumating ang umaga. Makakalabas ka doon at sumakay ka ng bus pauwi. Tanggalin mo ang itim na damit kapag…“</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >May narinig kaming babaeng humahalakhak sa tawa sa may hagdanan kaya’t huminto siya sa pagsasalita. Dumungaw ito sa amin at tinawag siya nito. “Joan, nandiyan ka lang pala, halika at samahan mo kami sa itaas, kumakain na sila. Isama mo siya kung gusto mo, masaya doon sa kwarto namin.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Umakyat siya at binilisan ko naman ang pagbaba. Nakita ko ang labasang may hugis star kaya pinasok ko ito. Madilim sa loob nito ngunit pagdating sa tatlong pintuan, pinasok ko ang gawing kanan tulad ng sinabi sa akin. Umakyat din ako sa gawing kanan na hagdanan at inabutan ko ang apat na pintuan na kung saan naroroon dapat ang painting. Wala akong nakitang painting. Hindi ko alam kung saan ako papasok kaya’t pinili ko ang pintuang may hugis na parisukat sa itaas. Mukhang pinaglagyanan ito ng painting. Pumasok ako dito at dumiretsong paitaas. May mga bumbilya sa itaas. Napakahaba ngunit masikip ang hagdahang ito at pakiramdam ko’y nasa loob ako ng isang <em>maze</em>. Sa itaas ay may rehas na pintuan. Buti na lang at hindi nakakandado ang nakasabit na padlock dito. Binuksan ko ito at bigla akong nagulantang sa aking nakita! </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >May mga kulungan dito ang nagkapatong patong at may iba’t ibang laki ang mga ito. May mga tao sa loob ng mga kulungang ito. Iba’t iba ang kanilang itsura’t lahi ngunit silang lahat ay halos may itsura na magkakahambing. Magulo ang kanilang buhok at madungis na pulang damit ang kanilang kasuotan. Naglakad ako ng diretso at may nakita pa akong babaeng nakahalo sa kulungan ng isang baboy. May mga pagkain at inumin sila sa loob na parang hayop sila kung turingin. Ang isa naman sa kanila’y nakakadena pa ang paa nito. Katabi nila’y kulungan ng manok at iba pang uri ng hayop tulad ng matsing. Ngunit mas kapuna puna ang isang kulungang may mga matutulis na bakal na animo’y <em>barbwire</em> ang nakapalibot dito. May lalaki sa loob nito ang napansin kong kakaiba sapagkat may tattoo siya sa kanyang balikat. Bumubulong bulong siya na akala mo’y nagdarasal. Sa kanilang lahat siya lamang ang nagsasalita sa salitang naiintindihan ko. Siya’y may maikling buhok at may kapayatan. Napapaligiran siya ng mga prutas at tinapay sa paligid. May bilog na butas sa gawing likuran ng kanyang kulungan na nagsisilbing lalagyanan ng kanyang dumi.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Bakit kayo nakakulong dito? Anong ginagawa mo dito at bakit nandito ka? Sino ang nagpasok sa iyo dito?” ang tinanong ko sa kanya.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Sino ka? Anong kailangan mo sa akin?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Anong nangyari sa inyo bakit kayo kinukulong dito? Ano ba ang lugar na ito?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Gusto mong malaman?” Nanginginig ang kanyang boses na parang umiiwas sa akin.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Masusing pinagaralan nito ang aking mukha at kasuotan. Maaring nababakas niya ang takot sa aking mukha kaya’t nakumbinsi ko siyang ako’y mapagkakatiwalaan niya kung ako ma’y kanyang kakausapin. Lumapit siya sa rehas ngunit iniwasan niyang hawakan ang rehas na may matutulis na bagay. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Paano ka nakapasok dito? Ilabas mo ako dito! Ilabas mo ako dito!!!” pabulong niyang sinabi sa akin.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Paano kita ilalabas dito?” </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Napatingin ako sa paligid, sa mga kulungan ng mga taong naroroon. Silang lahat ay nakatingin sa akin.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Gumawa ka ng paraan para makalabas ako dito. Hindi ko alam kung paano ito bubuksan. Parang awa mo na buksan mo ito.” ang pagmamakaawa niyang sinabi sa akin.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Paano ka nakapasok dito tulad ko? Bakit ka nila dinala dito?” Pumasok sa isip ko na maaaring sa ganitong klase ng kulungan ang aking hahantungan kung ako man ay mahuli nilang naglilibot sa kanilang palasyo.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Ang kapitbahay ko sa tondo… na nainis sa akin dahil pinulutan ko ang kanyang alagang aso at parati akong nagiingay sa daan ang kumuha sa akin dito. Gumising na lang akong isang araw at nandito na ako at nalaman ko na lang na siya ang nagdala sa akin dito dahil nakita ko siyang nakaharap sa akin paggising ko. Kinakausap rin nila ako pero tingin ko nainis lang sila sa akin kaya’t dinala nila ako dito. Hindi ko na alam kung ilang taon na akong nandito pero alam kong 1994 nila akong ipinasok dito. Ano na ba ang petsa ngayon?” </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“1999 na at magtwo-two thousand na. Sila? Kailan sila ipinasok dito? Sabihin mo sa akin ang lahat ng nalalaman mo tungkol sa lugar na ito.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Hindi pa ako nakakalabas sa malaking kwartong ito at lalo na sa loob ng palasyo. May kaunti akong nalalaman dahil minsan may lalaking nakikipagusap sa akin dito. Ang mga nakikita mong ibang tao diyan, mga inaalagaan nilang parang hayop ay dito na ipinanganak sa kulungan. Sila ang kinakatay sa oras ng kanilang pagdiriwang. Hindi ko alam ang binabalak nila sa akin pero nakakita na ako ng inilabas nila sa kulungan at umiyak itong parang biik. Hindi sila marunong magsalita at kung meron man sa kanila ang marunong iisang salita lang o lima ang kanilang alam. Sinubukan ko ring tumakas sa iba’t ibang paraan pero ang nakapagtataka’y hindi nila ako pinapatay o sinasaktan man lang. Malaki ang galit nila sa mga tao, mukhang may malalim silang galit sa mga tao. Sinasama sila sa ibang hayop para di sila tuluyang mabaliw at ganahang kumain. Iniilawan rin kami dito paminsan minsan gamit ang ilaw na kasing init ng araw. Mga bihag kami dito. Gumawa ka ng paraan at ilabas mo ako dito!” Siya’y napaluha sa pag-asang mailalabas na siya. Nalaman ko rin ang dahilan kung bakit napakarami ng matalim na bagay sa kanyang kulungan.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Kailangan ko ring makaalis ng maaga dito, malapit na nilang malamang may nakapasok dito.” Doon ako nagdesisyong umalis agad at kalimutan ang taong ito. Kailangan ko munang iligtas ang aking sarili at iwasang maawa sa kanila. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Tumalikod ako palayo sa kanyang kulungan at habang lumalakad ako papalayo, sumisigaw naman at nanggugulo ang lahat ng mga taong nasa loob ng malaking kwartong ito. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Ilabas mo ako dito! Maawa ka! Ilabas mo ako Hoy!!!” ang paulit ulit niyang isinisigaw habang ako nama’y nagmamadaling makaabot sa kabilang labasan. Sa totoo lang hindi ko alam kung ang rehas na pintong aking patutunguhan ay ang siyang magdadala sa akin palabas. Natataranta na ako at gusto ko nang makaalis sa lugar na iyon. Binuksan ko ito at umakyat ako sa hagdanan. Madilim ang makitid na hagdanang iyon. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Paglabas ko rito’y nakapasok ako sa isang puting puting hallway at napansin ko ang mga monitor na nasa loob ng isang kwartong walang lamang tao. Nakita ko sa monitor ang loob ng building at may mga nagii-pon ipong mga lalaking may hawak na ripleng AK 47. Lahat sila’y nakabaril. Naririnig ko rin sa radio na may ipinaguutos sa bawat tao sa loob na hanapin ang kahinahinalang lalaki na nakapasok sa loob ng gusali nila. Ako yung lalaking hinahanap nila! Ang higit na nagpataas ng aking pangamba ay yung pinakamalaking monitor na kung saan makikita ang pinagdaanan kong kulungan ng mga tao. Umabot na roon ang mga lalaking nakabaril at patungo na sila sa aking kinalalagyan kaya’t kumilos naman ako ng mabilis. Nakakita ako ng isang kwarto na bukas ang pinto. Sumilip ako dito. May mga tao rito na may mga hawak na itak at sila’y may suot na balat ng ulo ng baboy sa kanilang ulo. Ginamit nilang bilang maskara ang ulo ng baboy. Sila’y nakadamit na pang-kusinero at nakita ng aking mga mata ang pagputol nila sa isang kamay ng tao at ibinabato nila ito sa isang malaking kaldero. Umalis ako agad ng napansin kong may isa sa kanila ang tumingin sa akin. Maniwala kayo sa aking napaatras talaga ako sa takot nang aking masaksihan ang nasa loob ng kwartong iyon. Lumisan ako at dumiretso sa labasan. Binuksan ko ang pintuan papalabas ngunit hindi ako lumabas dito. Naisip kong pwedeng naroon na sila at inaabangan ang paglabas ko. Wala nang ibang kwartong pwedeng takbuhang naroroon maliban sa aking nakita. Pumasok ako sa bakal na pintuan sa aking gawing kanan imbes na diretsuhin ang walang kasiguraduhang patutunguhan.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Nasa loob ako ng isang malaking refrigerator. Iniwan kong bukas ng kaunti ang pintuan nito ngunit ng marinig kong may mga taong paparating, isinara ko rin ito. Napakalamig sa loob at buti na lang ay nakapa ko ng mabilis ang ilaw dito. Sa loob ay makikita mo ang mga nakasabit na katawan ng tao at mga baboy ngunit hindi ko na ito ikinagulat pa. Lahat sila’y nakabalot sa malinaw na plastic. Nanginginig ang aking kalamnan sa lamig. Napansin ko ang isang lalaking nakaupo sa sahig na parang namatay sa lamig. Nakagapos sa kadena ang kanyang mga paa. Hinubad ko ang suot niyang jacket at isinuot ko ito. Mahirap gawin ito lalo na’t nakadilat ang kanyang mga mata at naninigas ang kanyang katawan ngunit ang mapatay ang ginaw sa aking katawan ang nagmumukod tanging laman ng aking isip sa mga oras na 'yon. Kinuha ko naman ang tatlo sa mga plastic na nakabalot sa mga tao at ibinalot ko ang sarili ko rito para maikulob ko ang init ng aking katawan. Nanginginig ang aking mga kamay. Pumwesto ako sa isang sulok at umupo ako rito at naghintay.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Kailangan kong makalabas ng buhay dito,” ang tanging paulit ulit na sinasabi ko sa aking sarili. Napakaginaw at nanginginig ang aking panga at mga daliri. Nananakit naman ang aking tenga, labi at ilong. Naisip ko ring hindi ako nagawang isinuplong ng lalaking nakakulong dahil tumagal na ng tumagal at wala pa ring pumapasok sa loob. Ang bawat minuto ay parang oras ngunit hindi ko pinasok sa isip kong lumabas na lamang at magpahuli sa kanila. Naisip ko ring maaring hinihintay na lamang nila ako sa labas na lumabas sa aking kinalalagyan at isuko ang aking sarili. Hindi ako nagpadaig sa ginaw at sikap kong tiniis ito para lamang sa pag-asang ako’y makalalabas ng buhay. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Unti unti nang nawawala ako sa aking sarili nang may biglang pumasok sa loob at binuhat ako papalabas ng malamig na impyerno. Ang init na nanggagaling sa kanyang katawan ang nakapagbibigay buhay sa akin ng panahon na iyon. Naaalala kong siya’y nagmamadaling ipasok ako sa kabilang kwarto at inihiga niya ako sa lababo na may puting tiles. Tinanggal niya ang mga nakabalot na plastic sa akin at ang aking suot pang-itaas. Kinuha niya ang bakal na basurahan at sinunog ang mga papel na nandito sa aking tabi. Kinumutan naman niya ako ng isang makapal na tela. Halos mamataymatay ako sa lamig na iyon ngunit hindi pa rin nawawala ang pagasa kong makalabas ng buhay sa nakatagong lugar na iyon. Inisip ko kung ang tumutulong ba sa akin ay kaibigan o hindi. Pilit kong kinikilala siya sa aking mata ngunit malabo pa ang aking nakikita. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Ilang minuto pa ang nakaraan at minulat ko ang aking mga mata. Nakita ko siyang nakatayo sa harap ko at nakatingin siya sa akin. Siya pala’y si Khan, ang lalaking nakasabay ko sa bus papunta sa lugar na ito. Narinig ko siyang sinasabing, “Huwag kang mag-alala may mahabang oras tayo.” Hindi ko magalaw ang aking leeg ngunit nang igalaw ko ito sa aking gawing kaliwa, nabigla akong makita sa aking tabi ang ulo ng isang lalaking nakalabas ang utak. Pinilit kong makatayo sa aking paa ngunit ng gawin ko ito’y muntik na akong bumagsak sa kinalalagyan kaya’t sinalo ako ni Khan at inalalayan. Binigyan niya ako ng malaking twalya na siyang ibinalot ko sa aking katawan. Naglakad na kami papalayo sa kwartong iyon. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Gusto ko siyang tanungin ngunit mukhang nais naman niya akong tulungang makalabas. Hindi ko rin naman magawang makapagsalita dahil hindi pa maayos ang aking pakiramdam.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Umakyat na lamang kami sa dapat na kanina pa’y inakyatan ko na. Sa loob nito’y pumasok kami sa gawing kaliwang pintuan at naglakad kami sa isang hallway papababa na animo’y lubak lubak na daanan. Madilim sa loob at walang bintana o butas na masisilipan maliban sa aming pinasukang pinto. May mga nakasabit na paniki sa itaas. Lumabas kami sa Ground Floor na aking pinanggalingan. Natakot rin ako’t naisip na baka ako’y ibinabalik ni Khan dito upang isuko sa kanilang sundalo ngunit hinayaan ko na lang ito. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Nagulat ako ng mapansin kong wala na ang malaking puting watatawat na may araw sa gitna. Wala na rin ang mga nakadikit na mga lumang armas pandigma sa gilid ng gusali at ang malaking upuan ng tinatawag nilang Ama. Inalis na nila halos ang mga nakasabit rito pati ang mga kurtinang itim sa mga silid. Mabilis naman naming nilakad ang isang pintuan. Sumusunod lamang ako kay Khan.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Inakyat namin ang hagdanang pinanggalingan namin papasok sa lugar na iyon. Nakita ng aking mga mata ang kanina’y napakadilim na hagdanan dahil may mga bumbilyang nang magkakarugtong ang nakasindi sa hagdan. May mga hook na nakalagay sa itaas nito at pansin ko pa ang mga bakas ng dugo sa pader na aking nahawakan kaninang napakadilim pa rito. Napansin ko ring may naganap nang paglilinis sa lugar na iyon. Hindi na basa sa dugo ang pader at ang mga hook na pawang pinagsasabitan ng mga bangkay ng tao ay wala nang nakasabit. Napatingin ako kay Khan at siya’y may sinabi.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Maghahanap na sila ng bago nilang paglilipatan at sisirain na nila ang lugar na ito. Yan ay kautusan na dito noon pa man kung sakaling may makakapasok ngunit ngayon pa lang namin ito ginawa. Mahigpit ang pagkasekreto ng aming pagkadito at lahat ng aming ginagawa dahil alam namin na ang lahat ng ito ay paghahanda sa siyang makakapasok dito, kagaya mo. Walang sekreto ang hindi nabubunyag. Masyado kaming maingat para imposible kaming matunton ng sino mang mga taga labas. Ang nangyari sa iyo ay aksidente lamang kaya ikaw ay nakapasok rito. Ang mga monitor camera sa itaas ang sanhi kaya’t nakita ka nila at napuna nilang narito ka sa loob. Ang mga camera ay may <em>night visions</em>. Ikaw lang sa lahat ng nakapilang bumababa ang humahawak sa pader at mukhang hindi sanay na maglakad sa dilim. Lahat ng kilos sa loob ay bilang at nasa ayos upang makilala namin ang isa’t isa. Lahat ng kasapi ay sanay sa tamang kilos dahil kaugaliang sinasanay ito dito. Para mahiwalay ang kahina-hinala at ang hindi. Sa pagkakataong ito, ikaw ang kahina-hinala. Bakit mo kasi ginawang pumasok dito samantalang wala namang nagsama sa iyo?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Makakalabas ba tayong buhay dito?” ang sabi ko sa kanya.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Pinaghahanap ka na nila at hindi sila hihinto hangga’t hindi ka nila nahuhuli. Ang buong akala nila’y kanina ka pa nakalabas rito kaya’t halos silang lahat ay natataranta na ’t kumikilos papalayo rito at hinahanap ang iyong mga bakas. Yun ang dahilan kung bakit dito tayo sa pasukan lumalabas. Nakasisigurado rin akong pinagaaralan na rin nila ngayon ang mga video tapes ng mga monitor cameras sa loob ng building. May mga konti pang taong natira sa loob kaya’t magingat tayo.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Dahan dahan kong binibilisan ang paglakad kahit na nananakit pa ang aking mga kalamnan sa paa. Giniginaw pa rin ang aking pakiramdam ngunit mabilis itong nawawala at bumubuti paunti unti ang aking lagay. Siguro’y gawa na rin ng takot. Umaakyat kami paikot ng hagdanan na napakataas hanggang sa huminto si Khan at may pinuntahang pintuan imbes na dumiretso agad kaming paitaas. Hinintay ko siya at nagulat naman ako sa bigla niyang pagsipa sa pintong tinutukoy ko. Pumasok siya rito at paglabas niya’y may dala na siyang shot gun at .45 na pistol. Tinapik niya ako kaya’t nagpatuloy kami sa pag-akyat. Sa ngayon ay hindi ko pa rin alam kung ako’y tinutulungan ni Khan o siya’y kasabwat ng mga taong ito. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Binuksan na niya ang pintuan at naroon kaming muli sa tila’y warehouse na lugar. Nagulat ako ng bigla niyang paputukan ng shot gun sa dibdib ang lalaking intsik na nakaputi na nagbabantay ng pinto. Umalingawngaw ang putok ng baril. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Mabilis niya akong hinatak papunta sa isa sa mga kotse sa gilid ng gusaling iyon. Ipinasok niya ako sa trunk ng pulang kotse at sinabihang huwag gagawa ng ano mang ingay. Madilim sa loob at napakasikip. Pinaandar niya ang sasakyan ng napakabilis. Hanggang sa bumagal ito at huminto. Narinig ko mula sa trunk ang pagbukas ng pinto ng sasakyan. Lumabas si Khan at naglakad papalayo. Sa loob, nakarinig ako ng dalawang putok ng shot gun. Nagulat ako at nangamba pero napalagay rin nang muling pinaandar ni Khan ang kotse. Mabilis muli itong pinasulong hanggang sa makarating kami sa nais niyang puntahan. Wala akong ibang iniisip sa loob ng trunk kundi ang protektahan ang aking sarili sa oras na ako’y pagtatangkahang patayin. Binuksan niya ang trunk habang ang mga mata ko nama’y hirap pang makakita dahil sa tagal kong nasa dilim. Napansin kong nasa bakanteng lote kami sa pagitan ng dalawang building. May kaunti nang liwanag na nanggagaling sa pa-sikat na araw. May malawak na parking space sa medyo kalayuan at sa tabi ng kotseng aming sinakyan ay may asul na kotseng nakaparada. Binuksan ni Khan ang trunk nito at tumingin siya sa akin.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Lilipat tayo ng sasakyan,” ang sabi ni Khan sa akin. Kinuha ko na itong pagkakataon upang tanungin siya sa mga gusto kong malaman. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Khan, pwede ba tayong huminto dito ng sandali?” ang sabi ko sa kanya.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Marami talaga akong sasabihin sa iyo dito,” ang sagot niya sa akin. “Maguusap muna tayo bago tayo maghihiwalay at dito na ang tamang lugar.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Bakit mo ako tinutulungan? Hindi ba delikado sa iyong lagay ang mga ginawa mo? Nakasisigurado ba akong kakampi kita Khan?</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Hindi mo ako kakampi, tinutulungan kita dahil may kailangan ako sa iyo. Sinira mo ang matagal ko nang pinaghahandaang plano kaya’t ito lang ang natitirang pagkakataon para mailigtas ko siya. Kailangan mo akong tulungan dahil dito. Ikaw ang nagpagulo ng sitwasyon.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Sino iyon? Anong sitwasyon? Sino ang ililigtas ko? Ano ba ang sinasabi mo sa akin?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Si Joan ay anak ko sa isang babaeng hindi miyembro ng pamilya. Ipapapatay na lamang siya ngunit naawa ang Ama sa kanya at inilayo na lamang siya sa akin. Wala siyang kaalam alam tungkol sa akin at tungkol sa kanyang ina. Ayaw ko sana siyang lumaki sa loob ng pamilyang ito dahil iyon ang aking pinangako sa kanyang ina bago siya paslangin. Marami akong natutunan sa kanyang ina. Nagbago ang lahat ng aking paniniwala dahil sa kanya. Ang puno namin, ang puno ng nakakataas ang nagdesisyong alagaan na lamang ang bata sa loob ng pamilya. Matagal nang namatay ang Ama na iyon at ang nakita mo kanina, ang kalbo ay ang dating puno ng mga nakakataas. Pinanonood kita kanina habang ikaw ay naluluha sa takot nang paslangin si Jan. Naroon ako at nakikita kita. ”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Si Paris, sino siya at bakit kakaiba ang tindig ng mga tao doon? Bakit ninyo piniling mabuhay ng ganito? Ano ang dahilan?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >"Si Paris ang isa sa mga nakatataas na sundalo ng Ama. Siya ang tinitiyak na mamumuno pagkatapos ng Ama. May awayan din sa pamumuno pero hindi sila kasing gulo ng mga pulitiko sa labas. Ang mahalaga sa ngayon ay malaman mo ang pakay ko sa iyo. Nasa panganib si Joan.Tulungan mo ako dahil ang plano kong iligtas siya ay malapit nang matupad at bigla ka pang dumating. Naging alerto sila at lalong napunta sa panganib ang aking anak. Siya na lamang ang natitirang dahilan kung bakit ako nabubuhay.” </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Ano ang gagawin ko? Tutulungan kita Khan. Makakaasa ka. Pero ano ang maitutulong ko sa iyo?”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Ibabalik kita sa iyong tirahan, mag-impake ka at umalis ka na roon. Gawin mo ito ng mabilis at walang nakakakita sa iyo. Kung mapalad tayo, hindi pa nila nadidiskubre kung sino ka. Pumunta ka sa bahay nila Joan. Ibigay mo ang perang ito at papuntahin mo siya sa lugar na ito.” Iniabot ni Khan sa akin ang sobreng may laman at may nakasulat na address.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Gagawin ko yun… Hindi pa kita napapasalamatan sa pagligtas mo sa akin. Salamat sa pagtulong mong makalabas ako. Maitanong ko lang nga sa iyo kung bakit kakaiba ang mga pangalan ninyo? Bakit sari sari ang mga lahing myembro ng pamilya ninyo samantalang bawal ang magkaroon ng relasyon sa labas ng pamilya? Sinabi sa akin ni Joan na nanggaling daw ang pamilyang ito sa maliit na pamilya. Gusto ko lang malaman ang lahat. Bakit kailangan pa nilang mag-alaga ng mga tao at turingin nilang parang hayop? Nakita ko iyon, at pinapatay ninyong parang hayop ang mga tao sa loob. Bakit di nyo kayang maging normal? Ito ba ay kulto o ano? Gaano kadelikado ang buhay ko? Gusto kong malaman lahat ng iyong nalalaman.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Gusto mo talagang malaman? Sasabihin ko sa iyo ang totoo at maniwala ka dahil ito ang totoo. Matagal na itong pamilyang ito. Nabuo ito sa Europa noong 1400’s at unti unti itong nagbabago habang nagbabago ang panahon. Dati’y kumukuha sila ng mga kasapi galing sa ibang lahi. Ang bawat kasapi ay habang buhay nang kasapi. Maraming pangyayari ang naging dahilan kung kaya’t ipinagbawal noong 1950’s ang humikayat ng kasapi mula sa labas ng pamilya. Marami kang hindi nakikitang mga nakatagong bagay, bata. Mga katotohanang mahirap lang kasing tanggapin kaya’t iniiwasan mo itong makita. Minsan ang mga taong nasaksihan mong nakakulong ay ginagamit para ibenta ang kanilang mga laman-loob at ibang parte ng katawan sa mga nangangailangang mayayaman. Marami pang mga kahayupan ang ginagawa sa kanila. Ang ibang kababaihan ay ipinagbibili sa mga mayayaman. Kaya't hindi ka dapat magtaka kung bakit ang pamilya'y mayaman at napakamakapangyarihan. Ginagamit din ang mga aliping ito upang pwersahing magtrabaho ng walang bayad. Hindi ko na matiis ito kaya’t humihiwalay na ako sa kanila. Tulad nga ng sinabi ko, nagbago ako sa tulong ng ina ni Joan. Tulad ng iba, kamatayan din ang ikinahatnan ng kanyang buhay. Bagay na naging dahilan ng pagtanggi kong ipagpagpatuloy ang ganitong buhay at lumaban sa kanila.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >May mga katungkulan sila sa mga matataas na pwesto sa lipunan. Hindi sila ganoon kadaling mataob. Sino mang mangahas na kalabanin sila ay tiyak na mamamatay lang ng walang kalaban laban. Ginagamit nila ang malambot at maawaing puso ng mga tao upang maging makapangyarihan. Hindi sila tunay na mapagkakatiwalaan. Magaling sila sa lahat, magaling silang mag-panggap, parang hindi sila tao, parang ibang nilalang. Napakalakas nila at mahirap kalabanin. Hindi ito kulto. Ito ay isang pamilya na kinapapalooban ng iba’t ibang lahi mula sa iba’t ibang bansa. Kalat ito sa buong mundo ngunit walang ibang taga labas ang nakakaalam tungkol dito maliban sa iyo. Mahihirapan ka rin kung kakalabanin mo silang mag-isa dahil walang maniniwala sa iyo at kung mayroon mang magkakainteres pakinggan ang iyong sasabihin, iyon ay maaring miyembro ng pamilyang ito at tiyak na nasa panganib ka. Alam nilang darating ang araw na magkakaroon ng isang katulad mo na magwawasak ang kanilang pinagtataguan. Sino mang magsumbong o gumawa ng bagay para sa pamilya ay napupunta sa mataas na posisyon. Nagkakaroon siya ng karapatang kapangyarihang hindi mo makukuha kung ikaw ay ordinaryong kasapi lamang. Lahat ng miyembro ng pamilya maliban sa akin ay matapat sa pamilyang ito dahil mahal nila ang isa’t isa. Simula sa pagkabata hanggang sa pagtanda, tuturuan ka nilang maging tapat at mapagkakatiwalaan. Hindi ka makakalabas sa lungga ng hindi ka handang ipaglaban ang prinsipyo ng pamilyang ito. Ngunit minsan sila mismo ang pumapatay sa kapwa miyembro nila kung ito’y lalabag sa batas ng pamilya. Lahat ng miyembro ay nakasubok nang pumatay ng tao. Ito ay sa dahilang maging matatag sila at mawala ang lahat ng takot at awa sa dibdib laban sa hindi nila kasapi--ang mga <em>inferior</em> o mababa at mahihinang lahi. Simple lamang ang kautusan dito. Tatlong bagay na dapat isaisip ng bawat miyembro; panatilihing sekreto, isabuhay, at protektahan. Ang mga miyembro ay nagsusuot ng itim at ang mga tapat na alipin naman ay ang mga nakaputi. Lahat ng bagay dito ay may bilang at nasa ayos. Ang sino mang dayuhang miyembro ng pamilya ang dumayo o tumira sa lugar na ito ay dapat matuto sa salitang sinasalita sa lugar na ito. Kasama iyon sa kautusan kaya't kaming mga dayuhan ay nagaaral ng salitang pilipino bago pumunta dito. Iyon ang dahilan kung bakit ako’y malayo kay Joan sapagkat dinala nila siya dito. Si Joan ay anak ng isang taga labas ngunit hindi siya pinatay, sa halip siya’y binuhay at naging ganap na miyembro ng pamilya. Nagkaroon ako ng pag-asa nang siya'y hindi tuluyang pinatay. Hindi ito ginagawa simula noong 1950’s sapagkat dumami ang mga miyembro mula sa iba’t ibang lahi at dahil dito’y lumaki ang panganib ng pagkabunyag sa amin. Ang Ama ay magtatagal ng apat na taon dito at lilipat na siya ng ibang bansa. Ngayon ay marami ka nang nalalaman. Ingatan mo ito sa iyong isip at huwag mo itong basta bastang pakakawalan. Pumunta ka sa malayong lugar… malayo dito. Huwag mo akong hahanapin.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Sa kanya ko nalaman ang lahat. Tinitiyak ko sa puntong ito na hindi na kailan man matatahimik muli ang aking buhay. Biglang nagbago ng mabilis ang pananaw ko sa mundo na dati’y napakaganda. Ayaw ko man ang aking nalaman ngunit mas pipiliin ko ang nalaman ko ang lahat imbes na bulag akong naglalakad sa daan at walang kaalam alam tungkol dito. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Kung aalis tayo, umalis na tayo hangga’t maaga pa. Sigurado ka bang naroon sa bahay si Joan?” ang sabi ko sa kanya.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Oo. Ganitong oras ay mahigpit na ipinaguutos na bumalik sa tinalagang bahay ang mga kasapi ng pamilya. Sumakay ka na sa loob.”</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Isinakay niya akong muli sa trunk ng blue na kotse at pinaandar niya ito. Mga ilang sandali pa’y binuksan niya ang trunk at inilabas ako dito. Naroon na kami sa malaking puno sa entrance ng subdivision. Napakarami na ng sasakyan sa daan ng Commonwealth. Binigyan ako ni Khan ng puting damit na longsleeves at binibigay ko sa kanya ang twalyang suot suot ko kanina pa ngunit hindi niya ito kinuha kaya iniwan ko na lamang ito sa likod ng kanyang kotse. Inalok niya sa akin ang .45 na baril ngunit hindi ko ito kinuha. May inaalok pa siya sa aking bote pero di ko ito kinuha. “Magingat ka” ang tanging narinig ko sa kanya bago niya paandarin ng napakabilis ang kanyang sasakyan. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Pumasok na ako pauwi sa subdivision. Hawak ko sa aking mga kamay ang sobre na ipinapabigay sa akin ni Khan sa kanyang anak na si Joan. Ibinulsa ko na lamang ito at nagpatuloy maglakad. Ngayon pa lang ako umuwi ng kakaiba ang pakiramdam. Binilisan ko ng kaunti ang aking lakad. Maayos na ang aking temperatura lalo na’t nasisinagan na akong muli ng araw. Napansin ko habang ako’y naglalakad ang isang babaeng Koreana ang tumitingin sa akin. Pagkatapos nun ay napansin ko ring tumitingin sa akin ang lalaking may inaayos sa makina ng kanyang sasakyan. Hindi ko malaman kung bakit sila tumitingin at nagtataka sa akin. Giniginaw pa ng kaunti ang aking pakiramdam. Hindi na ako mapakali kaya’t binilisan ko pa ang aking lakad. Nakaabot na rin ako sa wakas sa aming subdivision. Hindi pa ako umuwi ng ganito kabilis sa bahay.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Bibihira sa amin ang iniiwang bukas ang gate kaya ng makita kong bukas ang gate namin, masama agad ang pumasok sa isip ko. Mabilis akong pumasok sa pintuan. Natagpuan ko ang kaibigan kong si Rocco na nakahiga sa sahig na laslas ang kanyang leeg. Napuno ng dugo ang sahig namin. Halong galit at takot ang aking naramdaman. Nalungkot akong lubos at umiyak na lamang ako sa isang sulok. Ngunit sa kabila ng lahat ng pagkahina ng aking katawan, pinilit kong bumangon at umakyat sa taas upang hanapin si Caloy. Umakyat ako sa itaas ng mabagal. Nakita ko si Carlo na nakahiga roon at nakataas ang kanyang mga kamay. Siya’y nakamulat at naninigas na. Pinatay nila ang mga kaibigan kong walang kalaban laban. Gumuho ang aking mundo ng ganun na lang. Alam kong ako na ang susunod na papatayin nila kaya’t bumaba na lang ako ng mabilis. Kung pati ako’y mapapatay nila, lalong hindi ko mabibigyan ng hustisya ang mga kaibigan kong nadamay pa rito. Pumunta ako sa drawer ni Caloy at kinuha ko ang cellphone doon. Pagkakuha ko rito’y sira na ito. Kinuha ko ang limang libong piso niya na nakatago sa gilid at lumabas ako sa pinto. Napansin ko namang basag ang salamin ng bintana sa kapitbahay namin. Inilabas ko ang sobreng ibinigay sa akin ni Khan sa aking bulsa kung sakaling makita ko si Joan dito. Pumasok ako sa gate nila ng dahan dahan. Binuksan ko ang pinto at nakita ko si Joan na nakasabit sa pader sa loob ng sala nila at nakalabas ang kanyang bituka. Siya’y wala nang mga mata! Halos masuka na ako sa takot ng makita ko siyang kaawa awang pinaslang. Nagulat ako nang makita kong gumagalaw ang kanyang mga bibig. Bumubula-bula pa ito ng kanyang sariling dugo. Siya’y buhay at iniwan nila siyang nakapako sa pader. Pinarusahan siya dahil sa akin. Ako ay natuliro at di malaman ang gagawin. Naisip kong nalaman nilang siya ang tumulong sa aking makalabas sa impyernong lugar na iyon. Hindi ko alam kung bakit kailangang mauwi sa ganito ang simpleng pagka-intriga sa nangyayari na aking ginawa kanina. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Biglang may narinig akong ingay mula sa itaas ng bahay nila. Dahil dito, nagulat ako’t sumibat papalabas na sinundan ng maingay na kalampag ng mga gamit sa loob na aking nasagasaan. Tumakbo ako papalabas sa gate nila at hindi pa ako nakalalayo’y nakita ko na ang isang lalaking galing sa itaas na humahabol sa akin. Suot niya ang t-shirt na may pulang star sa gitna na sinuot ko kanina. Tumakbo ako ng matulin upang maiwasan siya. Lumusot ako sa isang short cut ng subdivision. Tumakbo ako hanggang sa makalusot ako sa isang tagong iskinita at tumakbo ako sa pinakamatulin na kaya kong gawin hanggang sa makalabas ako ng Commonwealth na hindi nahahalata. Napakagulo ng aking isipan sa mga panahong iyon. Halos nanlata ako at hirap sa pag-hinga. Binaliwala ko ang mga nakakapunang mga tao sa akin. Doon nagsimula ang pagiging mapagmasid ng aking mga mata. Bawat taong dumaan sa aking harapan ay kinikilala ko. Umupo ako sa gilid ng isang simbahan at nagubos ng oras doon. Dumami ang tao na nagpupunta rito kaya’t naglakad pa ako ng malayo patungo sa isang convenient store. Nakaramdam na ako ng matinding antok kaya’t naisipan kong pumasok at bumili ng kape.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Nanginginig ako at masakit man ang ulo, pinipilit kong gumising at maging malakas. Kinuha ko ang isang <em>cup</em> ng kape at nilagyan ko ito ng mainit na tubig. Ito na ang pangalawang kape ko sa araw na iyon. Hinigop ko ang kapeng mainit. Napansin kong may tatlong babae ang nakatingin sa akin. Nang magbabayad na ako sa cashier, napansin ko rin ang bumbay na cashier ay nakatingin sa akin na parang nagtataka. Tinanong ko na siya para malaman ko kung bakit siya nakatitig sa akin. Nagtataka lang daw siya kung bakit may itim ako sa mata. Naalala kong hindi ko pa pala naaalis ang itim na pintura sa aking mga mata kaya’t mabilis ko itong pinunasan ng aking suot na puting longsleeves. Nagmamadali akong nagpunas ng mukha kahit na di ko na dala ang binigay na twalya sa akin ni Khan. Napansin ko namang may monitor camera sa loob ng convenient store kaya’t binigay ko agad ang isang daang piso sa aking bulsa at tumakbo agad palabas dito. Hindi ako mapakali at parang napa-praning sa lahat ng makitang taong tumitingin sa akin. Alam ko ring hindi ko napunasang buo ang mga pintura sa aking mukha. Kaya siguro ako binibigyan ng bote ni Khan kanina. Kung may makakita sa aking kalaban, madali akong mapapansin kung makikita pa nila ang nasa mata ko. Kasama ito sa kanilang mahigpit na alituntunin para walang makakalabas ang hindi nila malalaman. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Pinagiisipan ko kung uuwi ako sa probinsya at doon magtago o maghanap ng bagong titirhan sa malayong lugar. Hindi ko pa alam kung paano ko ito gagawin. Litong lito ako dahil pakiramdam ko’y isa akong nagtatago sa batas, isang pugante. Naglakad ako ng naglakad hanggang sa madaanan ko ang isang bahay na may Garage Sale. Namili ako ng t-shirt at mabilis kong binili ang pulang t-shirt at ito ang sinuot ko. Hinubad ko ang suot kong damit at iniwan ito sa bangko. May nakahintong taxi sa tabi ng daan kaya’t ako’y napaisip kung ito ba’y mas ligtas dahil sa isa lamang ang taong naroon, ang driver. Mas maliit ang posibilidad na ito’y isa sa mga naghahanap sa akin kaysa naman sumakay ako sa bus na napakaraming tao. Kailangan kong makapunta sa bus station at umalis ng maaga dito. Wala rin pala akong pagpipilian dahil pagdating ko dun ay sasakay ako ng bus papuntang probinsya. Kinalimutan ko na lang ang mga agam-agam at sumakay agad sa taxi.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Inabutan kong naninigarilyo ang driver ngunit nagulat ito at tinapon niya ang kanyang sigarilyo sa labas nung pumasok ako. Sinabi ko sa kanyang dalhin niya ako sa Cubao. Doon ako sa likuran umupo. Pinaandar niya ng mabilis ang sasakyan patungo sa Quezon Memorial Circle. Naaalala ko na siya’y tumitingin sa akin sa salamin. Ako nama’y inaantok na at parang napakabigat ng aking mata. Hindi na ako natulog simula nang ako’y dumating sa bahay. Hindi ko rin maisip na kaya ko palang magtagal ng ganito. Gusto ko sanang matulog sa taxi ngunit masyadong mapanganib sa lagay kong ito. Sinabihan ko siyang tumingin sa dinaraanan dahil nakita ko siyang nagte-text sa kanyang dalang cellphone. Tumingin pa siya ulit sa akin at tinanong ko na siya. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Kilala ba kita? Parang nakikilala kita. Saan ba tayo nagkita?” Sinabi ko lang iyon upang magsalita pero hindi ko talaga siya nakikilala. Nakakapanghinala kasi ang mga tingin niya. Para akong lasing sa mga oras na iyon dahil pumipikit na ang aking mga mata sa puyat. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Oo kilala mo ako at kilala rin kita. Siguradong narinig mo na ang pangalan ko,” ang sabi niya.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Hindi kita kilala, anong pangalan mo?” Nagulat ako sa sinabi niya kaya’t biglang nagising ang mata kong inaantok.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Ranzall, at nandito ako para bumawi sa iyo. Lintik ka dahil sa iyo naparusahan ako!” Mabilis niyang kinuha ang baril niyang de-kuryente sa kanyang gilid at binaril ako sa binti. Humawak pa ako sa pinto ng taxi bago ako mawalan ng malay ngunit di ko na maikilos pa ang aking katawan. Sa pagkakakuryente sa akin, tuluyan na akong nawalan ng malay. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Naalalala kong si Ranzall at ang lalaking tumatakbong naiwan ng bus kanina ay iisa lang. Alam kong napagkamalan nila akong siya. Nananakit ang aking kalamanan ng mga oras na iyon. Gumising akong nasa semento. Nasilaw ako sa sinag ng araw. Tanghaling tapat na yun at napakainit. Naroon si Ranzall, si Paris at tatlo pang ibang lalaking nakatingin sa akin. Alam kong katapusan ko na ito. Hindi ko magalaw ang aking binti gawa ng pagkakakuryente dito. May mga hawak silang baseball bat at alam kong binabalak na nila akong tapusin sa araw na iyon. Katapusan ko na yata ito. Nagmamakaawa ako sa kanila kahit na alam kong hindi nila ako pakikinggan. Hindi ko na rin kayang umiyak dahil pagod na rin ang aking mga mata at ubos na ang takot na pwede ko pang ilabas.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Sino ka naman para maghimasok sa bahay ng Ama? Sino ka para gambalain ang buong Clan at hamakin ang bawat kasapi dito? Walang hiya! Dudurugin ka namin hanggang sa mamatay ka. Langaw ka lang sa amin, at mamaya lang pipisain kita ng dahan dahan.” Para silang nasa isang palabas habang isinisigaw ni Paris ito sa akin. Hindi ko malilimutan ang nakasisindak na sinabi niyang ito. Lumuhod ako at nasulyapan ko ang tubig ng dagat sa hindi kalayuan. Nasa dalampasigan pala kami. Pumikit na lamang ako at tinanggap ang kinasapitan ng buhay ko. Lumapit ang isang lalaki at binalak niyang hampasin ako sa ulo nang biglang nakarinig ako ng putok ng baril. Kumalampag ang nahulog na bakal sa kamay ng lalaking may tama sa ulo ng bala. Yumuko ako ng mabilis at nakita ko si Khan na naroon hawak ang kanyang .45 na baril at isa-isa niyang pinagpapatay ang mga naroroon. Binaril muna niya sa paa si Paris at sinundan ito ng pagbaril sa kanyang ulo. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >“Umalis ka na dito dalian mo, may mga darating pa at napakarami nila!” ang sabi ni Khan sa akin. Hindi ko alam kung alam na niya ang nangyari kay Joan, ngunit hindi ko na nagawang sabihin ito sa kanya. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Tumayo ako ng buong pwersa at tumakbo sa pinakamabilis kong kayang abutin. Tumalon ako sa dagat at lumangoy dito. Hindi ko pa nasasabi sa inyong ako’y isang batikang manlalangoy. Swimming instructor ako tuwing gabi. Dati akong atleta ng aming Unibersidad. Lumangoy ako ng lumangoy hanggang maisipan kong tumingin sa pinanggalingan. Masakit man ang aking paa ngunit nasubukan kong magpakalayo. Hindi ko na makita si Khan at napansin ko ang tatlong sasakyang nakaparada malapit sa daungan ng bangka na aking pinanggalingan. May limang lalaki ang nakatayo dito. Pinilit kong lumangoy hanggang kaya ko pa. Napagod din ako at nagdesisyong huminto. Iniisip siguro nilang ako’y namatay na sa kalayuan. Sino ba ang makakaisip na batikan pala ako sa larangang ito. Nagpalutang na lamang ako hanggang sa mapansin ko ang isang malaking barkong pang-mangingisda. May nakaukit pa ritong pangalan: “HOPE”. Imbes na pangalang babae dahil kadalasan ay babae ang pangalan ng mga barkong alam ko. Napakagandang isipin na natutugma ang pangalan nito sa aking iniisip. Umaasa kasi akong mabuhay pa. Umakyat ako sa gilid nito, sa hagdanang bakal ng munting barkong ito. Napansin ako ng isang mangingisda kaya’t pinasok niya ako sa loob. Nanlalata na ang aking pakiramdam kaya binigyan nila ako ng maiinom. Hindi na pumasok sa isip ko kung ligtas man ako o hindi sa piling nila. Naalala kong natulog ako doon ng napakatagal. Gumising na lang ako sa isang pawid na bahay at nasa isang pulo na ako. Gutom na gutom ako at mabait nila akong pinakain. Tinatanong nila sa akin kung ano ang nangyari pero wala akong pinapakawalan sa aking bibig. Nadampot raw nila ako sa Batangas. Mukhang mabait naman ang mga mangingisda. Inisip ko na dinala pa pala nila ako sa malayo bago nila ako binalak patayin. Sa araw ring iyon, napanood ko sa balita ang tungkol sa pagkamatay ng dalawa kong kaibigan ngunit walang ibinalita tungkol kay Joan. Ako ang itinurong pangunahing suspek kaya’t lalo akong natakot at lumisan sa kinaroroonan. Hindi ko na ikwekwento sa inyo ang nangyari kung paano ako nakaligtas at nakatakas sa lahat ng pagsubok. Maraming beses akong naghanap ng masisilungan at mga kaibigang mapagkakatiwalaan. Gumagamit ako ng iba’t ibang pangalan at nagtatago sa iba’t ibang lugar.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Paiba-iba ngayon ang aking tinitirhan. Hindi ako nagtatagal ng tatlong buwan sa iisang lugar. Ginamit ko ang lahat ng aking abilidad at talino upang mabuhay sa ganitong klase ng pamumuhay. Lumilipat lipat ako sa kapuluan ng bansa. Parating naghahanap ng bagong masisilungan. Nalaman ko sa buong buhay ko na napakabait pala ng mga tao sa probinsya, marami sa kanila ang pumapayag magpatuloy ng taong di nila kilala. Hindi ko namalayan na nagbabago na rin ang aking pag-uugali. Ayaw ko mang tanggapin ngunit totoong may nahalong ugali sa akin galing sa mga taong cannibal. Alam kong isa na ako sa mga taong may hawak ng kanilang sekreto, at papatayin ako upang makuha lang ang impormasyong galing sa akin. Kailangan ko ring mag-isip na kagaya nila para maunahan ko sila sa balak nilang paghuli sa akin. Ngunit ubod kong ipinapasok sa aking isipang hindi ko ito papatagalin at lalabanan ko sila kahit na walang maniwala sa akin. Tuwing nakakakita ako ng mga balita tungkol sa mga bangkay na iniiwan sa daan sa QC, hindi maiaalis sa aking isipang sila ang may gawa nito. Minsan isang araw naisipan kong bisitahin ang website ng aking ate sa isang internet café upang makita silang muli kahit sa larawan lang. Nabasa ko ang mga nakasulat doon tungkol sa kung gaano nila ako nami-miss. Alam nilang nawawala lamang ako at hindi sila naniniwalang ako ang gumawa ng mga pagpatay sa mga kasama ko sa bahay. Buo ang kanilang paniniwala na ako’y buhay pa at hindi sila naniniwalang ako’y masamang tao. Inisip ko ring magpadala sa kanila ng mensahe ngunit pwede ko silang maipahamak sa oras na gawin ko iyon. Naging mas wais na ako ngayon sa lahat ng bagay. Bawat oras sa buhay ko ay puno ng pagkasabik sa aking pamilya. Hindi ko na sila pwedeng dalawin sapagkat alam ko ang panganib na maari nilang kaharapin. Nagulat ako at nangamba nang makita ko minsan sa mga pictures ng ate ko sa kanyang website na naroroon sa kanilang tabi ang isang family friend daw nila na may pangalang Vincent. Siya ay si Ranzall. Doon ako nagdesisyong hindi na lamang magpapakita pang muli sa kanila upang masiguradong sila’y nasa tiyak na maayos na kalagayan. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" >Hindi rito matatapos ang aking pakikipaglaban sa kanila. Alam kong sila’y nasa paligid lamang. Tuwing naglalakad ako lalo na’t noong napabisita ako sa Maynila, parati akong tumitingin sa aking likuran at hindi mapakali. Sa gabi nama’y hindi na ako makatulog ng mahimbing at kadalasa’y nagigising sa kalagitnaan ng gabi. Pinagaaralan ko ngayon ang takbo ng buhay nila. Nasaan na kaya si Khan ngayon? Siya kaya’y buhay pa o matagal na ring naglaho sa mundo tulad ng ginagawa nila sa mga lumalaban sa kanila? Si Khan lang ang tanging taong may parehong paniniwala sa akin ang pwedeng tumulong sa akin sa oras na kailangan ko. Mahirap paniwalaan ang mga nasaksihan ng aking mga mata. Ang isang bagay na lubos na nakatago ay mahirap makita, kapag ganito, parang hindi na rin ito totoo at hindi mapapatunayang tunay. Ang sabi ni Rocco: “...ang nakikita ng iyong mga mata ay ang dumidikta sa iyong iisipin at gagawin.” Sa ngayon, iba ang katotohanan ko sa katotohanan mo. Lahat ng katotohanang pinipigilan mong makita ay mananatiling totoo sa ayaw mo man o gusto. Matagal ko na silang laman ng isip ko ngunit hanggang ngayon hindi ko pa rin alam kung paano ko sila tatawagin. "Pamilya" ang turing nila sa isa't isa. "Pagkain" ang tingin nila sa atin. Maaring nagtataka kayo kung paano ako nagtagal ng ganito katagal. Ang masasabi ko lang ay isa akong swerteng tao pagdating sa abilidad mabuhay. Tatag ng loob at pag-asa ang nagpapabuhay sa akin.</span></p> <p><span style="font-size:85%;"> </span></p> <span style="font-size:85%;"> <p><br /></p> </span> <p><span style="color: rgb(204, 204, 204);font-size:85%;" ><em>February 11, 2004 10:10<br /> </em></span></p> <p><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p><span style="font-size:85%;"><a href="http://www.kwento.100megsfree5.com/">http://www.kwento.100megsfree5.com</a> </span></p> <p><span style="color: rgb(250, 249, 228);font-size:85%;" >Mga Maikling Kwento ©<span style="font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;"> E.L. Minell</span></span></p>kwentohttp://www.blogger.com/profile/16691227826301072748noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5100416373585399580.post-34227100097831709692003-06-18T00:00:00.001+08:002008-12-08T13:28:29.667+08:00Cubicle<p> <span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" > Cubicle<br /> <em>By E.L. Minell </em></span><span style="font-size:85%;"> </span></p> <span style="font-size:85%;"> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br /> Mayo Taong 1985.<br /> Ang pangalan ko ay Sammy. Isa akong senior high school student. Parehong abogado ang mga magulang ko kaya't ubod naman sila ng istrikto sa akin. Minsan lang ako kung lumalabas ng bahay tuwing weekends. Kadalasan kasi nasa bahay lang ako tuwing Sabado't Linggo. Isang Sabado, niyaya ako ng bestfriend kong si Jay na kumain sa labas kasama ang ibang kaibigan. Si Jay, ang kaibigan kong napakakwela. Walang nagdatingan kaya't kaming dalawa lang ang magkasamang maghapon. Nakakapagod ang paglalakad kaya't naisipan naming pumasok sa isang sinehan. Hapon na nang kami'y pumasok sa loob ng sine. Kaunti lang ang tao sa sinehan. Karamihan sa kanila'y mag nobya o kaya nama'y magbabarkada. Maiinip lang ako sa bahay kaya't pumayag akong sumama kay Jay. Sa sinehan, tawa ng tawa si Jay at panay ang kwento sa akin. Hindi siya nauubusan ng kinukwento. Samantalang ako naman ay pagod sa paglalakad. Hindi ko siya pinapansin. Marami na siyang naikwento sa akin at hindi ko man siya naiintindihan kahit na pinamumukha ko sa kanyang nakikinig ako. Napansin niya yatang medyo pagod ako't inaantok kaya siya'y nagsimulang tumahimik. Nang may katagalan sinuot ko na lang ang aking walkman. Binabaliwala ko ang palabas sa sine upang makapag-pahinga ng maayos. Pagod ako sa kakalakad at gustong makapahinga. Bago ako antukin ng tuluyan, naisipan kong pumunta sa CR at umihi. Binuksan kong dahan dahan ang pintuan ng CR. Malinis sa loob at maliwanag. Hindi tulad ng ibang CR, ito'y mabango at napakalinis. Puting-puti ang dingding at mga tiles sa paligid. Kulay skyblue naman ang kisame at ang pinto ng mga cubicles. Wala akong nakikitang tao sa loob. Habang binubuksan ko ang gripo upang maghugas ng kamay, napansin ko sa reflection ng salamin na gumagalaw ang pinto ng isa sa nakahilerang cubicles. Tatlo ang cubicle ng toilet at yung sa gitna ang aking tinutukoy. Inalis ko ang earphone ng walkman sa aking taenga at may narinig akong umiiyak. Boses ng isang babae ang umiiyak. Mukhang nagkukulong siya sa loob. Sa una'y inisip kong baliwalain na lang ito at umalis na lang ngunit kailangan ko ring umihi. Pumunta ako sa katabing cubicle sa kanan at doon ako umihi. Narinig niya akong umiihi at pumipito kaya't huminto sa pagiyak ang babae. Biglang nagsalita ang babae. Nanginginig pa nga ang kanyang boses, </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Sino ka? Anong ginagawa mo dito? Alam mo bang nasa CR ka ng babae?"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br /> "No miss kayo ang nasa CR ng lalaki. Ano bang ginagawa mo dito at umiiyak ka? Eh nakakatawa naman ang palabas sa sinehan?" ang sagot ko sa kanya. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Tumahimik lang siya at hindi sumagot. Alam kong nasa CR ako ng lalaki dahil nakita ko ang sign sa pintuan. Nag flush na ako ng toilet at lumabas ako sa loob ng cubicle at pumunta malapit sa kanyang pintuan. Kinausap ko siya ulit. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Wala ka bang balak lumabas diyan, lumipat man lang sa CR ng babae o bumalik sa sinehan?"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br /> "Hayaan mo ako dito. Please hayaan mo na lang ako dito," ang kanyang malambing na tugon. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Panay pa rin ang pagiyak niya. Kinatok ko naman ang pintuan niya.<br /> "Hay nako sabihin mo sa akin ang problema mo, kakausapin kita... please lumabas ka na diyan. Sino ka man." </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Sa aking palagay siya'y isang malambing na babae, at tila'y kasing edad ko lang. Kung maririnig mo lang ang kanyang tinig. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br /> "Please guy, sino ka man, hayaan mo na lang ako dito. Pakiusap lang." ang sabi niya sa akin.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br /> "Oh sige kung yun ang gusto mo eh."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br /> Lumabas ako sa C.R. at bumili ng makakain. Pumunta ako sa bilihan ng popcorn sa may entrance ng sinehan na parang magulo ang isip. Bumili ako ng popcorn at dalawang softdrinks in can. Mabilis na naibigay sa akin ang popcorn at wala akong sukli. Mabilis akong naglakad patungong pintuan papasok sa dilim. Ganon kasi ako kapag naglalakad parating mabilis. Didiretso sana ako sa aking upuan ngunit naalala ko yung babae sa CR kaya't naisipan kong yayain siya sa sine. Pumasok ako ulit sa loob ng CR. Nilapag ko ang dalawang softdrinks in can sa tabi ng lababo. Hawak ang popcorn, kinatok ko ang pinto ng gintnang cubicle dahil ito'y nakakandado. Naroon pa yata siya. Wala na akong naririnig na umiiyak. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Hello? Nandiyan ka pa ba? Hello.... Miss? Lumabas ka na man na oh... Gusto mo sama ka sa akin sa loob? Manood ka na lang ng sine matatanggal ang lungkot mo. Miss heto oh may dala akong popcorn." </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Sinubukan ko siyang makumbinsi. Wala akong <em>idea</em> kung bakit ko ginagawa ito. May narinig akong nagflush sa loob. Biglang may lumabas na lalaki sa cubicle. Nagtaka ang lalaki dahil may hawak nga akong popcorn. Nakakahiya dahil nagmukha akong wala sa sariling pag-iisip. Nagpaumanhin na lang ako matapos mapahiya sa lalaking nasa loob ng toilet room. Lumabas na siya ng CR. Akala ko'y lumabas na rin ng CR ang babae nang nakitang pumasok ang lalaking iyon kanina. Biglang nagsalitang muli ang babaeng umiiyak. "Hoy! Ikaw ba yan? Nandito ako."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > Narinig ko ang kanyang boses sa kaliwang side na cubicle na nasa dulo. Maaring lumipat siya doon upang hindi na siya ulit mapapansin. Pumasok ako sa gitnang cubicle at sumampa sa toilet bowl. Napakalinis ng toilet bowl. Dumungaw ako sa itaas ng cubicle na pinaglalagyan niya. Nakita ko siya na nakaupo at umiiyak ng mahina. Inalok ko siya ng popcorn.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Miss, popcorn oh. ..Wag ka nang umiyak. Gusto mo bang pumasok sa loob? Join us... o kung gusto mo naman pagusapan na lang natin ang iyong problema. Wag ka nang magkulong diyan. Mahirap naman ang ganito, nakatayo ako sa toilet bowl. Lumabas ka na diyan please." </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Hindi ko maisip kung bakit ko siya inalok ng popcorn. Tumingala siya't tumingin sa akin. Napansin ko agad ang maganda niyang mukha. Nakabibighani ang kanyang mga mata. Tumayo na siya, inalis ang kandado ng kanyang pinto at lumabas. Bumaba naman ako sa tinutungtungan at lumabas ng cubicle. Nakatayo siya't nakatingin sa akin.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Kilala ba kita? Bakit ka nagmamalasakit sa akin?"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Hindi mo ako makikilala kung hindi ka magpapakilala. Lahat naman ng taong magkakilala, magkaibigan, o ano man ang relasyon nila, lahat naman sila'y hindi magkakilala bago sila nagpakilala sa isa't isa di ba?" ang sagot ko sa kanyang may pabiro't may halong lambing, kung makakatulong man iyon.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Hindi siya umimik. Tinanong ko siya,</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Bakit ka ba umiiyak? Ano ang dahilan? Baka makatulong ako." </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Napakaganda talaga niya. Suot niya'y puting blouse at itim na palda. Mahaba't malambot ang kanyang diretsong buhok, maputi ang kutis at matangkad. Ngunit ang mukha niya'y nababalot ng kalungkutan. Namumula ang kanyang mga mata. Para bang sampung oras na siyang iyak ng iyak. Tumingin muna siya sa paligid ng kwarto, nagbuntong hininga't sinabing, "Masyadong komplikado ang problema ko eh. "</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Gaano kakomplikado?"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Kung sasabihin ko sa iyo mapagkakatiwalaan ba kita?"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Ikaw ang bahala. Gusto lang kitang tulungan kung may maitutulong man ako. May kinalaman ba yan sa pag-ibig? Boyfriend mo ba ang problema mo?" </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Inilayo niyang bigla ang kanyang tingin sa akin at tumingin sa salamin. Siguro'y iniisip niyang inaalam ko lamang kung siya'y may nobyo na o wala pa. Sa totoo lang nakakainlove talaga siya sa unang tingin pa lang ngunit hindi iyon ang dahilan kung bakit ko naitanong sa kanya kung tungkol ba iyon sa nobyo. Siya'y may dugong intsik kung pagmamatyagan mo siya ng mabuti. Matagal siyang hindi umimik at bigla siyang umiyak ng kaunti. Tumingin siya ulit sa akin at nagsalita ng mahinahon.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Nakita mo ba akong pumasok sa CR ninyo kanina? Nandito ka ba sa paligid nang makita mo akong umiiyak at pumasok sa CR?" </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Hindi. Bakit mo naman naitanong yun? Ano... sasagutin mo ba yung tanong ko sa iyo? Tungkol ba sa pag-ibig iyan? Tungkol ba sa boyfriend? Ok lang ba sa iyong itanong ko yun o baka nakukulitan ka na sa akin? Lalabas na lang ako kung gusto mo."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Wag kang lumabas. Dito ka lang para may kasama muna ako. Tinanong ko sa iyo kung nakita mo ako bago pumasok dito para malaman ko kung sinadya mo lang pumasok dito para makilala lang ako. Kalimutan mo na yun. Gusto mo ba talagang malaman ang problema ko? Sasabihin ko sa iyo, promise me not to tell anyone ha."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Sure. Hindi ko sasabihin kahit kanino. Wala naman siguro akong kilalang taong kilala mo."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Well, ang kasama ko kasing pumasok dito sa sine ay yung boyfriend ko eh. Pumasok ako dito sa CR dahil tinatakasan ko siya. Ayaw ko nang umuwi sa amin." </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Bigla ulit siyang umiyak na para bang hirap na hirap siya. Hinawakan ko siya sa balikat at tinanong ko siya. "Hindi ka ba pwedeng lumabas ng sine? May makakakita ba sa iyo? Saan ka uuwi kung hindi mo na gustong umuwi sa inyo? Pwede mo bang sabihin sa akin ang detalye kung bakit ayaw mo na sa boyfriend mo?"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Hindi sa ayaw ko na ang boyfriend ko. Ayaw na ayaw ko na siya simula pa lang naming maging mag-boyfriend. Lintik na buhay ito!"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Ha? Paano mo siya naging boyfriend kung ayaw mo sa kanya?" ang gulat kong itinanong sa kanya.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Isang buwan ko siyang tiniis. Ipinilit kasi siya sa akin ng Mama ko eh. Alam mo kasi, pilit gustong maging milyonarya ng Mama ko. Nagtataka ako dahil siya ang may hawak ng buhay ko samantalang hindi nga siya ang nagpalaki sa akin. Ang Tito ko ang nagpalaki sa akin simula pa noong nawala ang Papa ko. Dahil nalaman ng Mama ko kung nasaan ako, inagaw niya ako sa Tito. Mahabang istorya. Magulo talaga ang buhay ko." </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Tumahimik siya at kinakagat ang dulo ng kanyang mga daliri na tila'y nagiisip. Inabutan ko naman siya ng Pepsi Cola upang guminhawa ang pakiramdam niya. Kinuha niya ito at sa una'y nahirapan pa siyang buksan. Parang lumilipad ang kanyang isipan. Mukhang mabigat nga yata ang kanyang problema. Nanginginig pa ang kanyang mga kamay at pansin ang mga luhang dumadanak sa maganda niyang mukha. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Miss, anong gagawin mo kung pumasok ang boyfriend mo dito sa CR ng lalaki? Makikita ka niya dito." </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Bahala na. Teka, paano na ang pinapanood mo sa sine? ....At saka.... Huwag mo na nga akong tawaging Miss, alam mo may name naman ako, tawagin mo na lang akong Marie. Ikaw?" Tinuro niya ako at itinaas ang kanyang kilay. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Sammy. Sammy ang name ko. Huwag kang mag-alala sa mga problema mong iyan, parati namang may paraan para malutas ang problema di ba? I guess kaya ka umiiyak dahil sa hindi mo alam kung saan ka tutuloy pag-uwi mo. Wala ka bang kamaganak na matutuluyan? Huwag kang mag-alala sa akin, balak ko nga matulog lang sa sine dahil inaantok ako. Hindi ko naman gusto ang movie." Ngumiti ako ng kaunti.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Bihirang bihira nga lang akong makalabas ng bahay sa sobrang higpit ni Mama," tugon niya. </span><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Takot nga akong sumakay ng pampublikong sasakyan. Mahigpit siya sa lahat ng bagay pera lang kapag ang boyfriend ang nagsabing ilalabas ako. Ayaw ko talaga sa kanya, Sammy. Sinabi ng Mama na magpropropose na raw siya ngayon at dapat sagutin ko siya. Nakita ko sa bag ni Mike, ang boyfriend ko, kanina ang hinanda niyang singsing. Natatakot ako lalo na't 17 years old pa lang ako eh. Hindi ko alam ang gagawin ko. Ito lang ang chance para makatakas sa bahay. Hindi ko naman alam kung saan ako ngayon pupunta. Hindi ko alam." </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Nagulat ako nang isinandal niya ang kanyang noo sa aking balikat. Nakakaawa naman talaga siya. Gusto ko siyang tulungan ngunit ano naman ang maitutulong ko? Siya'y nagpatuloy sa paglalahad ng kanyang kwento.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Sa bahay, wala akong kakampi. Lahat sila'y sunod sunuran sa Mama. Dati nga'y naisipan ko nang lumayas pero naalala ko ang sinabi ng Tito na maraming ahas sa daan. Mahirap ang mabuhay ng ganito. Pakiramdam ko'y wala akong laya. Gusto kong mabuhay nang wala sila pero mukhang hindi ko naman kaya. Hindi pa sapat ang nalalaman ko sa buhay. Ginagamit ako ng Mama ko at ang masakit pa doon ay walang naniniwala sa akin. Kapag nasa harap siya ng iba naming kamag-anak, siya'y tila anghel. Napipilitan lang ako sa lahat ng ginagawa ko. Pakiusap, huwag mo muna akong iiwan. Ayaw ko lang mag-isa. Pasensya na sa iyo dahil magulo talaga ang isip ko sa ngayon." </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Kinuha niya ang kanyang panyo sa kanyang shoulder bag at pinunasan ang mga luha sa kanyang pisngi. Siguro'y magulo nga ang kanyang isip dahil nagbago bigla ang kanyang desisyong makapagisa. Siguro naman ay mayroon nang nabubuong kaunting tiwala mula sa kanya. Nagulat naman ako nang kanyang sinabing, </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Anong laman ng Walkman mo?"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Van halen." ang sabi ko sa kanya.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Di ba maingay yun? Akala kong gusto mong matulog sa sine?"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Maingay nga pero di mo ba kayang matulog ng maingay? Di mo ba kayang gawing malamig sa taenga ang nakakabinging musiko? Alam mo Miss mas maganda kung minsan mag <em>cheer up</em> ka kahit malungkot ang nangyayari sa iyo. Hindi lang naman ikaw ang taong namomroblema ng ganiyan. Tulad lang yan ng maingay na tunog." Uminom ako ng pepsi at nagpatuloy. "Baka kaya sinama ka ng boyfriend mo sa sine para libangin ka niya dahil mukhang malungkot ka everytime na kasama mo siya? Tama ba ako?"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Sammy naman sabi ko sa iyo tawagin mo na lang akong Marie. Alam mo, hindi mo naman kilala ang boyfriend ko eh. Tulad nga ng sabi ko kanina komplikado rin ang problema ko. Pakiramdam ko, parang nakaposas ako at hindi makakilos o makahinga man lang ng maayos. Hirap na hirap ako eh." Bigla na naman siyang umiyak na parang may naalala. "Bakit nangyayari sa akin ito? Bakit hindi nila nirerespeto ang desisyon ko sa sarili kong buhay? May isip din naman ako ah. Minsan nag-away na kami ni Mama dahil dito. Hindi ako nakikipagaway kahit sa mga kalaro ko lang noong bata pa ako, pero minsan hindi ko na matiis. Hindi ko alam ang gagawin ko Sammy. Hindi ko alam." Iyak pa rin siya ng iyak na parang gulong gulo ang isip. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Naniniwala naman ako sa sinabi niyang hindi siya sanay makipag away kahit kanino dahil mapapansin mo sa kanyang salita't kilos na siya'y tipong mahinhin at malambing. Magulo ang kanyang isip. Halata sa kanyang mga sinasabi. Kapag nakatingin ako sa kanya'y parang nahuhulog nga ng mabilis ang loob ko. Sa kabila ng kanyang mga problema, parang nagugustuhan ko siya ng ganun kabilis. Ngunit napag-isipan ko rin namang may malaki siyang problema at ang kailangan lamang niya sa ngayon ay isang tunay na kaibigang masasandalan. Mahirap makakuha ng tiwala ang ibang tao at parang pinagkatiwalaan niya ako agad. Hindi ka rin magtataka sapagkat maaaring magulo lang ang isip niya sa ngayon. Siguro kapag nagtagal na at hindi na niya iniisip ang kanyang problema baka isa na lamang akong <em>stranger</em> sa kanya. Nagkwentuhan pa kami ng paulit ulit. Sa unang tingin ay parang matagal na kaming magkakilala. Nagdisisyon akong maging malapit sa kanya imbes na hayaan ko na lang siya sa kanyang sarili. Pakiramdam ko'y matagal ko na siyang kilala. Hinawakan ko siya sa kanyang balikat at sinabing, "Halika ako ang bahala sa iyo, lumabas na tayo dito sa CR kasi baka mamaya lang ay may pumasok na dito." </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Lumabas naman kami ng CR at naglakad patungong Entrance. Ngunit nang kami'y nakalabas na sa pintuan ng sinehan, nakita niya si Mike na nagtatanong sa lalaking nagtitinda ng popcorn. Naka blue jeans at jacket siya. Mukhang 30 na ang kanyang edad.<br />Hinawakan ako ni Marie sa braso.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Sam, si Mike yun. Itago mo ako dali!" </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Mabilis akong hinatak ni Marie papasok sa kabilang pintuan ng sinehan at tinulak sa loob ng CR, sa CR ng babae. Sinabi niya sa aking, "pasensya na pero kailangan kong gawin yun". </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Mukhang kinakabahan siya ng lubos. Hinatak niya ako ulit at pumasok kami sa isang cubicle sa dulo ng CR. May narinig kasi kaming mga babaeng nagkwekwentuhan at nagtatawanan patungong CR. Sa loob ng cubicle, kinandado ko ang pinto. Nakaka-ilang din dahil alam kong lalaki akong nasa comfort room ng mga babae. Rinig sa loob ng cubicle ang mga nagkwekwentuhan at nagtatawanang mga kababaihan sa loob ng Ladies Comfort Room. Magkaharap kami ni Marie sa loob ng cubicle. Tinitigan naman niya ako sa aking mga mata at siya'y bumulong, "Sammy, salamat sa lahat ha. Pasensya na sa lahat ng mga problema ko. Huwag ka na lang magpapa-apekto. Kung gusto mo pagkatapos lumabas ng mga tao, bumalik ka na sa inuupuan mo sa sine. Huwag mo sana akong kalimutan ha. Hayaan mo na lang ako dito. Hindi ko inaakalang may makikilala akong tulad mo. Napakabait mo naman sa akin ..." </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Magsasalita pa sana siya ngunit may pumasok sa tabing cubicle. Tinitigan niya ako at bigla niya akong hinalikan sa labi. Hinawakan niya ako sa buhok habang hinahalikan at isinandal ang kanyang ulo sa aking balikat pagkatapos. Niyakap ko naman siya at hinaplos ko ang kanyang buhok. Nakakagulat ang pangyayaring iyon ngunit matamis ang kanyang mga halik. Medyo nagtagal ang mga tao sa loob ng CR. Hinalikan niya akong muli at sa pagkakataong ito, tinagalan namin ng kaunti. Mukhang nahulog nang tuluyan ang aking puso sa kanya. Kakaiba kasi talaga siya kung iisipin. Nang lumabas na lahat ng tao sa CR, inalis na niya ang kandado ng aming pinto. Umiyak siyang muli at nagsalita, "Sammy, huwag mo akong kalimutan ha. Hindi ko pa rin alam kung ano ang gagawin ko matapos ang lahat ng ito. Huwag mo na lang akong alalahanin. Magpapaalam ka na ba?"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > Lumabas na kami ng cubicle. Pinunasan ko ang luha sa kanyang mga pisngi.<br /> "Hindi kita iiwan Marie."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Hindi ko maintindihan kung bakit kita hinalikan."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Siguro ang nararamdaman ang mahalaga. Napakaganda mo, alam mo ba yun? Hindi ka nga nababagay sa akin. Huwag ka nang umiyak. Gusto ko ang nakikita kong lahat ng katangiang nasa iyo. Mabuti kang tao at hindi nababagay sa mundong ginagalawan mo. Alam mo pakiramdam ko, matagal na kitang kilala. Parang may koneksyon tayo sa isa't isa. Siguro'y iyon ang dahilan kung bakit mo ako hinalikan."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Anong balak mo ngayon?"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Halika, pumasok tayo sa loob ng sine. Naroon ang kaibigan kong si Jay, ipapakilala kita. Hindi na ako natatakot ngayong makilala ka ng lubos. May nagsabi sa akin, hindi mo makikilala ang isang babae kung hindi mo siya hahalikan. Hawakan mo ang aking mga kamay at huwag ka na ring matakot."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "May kasama ka pala! Bakit ngayon mo lang sinabi."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Huwag kang mag-alala hindi naman siya nakaka-ilang kasama. Madaldal nga lang. Umupo tayo sa tabi niya, kung ayos lang sa iyo. Si Jay ang bestfriend ko. Nagsine lang kami dahil gusto kong magpahinga."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Ayos lang sa akin. Gusto kitang makasama ng matagal. Gusto kong maramdaman ang nararamdaman mo. Gusto kitang kilalanin," ang sabi sa akin ni Marie.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > Lumabas kami sa CR at naglakad na magkahawak ang mga kamay. Nawala ang aming takot kahit na makita man kami ni Mike magkahawak. Dumiretso na kami sa lugar kung saan naroon dapat si Jay. Wala na sa kanyang inuupuan si Jay. Siguro'y hinahanap niya ako. Umupo na lang kami sa bandang likuran at kaming dalawa lang ang tao sa parteng likuran. Kaunti lang kasi talaga ang mga nanonood ng sine. Sumandal siya sa akin at niyakap ko siya. Hindi namin inintindi ang pinapanood. Kami'y nagkwentuhan lang. Natapos ang palabas at naroon pa rin kami't magkayakap. Inihayag niya lahat ng kalungkutan sa kanyang buhay. Nakakaaliw rin naman siyang kasama dahil napakalambing niya. Mahigpit niya akong niyakap. Nakakatawang isipin sapagkat ngayon lamang kaming nagkakilala. Kung kami'y iyong papanoorin, parang matagal na kaming magnobyo. Ikinuwento rin niya sa akin lahat ng mga nangyari sa buhay niya matapos mamatay ang kanyang Papa. Nagbabasahan kami ng mga iniisip. Nalaman nga niya agad ang mga sekreto ko sa buhay. May mga pagkakataong hindi siya malungkot o umiiyak. Pinipilit ko siyang libangin. Hinawakan ko ang malambot niyang mga kamay at hinahalikan ko ito. Ayaw ko siyang makitang malungkot. Ginagawa ko ang lahat upang maiayos ang kanyang nararamdaman. Natapos muli ang palabas at magkasama pa rin kami. Parang ayaw na naming umalis sa kinalalagayan. Nang maisipan na naming lumabas, muli siyang nalungkot. Habang nasa lakaran kaming patungong entrance, hinalikan niya akong muli at hinawakan niya ako. Sinabi niya sa aking, "Huwag mo akong iiwan. Ayaw kong magisa na hindi ka kasama." </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Hindi kita iiwan. Gagawa ako ng paraan para hindi tayo magkahiwalay." Niyakap ko siya ng mahigpit at nagpatuloy na kami sa paglabas. Gabi na sa labas. Laking gulat ko nang makitang nasa labas si Jay.<br /> </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Ninapitan kami ni Jay at pagulat niyang sinabing, "Pare, kanina pa kita hinahanap sa loob kaya dito na lang ako pumunta. Saan ka ba nanggaling? Tumawag ako sa bahay ninyo nag-aalala na nga ang mga magulang mo." Biglang napataas ang kilay niya sa pagkagulat na may kasama akong babae sa aking tabi. "Sino siya? Hindi ko alam na may kasama ka pala at nawala ka na lang bigla."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Jay, pasensya na dahil iniwan kita sa loob. Siya si Marie, saka ko na sasabihin kung bakit ko siya kasama." Takang taka siya nang makitang magkahawak ang aming mga kamay.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Hindi ko alam na may girlfriend ka pala," ang sabi ni Jay. Habang nagpapakilala si Jay kay Marie, sa hindi inaasahang pagkakataon biglang lumitaw si Mike. Masama ang kanyang timpla. Lumapit siya sa amin at binigyan niya ako ng masamang tingin. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Bakit kani-kanino ka na lang sumasama Marie? Halika na at umuwi na tayo!" Ang pagalit na sinabi ni Mike kay Marie.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Hindi na ako sasama sa iyo."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Hindi ikaw ang masusunod. You are my fiancée! Don't make me mad, I'll drag you all the way home. Sa tingin mo magugustuhan ng Mama mo ito kung malalaman niyang sumasama ka kahit kanino? You don't wanna see me mad Marie!"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Ang kapal ng mukha mo! I don't like you at hindi mo ako magiging fiancée kahit sa panaginip lang!" ang sinigaw ni Marie sa kanyang mukha.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "I'm sorry. Siguro lumabas na lang tayo ng sine at doon natin ito pagusapan," ang mahinahon ko namang pakiusap sa galit na galit na Mike. Pagkatapos, sinuntok niya ako sa mukha na parang tinamaan ako ng bloke ng semento. Matapos nito'y bumagsak ako sa lupa at tinadyak tadyak pa niya. Ang tanging naaalala ko ay ang tinig ni Marie na nakikiusap kay Mike. Napansin ko ring hinahatak niyang pilit sa braso si Marie at siya'y nasasaktan. Hindi na ako makatayo. Nang pinipigilan siya ni Jay, itinulak niya ito at biglang naglaban. Nasuntok naman si Jay sa kanyang tiyan. Nakita kami ng mga taong naglabasan sa kabilang sinehan. Para akong nahilo sa pagkakasipa sa akin at bigla akong nahimatay sa sahig.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > Gumising na lamang ako sa likod ng kotse ni Jay at katabi ko si Marie. "Anong nangyari?" Ang tanong ko sa kanila. Si Jay ang nagpapatakbo ng sasakyan. Umuwi na pala siya at kinuha ang sasakyan upang sunduin ako kanina pa. Ayon sa kanya, naawa ang mga taong nakakita sa amin dahil mga mukha kaming high school kaya't ginulpi nila si Mike. Nagparagdag pa rito nang makita nilang sinasaktan si Marie. Isinama naman ni Jay si Marie sa sasakyan at binuhat nila ako. Biniro pa ako ni Jay na suntok lang pala ang makakapagpatulog sa akin. Hindi kami nagpaligoy ligoy pa at inihatid namin si Marie sa aking Tita upang doon muna manuluyan. Pagkauwi ko sa amin, ako'y pinagalitan at na<em>grounded </em>pa ng aking mga magulang. Ikinuwento ko ang nangyari sa akin ngunit lalo lang akong pinagalitan. Sinabi ko rin ang tungkol kay Marie at napagsabihan lang ako na napakabata ko pa raw para umibig. Linggo ko sana kukunin si Marie sa aking Tita ngunit sabi sa akin ni Jay nang bumisita siya doon, Linggo pa lang nang lumayas si Marie doon at hindi man lang nag iwan ng sulat. Sa loob ng dalawang buwan, hindi ko alam kung ano na ang nangyari sa kanya. Parati kong iniisip na kung ako'y kanyang iniisip pa rin. Ngayon ko pa lang kasi naramdaman ang umibig ng tunay. Hindi ko inaakalang mangyayari sa akin ito. Ayaw ko siyang mawala nang tuluyan sa akin. Ngunit isang araw, binalikan ko ang sinehan at ang banyo kung saan ko siya unang nakita. Binuksan ko ang cubicle sa kanan, sa gitna, at nang buksan ko ang kaliwa, nakita ko ang petsang "August 3" at may nakasulat na,<em> "I'm fine and I'm with my Uncle. I'll be here."</em> sa malinis na pader ng CR. Kaya nandito ako ngayon</span><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > ay para hintayin ang pagdating niya. Kung may makita ka mang babaeng may kagaya niya sa labas, pakisabing nandito ako sa loob at hinihintay siya.</span></p> </span> <p><span style="color: rgb(204, 204, 204);font-size:85%;" ><em>June 18,2003<br /> 3:20 am</em></span></p> <p><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p><span style="font-size:85%;"> </span></p> <p><span style="font-size:85%;"><a href="http://www.kwento.100megsfree5.com/">http://www.kwento.100megsfree5.com</a></span></p> <p><span style="color: rgb(250, 249, 228);font-size:85%;" >Mga Maikling Kwento ©<span style="font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;"> E.L. Minell</span></span></p>kwentohttp://www.blogger.com/profile/16691227826301072748noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-5100416373585399580.post-12465160206778956752003-06-18T00:00:00.000+08:002008-12-08T13:27:40.997+08:00Impyerno Sa Lupa<p class="style1"><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;font-size:85%;" > Impyerno Sa Lupa<br /><em>By E.L. Minell </em></span><span style="font-size:85%;"> </span></p> <span class="style1" style="font-size:85%;"> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br />Abril taong 2034. Maynila.<br />Tanghaling tapat. Ang init ng araw ang gumising sa akin. Halos di na rin makaihip ng malamig na hangin ang aking Electric Fan. Masakit ang ulo ko dahil sa puyat na inabot sa overtime. Wala akong magawa kaya't binuksan ko na lang ang radyo sa tabi ng aking kama. Naalala ko na sira pala ang aking radyo. Sa sobrang inis, ibabato ko na lang ang radyo ng may marinig akong ingay galing sa dingding ng aking maliit na kwarto. Ang ingay ay di maiihalintulad sa ingay ng dalawang taong nagtatalo ngunit ito'y ingay na parang may batang nagmamakaawa. Inilapit ko ang aking tenga sa dingding upang marinig ng mabuti ang nangyayaring gulo sa tabi ng bahay. Narinig kong may munting tinig ng isang bata ang tila'y hinahalay ng matandang Lalaki! Narinig ko ring may isa pang batang lalaki ang umiiyak at nagmamakaawang pakawalan ang kanyang kapatid.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Tumahimik ka! Tumahimik Sabi!" yan ang sinisigaw ng Lalaki.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Wag po... maawa kayo sa akin. Mama! Papa! Huhuhu," ang iyak ng batang kawawa.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > Agad akong pumunta sa pintuan para lumabas at humingi ng tulong sa mga kapit bahay. Wala akong telepono. Nang nabuksan ko ang pintong kahoy, ang pintong bakal ay naka-kadena na't naka-padlock. Ang rehas sa pintong bakal na kumukulong sa akin ay napakatibay. Natatakot naman akong sumigaw ng tulong sa labas baka bigla na lang patayin ng Lalaki ang dalawang bata sa kabilang bahay. Maaari ring maisipan na rin niya akong patayin sa dahilang siya ang pinakamalapit na makakarinig kung ako'y sisigaw at sapagkat kung gagawin niya ito'y napakadali lang dahil nasa sulok ang aking apartment at hindi mapapansin ng sino mang gustong magtangkang tumingin. Hindi rin ako pwedeng maghintay na lamang ng kasama dahil ako'y nagiisa lamang sa inuupahang apartment. Sa boses pa lang niya'y mukhang mamamatay tao siya. Hindi ko hahayaan ang mga hayop na tulad ng lalaki sa kabilang bahay na makagawa muli ng kanyang kahayupan. Naisipan kong pumunta sa banyo kung saan naroon ang fire exit. Ang pinto ng fire exit ay may kalumaan na't kinakalawang. Sinubukan kong lumabas sa fire exit, kumapit patungo sa kabila at sumilip sa kanilang bintana. Wala akong maaninag anuman sa labo ng salamin ng bintana, ngunit napansin kong plywood lamang ang tumatakip sa dating pinaglagyan ng Air Conditioner. Tinanggal ko ito at pumasok sa kanilang banyo ng dahan dahan. Narinig kong muli ang iyak ng mga bata nang ako'y nasa banyo nila. Wala akong dalang ano mang armas sa aking kamay. Ang alam ko lang ay kailangang magawa ko ang aking makakaya upang matulungan ang mga batang biktima ng isang taong walang kaluluwa! Kinuha ko ang salamin sa itaas ng lababo para gamitin sanang armas kung sakaling aatakihin ko ang mamang ito. Inisip ko rin na nangangailangan ng kaunting pasensya at tamang oras ang pag-atake upang magawa ko ito ng tama. Napansin kong bukas ng kaunti ang pintuan ng banyo kaya't ang salamin ay nagsilbing gamit upang makita ko ang nangyayari sa sala. Kasalukuyang tinatali at pinipiringan ng lalaki ang dalawang bata. Nakahubad at pawis na pawis ang lalaking ito at pinagpatuloy ang kanyang kahayupan sa batang babae. Hindi ko na mapigilan ang galit sa loob ngunit nangingibabaw ang aking takot. Lalabas na sana ako't lulusob nang may bigla akong narinig na ugong ng isang sigaw galing sa labas!</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Rico! Rico! Nandidiyan ka ba? Hello!"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > Boses iyon ng aking nobyang bihira lang kung bumisita na si Ella sa labas ng bahay at hinahanap niya ako sa aking apartment. Natakot ako na baka pati siya'y madamay sa nangyayari! Narinig rin ng Lalaki ang kanyang boses kaya't dumampot ito ng patalim. Malaki ang kanyang patalim at simula na akong nataranta sa loob ng banyo. Nararamdaman ko ang lamig ng sahig sa aking hubad na paa. Nanginginig ang aking mga laman sa pinagsamang takot at galit. Nang palapit na sa pinto ang lalaki upang buksan ito, nagmadali na akong lumabas at nakadampot ako ng bakal na tubo! Inihampas ko ito sa ulo ng lalaki at siya'y natumba sa sahig. Hinampas ko pa siya ng paulit ulit hanggang magdugo't mawasak ang kanyang mukha.<br />Sa hindi inaasahang pagkakataon, ako'y biglang nahagip sa aking binti ng kanyang patalim. Nagdugo ang binti ko at duguaan ang aking pantalon. Hinampas kong paulit-ulit ang kanyang kamay na may hawak na patalim. Nagdilim ang aking paningin na para akong masamang tao. Dinampot ko ito't hiniwa ang ari ng lalaking nakahubad. Pakiramdam ko'y sadista na rin akong tulad niya. Siya'y duguan at di na makakilos. Siya na ngayon ang umiiyak at nagmamakaawa. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Sumigaw ako, "Ella, tumawag ka ng pulis dali!!! May rapist dito!!! Ella si Rico ito dalian mo tumawag ka na ng pulis!"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > Si Ella nama'y hindi sumasagot sa labas ng pinto. Pinilit kong tumayo at binuksan ang front door. Tumambad sa aking harapan ang .38 caliber na baril ng isang pulis at nakatakip ang isang kamay niya sa bibig ni Ella.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br />"Bitawan mo ang kutsilyo kung ayaw mong paputukin ko ito," ang sabi ng Pulis sa akin. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Siya'y naka uniporme, naka-jacket na itim at naka baseball cap na itim. Ako nama'y duguan at basang basa sa pawis. Wala akong nagawa kundi bitawan agad ang kutsilyong hawak ko. Binulungan niya si Ella na wag sumigaw dahil kung siya'y sisigaw, papatayin kaming dalawa. Ipinasok si Ella ng Pulis sa loob ng apartment at nagulat sa nakitang duguang mukha ng lalaki sa sahig malapit sa pinto. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Anong nangyari dito?" ang sabi ng pulis.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Parang awa mo na paalisin mo na lang kami," ang pagmamakaawa kong sinabi sa pulis.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Tumahimiiiik kaaa.." ang sabi ng pulis sa akin. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Pumunta sa gawing kwarto ang pulis at inalis ang kumot ng kamang puti. Lumantad ang bangkay ng isang babae na walang saplot sa katawan. Gulat na gulat naman si Ella sa itsura ng lalaking duguang nakahalindusay sa sahig. Basag ang ilong ng lalaki at tapyas ang ibabang labi nito. Nagawa ko yatang basagin ang kanyang bungo. Ibinulong ko kay Ella na ang lalaking iyon ang rapist ng batang nakapiring.<br />Naghahalungkay ang pulis sa ilalim ng kama. May nakuhang makakapal na pera ang Gago. Inilagay sa bag ito at napatingin sa amin. Inilagay naman niya sa kanyang mga bulsa ang nakakalat na 50 peso coins. Nagpatuloy siya sa paghahalungkat at nang buksan ang closet, naroon naman ang bangkay ng isang lalaking teenager. Maliban sa bangkay ng teenager, may mga kilo-kilo ng bawal na gamot ang closet. Nilagay din ng pulis ito sa kanyang itim na bag. Pumunta sa refrigerator ang pulis at kumuha ng beer in can. Kinausap niya kami. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br />"Ikaw ba yung nakatira sa kabila," ang sabi niya.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br />"Oo ako" </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Ako yung naglock ng pintuan mo, babala para hindi ka na manghimasok pa sa hindi mo buhay! Bakit ginawa mo pa ring pumasok sa apartment na 'to ha? Matapang ka rin ha! Nagawa mong labanan ang mamang ito. Ahhhh Halika nga dito".</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br />Lumapit ako. Iniharap ang kanyang rebolber sa akin at sinabing, "Papatayin ko itong bebot mo kapag sumunod ka! Tigas kasi ng ulo mo eh!" </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Hinawakan niya ng mahigpit sa kamay si Ella. nagmakaawa naman akong wag niyang tangayin ang aking nobya.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Pakiusap wag mo siyang sasaktan, pakawalan mo siya."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Si Ella nama'y iyak ng iyak sa akin at nakakapit ng mahigpit at sinabing, "Rico, don't let him take me! Pleaasee!! Parang awa niyo na.. Oh God Please.... Please..."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > Samantala, tila'y may napansin sa labas ang tiwaling pulis kaya't binitawan niya ang kamay ng aking nobya. Si Ella nama'y napaluhod at umiiyak. Niyakap ko siya't sinabing "God is with us sweetheart. God is with us."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > Nagsasalita ang lalaki sa lapag kaya't laking gulat namin nang makitang pinaputukan sa ulo ng pulis ang lalaking nasa sahig. Lalong dumanak ang dugo sa sahig ng apartment. Laking gulat ko nang binaril din niya sa ulo ang dalawang bata! Nang itututok na sa amin ang baril, akala ko'y katapusan na namin ngunit bigla siyang napaisip at tumingin sa labas. Nagmasid masid siya habang panay ang inom sa beer na hawak. Tinignan nito ang kaniyang baril. Maaaring siya'y nagtitipid ng bala at may natunugan siyang kaaway sa labas. Lumabas ang pulis bitbit ang kanyang itim na bag at rebolber. Madali ko namang dinala si Ella sa Banyo kung saan ako pumasok. Bumaba kami sa hagdanan ng fire exit at tumakbo sa kanto. Sa may di kalayuan, nasaksihan namin ang pulis na sumasakay ng sasakyan nang siya'y paputukan ng apat na kalalakihan. Dinampot ang dala niyang bag at sinipa pa ito sa ulo. Kinapkapan ang jacket ng pulis at may nakuha silang pitaka. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Wallet ko yun!" ang pabulong na sinabi sa akin ni Ella.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > Lumipat kami ni Ella sa ibang direksyon. Habang nasa gawi kaming kanluran, tila'y umiinit ang sinag ng araw. Nalaman kong napakapanganib ng buhay sa mundo at ang kaunting oras kong kasama ang aking mga mahal sa buhay ay napakahalaga. Bawat kanto'y tila ang layo ng agwat. Mabagal ang aming takbo dahil sa duguan kong binti. Nanghihina na rin ako at nahihilo. Umupo ako sa isang bangko sa hindi kalayuan at si Ella ay pumunta sa phone booth upang tumawag ng tulong. Ngunit hindi pa siya nakakarating, hinarang na agad siya ng apat na kalalakihang pumatay sa pulis. Hindi ko alam kung paano nila kami natagpuan. Hindi na ako makakilos sapagkat namamaga na ang aking binti. Lumapit ang dalawang lalaki, pinosasan ako't piniringan. Tinangay kami sa isang van. Sa van ako'y nagmamakaawang wag kaming sasaktan ngunit tuwing ako'y nagsasalita'y hinahambalusan ako sa tiyan. Nasubukan ko ring sapakin sa mukha. Nanlalamig ang aking paa't nanginginig ang aking kalamnan. Taimtim na lang akong nagdasal na matapos na ito. Hindi ko inaakalang ganito na kasama ang mga tao sa paligid. Iniisip kong maraming sanhi ang mga kademonyuhan. Maraming dahilan kung bakit nangyayari ito at mas lumalala pa. Iniisip ko ring minsan binabaliwala ko lamang ang mga nakikitang karahasan sa tv at walang pakialam sa mga nangyayari sa ibang tao. Ngayon ako na ang nasa kalagayan ng mga minamalas. Nagsisisi akong inubos ang oras ng aking buhay na walang kabutihang idinudulot sa kapwa tao. Malamang patuloy na magwawagi ang kasamaan kung hindi kikilos ang bawat isa para matugunan ang pangangailangan ng lahat, ang kapayapaan. Maraming tao ang naghihintay lamang na mangyari sa kanila ang ganitong sitwasyon bago nila seseryosohin ang kanilang paligid. Inisip ko ang dalawang batang pinatay ng isang tiwaling pulis. Nagpaluha naman sa akin ang boses ni Ella na nasa kabilang dulo ng van; siya'y umiiyak. Huminto ang van at lumakas lalo ang kanyang iyak. May narinig akong boses na nagsabing, "Kahit sumigaw ka ng malakas walang makakarinig sa iyo dito! Umiyak ka kung gusto mo!" </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br />Naguusap usap sila at pinaupo ako sa bangkong kahoy na walang sandalan. Tinanggal ang piring sa aking mga mata at ako'y nasilaw sa liwanag ng bumbilya sa aking itaas. Madilim ang paligid at ang ilaw sa aking itaas ay ang nag-iisang ilaw ng kwarto. Umiiyak na ako sa takot. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > May nakita akong dalawang lalaki sa aking harapan. Isang nakatayo at isang nakaupo at lima pang iba sa aking kanan. Wala si Ella sa paligid. Simula nang bumilis ang pintig ng aking puso sa takot. Isang lalaking tinatawag nilang Sarge ang nagsalita, kausap ang lalaking naka salamin na medyo may katandaan.</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br />"Sir, Nakita namin ang picture niya sa bahay. Nasangkot siguro dahil ang sugat sa binti't paa niya'y parang gawa ng kutsilyong hawak ni Ipong. Nakatira yan sa tabi ng apartment. Hawak din namin ang laman ng wallet ng babaeng kasama niya. Siya iyon dahil may picture. Ella ang nakalagay sa kanyang I.D. Nakuha namin iyan sa bulsa ni Danny boy. Traydor sa atin yung gago sinolo niya ang mga nakuha ni Ipong. Balak din niyang solohin..."</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > Bigla siyang pinatid ng lalaking nakasalamin at sinabing</span>,<span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" > "Nasaan ang babae? Anong ginawa ninyo sa kanya?"</span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br />"Nasa interrogation room din po Sir."</span> ang sagot sa kanya. </p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br />"Narinig mo ba yun bata? Nasa maayos na kalagayan ang girlfriend mo. Nasa interrogation room. Tinatanong lang din siya at kinakausap. Mga pulis kami. Makinig kang mabuti sa mga sasabihin ko." Ang sinabing madiin ng lalaking nakasalamin sa akin. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Mahirap paniwalaang lahat silang naroon sa kwartong madilim ay mga pulis dahil dalawa lamang silang naka-uniporme at mga di mukhang pulis ang iba. Nilapag ni Sarge ang pitaka ni Ella, ang mga pictures na nakita sa aking apartment, ang baril ng patay na pulis na tinatawag nilang Danny boy, at mga baryang 50 pesos sa mesa sa aking harapan. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br />"Makinig kang mabuti. Wala kang magagawa kung ayaw ka na naming mabuhay pa. Wala kang magagawa kung ano man ang gusto naming gawin sa iyong girlfriend. Kung mabubuhay ka lang, kakasuhan ka namin ng murder at rape. Kami ang mga pulis at nasa kapangyarihan." ang sabi ng nakasalamin. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >Binunot nito ang kanyang automatic pistol, tinganggal ang safe upang ipakita sa aking gagamitin niya ito. Siya'y nagpatuloy magsalita. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >"Ang bangkay ng tatay ng mga bata ay nasa kwarto mo na. Hindi ka makakalusot sa amin kung mabubuhay ka man. Dahil sa iyo, lumaki ang problema namin! Dahil sa iyo, malaki ang butas na tatakpan namin! Kung ayaw mong walang mangyaring masama kay Ella, may ipag-uutos kami sa iyo na dapat mong sundin. Ipapadala namin sa iyo ang isang kilo ng shabu sa Boss ni Ipong at humingi ka ng tawad sa pagpatay mo sa kanya. Kapag nagawa mo ito, papakawalan namin si Ella. Tanggalin ang posas niya!" </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" >May nagtangal ng posas sa aking mga kamay. Biglang may kumatok sa pintuan at sila'y napatingin dito. Binuksan ang pinto ng isang lalaki sa tabi. Si Ella, buhat buhat siya ng isang lalaking tauhan ng nakasalamin. Siya'y wala nang malay at walang pang-itaas na suot!. Sa isang kisap mata, bigla ko na lamang dimanpot ang rebolber ni Danny boy at binaril sa ulo ang lalaking nakasalamin! Mabilis ko ring isinunod si Sarge at ang dalawang nasa pintuan. Bumubunot ng baril ang isa sa aking kanan ngunit huli na siya sapagkat binunot ko naman sa kaliwang kamay ang baril sa lalaking nakasalamin na nasa aking harapan at binaril silang isa-isa. Binaril ko sa ulo ang nagbubuhat kay Ella. Hinayaan ko lang siya sa tabi. Kinuha ko ang baril ng dalawa sa mga patay sa sahig. Mabilis akong lumabas ng interrogation room. Nasa police station ako at lahat ng pulis ay nagulat sa aking paglabas. May anim na katao sa loob ng police station at ang isa sa kanila'y sibilyan. Isang babaeng pulis ang unang bumunot ng baril sa akin. Nakita ang hawak kong baril kaya't silay nagbunutan ng baril. Sa labis kong pagkagulat, binaril ko silang isa-isa na di ko nalalaman kung paano ko ito nagawa. Walang natirang buhay sa kanila. Hindi ko na alam kung sino ang masama sa kanila at ang hindi. Ang alam ko lang ay hindi na ako mabubuhay pa kung hindi ko gagawin iyon. Binalikan ko agad si Ella at niyakap siya ng mahigpit. Dinala ko siya sa labas ng interrogation room. Umiiyak ako't takot na takot. Napansin ko rin na ang isang binatang sibilyang nagtatago sa mesa ay tumakbo palabas at maaaring tumawag siya ng tulong sa malayong lugar. Tulong mula sa masasamang pulis o mabubuting pulis. Wala na akong pakialam doon. Ang tanging alam ko ay nasira ang buhay ko ng isang iglap lang. Yakap ko pa rin si Ella at di ko na man lang namalayan na nawala na ako sa aking kamalayan. </span></p> <p><span style="color: rgb(153, 51, 0);font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;" ><br />Pagkagising ko, ako'y nasa ospital na at nakaposas. Malamig ang hanging galing sa air con ng ospital. Payapa na akong nakahiga. Doon ko na lang rin nalaman na ako ay may tama ng bala sa kaliwang balikat. Nakita raw nila akong yakap yakap ng mahigpit ang aking Ella. Buhay pa raw siya at nasa rehabilitation. Hindi ko alam kung ako ay may nagawang kasalanan o wala. Bahala na kayo sa akin. Ang alam ko lang sa ngayon ay ang aking kapalaran ay nasa inyong mga kamay.</span></p> </span> <p><span class="style1" style="font-size:85%;"><span style="color: rgb(204, 204, 204);"><em><span class="style68">June 11,2003</span><br /></em></span></span></p> <p> </p> <p> </p> <p> </p> <p><span style="font-size:85%;"><a href="http://www.kwento.100megsfree5.com/">http://www.kwento.100megsfree5.com</a></span></p> <p><span style="color: rgb(250, 249, 228);font-size:85%;" >Mga Maikling Kwento ©<span style="font-family:Verdana,Arial,Helvetica,sans-serif;"> E.L. Minell</span></span></p>kwentohttp://www.blogger.com/profile/16691227826301072748noreply@blogger.com